Traumatische bevalling

Het is goed om erover te praten. Ik heb bij de eerste een traumatische ervaring gehad en ik heb er toen ook hulp bij gehad en ik merk bij deze zwangerschap dat het gewoon boven komt. Ik heb nu weer hulp. Schijnbaar niet helemaal verwerkt. Het is echt super belangrijk om er iets mee te doen en erover praten en schrijven is gewoon goed voor de verwerking. Het kan best een impact hebben. Neem je tijd er ook voor.

Dat klinkt super heftig, ik snap dat je dit als traumatisch hebt ervaren. Zelf heb ik geen vergelijkbare ervaring, maar ik wilde even zeggen dat het goed is dat je dit bespreekbaar maakt. Als je merkt dat je meer hulp/gesprekken met een professional wilt kan je dat ook altijd aangeven.

Praten helpt! Heel goed dat je hier ook je verhaal durft te delen ❤️❤️ Juist als het mega snel gaat kan dit erg traumatisch zijn 🥺

Wat moedig van je om je verhaal te delen en ook goed van je dat je er therapie voor hebt gezocht! Wat voor een ander als niet erg hoeft te zijn, betekent niet dat jij dat ook zo ervaren hebt. Het is niet gek, vooral als alles zo snel gaat! Hier ook een traumatische bevalling meegemaakt. Zou je de details besparen, maar in 6 uur tijd (ben ingeleid dmv ballon en weeenopwekkers), is ons zoontje geboren. Ik heb te lang m’n hoofd in het zand gestoken met de gedachten dat het wel goed was. Ondertussen vanaf oktober al 12 emdr sessies gehad en ben nu doorgestuurd naar de specialistische ggz omdat ik meer begeleiding nodig ben. Moet wel zeggen dat het ook komt doordat ons zoontje een nier & blaasafwijking heeft en hierdoor vaak naar het ziekenhuis moesten/moeten. Hoe gaat het nu met je? Heeft de therapie geholpen?

Ik heb mijn bevalling ook als heel heftig ervaren en heb er ook wel maanden voor nodig gehad om het een plekje te geven. Ik heb ook een lang verhaal maar komtie 😅 Mijn bevalling begon om half 2 's nachts thuis, ik was echt net in slaap gevallen en werd wakker van de weeën. Ze kwamen om de 4 a 5 minuten en duurde 30 seconden. Heel de nacht wakker gelegen en uiteindelijk in de ochtend de verloskundige gebeld. Die kwam om 9:30 langs en geen ontsluiting en de baarmoedermond was nog niet verweekt. In de loop van de dag werden de weeën heviger en kwamen sneller op elkaar. Rond 20:00 kwam ze weer langs en kwamen de weeën om de 2 minuten en hielden 1 minuut aan. Ik zat op 3cm, het was in ieder geval begonnen. Ik wilde graag thuis bevallen dus alles klaargezet en ze ging weer weg. Rond 22:00 belde de verloskundige die haar dienst overnam hoe het ging en die kwam toch maar even kijken. Toen zat ik op 7cm. Ze brak perongeluk m'n vliezen, waardoor ik in een weeën storm kwam en het vruchtwater was meconiumhoudend dus we moesten naar het ziekenhuis. Rond 23:00 kwamen we daar aan en zat ik nog op 7cm. Daar werd door de dienstdoende verloskundige de fout gemaakt om rond 23:30 een pethidine prik te geven omdat ik al zo lang bezig was, vermoeid raakte, in een weeën storm zat en ze verwachtte dat het nog uren zou duren. Niks was minder waar binnen een uur zat ik op 10cm en mocht ik persen. De weeën vielen wat stil dus kreeg ik weeën opwekkers, toen werkte de pijnstilling wel wat uit waardoor ik weer redelijk alert was (volgens mijn man, ik heb daar lang aan getwijfeld en mij heel rot om gevoeld). Door die prik kreeg mijn zoontje het zwaar tijdens het persen en vreesde ze na een uur persen voor z'n gezondheid. De gynaecoloog werd erbij gehaald, die was boos want 1) ze hadden die pethidine nooit mogen geven en 2) ze hadden haar veel eerder moeten bellen. M'n zoon moest direct geboren worden en is dus gehaald met een vacuümpomp. Hij werd 2 seconden op m'n borst gelegd, de gynaecoloog knipte de navelstreng door (ipv mijn man) en ze namen hem mee de kamer uit. Ik bleef dus na een bevalling van 24 uur alleen achter en niemand die mij feliciteerde en ook niemand die kwam vertellen hoe het met hem ging. Na 10 min kwamen ze met hem terug en was alles gelukkig goed maar dit was wel een hele nare ervaring.

Ook een snelle, voor het oog “gemakkelijke” bevalling kan sporen nalaten. Goed dat je hulp gezocht hebt toen je merkte dat je het niet kon plaatsen. Ik herken het niet kunnen plaatsen van wat er gebeurd is wel. Als je sneller bevalt, komt je brein er wat later achteraan dan je lijf gedaan heeft. Daar kun je van schrikken. Ik heb mijn bevallingen (4,5 uur en 2 uur) gelukkig niet als traumatisch ervaren, kan het zo ook niet benoemen. Maar heb wel ook echt even de tijd nodig gehad om alles even goed de revue te laten passeren. Wat ik met name vervelend vond was dat anderen al snel zeiden: “ik zou tekenen voor zo’n bevalling… ik heb er zoveel uur over gedaan. En een knip en een dit en een dat” Dat maakte toen wel dat ik dacht, goh… dus alleen als je lange, trage, bevallingen hebt met complicaties, mag je schijnbaar iets erover zeggen in de zin van dat het heftig was. In alle gevallen waarbij je die vakjes dus niet kunt afvinken, moet je maar je mond houden. Heb dat bij mijn tweede veel beter kunnen managen. Omdat ik erop voorbereid was dat hij nog sneller zou kunnen komen. En omdat ik directer was naar mensen toe. Ik hoefde even géén vergelijk te horen. Je wil mij aanhoren, of je knuffelt m’n baby en bent verder stil 🙃🙂

Niemand kan jou zeggen dat het niet traumatisch is! Jij hebt het ervaren, jij plaats je gevoel erbij en daar kan niemand iets anders over zeggen. Praat erover, ween erom, probeer het een plaats te geven. Zelf heb ik dat vroeger niet gedaan en heeft een lange nasleep gehad. Beste advies dat ik kan geven is laat je gevoel er zijn en geef het plaats en tijd. 😘

Wist je dat er een Stichting Bevallingstrauma bestaat? Op hun website vind je meer informatie, en bovendien de gegevens van hulpverleners die gespecialiseerd zijn in de verwerking van dergelijke trauma’s. Ik heb ontzettend veel gehad aan de hulp van een psycholoog die bij deze stichting aangesloten is. Blijf er niet mee lopen. Klop aan bij je huisarts en laat je doorverwijzen! Sterkte 😘😘

Oh jeejtje das ook heftig. Ik ben inmiddels ook doorgestuurd naar ggz omdat er nog een heftige postnatale depressie achteraan kwam waar ik nu pas weer uit ben.. maar nu begint het echte verwerken pas... hopelijk schiet die wachtlijst wel een beetje op 😣..... ik hoop voor jou dat je dit ook uiteindelijk een plekje kan geven.. 😘

Oh jeejtje wat heftig.. hoe is het nu met je zoontje? En met jezelf?

Goed dat je er over praat, dat is de eerste stap! Ik heb ptss na mijn bevalling gekregen en heb hiervoor emdr therapie gekregen. Heb je toevallig social media dat we contact kunnen maken? Ik heb ook een paard (je profielnaam 😇) liefs!

Goed dat je het hier deelt. Ik had helaas ook een traumatische bevalling en dankzij erover schrijven, erover lezen (o.a. op https://stichtingbevallingstrauma.nl/) en er over praten heb ik het verwerkt. Of het 100% verwerkt is weet ik nog niet, maar nu heb ik er in het dagelijks leven geen last meer van. Zowel hele lange als hele korte bevallingen kunnen traumatisch zijn. Bevallen is sowieso het heftigste wat er is en dan ook nog anders gaat dan je had gewild is dat heel zwaar. Daar moet je de tijd voor nemen, en jezelf gunnen alles te voelen wat er maar is.... Het een plekje geven zonder slecht oordeel over jezelf.

Ja zeker.. zoek maar op sharon hoorn 😊

Heel goed, hij heeft er niks aan overgehouden. Uiteindelijk ging het eigenlijk direct goed met hem maar doordat de pethidine zo kort voor de geboorte gegeven was kan de baby moeite krijgen met ademen zodra hij geboren is. Daarom hadden ze de kinderarts opgeroepen en stond er iets klaar om die werking teniet te doen + zuurstof te geven. Dit was gelukkig niet nodig! Met mij zelf gaat het goed, het is inmiddels bijna 2.5 jaar geleden. Ik merkte na een maand of 8 dat het verdriet erover verdween, ik kon erover praten zonder te huilen. Inmiddels heb ik er wel vrede mee maar wil ik dit nooit meer meemaken op deze manier. Het enige waar ik bang voor ben is dat het misschien toch een trauma is wat terugkomt zodra ik nog eens moet bevallen maar dat weet ik niet. Hoe gaat het nu met jou? Heeft de therapie geholpen? Heel goed trouwens dat je hulp gezocht heb!

Ik ben ondertussen 3 keer bevallen en ik snap je helemaal. 3e keer overigens ook op 21 februari met inleiding (alleen met 38 weken vanwege vermoeden macrosomie). Bij onze oudste beviel ik op 41+1. 4 uur lang weeen hadden niks opgeleverd (begon op 4 cm door al wekenlange voorweeen). Toen in t ziekenhuis vliezen gebroken om 03.00. De weeenstorm die volgde was verschrikkelijk, het was 1 lange wee. Om 03.45 gaf ik aan dat ik persdrang had maar ze geloofden me niet, aangezien het onze eerste was en het dan normaal 1cm per uur zou gaan, dus zou ik pas op 5cm moeten zitten. Toen ze echter zagen dat ik het niet meer tegen kon houden en ging meepersen hebben ze toch maar de ontsluiting gecontroleerd en ja hoor 10cm. Het persen ging echter niet zo vlot omdat ik te weinig adempauzes had (nog steeds weeenstorm) en de hartslag van onze zoon te snel daalde. Opeens stonden er 8 artsen en verpleegkundigen in de kamer. Keizersnede kon niet meer want hij zat al te diep dus toen is hij er maar spoed eruit gehaald na 45 min persen, met knip en vacuumpomp. Hij werd letterlijk op mijn buik gegooid, binnen 3 sec was de navelstreng al door en werd hij naar de kinderarts gegooid. Het beeld staat nog steeds op mijn netvlies gegrift. Een grauwe, slappe pop was hij, hij ademde niet. 1,5 uur heeft hij aan de beademing gelegen. Gelukkig is alles goed gekomen, hij herstelde snel en nu is het een prachtig slim ventje van bijna 4 die al kan lezen. Zoals het er nu naar uit ziet heeft hij er dus niks aan over gehouden. Hij heeft een flinke oogafwijking, maar ik draag ook een bril dus kan ook erfelijk zijn. Ik heb nog heel lang moeite gehad met de bevalling en moet soms nog bijna huilen als ik eraan terugdenk. Ook de snelheid heeft me overdonderd en wat ik niet goed kan hebben zijn opmerkingen als: ik wou dat ik zo'n snelle bevalling had, lekker makkelijk, snel er weer vanaf. Nou, het heeft me bijna m'n kind gekost dus nee, dat had je niet gewild. De 2e bevalling ging ook niet vlekkeloos. Van 0 naar 10 cm in 2,5 uur (ook weer weeenstorm) en vervolgens 1,5 uur moeten persen. Hij was niet ingedaald, toen lag hij er scheef voor en toen zat hij vast. Uiteindelijk wel gelukt maar na afloop met bloedspoed naar t ziekenhuis omdat t bloeden niet stopte, m'n baarmoeder niet wilde krimpen, ondertussen al ruim 1,5e liter was verloren en ik steeds begon weg te zakken. Lang herstel nodig gehad. 3e bevalling was eigenlijk de beste ondanks inleiding. Rustig vliezen gebroken, kwam niks op gang dus weeenopwekkers, toen na uur nog niks dus verhoogd, toen gelijj buik en rugweeen, 2,5 uur later op 10 cm, kwartiertje geperst op baarkruk maar weeen werden te zwak en niet snel genoeg op elkaar plus haar hartslag daalde (met als resultaat dat ik flashbacks kreeg naar se 1e). Op bed weeen weggepuft, na 5 minuten weer persen maar ze lag te hoog en had t zwaar. Wilden gynaecoloog erbij halen om te overleggen wat te doen, maar toen in 1 perswee stond dr hoofdje al. Toen wel nog moeite gehad met haar schouders maar lukte net op tijd.

Mijn therapie word doorgezet naar ggz... alleen die wachtlijsten 😣.. als ik daar eenmaal ben gaan we kijken wat de beste therapie gaat worden.. dit ook mede door de postnatale depressie die ik er achteraan kreeg

Oh jeejtje🙈

Te vroeg gestuurd... Totaal 3 uurtjes dus. Geen complicaties niks en dochter deed t gelijk goed. Was mega snel hersteld, stond op dag 3 alweer alles zelf te doen, oudste kids in bad, ontbijt maken, koken eyc. Maar alle 3 dus megasnelle bevallingen en is echt niet altijd fijn. Nu is het iig wel ff klaar. Ben 25dus wellicht later nog een kindje maar ben die bevallingen zo zat

Ik ben nu inmiddels 27 en heb nu dus 1 zoon... ik zou uiteindelijk misschien toch nog wel eentje willen maar nu al angsten aan het creëren voor hoe dan de bevalling zal zijn

Erover blijven praten!!! Ik zelf ook een hele zware en heftige bevalling gehad. Ik ben 18 februari bevallen en onze dochter zat vast. Ook met allemaal artsen erbij enz. Wij moesten toen 6 weken na de bevalling terug komen om erover te praten. Ik merk dat dat wel geholpen heeft. Af en toe heb ik er nog last van als in dat ik moet huilen maar dan ga ik er met mensen over praten en dat lukt het weer