Spijt??

Het is zeker heftig. En denk dat het itt veel andere dingen in het leven iets is waar je meestal bewust voor kiest, en het is dan gemakkelijk terugkijken, vergelijken met vroeger en denken ‘had ik maar’. Dat is wat mij betreft wel een groot verschil met het leven in het algemeen. Ik ken jouw situatie natuurlijk niet en dit is ook niet tegen jou persoonlijk bedoeld maar ik denk ook dat veel mensen geen idee hebben wat een baby of kind dat zorg nodig heeft en met wie het niet goed gaat allemaal kapot kan maken, zowel mentaal, fysiek, praktisch als relationeel. Mijn zoon is bijna 2,5 en ik ben fysiek nog steeds niet de oude. Heb nu geen spijt van het moederschap maar die fase heb ik wel gehad toen ik volkomen uitgeput was en echt niet meer wist hoe ik dit ging volhouden.

Geen herkenning en geen tips. Maar wat super goed dat je hulp gezocht hebt, hopelijk is er snel plek. Zet m op en dikke knuffel ❤️

Ik vind je bericht heel krachtig. Niet omdat ik hetzelfde voel maar omdat je zo eerlijk naar jezelf kijkt. Wilde ik je toch even meegeven ook al heeft het niks met het topic te maken.

Het is ook heftig. Moeder kunnen een gevoel van spijt ervaren bij een huilbaby, als het zo zwaar is en niet meer leuk is. Andere moeders voelen misschien wanhoop etc. Het onder het leven is niet altijd leuk schuiven, doet misschien niet helemaal recht aan wat mensen doormaken en gevoelens die ze erbij ervaren. Moeder houden echt wel van hun kinderen, maar kunnen daarnaast ook gevoel van spijt hebben. Of als ze het opnieuw konden niet, anders doen. Dat bestaat naast elkaar. TS heel veel sterkte gewenst! Ik vind het heel dapper dat je zo een topic hebt gemaakt over een moeilijk onderwerp en hoop dat de herkenning je helpt. Ik hoop dat als je wat in weer rustiger vaarwater komt, je spijt ook minder wordt en weer kan genieten. Heel goed dat je stappen hebt ondernomen!

Ik denk dat mijn berichtje wat verkeerd overkwam gezien je reactie.

Ahh sorry dan heb ik niets gezegd.

Bedankt allemaal voor jullie lieve reacties of zelfs eigen ervaringen. Ik heb het er heel erg moeilijk mee dat ik me zo voel. Ik had het allemaal heel anders voorgesteld. Ik keek er zo ontzettend naar uit. En om dan in een zwart gat te vallen is vreselijk. Als ik andere moeders zie ben ik zo jaloers. Zou ook af en toe eens lekker met hem op pad willen, eventjes lunchen of even een momentje voor mezelf als hij slaapt. Hij is 6 maanden en alles is al onderzocht betreft voedingen e.d. ik overweeg hem nog wel op te laten nemen als dat mogelijk is zodat ze hopelijk nog ietsje verder kunnen kijken. Het voelt soms gewoon zo eindeloos en oneerlijk. Ik werk zelf in de GGZ en ik had nooit verwacht nu zelf depressieve gevoelens te ervaren. Ik zal de docu zeker even gaan kijken! Ik hoop dat het snel beter wordt, ook voor degene die het nodig hebben!❤️

Hoii, ik heb pcies het zelfde gehad hoor, ik voelde me ook vreselijk, een huilbaby, eenzaam, slaapgebrek. Het wordt wel beter maar zo lijkt het niet als je er midden in zit het lijkt eeuwen te duren. Maar inneens wordt het beter. Je wordt handiger in dingen je gaat je baby begrijpen. Het lukt op een gegeven moment. Goed dat je hulp hebt gezocht. Ik hoop dat het helpt voor je. Maar je bent zeker niet de enige die zich zo voelt.

Ik weet niet hoe oud je baby is, maar de newborn fase is echt heel erg pittig. En ik kan mij voorstellen dat je er helemaal doorheen zit als je er bijna alleen voor staat en zo weinig slaapt. Heb je iemand in de omgeving waar je baby een nachtje zonder jou kan slapen, zodat je even bij slaapt. Of als je een partner hebt, zou ik kijken of je een nachtje zelf uitlogeren kan. Dat heb ik bij mijn eerste gedaan. Mijn tweede is nu een newborn en ik kan echt niet wachten totdat hij 1 jaar is. De baby tijd is helemaal niet mijn ding. Het helpt dat ik nu weet dat het beter word. Bij mijn eerste leek het ook uitzichtloos. Zelf heb ik dus geen spijt, denk nu ik slaaptekort heb wel waar zijn we weer aan begonnen, maar weet nu wel waar ik naar kan uitkijken. Want ik begon vanaf de dreumes tijd steeds meer te genieten en kreeg vanzelf meer slaap. Zorg echt dat je hulp krijgt. Vraag het aan iedereen in je omgeving. Zorg voor een nacht goede slaap, dat maakt zo'n verschil. En maak een afspraak bij de huisarts als hulp te lang duurt. Want je bent nog verder van huis als je een depressie ontwikkeld. Het moederschap is zwaar, dat vind ik vooral van de babytijd. Maar als ik naar mijn peuter kijk is het mij het allemaal waard. Ik kan dus ook niet wachten hoe de tweede zich als dreumes en dan peuter gaat ontwikkelen.

Ik snap het helemaal, ik herken super goed je gevoel. Ik was in de babyfase jaloers op vriendinnen die zich top voelde, al snel weer in vorm waren en met gelakte nagels met een baby aan het kirren waren. Ik zat continu in spanning (als hij niet huilde zat ik te wachten totdat hij huilde) en vond het al een opgave om te douchen. Ik voelde me zo onbegrepen en alleen. Wat ik wil zeggen, als je je ook zo voelt. Je bent niet alleen. Je gevoel is wat het is en zegt niks over hoe het kan zijn met je kindjes. Het eerste jaar is pittig en kijk vooral daarna nog eens of je nog steeds spijt hebt. Misschien is het dan wel wat je verwachtte en heb je nog steeds spijt, wie weet. Zie je dan wel weer. Maar nu is nu, en dat is gewoon even ruk. Hang in there!

Lieve mama, jouw verhaal is heel herkenbaar! Wij hebben ook maandenlang gehad dat ons kindje alleen maar huilde en slecht sliep. Inmiddels 8 maanden en het huilen is langzaam aan minder geworden, maar het slapen is echt heel lastig nog. Je zit in een overlevingsstand om de dagen vol te houden en je krijgt dan weinig terug omdat het niet lekker loopt. Ik dacht toen echt dat ik niet geschikt was als moeder en had niet zozeer spijt, maar meer schuldig voelen dat ik de moeder ben. Dus op die manier spijt voelen dat ik haar aandoe haar moeder te zijn. Maar inmiddels weet ik dat ik zoveel gedaan heb om de situatie te verbeteren, oorzaak van huilen te onderzoeken dmv hulp zoeken. We hadden het er zo druk mee met de afspraken. We weten nog steeds niet wat het nou was, ik vermoed dat mijn enorm snelle bevalling impact had op haar lijfje gezien ze bij bepaalde posities sneller huilde. Door de uitputting en de situatie voel je mogelijk nu andere gevoelens. Je hebt gewoon echt pech. Ik vond het zelf enorm eenzaam en lastig dat de omgeving verwacht dat je happy bent. Schoonmoeder die echt enorm lang uitkeek naar oma worden maar twee uitgeputte ouders treft en ze eigenlijk liever mooi weer blijft spelen terwijl ze maandenlang een huilend kind in haar armen had bij haar bezoekjes. Duurde lang voordat ik erkenning voelde dat de situatie niet makkelijk is. Onze kraamvisites die verliepen ook anders dan de kraamvisites die ik zelf heb bezocht. Ik voelde me ook jaloers als ik anderen in de supermarkt zag lopen met een baby die gewoon rustig lag of lag te slapen. Of überhaupt ergens naartoe gaan zonder teveel zorgen... Bij ons duurde het maanden totdat meerdere uren op opvang lukte. Nu is het nog wel zwaar door het slechte slapen maar de situatie is echt beter, en ik voel me steeds beter eronder worden. Het kost nog wat meer tijd. Ik ben zelf vooral bezig om me op fysiek vlak beter te voelen wat doorwerkt op mijn mentale stuk (fysio, begeleid sporten) naast dat ik steeds mogelijkheden zoek om aan meer slaap te komen. Ik ervaar nu ook minder een alarmstand in mijn lijf als ze een keer huilt, dat was eerder wel anders. Ook praten met de juiste mensen is prettig. En ik ben trouwens ook een hulpverlener in de ggz 😉.

Oooh lieve mama wat herken ik alles wat je schrijft. Hier ook een huilbaby gehad, alles laten uitsluiten, maar het kwam er op neer dat we een temperamentvol kind hadden dat baby zijn niet leuk vond 😅 Ik heb ook zo vaak gedacht en gehoopt dat ik de tijd maar terug kon draaien. Ik heb mijn zware gevoelens en negatieve gedachtes heel lang weggestopt en gedacht dat deze er bij hoorden als moederzijnde. Ik twijfelde overal aan, voelde me zo'n slechte moeder en vertrouwde niet in mijn eigen kunnen en mijn dochter. Ik ben inmiddels herstellende van een postnatale depressie en ik kan nu pas zeggen dat ik af en toe van het moeder zijn kan genieten. Ik vind het nog steeds heel pittig, maar het vele huilen hebben we nu al een hele poos niet meer gelukkig. Mocht je ooit even je hart willen luchten, mag je me altijd een verzoek sturen en een berichtje sturen. Hele dikke knuffel ❤️

Ik had een fantastische baby, echt een modelkind, een soepele zwangerschap en een bevalling die niet bovengemiddeld heftig was. Toch kreeg ik een dikke vette postpartum depressie en angtstoornis. Ik heb in die heftige periode nooit spijt van mijn kind gehad, maar wel vaak dingen gedacht als "Als dit het moederschap is, kan ik het helemaal niet aan", "Ik heb een grote fout gemaakt, wie dacht ik wel niet dat ik was, dat ik dit zou kunnen?", "Dit komt nooit meer goed". Ik heb echt boven oude fotoboeken zitten huilen als ik dan mezelf zag, vrolijk en gezond en in control, en gedacht dat het nooit meer goed zou komen, dat ik die persoon voor altijd kwijt was. Ik wilde heel erg graag terug in de tijd óf 5 jaar vooruit spoelen, alles behalve in het moment zijn. Mijn baby sliep dan wel, maar ik had zelf enorme slaapproblemen en daar kan je echt letterlijk van doordraaien. Als jij daar al 6 maanden mee te dealen hebt kan ik me heel goed voorstellen dat het op dit moment uitzichtloos lijkt. Wat mij soms hielp was om niet teveel naar achteren te kijken, maar me voor te stellen hoe het leven er over 3 jaar uit zou zien: bijvoorbeeld een vakantie met ons als gezin, en dan te hopen dat we daar op een dag uit zouden komen. Fijn dat je op de wachtlijst staat voor hulp, hopelijk duurt die niet lang en kan je een soort urgentie krijgen. Hier heb ik enorm veel baat gehad bij een gespecialiseerde post partum psycholoog en de POP poli. Misschien heb je in de tussentijd wat herkenning bij de podcastserie Zwarte Muisjes, en het boek 'Perfecte moedrs bestaan niet'. En ik duim dat de slaapcoach je zoontje gaat helpen, dat zou ook al heel veel schelen. Je bent hoe dan ook niet alleen, er zijn zoveel mensen met een moeilijk eerste jaar, slaaptekort, huilbabies of sombere gevoelens. Die durven er alleen vaak ook niet over te praten.

Er is een topic aangemaakt over de documentaire van vanavond; https://community.24baby.nl/forum/mama-jij/spijtmoeders-docu-9mmKQyP

Heel veel sterkte en knap dat je er zo open over bent. Zoals je vast weet heeft het slaaptekort ook echt enorme invloed heeft op je functioneren en doen en laten. Je kunt dit! Ik hoop dat je kindje snel over zijn huilen heen groeit. ❤️

Ik herken veel in wat je schrijft. Ik huil ook elke dag, samen met m’n zoontje. Hij huilde heel veel maar dat kwam omdat hij erg ziek is geweest. Toen krijsde hij dag in dag uit ( logisch ) maar dat is zo vast in mijn hoofd gaan zitten.. als hij nu huilt raak ik in blinde paniek. Ik wil dan vluchten en kan niet meer normaal denken. Ik ben bang om weer in de zelfde situatie te belanden en wil daarom weg. Ik ga niet weg maar me lichaam reageert wel zo. Alles is een grote opgave omdat je idd als hij niet huilt, je wacht tot die huilt want meestal duurt dat niet zo lang. Douchen is idd al een grote taak. Even relaxen lukt niet want voor je t weet word er weer gehuild of gekrijst. Ik denk dat t idd komt door alle hormonen icm de slapeloze nachten. Het extreem te kort aan slaap. Als we slapen, komen we amper in de diepe rust slaap want dan worden we wakker van t gehuil want hij heeft honger. En zo natuurlijk elke voedingsmoment ( elke 2,5 a 3 uur ). Dat breekt ontzettend op. Normaal zou je dan overdag bij kunnen slapen als de kleine slaapt, maar die vlieger gaat niet op met continu gehuil. Vreselijk

Bedankt voor alle lieve reacties! Moet zeggen dat ik er op moment van schrijven even goed doorheen zat. Zodra het even een dagje beter gaat voel je je ineens een stuk beter en voel ik me ook een betere/leukere moeder. Er is dan ook meer ruimte voor knuffels en liefde. Maar zodra hij/we een slechte dag hebben zit alles in een negatieve spiraal. Mochten meer mama’s zich herkennen in dit verhaal. Het wordt beter, er komen ook fijnere momenten. En mocht het heel zwaar blijven is dat ook oké, je bent niet alleen. Zoek een plek (kan ook hier zijn) of iemand waar je je verhaal kwijt kan🤍