Stemmingswisseling waar baby bij is

Wat een twijfels he met zo'n pasgeboren baby? En dan ook nog die klote hormonen erbij. Ik weet er alles van. Je baby raakt echt niet zomaar getraumatiseerd door stem verheffen of geïrriteerd raken. Wel is het goed voor jezelf om na te denken wat de trigger is waardoor je dit doet. Waardoor gebeurt het?

Traumatiserend zal het niet zijn maar fijn ook niet. Voornamelijk voor jou. Misschien een idee om te achterhalen waar dit vandaan komt? Is het enkel de hormonen of speelt er meer? Als er meer speelt kan je huisarts of verloskundige je helpen. Als het enkel hormonaal is: bespreek het met je partner en probeer echt tot 10 te tellen als je zoiets aan voelt komen. Loop even weg. Ga naar buiten. Weg van hetgeen wat je onrustig maakt.

Ja ik ga echt uit van hormonen en soms slaap tekort bijv snachts als ze blijft huilen. Maar ik kan er ook lastig uit komen op zo moment en dat herken ik dan niet van mezelf. Voel me zo schuldig dat ik me zo voel op dat moment, dat komt er dan ook nog bij. Maar indd mss meer bewust worden dat ik me zo voel en tot 10 tellen.

He RVDB, ik herken het wel, mijn zoon heeft een paar maanden heel veel gehuild (achteraf omdat hij verstopt zat en dus buikpijn had) en uit wanhoop/slaapgebrek ook wel eens met stemverheffing (zelfs een keer geschreeuwd 😢) gezegd dat ie nu echt op moet houden met huilen. Helpt natuurlijk helemaal niks en vervolgens zit je met een huilend kind èn een schuldgevoel. Heel naar. Maar nu is hij 1,5 jaar en heeft echt geen trauma hoor! (Hoewel ik me er nogsteeds schuldig over kan voelen) ik ben zelf ook steeds beter geworden in geduld en rust bewaren. Gebruik je schuldgevoel als drive om elke keer je best te doen rustig te blijven. Bedenk dat, hoe vervelend het ook is voor jou, je kindje het niet expres doet en het vervelender is voor hem of haar. En mocht je echt het gevoel hebben dat je je geduld verliest kan je beste je kindje veilig neerleggen en weglopen.

Super lieve reactie. Deze stelt wel beetje gerust! Ik ga dit nu zeker in me achter hoofd houden. Heel erg bedankt

Zoals aangegeven, probeer echt te achterhalen waar dit vandaan komt en op welke momenten je dit doet. Ik vond de eerste maanden ook erg zwaar, maar ik heb een keer mijn stem verheven en ben daar toen zelf van geschrokken. Dat is niet een omgeving die ik wil voor ons kind. Je kan dan beter heel eventjes weglopen. Even de tuin/ balkon op, goed ademhalen en weer terug.

Wat vervelend. Geef je zelf even een time out als je irritatie voelt opkomen. Leg je kindje veilig in bijvoorbeeld de box, en loop even een andere kamer in. Tel even tot 10, diep adem halen en als je er klaar voor bent ga je weer terug. Is je kindje bijvoorbeeld veel aan het huilen, spreek bijvoorbeeld rustig uit dat je je best doet, dat je even niet snapt wat hij nodig heeft, dat je het ook moeilijk vind. Praten er over helpt, zorg dat je het irritatiepunt voor blijft.

Ik snap je gevoel.. van de week voor het eerst ‘geschreeuwd’ tegen mijn 24 maanden oude dochter toen ik na een lange kutdag op het werk en ze om 23 uur nog niet sliep het helemaal gehad had.. ik stormde haar kamer binnen terwijl ze me huilend riep voor de 1000ste keer en ik zei gvd! Kun je nou niet gewoon gaan slapen?! Ik had mijn zin nog niet afgemaakt of ik barstte in tranen uit omdat ik schrok van mijzelf en mijn dochter schrok van mij… Ik heb haar bij me gepakt en net zolang geknuffeld tot ze sliep en ik haar weg kon leggen. Ik heb er 2 dagen buikpijn van gehad en voelde me echt een waardeloze moeder! Punt is; we hebben denk ik allemaal wel eens een moment dat je later denkt shit… Zolang het niet te vaak is? Tel tot 10, benoem wat je fout hebt gedaan en als je partner in de buurt is geef aan dat je overloopt en even een momentje nodig hebt. Verder ben en blijf je een mens en net moeder! Je hebt geen idee wat er allemaal op je afkomt. Mocht je dit nou vaker gebeuren dan zou ik hulp zoeken om de oorzaak te achterhalen😘 Je wil niet dat je kindje later denkt dat schreeuwen of je stem verheffen normaal is.. Ook kan het gedragsproblemen geven. Maar het feit dat je het hier benoemd is al super knap! Je bent je er bewust van en dat is al een hele stap 👏🏻

Ik heb nooit m'n stem verheven, ondanks dat het een huilbaby was die nooit sliep. Het helpt misschien om naar je kindje te fluisteren, iets van: kun je niet slapen? Je zat 9 maanden lekker warm in mama's buik en nu ben je ineens op de wereld. Je buikje doet vast pijn, je darmpjes moeten nog sterker worden. Heb je het koud? Je weet nog niet wat dat is natuurlijk, het overkomt je allemaal maar. Etc. Etc. Door te benoemen wat er dwars zit of dwars kan zitten bij zo'n kleintje krijg je er begrip voor waardoor je je stem waarschijnlijk niet zo snel zal verheffen. Als blijkt dat je het stem verheffen niet kunt beheersen, dan moet je je kindje gelijk wegleggen en weggaan zodra je je gefrustreerd voelt. Want een impuls als stem verheffen niet kunnen beheersen duidt er misschien op dat je jezelf misschien ook niet gaat kunnen beheersen om iets ergers te doen (onze kraamverzorgster had ons uitleg gegeven over het shaken baby syndrom en zei dat als je gefrustreerd bent je je kindje weg moet leggen en weg moet gaan, want één keer schudden kan al gevaarlijk zijn)

Ik heb dit ook gehad. Met veel tranen en wanhoop erbij. Ik was bang dat hechting niet goed zou komen en meer rare dingen. Onze dochter is nu 3 en doet niets liever dan bij mij zijn. Alles is goed geholpen. Samen lezen, tv kijken, kleuren en zelfs samen naar de wc 😜

Herkenbaar.. Ons kleintje is maandag 8 weken en ik ben nog labiel her en der. Ik schreeuw niet of zo, maar ben dan wel verdrietig ( huilen ) en somber. Ik zorg ook dan zo goed mogelijk voor hem.. Mijn moeder zei: Herinner jij mijn kraamtranen nog? Of de momenten dat ik je gehuil niet goed kon aanhoren? Het liet me iets beter voelen over die momenten. Het zijn er maar een paar, tegenover de goede dagen.

Klote dat je je zo voelt. Je kan je eens melden bij de huisarts met dit. Ik denk niet dat je haar of hem traumatiseert hoor, zij/hij heeft hier later natuurlijk geen herinneringen aan. Maar ook kleintjes voelen haarfijn jouw stresshormoon en reageren daar wel op. Daarmee maak je het jezelf indirect moeilijker.

Ik hoorde laatst als opvoedrichtlijn van een ontwikkelingspsycholoog (Steven Pont) de 20-60-20 regel: 20% volgens het boekje, 60% gewoon prima/acceptabel en 20% wat je liever over zou doen als het zou kunnen. Dat gaf mij wel veel rust, het is echt balen als je een keer uit je slof schiet en ja je kindje kan ervan schrikken maar het is ook niet het einde van de wereld als het soms is, het hoort er ook bij. Als het bij mij soms gebeurt probeer ik altijd aan mijn zoontje uit te leggen dat ik even verdrietig ben of dat ik erg geschrokken was oid. Hij kan er niet altijd wat mee op dat moment maar denk toch dat het wel helpt om wat uitleg te geven. Je kan er ook niet altijd wat aan doen en bent ook maar een mens.