Traumatische bevalling en het leven daarna

Dat was me inderdaad wel een bevalling zeg als ik dat zo lees! Ik begrijp wel dat je daar nog niet zomaar overheen bent. Ik denk dat je je het beste eraan kan over geven aan de dagen dat het minder goed gaat en accepteer het dan ook dat het dan even goed gaat. Ik ben benieuwd wat het maakt dat die drempel voor je zo hoog is om hulp te zoeken?

Ik weet uit ervaring dat praten helpt. En erover schrijven, dat helpt mij ook veel. Wat betreft dat gouden uurtje herkenbaar, maar trek er niet te zwaar aan. De hechting vindt gelukkig niet alleen op dat moment plaats. Mijn zoon heeft na de geboorte op de neonatologie gelegen, maar ik weet zeker dat hij inmiddels goed is gehecht. Blijf vooral van je af schrijven, het is denk ik heel normaal dat je nog regelmatig al deze gebeurtenissen door je hoofd laat spelen.

Het stukje vertrouwen in mensen en het werkelijk openstellen is iets waar ik echt moeite mee heb. Van kinds af aan ben ik al een binnenvetter en absoluut geen prater over mijn gevoelens, wat ervoor zorgt dat die drempel overgaan lastig is. Terwijl ik wel weet dat het moet of beter is 🥺

Wat heftig om te lezen . Bij mijn eerste kindje werd hij na de geboorte direct bij me weg gehaald. Ik heb toen ook geen moeder gevoel gehad , na drie dagen besefte ik dat ik een kind op de wereld had gezet. Ik heb er nooit over gepraat en ptss ontwikkeld Blijf vooral veel praten en het van je af schrijven . 😘

Ik heb ook een hele traumatische bevalling gehad. Ook ingeleid met ballon en wee opwekkers, persweeën op 7cm en was een sterrenkijker dus heb uren persweeën moeten wegpuffen in de hoop dat hij nog zou draaien. Uiteindelijk koorts vd ruggenprik en toen ik eindelijk mocht persen kwam de baby in nood dus moest er een vacuümpomp bij komen. Mislukte dus plots weeënremmers en naar de OK voor een spoedkeizersnede. Om 2.09 is mijn zoontje geboren en direct meegenomen naar neo afdeling. Ik heb nog 1.5 uur in de OK gelegen omdat ze bloedverlies niet onder controle kregen en mijn baarmoeder wilde niet krimpen... toen mocht ik daarna eindelijk naar de baby toe en kreeg ik hem te zien. Maar toen verloor ik nog bijna een liter bloed en viel ik weg dus werd hij weer bij me weggepakt en ben ik (voor mijn gevoel?) Bijna dood gegaan met alle toeters en bellen, zuurstofmasker, bloedtransfusies, ijzer infuus, duwen op mijn buik (lekker na een keizersnede). Om half 8 's ochtends mijn kind pas kunnen vasthouden. Ik heb het ook erg moeilijk gehad in het begin, maar juist er veel over praten (met de verloskundige uit het ziekenhuis, met mijn vriend, met vrienden) en erover te schrijven heb ik het wat kunnen verwerken. Na 4/5 maanden had ik het ineens weer moeilijk ermee, toen heb ik het boek 'perfecte bevallingen bestaan niet' gelezen. Echt een aanrader. Ik kon me er ook zo aan storen dat iedereen wél een droombevalling heeft, maar dat is natuurlijk niet waar. Nu (bijna 7 maanden later) heb ik het wel verwerkt en zijn er zelfs een paar momenten van de bevalling waar ik met een fijn gevoel op terugkijk. Ik ben wel een beetje bang dat ik bij een eventuele volgende zwangerschap hier weer last van krijg, maar mocht dat zo zijn wil ik gaan kijken naar EMDR therapie. Dit was me in het ziekenhuis aangeraden, maar toen had ik er geen behoefte aan - ik wilde gewoon verder. Achteraf had ik het beter direct kunnen doen. Hoop dat je weet dat je niet alleen bent❤ en al je gevoelens oké zijn. En het is oké om hulp nodig te hebben/ in te schakelen.

Je bevallingsverhaal is jammer genoeg heel herkenbaar voor me. Ben 10 weken geleden bevallen en door een plotse draaiing van mn zoontje kwam hij helemaal vast te zitten maar al te diep ingedaald voor een keizersnede. Uiteindelijk met de zuignap geboren maar dit heeft heel lang geduurd. Het was zowel voor hem (grote open hoofdwonde) als voor mij (geen pijnbestrijding omdat ik op 5u naar 9cm ontsluiting ging en alles zo vlot verliep tot op het einde) heel pijnlijk. Dezelfde ruptuur opgelopen en hemoglobine waarde van 5 door bloedverlies. Ik lijk geen trauma te hebben van de bevalling op zich maar net als jij: het gevoel er in het begin niet te kunnen zijn voor mijn kindje. Ik heb hem wel de hele tijd bij mij kunnen houden maar was zo verzwakt dat ik voor alles hulp nodig had en hem ook regelmatig in zn bedje liet. Jouw verhaal is nog heftiger, gezien de gezondheidsproblemen van je kindje. Helemaal normaal dat je zoveel mixed feelings hebt denk ik hoor. Ik heb erover gepraat met de vroedvrouw en kraamzorg. Ook met enkele echt goede vriendinnen en dat lucht zo hard op. Het is nu 10 weken geleden maar tegen die vriendinnen begin ik er nog regelmatig over. Je kan dus zeker professionele hulp zoeken (zeker als de angst rond de gezondheid van je kindje blijft) maar al eerst praten met familie of vrienden doet bij mij ook al veel deugd.

Wat je schrijft over het gouden uur en je schuldig voelen herken ik trouwens ook maar al te goed. Ik heb me daar ook druk om gemaakt en denk ook dat dat icm de keizersnede de reden was dat de borstvoeding niet goed op gang kwam, waar ik me dan ook weer schuldig om voelde. MAAARRR lieve mama, wij hebben onze babies negen maanden onder ons hart gedragen en daarna maanden in onze armen. Elke voeding, elke knuffel, elke verschoonde luier, elk kusje op dat kleine hoofdje is een gouden uurtje. De hechting tussen mama en baby wordt niet gemaakt in een 'magisch' uurtje na de bevalling - deze hechting bouw je met je liefde, je tijd, je aanwezigheid, je aandacht, je zorgen, je troostende woorden, je warme omhelsingen.

Poeh ook heftig zeg!🥺 Vooral het er niet kunnen zijn vond ik ook heel erg. M’n man heeft de eerste paar weken echt alles moeten doen, kon nog niet eens uit bed komen om hem uit z’n bedje te halen voor de voeding of z’n luier verwisselen. Eventjes een uurtje beneden zitten en kon letterlijk kruipend de trap op naar boven. Fijn dat je erover kan praten met de mensen om je heen! Doet inderdaad ook heel veel. Ikzelf heb niet zoveel personen bij wie ik echt m’n hart kan luchten en ben ook niet zo iemand die het aanhaalt, alhoewel het soms wel beter is. Qua gezondheid van ons zoontje is het nog wel spannend inderdaad. 😞 wanneer hij weer ontsteking krijgt aan blaas of urinewegen, kunnen er littekens komen op z’n nieren aangezien de urine terugloopt en dat zorgt voor verdere schade van z’n niertjes. Ene kant werkt 25% en andere 75% dus wel samen 100% gelukkig. Alleen zijn de nieren van kindjes onder de 1 jaar heel gevoelig, dus bij elk onverklaarbare koorts moeten we naar het ziekenhuis.

Wat een fijne en bemoedigende woorden. Dankjewel!❤️

Wat shuabz hier zegt, ben ik het helemaal mee eens!!!! Ik zal je niet vermoeien met mijn verhaal want je zegt dat je moeite hebt met andere bevallingsverhalen. Maar ik wil alleen zeggen dat ik dat helemaal herken. Ik heb ook moeite met andere bevallingsverhalen, beter herstel e.d. Het slechte herstellen draagt ook bij aan het gevoel van falen, omdat je niet kunt zorgen voor je kind zoals je dat zelf zou willen en niet de “happy mama” bent die wilt zijn en waarvan je vindt dat je kind die verdient. Althans zo ervaar ik het. Ik denk dat het wel echt goed is om hulp te zoeken. Ik weet dat de stap groot is. En misschien heelt de tijd ook wel een deel. Maar het kan geen kwaad om actief te proberen je niet alleen fysiek, maar ook te zijner tijd mentaal weer fit te gaan voelen. Je hebt ontzettend veel meegemaakt. Niet alleen je lichaam, maar ook je geest. Dat gaat niet weg met een nachtje slapen. En om nog eens terug te komen op dat gevoel van binding en het gouden uur: je kind voelt dat jij mama bent, dat je hem hebt gedragen al die tijd, voor hem hebt gezorgd en nu nog steeds zorgt, hem in slaap wiegt, hem voedt, hem knuffelt en kust en hij kent je hartslag en je geur. Maak je geen zorgen over hem. Hij weet dat zijn moeder onvoorwaardelijk van hem houdt. Maar dit kan ik als mama tegen jou als andere mama zeggen, maar zelf voel ik het ook niet en ervaar ik elke dag schuldgevoel. Ik ga er binnenkort hulp voor krijgen en ik hoop dat het mij ook gaat helpen. Voor jou hoop ik hetzelfde! Kortom, je bent niet alleen…❤️ en wees niet te streng voor jezelf!

Wow en dit herken ik ook! Teveel gedaan (kind opgetild en mee op de bank zitten) en vervolgens niet meer de trap op kunnen en de hele nacht kreupel zijn. Je hebt zo te horen veel meegemaakt en inderdaad ook veel gemist. Ik probeer het nu (bij gebrek aan beter😂🤦🏻‍♀️) voor mezelf een positieve twist te geven: mijn kind heeft liefdevolle zorg van papa kunnen krijgen en ze hebben goed aan elkaar kunnen vinden terwijl ik hem fijn een paar maanden mocht dragen. Maar het helpt idd niet in het verdriet over dat je geen luiers kon verschonen, het eerste badje gemist hebt, op een afstandje moest toekijken hoe mijn premature baby de eerste kleren aan kreeg…… het heeft voor mij ook nog verwerking nodig. Maar dat is denk ik normaal. Het is jammer dat we dat gemist hebben, maar anderzijds is het allerbelangrijkste liefde.

Zo heb ik het nog niet eens bekeken. 🤭 fijn dat onze kindjes zo goed verzorgd zijn door de papa’s in de tijd dat mama het niet kon 🥰

De papa in kwestie zei dat hier tegen deze mama hoor. Niet zelf bedacht, want ik had er alleen maar verdriet van. Maar het hielp me wel!!!

Fijn dat papa het zo goed heeft opgepakt en ook zo meedenkt! Doet ook al veel hè.

Ik wilde bijkomend nog eventjes zeggen: bedankt om je verhaal hier zo eerlijk te delen. Zoals je ziet, je bent zeker niet alleen met deze gevoelens. Ik hoop dat je snel wat rust vindt in je herstel en je beleving, dat je een luisterend oor vindt en dat je zoontje qua gezondheid ook oké is en blijft. Je doet dat super goed, daar ben ik zeker van. Het is een pittige start geweest (en nog steeds, met die reflux en nierproblemen) maar je twijfels bewijzen alleen maar dat je het allerbeste wil voor je zoon. Wees mild voor jezelf!🍀🍀

Wat een zware bevalling 😥. Ik herken het schuldgevoel, door medische reden werd onze dochter ook meteen meegenomen. Ook mochten we haar de 1e week nauwelijks vasthouden, de 2e week in het ziekenhuis iets meer. Toen we hierna voor het eerst weer het ziekenhuis in gingen was echt mentaal zwaar, maar ook prettig voor de verwerking. Voor mij was de drempel om hulp te zoeken ook erg hoog. Achteraf gezien heb ik daardoor te lang gewacht hiermee. Uiteindelijk een afspraak met de huisarts gemaakt. Die heeft me heel prettig verder geholpen en inmiddels al tijdje over behandeling van psycholoog. Misschien is het voor jou makkelijker als je je man laat belle voor het maken van afspraak met de huisarts? Je bent niet alleen en je hoeft dit ook niet alleen te doen! Veel sterkte ❤

Zo pfoe, dat is een heftige bevalling geweest! En dan daarna ook nog alle zorgen om je eigen herstel en om je zoontje. Ik kan me helemaal voorstellen dat het nog niet lukt om alles een plekje te geven. Veel herkenning helaas. Ik ben april 2020 bevallen en vergaarde mijn bevalling door meerdere dingen ook als traumatisch. O.a. ook weeënstormen gehad, 12 uur van de totaal 19 uur. Pijnstilling sloeg totaal niet aan en wilde zelf alleen nog maar dood, waar ik me achteraf enorm schuldig over voelde. Fysiek ook ontzettend lang herstel. Door corona daarna nauwelijks mijn verhaal kunnen doen aan mensen en ik merk dat dat vooral zorgt dat de wond bleef/blijft dooretteren. En idd als ik zag dat ergens een baby geboren was, kon ik zo een halfuur huilen. Na 1 jaar moest ik weer naar het zkh en ben toen op de parkeerplaats compleet ingestort van alle flashbacks. Nu na 1,5 jaar is de ergste heftigheid eraf maar heb nog steeds veel moeite met het horen over bevallingen die 'fijn' en 'prachtig' waren. Wat ik maar wil zeggen: wat je voelt is helemaal niet erg of raar; helaas allema onderdeel van het verwerken van iets heel heftigs. Ondanks dat de drempel hoog is, is je verhaal uitspreken of opschrijven echt zo belangrijk. Hoe vaak dat ook nodig is. Hier opschrijven is denk ik al een goede eerste stap!👏 Misschien kan je eens met de POH-GGZ van de huisarts een afspraak maken? Dat is vrij laagdrempelig en die kan misschien ook meedenken over eventuele vervolgstappen. Sterkte!♥️

Heftig! Laat evt je partner een afspraak maken met de huisarts. Voor mij was ook de drempel te hoog en sinds die afspraak (die mijn man maakte) is alles beter geworden. Het gouden uur wordt ook een beetje overschat kan ik je zeggen en had waarschijnlijk ook bij jou niet dat effect gehad als je het wel had gehad. Ik heb het wel gehad, maar alsnog niet dat gevoel gehad. Mij werd verteld dat dit heel vaak bij te snelle bevallingen voorkomt, omdat het te snel gaat voor je hoofd om te bevatten en dat het dan pas later komt. Helaas ontwikkelde ik een paar dagen later een pnd door een stressmoment wat ik niet heb kunnen verwerken gecombineerd met een flink schuldgevoel (zoontje kregen we niet wakker en daarna liep het een na het ander niet lekker). Ik heb door het wachten met zoeken naar hulp 2 maanden van het leven van mijn zoontje “gemist”. Vervolgens nog eens een maand of 3 half gemist tot het enigszins beter ging met mij. Nu is hij 8 maanden en ben ik nog aan het herstellen. Bij de huisarts zijn er vaak praktijkondersteuners. De drempel voelde voor mij minder hoog om daarheen te gaan dan naar een pop poli. Toen er iets rust kwam heb ik het gecombineerd met een therapeut die zich richt op o.a. stressontlading en ging ik nog sneller vooruit. Ik voel nu sinds kort ook echt dat “je hoort bij mij gevoel” als hij bij mij ligt. Hoe hoog de drempel ook is om hulp te zoeken ik kan uit ervaring zeggen dat het moment dat je bij de huisarts zit en er naar je wordt geluisterd er al een enorme last van je schouders valt.

Lieve schat, ik begrijp wat je hier zegt. Ik heb de laatste jaren veel aan zelfontwikkeling gedaan omdat ik van mezelf geloofde dat ik altijd alles zelf moest oplossen. Tot op een moment ik gewoon op was en niet meer kon. Inmiddels weet ik beter en heb ik geleerd dat je geen invloed hebt op dingen die in je leven gebeuren maar wel een keuze hebt hoe je ermee om kan gaan. Probeer in kleine stapjes te werken daar waar je naartoe wilt. Je zou kunnen beginnen met schrijven en laat die tranen maar gaan, dat is goed voor je verwerking. Een volgende stap kan eens een gesprek zijn met de huisarts, zij kan je doorverwijzen naar een praktijkhukpverlener waar ik zelf ook veel baat bij heb gehad. Het zijn mensen die geen (voor-)oordeel hebben over je. Doe waar jij je prettig bij voelt maar weet wel (het klinkt misschien hard) dat je voor jezelf verantwoordelijk bent wat in je eigen macht ligt. 🍀

Hoi, ik herken je gevoel. Ik heb wel een ander verhaal maar ik voelde ook geen band met mn kindje, vooral door de shock vd bevalling. Het heeft een paar maanden geduurd voordat ik echt een band voelde. Het vervelende is dat ik mijn gevoel 9 maanden lang heb opgekropt. Ik kreeg een paniekaanval toen ik dacht dat ik opnieuw zwanger was (wat later niet t geval bleek te zijn) en toen heb ik besloten dat er toch echt iets moest veranderen. Ik heb erover gepraat met mn partner en mn moeder. Ik heb een boem gekocht: perfecte bevallingen bestaan niet. Dat heeft erg geholpen. Ik heb mijn bevalligsverhaal opgeschreven en de periode daarna met al mijn gevoelens erbij en dat heb ik vervolgens voorgelezen aan mijn partner. Dat was heel moeilijk, maar het luchtte wel op. Het belangrijkste is denk ik dat ik naar mn verloskundige ben gegaan om erover te praten en om een plan te maken voor als een eventuele volgende bevalling weer zo zou verlopen. Het verloopt natuurlijk nooit zoals je wilt, maar het gaf mij veel rust. Hulp zoeken is moeilijk, bij mij heeft t dus ook erg lang geduurd en ik wou dat ik t veel eerder had gedaan. Ik voel me al zoveel beter en kan veel meer genieten van mn zoontje. Ik heb t geaccepteerd dat ik niet meteen een band had en dat dit ook gewoon mag. Ik vind het uiteraard wel erg jammer hoe t gelopen is, maar dat is nou eenmaal zo. We kijken nu vooruit en de band wordt steeds sterker. Ik wens je heel veel sterkte en probeer de drempel over te stappen, want het is zwaar maar daardoor wordt t wel beter :)