Verandering 1 ipv 2 kids

Ja, ik vond van 1 naar 2 veeeel makkelijker dan dan 0 naar 1, om precies die redenen. Ja, het is wel een ander kindje met andere behoeften en natuurlijk ben je nu nog drukker gedurende de dag. Maar zoveel handelingen gaan nu op de automatische piloot dat de baby zelf voelt als veel minder werk en de verandering in je leven is echt nihil.

Ik vond het eigenlijk moeilijker van 1 naar 2. Zelf 5 jaar over onze dochter gedaan. En zoontje 8 maand. Ze zijn nu 3 en 1. Ik heb bij beide een keizersnede gehad. Bij de eerste hoefde ik alleen aan ons dochtertje te denken. Met ons zoontje was het echt een ritme vinden die voor beide werkt. En dat je de aandacht steeds moet verdelen. Ons zoontje moet veel naar het ziekenhuis en heeft op het begin echt moeite gehad met de fles en veel krampjes wat het ook niet makkelijk maakte. Ook worden ze beide snachts nog wakker dochter droomt veel en word daar wakker van. Zoontje word ook nog paar keer wakker. Heb er geen moment spijt van. En langzaam begint het makkelijker te worden omdat ze samen beginnen te spelen maar wij vonden het toch echt veel moeilijker van 1 naar 2 dan van 0 naar 1. Voor 1 heb je alle aandacht voor dat kindje en als dat kindje slaapt heb jij ook rust. Maar met 2 moet je de aandacht verdelen en als de 1 slaapt houd het nog niet in dat de ander ook slaapt dus je hebt wel minder tijd voor jezelf over. Al vind ik het dat ook zeker waard, maar het zou fijn zijn dat ik het van te voren had gehoord want ik dacht ook altijd van 0 naar 1 is moeilijker dan van 1 naar 2. Het ligt natuurlijk ook aan hoe makkelijk de eerste en de 2de zijn met hoe moeilijk het is. Maar ik was er als ik het had geweten en er niet zo makkelijk over had gedacht wel wat beter op voorbereid geweest.

Ik denk toch echt dat het voor iedereen anders is. Ik ben het daar namelijk niet mee eens. Ik dacht juist: ‘een tweede doen we er even bij’. Vooral omdat mijn eerste kindje heel erg ‘aan’ is, dachten wij dat wij een tweede daarom juist ‘even’ erbij deden. Nee hoor, je bent alles weer vergeten: slapeloze nachten, 300 keer voeden, geen rust meer, je andere kind wil ook aandacht. Maar zoals ik al zei, ik denk dat het voor iedereen anders is. Ik had mij er zwaar op verkeken. Nu ze 3,5 en 1 jaar oud zijn, is het helemaal geweldig en tien keer makkelijker. Maar de eerste 8 maanden vond ik echt mega heftig.

Ons eerste zoontje is ook uit een fertiliteitstraject verwerkt. Met name de eerste maand vond ik het helemaal niet leuk, ik had echt zoiets van heb ik hier nu al die moeite voor gedaan? Ik was extreem vermoeid, last van mijn hechtingen en hij had veel last van buikkrampen. Toen alles steeds beter ging vond ik het steeds leuker worden. Toen hebben wij besloten om toen der tijd niet aan de anticonceptie te gaan en te zien waar t schip strand. Nou toen ons zoontje 5 maanden was raakte ik alweer zwanger 🙈 het was even schrikken en dachten echt van shit hoe gaan we dit doen? Er zit maar 14 maanden tussen. Maar alles is goed gekomen, alles waar ik bang voor was na de 2e bevalling. Ik heb geen enkel moment spijt gehad en ben dolblij met mijn 2 zoontjes, ook dat er zo weinig leeftijdsverschil tussen zit vind ik heerlijk. Je weet t natuurlijk al hoe het in elkaar steekt en je weet wat er gaat komen.

Ik vind van 1 naar 2 veel makkelijker persoonlijk. Ik vind het verdelen van de aandacht over 2 kindjes wel lastiger, wil mijn oudste niet tekort doen. Maar het gevoel dat heel mijn leven nu opeens door een (hele lieve) kleine dictator bepaald wordt, dat is veeeeel minder. Of ik ben er aan gewend in elk geval.

🤣🤣 die reactie en woorden van jouw moeder hoorde ik van iedereen. En man als ik ze nu lees krijg ik nog steeds moordneigingen ;). Als ik alles had geweten! Je leven is met 2 kinderen voor een aantal jaren voorbij, als ik eerlijk ben. Met 1 kind ben je nog relatief vrij met 2 kinderen zit je best gevangen.

Ik vond van 1 naar 2 een stuk lastiger.🤭 Met 1 kan je je volledig richten op je kind en als je partner er is kan je je eigen ding doen. Met 2 vind ik dit echt veel lastiger! Als ik om half 9 op de peuterspeelzaal moet zijn, vind ik dit ook behoorlijk uitdagend. 😅 Dwarse peuter die niet aan wil kleden. Baby die op de meest ongunstige tijden wil drinken of huilbuien krijgt. Maar zodra de 2e zelfstandiger is word het wel makkelijker hoop ik. 😆 Nu klinkt het niet heel aantrekkelijk. Maar grote zus die met haar broertje speelt en kusjes geeft, daar smelt je natuurlijk van.🥰

Ik vond van 0 naar 1 veel zwaarder dan van 1 naar 2. Onze kraamzorg zei ook "bij het eerste kind worden ook de ouders geboren, bij de tweede gaat dat veel meer vanzelf" en dat klopte in ons geval wel. Bij de eerste veranderde echt ons hele leven, geen tijd meer voor ons zelf, niet meer doen en laten wat we wilden, altijd "aan" moeten staan. Ik had dat wel onderschat. Onze eerste huilde ook heel veel en sliep heel slecht. (Is nu bijna 2 en slaapt nog steeds niet top) Had me daardoor ook op het ergste voorbereid toen we voor een tweede gingen, maar ons tweede kindje (nu 5 weken)is zo anders dan de eerste. Heel tevreden, slaapt goed en valt ook zelf in slaap (heeft onze oudste nog maar 5 keer gedaan in z'n leven😂) Denk dat het wel heel erg situatie afhankelijk is hoe het gaat zijn met een tweede kindje. Als je eerste heel makkelijk is en de tweede huilt juist heel veel dan zal het zwaarder vallen dan andersom.

Van 0 jaar 1 vond ik veel zwaarder dan van 1 naar 2. Van 1 naar 2 ging echt helemaal vanzelf, super soepel.

Toen onze oudste een weekendje logeren was toen de jongste 5 weken oud was, en we dus ineens alleen waren met onze jongste, dachten we: waar waren we in hemelsnaam zo druk mee toen onze oudste net geboren was?! We vonden van 0-1 ingewikkelder: de verantwoordelijkheid die je ineens hebt, constant aan-staan, ritme moeten vinden met de baby. Bij 2 was het natuurlijk ook aanpoten in de aandacht verdelen, maar dat lukte toch redelijk vlot (hielp enorm dat m’n man de eerste periode vrij had) en aan alle dingen waar we bij de eeerste aan hadden moeten wennen, waren we nu al gewend. We waren zekerder van onszelf, hadden meer vertrouwen, gemakkelijker in dingen, etc.

Ik vind van 1 naar 2 veel zwaarder dan van 0 naar 1. Vooral om 2 dingen: je hebt weinig momenten dat je je rust even kan pakken, heeft de baby geen aandacht nodig, is het de peuter wel. En met 1 baby ging ik vaak op pad, naar vriendinnen enzo, maar met de peuter erbij vind ik dat nu een flinke uitdaging.

Als ik alle reacties tot nu toe zo lees, heeft het met diverse dingen te maken: wel of geen vangnet, karakter kindjes, karakter ouders, taakverdeling ouders, type bevalling, gemoedstoestand, etc etc etc.

Hier het omgekeerde. Ik vond het veel en veel moeilijker van 1 naar 2. Je bent inderdaad al ervarener maar phoeh, qua time management is het toch wel echt aanpassen geweest. Mijn dochter was net 2 toen m’n zoontje geboren werd. Ik vond het net als miamo dus ook echt heftig. M’n zoontje is nu bijna 10 maand en we krijgen er steeds meer routine in, m’n dochter wordt 3 in september dus wordt ook steeds zelfstandiger. Maar denk dus zeker niet zomaar: oh die tweede doen we er wel gewoon bij.

Ik vond persoonlijk van 0 naar 1 kind ingrijpender dan van 1 naar 2 kindjes. Bij de eerste was het zo'n levensveranderende gebeurtenis en mijn man en ik moesten alles leren en ontdekken. Bij de 2de ben je al een ervaringsdeskundige, dus in dat opzicht vond ik het makkelijker. Ook wist ik bij de 2de wat ik kon verwachten qua lichamelijk klachten, ongemakken en herstel bij mijzelf na de bevalling. Ik weet nog dat ik voordat ik kinderen had ik altijd dacht 'wat zeuren die ouders nou dat ze het zo druk hebben?'. Nou... dat heb ik gemerkt. Voor mijn gevoel had ik geen minuut meer voor mijzelf toen de oudste geboren werd. Toen dacht ik nog heel naïef 'hoeveel drukker kan je het krijgen als er dan 2 zijn? Ik heb nu al amper tijd!'. En jawel hoor... het is toch mogelijk. Kijk soms met weemoed terug aan de 'rustige' tijd met 1 kindje 😉 over een ruime maand verwachten we ons 3de kindje, dus ik ben heel benieuwd hoe die overgang wordt.

Mijn zoon en dochter schelen iets minder dan 2 jaar. Ik vond beide om verschillende reden ‘lastig’: Van 0-1 kind: Alles is nieuw dus overal moet je op aanpassen. Denk bijv aan je vrijheid, dat is gewoon anders met een kleintje erbij. Je kan niet meer zomaar gaan en staan waar je wilt. Vond ook dat er wat meer onzekerheid aan te pas kwam. Oh heeft hij hier last van, doe ik er wel goed aan het zo te doen? Ondanks dat ik vrij nuchter in het leven sta probeerde ik toch een beetje de regeltjes na te leven. Denk dan aan eet-schema, slaapschema etc. Mijn eerste sliep de eerste 1.5 jaar heel slecht, dus dat was ook wel lastig. Maar ik genoot wel meer van deze zwangerschap, was veel meer bezig met oh ben nu zoveel weken het is nu zo groot, dat was bij mijn 2e zwangerschap toch minder😂 die zwangerschap had ik ook weinig klachten dat scheelt wel. Wat ik lastig vond/vind van 1-2: De zwangerschap, bij de eerste geef je makkelijker toe aan bijv iets langer slapen of in de middag gaan liggen. Dit kon in mijn 2e zwangerschap niet zo makkelijk want er liep er nog eentje rond van 1 jaar. En wat ik nu nog steeds weleens lastig vind is de aandacht verdelen. Mijn oudste is 2.5 en heeft ook zijn aandacht nodig, maar moet soms wachten omdat ik met zijn zusje bezig ben (nu 9 maanden). Dat was vooral in het begin lastig toen hij net geen 2 was. Hij moest even wachten omdat zijn zusje de fles kreeg. Maar wachten op je beurt is gewoon lastig op die leeftijd. Ook ben ik beide keren bevallen dmv een keizersnede en had bij mijn 2e zwangerschap zware bekkenklachten, dat was erg lastig voor mezelf en mijn zoon omdat ik hem niet mocht/kon tillen. Maar hij wel die behoefte nog had op die leeftijd. Gelukkig is papa ook veel thuis dus hij kwam echt niets te kort hoor😉 Wel ben ik minder onzeker over het goed doen, want bij de eerste kwam het ook goed. En op pad gaan is makkelijker. Ik ben al gewend aan alles mee nemen en vooruit plannen, die 2e gaat zo in die flow mee. En onze dochter is vanaf het begin al een goede slaper, dus dat maakt dan dat gedeelte ook weer makkelijker dan bij de eerste☺️

Grappig dat de meningen zo verdeeld zijn. Ik vind persoonlijk van 1 naar 2 veel heftiger. Ik mis soms echt de tijd dat we er nog maar eentje hadden en je meer tijd kon maken voor jezelf. Met 2 is dat echt een stuk lastiger en het kost me veel meer energie om de hele dag aan te staan. Nu hebben we ook 2 pittige slapers en wordt de jongste van 14 maanden nog meerdere keren per avond en nacht wakker. Het ligt er dus wel aan hoe je kindje is en ook hoe je eigen energiebelasting is, en die van je partner. Maar ik denk weleens: hoe hadden we het zo druk met maar 1 kind?!

Wij vonden van 0 naar 1 veel heftiger. Dan verandert je leven echt compleet, bij de 2e (en 3e) weet je toch beter waar je aan begint en zit je al in een leven met kinderen. Ondanks dat je minder rust kan nemen met latere kinderen, knapte ik zelf ook veel sneller weer op na de 2e en 3e. En de interactie tussen de kinderen is echt alles dubbel en dwars waard wat mij betreft 😍

Van 1 naar 2 vonden wij hier echt pittig. De eerste die ik nog eens hoor zeggen: ‘die tweede doe je er wel even bij joh, geen probleem!’ doe ik denk ik iets aan… 🤣 Met een kind heb je (bij een gezin met twee ouders) vier handen. Er is in principe altijd iemand met z’n handen vrij en dat geeft veel meer ademruimte dan 2 kinderen. Nou moet ik zeggen dat het denk ik wel veel uitmaakt hoe oud de kinderen zijn. Wij kregen ze vrij vlot op elkaar en dat is gewoon echt wel pittig soms.

Ben pas 9 weken moeder van 2, maar wil toch nog wat toevoegen aan de reacties die al zijn gegeven. Ik denk dat beide veranderingen pittig zijn, maar op een andere manier. Van 0 naar 1 is zoals al gezegd ingrijpend omdat je voor het eerst moet wennen aan een leven met baby, minder vrijheid etc. Ik was bij de 1e best onzeker en heb me suf gegoogled. Nu bij de 2e ben ik echt veeeel relaxter. Van 1 naar 2 is ingrijpend omdat je minder taken kunt verdelen onderling als partners en je aandacht moet verdelen tussen 2 kids. Maar ik denk dat veel meningen die tot nu toe zijn gegeven vooral zijn gebaseerd op de eerste jaren. Bedenk dat je kindjes vanzelf ouder worden; 2 jonge kindjes zijn heel anders dan 2 oudere kindjes qua zwaarte. Ze worden steeds zelfstandiger en kunnen steeds meer samen spelen. Dus focus je in je keuze niet alleen op die eerste paar pittige tropenjaren

Ik vond van 1 naar 2 echt vreselijk in die babytijd. Van 0 naar 1 vond ik veel minder ingrijpend. Nu kregen wij als 2e een huilbaby, en waren de eerste 8 maanden sowieso 1 groot drama. Ik heb mezelf vaak genoeg afgevraagd waar we in godsnaam aan begonnen waren. Nu gaat alles gelukkig helemaal prima, en iedereen is dolblij! maar ik vind nog steeds 2 kinderen heeeeeel anders dan dat je 1 kindje hebt.