Twijfels over een tweede kindje vooral gebaseerd op angst?

Heei, ik herken mij heel erg in je bericht. Mijn situatie is wel net iets anders. Ik had wel altijd het beeld van twee kindjes in mijn hoofd. Mijn man heeft echter een wat moeilijke jeugd gehad en vond daardoor de baby tijd heftig. Heeft dus ook vanaf het begin gezegd dat het bij 1 kindje zou blijven. Ik vond dat heel erg jammer maar vond zijn bezwaren wel zwaarwegend. Nu is ons zoontje echter 2 jaar en genieten we beide volop. Afgelopen mei gaf hij aan toch open te staan voor een tweede kindje 🤯 ik was behoorlijk in shock omdat hij eigenlijk nooit terugkomt op zulke beslissingen. Dusss we zijn nu aan het proberen voor een 2e. En nu komt het, begin IK heel erg te twijfelen met dezelfde gedachten als jij beschrijft.. Wilde zo graag een tweede en nu kan het en dan spookt er van alles door mijn hoofd. Dus al met al geen tips maar wel heel veel herkenning ❤️

Inderdaad een andere situatie, maar dat maakt het niet minder lastig ☺️ Kun je die gedachten wel met je man bespreken?

Hi! Ik herken de gedachtes enorm. Mijn partner en ik waren ervan overtuigd 1 kindje te willen. We zijn 2 vrouwen dus het gaat niet vanzelf. Na mijn bevalling voelde ik me vrij snel lichamelijk weer goed. Maar onze dochter bleek een vreselijk moeilijke slaper en huilde enorm veel. Dus de eerste 10 maanden heb ik max 4 uur per nacht geslapen. Ik geef borstvoeding en dat is het enige wat haar in slaapt helpt. Dus mijn partner kon het ook niet overnemen. Wij dachten nou mooi dat we het bij één willen houden. Bij ons beide begon het echter na de eerste verjaardag van onze dochter toch weer te kriebelen. We genieten enorm van ons (nu) o zo vrolijke meisje. Dus de ene dag denk ik: ja! Toch een tweede. De andere dag denk ik: oh nee geen denken aan. Stel je voor dat we weer een baby krijgen die slaap weigert en uren per dag huilt... We hebben net een beetje vrijheid terug. Daarnaast voel ik ook bij voorbaad een enorm schuldgevoel naar onze dochter. Misschien wilt ze wel helemaal geen broer of zus. Zal ze zich achtergesteld of vervangen voelen? Zij zal dan niet meer al onze aandacht krijgen. Hoe zal ze dat ervaren? Wat zal het met onze band doen? Ook naar de 'nieuwe baby' voel ik al schuld. Want als dit een hele moeilijke slaper is, kan ik niet daar zo volledig in mee gaan als we bij onze dochter hebben gedaan. Onze dochter is nog steeds erelid van 'team no sleep' en word heel snel wakker. Hoe zal dat gaan met een newborn? Daarnaast de angst dat de kinderen het niet met elkaar kunnen vinden. Ik heb zelf bijna geen contact met mijn zus. Daarnaast heb ik wel leuke jeugdherinneringen met haar. Maar heb toch de angst dat 2 kinderen kan zorgen voor veel onderlinge frustraties. Enorm vermoeiend. Er gaat tegenwoordig geen dag voorbij dat ik er niet over pieker.

Ik heb ruim 8jaar getwijfeld, altijd gevoeld dat er nog een kindje onderweg was maar de timing was steeds off. Ik ben nu 38 en mijn zoontje en 2e kindje is nu 2 maanden. Ik geloof heel erg in dat soms ineens het moment juist is, voor ons was dat nu, maar als het over 2 jaar was geweest ook prima. De dynamiek tussen grote zus van bijna 9 en kleine broer is heel leuk met dit leeftijdsverschil. Laat je verrassen!

Hoe zie je je gezin over pakweg 5 jaar? Of over 15 jaar? Krijg je ooit spijt dat je niet voor een tweede gegaan bent? Of zie je jullie als ideaalplaatje als gezin van 3? Ik denk dat je je dit het beste kunt afvragen

Veel dingen herkenbaar, uiteindelijk zwanger van nummer 2 nu en zoontje zal 3,5 zijn als de baby komt, bij ons is de omslag gekomen toen we dachten, het is nu of nooit omdat we anders toch het leeftijdsverschil te groot vonden worden (er vanuit gaande dat het nog even zou duren) en wij het echt wel voor ons zagen om een gezin van 4 te zijn. Ik zag echt ontzettend veel beren op de weg maar ben super blij dat we toch de omslag hebben gemaakt want ik kan niet wachten om ons zoontje als grote broer te zien en ze samen te zien opgroeien

Ik herken het onderliggende over angst wel. Hier een dochter van 2 jaar. Onze twijfels en vooral mijn twijfels: - Dochter is een slechte slaper, hoe gaan we dat doen met nog 1. - Ik had een geweldige zwangerschap, wat als de volgende een hel is. - Onze relatie heeft een flinke dip gehad, kunnen we dat nog een keer aan dat het op de proef gesteld word. - We hebben geen groot netwerk en in geval van ziekte moeten we het wel opvangen. - Überhaupt meer kinderen en virussen, voor mijn gevoel is er de hele winter iemand niet fit. - We willen ooit verhuizen naar ons droomhuis, is dan een 2e wel te betalen. - We hebben een levenstijl die we niet graag opgeven, 1 kindje past daarin prima. We hebben nu geen keuze gemaakt en zien het wel. Ene kant prima, andere kant zou duidelijkheid fijn zijn. Want in mijn hart is er de ruimte, maar wie zegt dat ik het hierna wel prima vind. Misschien wil mijn hart er wel 10. Maar dat zou niet realistisch zijn.

Zie facebook en instagram 'twijfelmoeder', daarvan is ook een groep voor twijfel voor 2e kindje. Daar zitten heel veel twijfelmoeders in en krijg je wellicht veel meer verhalen en gedachtegangen, tips etc te lezen

Lastig hè! Je punt over geen groot netwerk hebben herken ik ook (ben ook niet de makkelijkste met wie ik op mijn kind zou laten passen). Ik begrijp het helemaal! De definitieve keuze kunnen wij nu ook niet maken, maar dat zorgt bij mij wel voor veel onrust.

Heel fijn zeg! Dit lijkt me ook een mooi leeftijdsverschil. Je hebt je eerste zoontje mooi veel aandacht kunnen geven en leren kennen en straks als de baby er is gaat hij bijna naar school, dus heb je ook veel tijd voor de baby 🥰 Ik had onlangs bedacht dat ik sowieso pas zou willen proberen voor een 2e als onze dochter 2 is, precies om wat ik hierboven beschrijf (alleen mijn leeftijd maakt dat ik dan wel twijfel of dat een slimme zet is).

Bedankt voor je reactie ☺️ Ik vind dit echt een goede tip, maar gek genoeg wijzigt dat beeld nog wel eens en heb ik dat voor mezelf dus niet duidelijk. Stom hè?

Wat mooi! Ik merk gewoon dat de onzekerheid me onrustig maakt. Heb jij in die 8 jaar tijd wel rustig kunnen blijven? ☺️ Proficiat nog met je zoontje 💙

Pfff ik voel met je mee! Ik denk er inderdaad ook iedere dag wel over na. Tegenover dat schuldgevoel bij voorbaat heb ik dan ook nog de gedachte staan van 'leg ik niet te veel druk op mijn dochter als zij de enige blijft'? (als in: ze is 'mijn alles' en alle focus is op haar, ik kan me voorstellen dat dat voor een kind ook niet altijd prettig voelt)

Ga ik eens naar kijken, dank je!

Ja die gedachte spookt ook bij mij. Mijn partner is enigskind en miste het hebben van een broer of zus. Zij komt wel uit een gezin met veel verwaarlozing en andere problematiek dus wellicht miste ze gewoon liefde en begrip. Maar ik vond mijn zus toch altijd voelen als mijn bondgenoot. Iemand die ook altijd wel zin heeft in een spelletje. Dus het voelt ook alsof ik dat haar zou ontnemen en de angst dat we haar misschien verstikken met onze focus/aandacht. Als ik denk aan de toekomst dan zie ik dat net zo makkelijk voor me met één als met twee. En het niet weten of het nog gaat gebeuren maakt me vreselijk onrustig. Onze dochter is bijna 2 en ik ben bijna 35 dus ik voel ook dat ik niet zo lang kan twijfelen. Daarnaast lijkt het me als we een 2e mogen krijgen, mooi om dat binnenkort te doen. Want we werken nu al beide minder en we zitten toch al in deze 'kleine kinder' fase. Fijn om te lezen dat er meer mensen zijn bij wie de wens niet direct overduidelijk is.

Hoe zit je partner erin? Vindt zij het net zo lastig? Inderdaad fijn om herkenning te lezen. Als ik naar mijn omgeving kijk lijkt iedereen zeker te weten meer dan 1 kindje te willen (of zelfs al te hebben).

Mijn partner vind het net zo lastig en soms maken we het elkaar ook moeilijker. We zijn beide het type dat alles zo precies mogelijk uitdenkt. Dus soms voeden we elkaars twijfels. Nou ja we zullen in ieder geval geen overhaaste beslissing nemen🥲. Hoe staat jou partner erin?

Heel herkenbaar… een tweede lijkt me ergens leuk (ook voor de eerste), maar ook weer zoveel werk, gedoe, minder flexibel zijn etc. We hebben het nu zo goed en fijn met z’n drietjes, dit heeft toch ook veel voordelen! Ik zou wel nog een keer zwanger willen zijn en vond de kraamtijd ook zo bijzonder (en zwaar haha). Maar verder weet ik het niet hoor.. Dus voor nu is het iig een nee.

Ohja lastig 🤭 Nee, nou dat twijfelen is natuurlijk heel vervelend, maar ergens is het natuurlijk ook heel positief dat 'we' er goed over nadenken en niet ergens in mee gaan omdat het zo 'hoort'/de standaard is. Mijn partner is een stuk relaxter. Hij had vroeger wel altijd het beeld van 2 in zijn hoofd, maar puur omdat dat standaard is. Ik vond de gedachte dat het er per se meerdere moesten zijn bij voorbaat beangstigend. We hebben het er toen veel over gehad en uiteindelijk besloten dat 1 misschien ook wel heel mooi zou zijn. Inmiddels ziet hij ook heel erg de voordelen daarvan, maar hij staat er wel voor open dat we nog van gedachten veranderen...

Precies. Nu weet je wat je hebt en dat is al heel mooi ☺️ Voor het zwanger zijn en de kraamtijd en rest van de newborn fase zou ik het sowieso zo doen (ervan uitgaande dat dat allemaal goed mag gaan dan, dat is natuurlijk ook niet vanzelfsprekend ). Ik vond dat ook echt prachtig, al dacht ik van tevoren dat ik dat helemaal niks zou vinden (het 'het wordt pas leuk als ze 1 zijn'/'ik ben geen baby-mama' idee). Ik kan er ook echt verdrietig om worden als ik eraan denk dat ik dat misschien nooit meer meemaak. Maar goed, dat kan in mijn ogen geen reden zijn om een extra mensje op de wereld te zetten.