Van voor naar achter in de stoel

Ohja, mijn zoontje is overigens 9,5 maand

Misschien vindt hij het gewoon leuk? Dit zou bij mij totaal geen alarm bel zijn voor autisme, zeker als hij verder helemaal geen symptomen vertoont. Als we precies zouden weten waarom baby’s bepaald gedrag vertonen dan zou diegene miljonair zijn denk ik 😂

Omdat het kan? 🤷‍♀️ Nee, zonder dollen.. ik wil je vraag niet bagatelliseren hoor! Dat heen en weer wiebelen deden mijn kinderen ook, hoe harder hoe leuker natuurlijk. Ook alleen maar in hun stoel. Ik denk omdat dat de enige plek is waar zo op die manier 'tegendruk' kregen? Verder zaten ze niet echt ergens tegenaan.. Ik zou er iig niet teveel achter zoeken. Het zijn kinderen, die ontdekken en leren nou eenmaal door te doen

Misschien zit ie dan gewoon lekker van z'n eten te genieten? Onze oudste zat/zit ook altijd te wiebelen tijdens het eten, vooral als ze het lekker eten vindt.

Mijn dochter doet dat ook soms, ik denk dat als je 1 symptoom ziet dat niet perse autisme hoeft te zijn. Ze is gewoon bewegelijk

Ik vind het altijd jammer om te lezen dat mensen zo bang zijn dat hun kindje autisme heeft. Mijn nichtje van nu 15 jaar is een prachtige, intelligente en lieve meid! Ja er zijn wat dingen waar ik aan moet denken zodat het voor haar makkelijker is om te communiceren zoals eerst haar naam zeggen voordat ik iets vraag of vertel. Ze neemt dingen letterlijk en alles gaat in structuur maar ze is niet een zwaar gehandicapte die niets kan. Als je kindje 1 symptoom lijkt te hebben zegt niet zomaar iets. Mijn nichtje had er achteraf wel 20 als baby zijnde maar toch pas op haar 10e gediagnosticeerd. Ze komt er wel, op haar eigen manier. Net als alle kindjes. Laat je niet leiden door Google of onzekerheid. Het komt zoals het komt. 🍀

Nu je het zegt.. Dat doet die van 6jr hier ook! Zo wippen en wiebelen op zijn stoel 🤣

Hij doet dit waarschijnlijk omdat wiebelen gewoon leuk en fijn is 😁

Ben het eens met wat je schrijft hoor, en veelal klopt het ook! Maar het is niet voor niets een spectrumstoornis, de één ervaart meer moeilijkheden dan de ander. Ik werk als orthopedagoog in het speciaal onderwijs en ik zie toch ook echt kindjes met ASS waar het wel een enorme beperking is en waar we dag in dag uit onze handen aan vol hebben en er desondanks amper groei/ontwikkeling is. En dat ouders echt soms zeggen; hád hij maar een handicap, dan zouden mensen het kunnen zien en begrijpen ze ons tenminste... Dus als ik er zo over nadenk, snap ik de 'angst' van moeders wel. Maar ben het met je eens dat 1 symptoom zoals het heen en weer wiebelen, niet direct wil zeggen dat..

Niet zomaar alles geloven wat op Instagram/Facebook staat. Dit klinkt als of hij het gewoon leuk vind om het te doen. Bij twijfel raadpleeg je huisarts.

Mijn dochter doet dit ook vaak. Ook alleen in haar eetstoel. Ik merk dat ze dat gewoon heel leuk vindt om te doen. Ze doet het steeds harder en harder.

Doet mijn dochter ook hoor! Ze vindt dat leuk om te doen en is lekker aan het spelen. Ik werk met kinderen met autisme en ik herken het uit duizenden. Er zijn nog veel meer 'kwaaltjes' die je dan zou moeten zien als het autisme zou moeten zijn, niet alleen wiegen 😊

Dat is echt iets dat veel baby’s/peuters doen, dus daar zou ik me oprecht nog geen zorgen over maken. Het kan enthousiasme zijn, self-soothing/regulatie, spelen, ontdekken,… Het kan ook bij autisme horen, dat klopt, maar één ‘overeenkomst’ zegt eigenlijk niks. Ik heb trouwens zelf autisme en vertoonde als peuter vrijwel niks van de typische symptomen. Achteraf bekeken en met de juiste kennis kan je bepaalde dingen wel plaatsen, maar de vaakst genoemde dingen zoals fladderen, heen en weer wiegen, weinig of niet praten,… vertoonde ik allemaal niet. 🤷🏻‍♀️

Ik deed dit als kind ook. Uren lang rondjes draaien. Tegen de bank bonken. Ze zeggen dat het een teken van autisme is. Maar ik zelf heb geen autisme ik vond t gewoon fijn. Ik doe het af en toe trouwens nog steeds onbewust

Ik dacht dat ook vaak, maar sinds ik zelf een kind heb: ik snap de zorg. Zelf kreeg ik in 2018 mijn diagnose. Een leven lang leek ik gewoon mee te kunnen, maar op veel vlakken was het niet meer dan een masker opzetten en compenseren. Jarenlang voerde ik dagelijks een innerlijke strijd. Van zodra ik wist dat ik ASS had, kon ik dingen plaatsen en aan mezelf gaan werken op een ‘juiste’ manier. Ik liep vaak vast op bepaalde soorten therapie die niet hielpen. Nu we zelf een zoon hebben en ik steeds vaker van die herkenbare kronkels bij hem herken, overvalt mij ook soms een gevoel van bezorgdheid. We wisten dat de kans eigenlijk vrij groot was dat hij het van ons zou erven (allebei een diagnose), maar van zodra je dat voor je ogen ziet gebeuren is dat soms even slikken. Hij doet het prima en gaat als een raket qua ontwikkeling, maar ik zie hem steeds duidelijk worstelen met verandering, voorspelbaarheid, structuur, moeilijker aansluiten bij peuters op de crèche,… Dat is ineens heel confronterend, want je ziet vanop een afstandje gebeuren wat je als kind ervaarde en nog steeds ervaart. Ik denk dus ook wel vaker ‘lieve jongen, wat ga je nog allemaal tegenkomen in het leven?’. Dat zien bij je kind is ZO anders. Moeilijker. Geen angst hier en al zeker niet voor het onbekende omdat het dagelijkse kost is, maar ik begrijp de zorg en angst van anderen. Deels komt die voort uit die angst voor het onbekende op basis van een - toch wel vaak - stereotiep beeld van autisme en de moeilijkheden die erbij komen kijken. Hoe meer aandacht voor de diversiteit van het spectrum, hoe ‘makkelijker’ het mogelijks wordt om niet meteen het ergste te denken van zodra je iets oppikt of een vermoeden hebt. Om mezelf even als voorbeeld te nemen: ik ben intelligent, mondig, kan mijn plan trekken, ben heel zelfbewust,… maar voer wel vaak een onzichtbare strijd. Als kind eentje die mijn moeder enkel zag. Dus ook al heb ik zogezegd alles in huis om te dealen met het leven; het vraagt veel. Met momenten lukt het gewoonweg niet. Zelfs de simpele dingen niet. En dat suckt, want ik weet wat ik in mijn mars heb, maar mijn hoofd wil niet altijd mee. Onze zoon van bijna 2,5 toch al zien vastlopen op bepaalde vlakken komt dus toch wel wat harder binnen dan ik zou gedacht hebben. En het is een zeer slim, sociaal en ondernemend kind dat het op alle vlakken prima doet. Net zoals ik eigenlijk vroeger. Maar ik pik dingen op, en ik weet als geen ander hoe groot de uitdaging kan worden of zijn ondanks het pakket aan mooie eigenschappen. Meer hedendaagse en realistische info over ASS zou mogelijks al kunnen helpen. Om voor minder angst, zorg of paniek te zorgen. Maar daarnaast ook het bewustzijn dat er heel wat bij komt kijken, ook al doe je het ogenschijnlijk prima. Dat bij je kind zien is volgens mij de grootste trigger voor velen. Het besef van ‘hoe gaat het in de toekomst gaan? Wat gaan de beren op de weg voor hem/haar worden?’. Nu ik zelf moeder ben, vat ik het beter dan ooit. En ik ben dan zelf ervaringsdeskundige.

Wat heb je dit mooi opgeschreven! ❤