Tweede kind, schuldgevoel naar oudste

Ik heb (nog) geen advies voor je, maar ik ben hier zelf ook bang voor dat ik dat schuldgevoel sterker ga krijgen. Ik ben pas 14 weken zwanger van de 2e, maar soms als ik met m'n dochter aan het spelen of knuffelen ben, krijg ik ook zo'n gevoel over me heen. Ik weet ook zeker dat ze heel erg jaloers zal gaan zijn straks dus ik neem me nu al voor om na de bevalling echt veel quality-time met haar in te plannen zodat ze weet dat ze niet 'vervangen' wordt ofzo. Ik ben er wel van overtuigd dat dat gevoel weg gaat trekken. Zodra je dochtertje ouder is en meer kan, wordt het voor je zoontje ook leuker en dan zul je zien dat ze erg leuk samen kunnen spelen en dat ze het fijn hebben samen.

Alleerst, gefeliciteerd met de geboorte van jullie dochtertje! Je verhaal had mijn verhaald kunnen zijn! Wij hebben een zoontje van 2.5 en een dochtertje van 5 maand. Ik werd eind april ingeleid, de bevalling duurde 3 dagen en ik heb zo ontzettend veel gehuild! Ik voelde me zóóó schuldig naar ons zoontje. Uren lang gehuild, met hem geknuffeld, m'n excuses aangeboden en nog meer huilen. Toen ze met een keizersnede er eindelijk was voelde ik ook geen "roze wolk" gevoel. Alleen maar schuld en verdriet voor ons zoontje. Dat was nergens voor nodig want meneer en mevrouw zijn vanaf dag 1 onafscheidelijk. Maar ik had dat gevoel gewoon niet. Ik kreeg op dag 3 in mega kraamtranen, huilde om alles! Pas toen de kraamzorg weg was, kon ik ons eigen ritme weer oppakken en langzaamaan gaan genieten. Ons zoontje ging wel gewoon naar de opvang terwijl wij thuis waren. Daardoor kon ik werken aan m'n herstel en ons dochtertje leren kennen. We hebben toen heel veel gepraat samen, heel veel geknuffeld en langzaam begon de band te groeien. Tussen m'n zoontje en dochtertje zat het altijd wel goed, maar ik moest alles verwerken. Het is een enorme verandering en verantwoording. Praat veel! En weet huilen mag! En weet ook je bent niet alleen, er zijn meer mensen met deze gevoelens. Eventueel kan de huisarts of verloskundige nog wat voor je betekenen.

Ik hoor dat het heel normaal is, erbij hoort en altijd weer over gaat. Hoe mooi als je die twee straks samen ziet spelen, op lange termijn is het iets heel moois wat je je zoontje geeft. En nu hebben jullie even groeipijn en wennen aan de situatie! Onze dochter wordt over 2 maanden geboren en voel me nu soms al schuldig als ik minder kan doen door de zwangerschap richting mijn zoontje. Maar ik vertrouw er zeker op dat dit goed komt! ❤️

Hey, wat een vervelend gevoel is dat hè.. Wat je omschrijft herken ik heel goed!! Toen onze jongste geboren werd, was de oudste net 18 maanden. Ik heb de eerste weken bijna alleen maar gehuild omdat ik me zo schuldig voelde; ik had zo weinig tijd voor de oudste en als de jongste dan eindelijk sliep was ik echt te moe om de oudste mijn onverdeelde aandacht te geven.. De oudste voelde dit aan en richtte zich helemaal op haar papa, ik mocht haar niet eens meer troosten of knuffelen. Ik zag onwijs op tegen het einde van het verlof van mijn man, omdat ik het dan helemaal alleen moest doen en ik geen idee had hoe dat moest. Máár toen het verlof van mijn man afgelopen was, liep alles ineens op rolletjes. Ineens werd ik gedwongen om manieren te bedenken om zelf de oudste erbij te betrekken en dit ging eigenlijk helemaal als vanzelf. Ze pakte een spuugdoekje als dat nodig was, hielp met het verschonen van de luier, las met mij een boekje terwijl ik de jongste borstvoeding gaf etc. De oudste vond het hartstikke gezellig zo en trok gelukkig ook weer naar mij toe. En nu de jongste zes maanden is, is het feest in huis! De oudste is helemaal gek op haar, wil de hele tijd met haar spelen, boekjes voorlezen en knuffelen. Zo lief! Ze zijn echt helemaal gek met elkaar 🥰 En doordat zij zo lekker samen kunnen spelen, heb ik af en toe een momentje voor mezelf en vind ik het daardoor makkelijker om allebei ook voldoende aandacht te geven. Dus lieve mama, het komt echt helemaal goed! Het is nu even een rotgevoel en ongetwijfeld spelen de hormonen hierbij ook een rol, maar het wordt echt minder en alles zal steeds beter gaan. Jullie vinden vanzelf wel een manier om hieruit te komen. Zet hem op! 🍀

Oh lieve schat, die hormonen en dat slaapgebrek doet gekke dingen met ons moeders. Het is allemaal nog zo pril. Het is zoeken naar een nieuw evenwicht in huis, dat ontstaat vanzelf stapje voor stapje. Gun jezelf de tijd. Het lijkt nu allemaal erg veel en groot.. over een tijdje of misschien morgen al zie je het vast al weer anders. Je hebt een mooie lieve dochter (gefeliciteerd!) en je zoon is blij met haar en knuffelt haar. Het is voor iedereen wennen, zeker voor een jongetje van 2 jaar die tot nu toe met jullie alleen is geweest. Knap hoe hij het nu doet hoor! Als hij nu wat extra aanwezigheid nodig heeft bij het slapen gaan zou ik dat gewoon doen. ( als dat lukt) Het oude ritme komt wel weer. Mijn zoon heeft bijvoorbeeld ook zo zijn momenten, zoals de start van het nieuwe schooljaar, een verjaardag of sinterklaas. Dat kan ook heel spannend zijn en ik vind het zelf prima als hij dan een paar nachtjes bij ons in bed kruipt als hij s nachts wakker wordt. Mijn 2e is nog onderweg en ben ook heel benieuwd hoe mijn zoon er op gaat reageren als zijn broertje of zusje er echt is. Al die tijd kreeg hij onverdeeld de aandacht. Maar goed, daar vinden we onze weg wel in. Zijn vader zal hem de eerste weken extra aandacht geven als ik dat niet kan denk ik. Verder wil ik hem zoveel mogelijk betrekken bij de baby, kleine taakjes laten uitvoeren die hij leuk vindt bijvoorbeeld. Een hele dikke knuffel voor jou. Je doet het goed mamma, en het komt ook echt goed. Straks komen de momenten dat je zo gelukkig bent voor je 2 kids dat ze elkaar hebben. Echt dat moment komt gauw genoeg.

Zo herkenbaar! Zit er ook middenin. Mijn oudste is net 3 en de jongste 5 weken. Toen hij net 2 weken was heb ik ook huilend naast mijn oudste zoontje gelegen (die toen sliep) dat het me zo speet en dat ik hem miste. Geen spijt van de 2e hoor en ik ben gek ook op hem, maar mijn oudste en ik waren 4 handen op 1 buik. We waren bijna altijd samen en waren veel aan het knuffelen, hij kon nooit zelf in slaap vallen, dus bleef ik altijd even bij hem. Veel daarvan is nu overgegaan naar papa, omdat ik gewoon mijn handen niet vrij heb of aan het voeden ben. Heeft hij nu ook al voor de 2e keer sinds de baby er is een koortslip, waardoor we ook nog eens wat meer uit de buurt moeten blijven. Wat ik echt probeer is mijn momenten samen met hem te pakken. Elke dag even met zn 2en in bad. als ik de baby neer kan leggen , of aan mijn man kan geven, met hem knuffelen of op schoot nemen. Het geeft me dan toch een beter gevoel. Verder denk ik dat mijn oudste zelf er niet eens veel last van heeft . Behalve dat hij nu ook opeens wakker word in de nacht en dan persee en alleen mama wilt. Ach die nachten zijn toch al gebroken voor me😅 en dan neem ik hem ook gewoon in bed erbij. Het is even wennen voor ons allemaal. Ben wel weer blij voor zijn papa, die kreeg nooit aandacht🙈 en nu gelukkig wel. Straks heb ik hopelijk weer wat meer mijn handen vrij. Elke dag even een uurtje alleen met hem werkt in elk geval heel goed voor mijn schuldgevoel! Nou is mijn man nu ook nog vrij, maarja dat moet dan straks maar voor of nadat hij naar werk is😊 Sterkte! Het is een rotgevoel😢

Dit gevoel kreeg ik gister ook ineens. Ben nu 17 weken zwanger van de 2e. Ik ben zo gek met onze eerste dat ik ook bang dat ik haar heel erg ga missen! Hoe moet ik haar nou gaan loslaten straks? Dat wil ik helemaal niet :'( Ik zei ook al tegen m'n man dat ik vast straks als de baby er is ik alleen maar zit te janken de eerste weken 😬. Het zal echt even zoeken worden naar een nieuw evenwicht.

Wat fijn jullie lieve reacties, dank jullie wel. Ik huil elke dag wel een (paar) keer. Wat een vreselijk gevoel is dit inderdaad.. het geeft me steun dat anderen dit ook herkennen, ookal vind ik het niet fijn dat jullie dit herkennen want het is vreselijk. Het is in ieder geval dus ‘normaal’ om dit te voelen. Wat sommigen van jullie ook zeggen dat je je oudste ‘mist’, dat is precies denk ik ook wat bij mij het geval is. Ik mis hoe het was en hoe fijne tijd we hadden samen met onze eigen ritueeltjes. Het voelt als heimwee naar een periode die nooit meer terugkomt, terwijl hij er gewoon nog is en we nog genoeg leuke dingen gaan doen, zeker als de baby ouder is en minder afhankelijk. Daarnaast willen mijn man en ik ook aparte dingen nog doen met onze zoon, zodat hij een van ons ook regelmatig voor zichzelf heeft zonder baby erbij. Opa en oma wonen ook op loop/fietsafstand dus we kunnen ook daar soms heen als uitstapje. Dat klinkt echter zo van: goed geregeld en dat komt helemaal goed. Mijn hoofd en gevoel zijn nog steeds een en al verdriet, dus de praktijk moet uitwijzen hoe het gaat 😬

Ik herken me helemaal in jouw verhaal! Ook een zoon van 2 jaar, hij kreeg er een zusje bij (inmiddels is zij 3 maanden). Och wat heb ik mezelf schuldig gevoeld en voor mijn kop geslagen, tijdens de zwangerschap al: wat doen we onszelf aan? We hadden het zo goed en zo fijn al met zijn drietjes. We hebben zo'n makkelijk kind met onze zoon, alles gaat soepel met hem, nooit ziek, slaapt goed, eet goed, altijd blij en tevreden..... straks krijgen we een huilbaby of zo Toen ze er was was ik heel bewust van dat hij opeens alles moest delen, vooral aandacht. Extra genoot ik (en mijn man) van het verlengde partner verlof. Zo belangrijk om even de onverdeelde aandacht van om de beurt allebei de ouders te krijgen. We zijn daar heel bewust mee bezig. Ook probeer ik niet steeds te zeggen: nee dat kan niet, want de baby dit of de baby dat. Ik probeer hem ook niet steeds te ssshhh'en als de baby slaapt.... ik betrek hem veel bij zijn zusje en de verzorging en nu begint het spelen ook een beetje te komen.... steeds leuker en interactiever. En nu mijn man weer aan het werk is; wanneer de baby slaapt, spelen wij altijd een spelletje samen en is het even extra bijzonder dat we samen -zonder baby op schoot- een boekje kunnen lezen of even kunnen voetballen. Nu genieten we (zoontje en ik) daar nóg meer van. Hij gaat ook graag even sluipend checken of zijn zusje nog slaapt als we een beetje hard hebben gelachen oid. Tijdens de borstvoeding komt hij altijd lekker in de buurt puzzelen of een boekje lezen, waardoor ik toch nog betrokken bij zijn spel ben... Echt, ik denk dat het iets heel moois is, je wil je kind 100%van je liefde en aandacht geven. En, oke, je aandacht moet je wel verdelen en soms moet hij even wachten(en dit is soms ook gewoon heel goed en leerzaam voor een kind), maar liefde verdubbelt gewoon! En wat voor moois bied jij je kind nu ook hé, met een zusje erbij leert hij weer zoveel andere dingen! Heel erg fijn juist ook. Probeer er vertrouwen in te hebben. Hoeveel mensen op de wereld hebben er wel geen broer of zus. Het is een beetje het lot van de oudste soms, maar het kan ook juist heel goed zijn en het heeft echt zijn mooie kanten. En, het gevoel komt nu ook voor een groot deel door je hormonen. Dat mag ook en hoort erbij, maar weet dat dat op den duur ook weer wat wegebt..... 😘

Ah ja.. dat gemis naar je zoontje en jullie fijne momenten en tijd met zn tweetjes dat snap ik wel. Naar is dat als dat gevoel zo blijft knagen. Heb dat de laatste tijd ook omdat ik zo misselijk ben dat ik naast mijn werk en kleine huishoudelijke dingen weinig energie meer over heb voor mijn zoon. Ik merk dat hij het ook mist dus ik trek hem tussendoor vaker op schoot voor een knuffel en daardoor ben ik ook milder als hij snachts naast mijn bed staat. Dan denk ik eerder, hup kom er maar naast en dan knuffelen we totdat hij slaapt. Hoofd en gevoel idd... en dan de hormonen erbij en pas bevallen. Nog gevoeliger dan anders.. Misschien een lekker momentje voor jezelf of met je man samen binnenkort? Fijn dat opa en oma dichtbij wonen. Even opladen, ook al is het 1 of 2 uurtjes. Met een fijne massage kun je hoofd en gevoel wat meer in balans brengen bijvoorbeeld. Of lekker de natuur/bos in? Tranen de vrije loop laten gaan lucht op, schoont op. Sterkte 💛

Je moet de instagram van @loiskruidenier eens bekijken. Die heeft hier gisteren een mooie herkenbare post over geschreven en een boek waarin ze dit onderwerp aankaart! Je bent in ieder geval niet alleen!

Ik ben idd ook veeel milder naar de oudste toe 😅 hij mag zowat alles van mij, kan niks verkeerd doen. Ook niet heel verstandig, maar denk dat dat ook wel weer wegebt op den duur. Ja goed idee even een momentje voor mezelf, ga ik doen binnenkort als ik iets meer energie heb ook. Thanks hiervoor, je fijne reacties :)❤️ Komende week als het droog is en ik alleen ben met de twee kinderen ga ik ook met ze naar buiten. Baby slapen en oudste beetje uitrazen. Denk dat dat misschien ook al wonderen doet dan alleen maar thuis zitten (maar dan moet t dus wel droog zijn…)

Goeie! Ik heb meteen gekeken en precies dat is wat ik voel, zo herkenbaar… en wat een geruststelling dat ik hier niet alleen in ben

Dit zijn idd goede tips, dank je 😘 ik zal dat ook doen, hem zoveel mogelijk bij de verzorging betrekken en als ze slaapt dat ik met hem een spelletje speel of een boekje lees ofzo. Ik geef ook borstvoeding dus dan zeg ik nu vanaf de bank wel wat tegen hem als hij dicht bij mij in de buurt speelt. Soms wil hij op schoot maar dan zeg ik dat ie naast me tegen me aan mag zitten. Ik denk ook dat het een goed teken is dat ik me zo voel, net wat je zegt. Hij leert heel veel en heeft nu een zusje, ze zijn gezellig met z’n tweetjes vanaf nu :)

Je mag ook verdrietig zijn. Het hoofstuk met z'n drietjes is afgesloten. En dat was een hele mooie tijd met alle tijd voor je zoontje. Maar er is ook een heel mooi nieuw hoofstuk begonnen, een mooie tijd met z'n 4en. Met 2 jaar is het ook net een beetje jong om het echt te snappen maar dat komt nog wel. Hij is jou geen 2 weken grote broer, pappa en mamma zijn dag en nacht bezig met kleine meid. En met al het slaapgebrek én hormonen ook nog met zoontje spelen en knuffelen. Ja, je leven is nu even overhoop gehaald. Maar als je terugdenkt aan de eerste twee weken na de geboorte van je zoon en hoe het later ging dan weet je ook dat er meer structuur enzo komt. Voel je niet schuldig, je bent een goede mamma! Ervover ptaten met vrienden, familie, op dit forum kan mogelijk helpen. Mocht je dit gevoel niet kunnen loslaten neem dan contact op met huisarts. Gespreken met huisarts of praktijkondersteuner kunnen erg prettig zijn 😊. Mooie filmnover emoties, en dat ze zowel blij als verdrietig tegelijkertijd kunnen zijn, Inside-out van Pixar/Disney 😉. Heb ik lekker bij zitten janken met mijn kraamtranen.

Na 1.5 week zat ik gigantisch in mijn kraam tranen tijd... Het zal dus ongetwijfeld ook met je hormonen te maken hebben. Ik voelde mij bijvoorbeeld (net zo) schuldig naar mijn hond, om dezelfde reden als jij nu. Je zoontje moet uiteraard even wennen aan de nieuwe situatie maar dat komt heus goed! Blijf hem er gewoon bij betrekken, blijf leuke dingen met hem alleen doen en het komt echt goed!❤️

Ik voelde me precies hetzelfde toen, de hormonen zijn nu echt niet je beste vrienden! Het gaat allemaal een weg vinden, en de interactie tussen die twee gaat het helemaal waard zijn. Het komt goed!

Hoe is het intussen? Is het gevoel minder geworden en heb je je weg kunnen vinden erin?

Ik heb me ook zo gevoeld. Maar dat trok bij mij na een maandje of 2 helemaal weg. Uiteindelijk wanneer de jongste iets meer interactie gaat hebben met de oudste, weet je weer helemaal waarvoor je dit doet. No worries! Je doet t goed ❤️

Pff ik zit nu heel erg met dit schuldgevoel. Ik wil mn zoontje niet meer weg brengen en ik kan er nu niet tegen als hij huilt als ik weg moet (als in hem vb afzet bij grootouders voor t werk) Ben momenteel halverwege mn zwangerschap en kijk heel erg uit naar zusje. Maar toch ja, ik heb zoveel schrik dat hij droevig gaat zijn omdat ik besef dat ik de eerste tijd meer met zorg van zn zus ga bezig zijn. Mn hormonen spelen nu ook wel erger op (heel emotioneel afgelopen dagen) pfff jeetje kan nu alweer huilen als ik dit bericht typ 🥹