Vergeten hoe zwaar de newbornfase is

Oh ja hoor. Wij vonden de newbornfase allebei bij beide kinderen vreselijk. Heerlijk knuffelen, dat wel, maar dat was het enige leuke. Dood- en doodvermoeiend. Na ongeveer een jaar vonden we het echt heel leuk worden met de oudste en de jongste kijken we nu echt groot. Wat je zegt geldt voor ons ook: het is overleven. We zijn daar ook heel open over, eigenlijk naar iedereen. Het eerste jaar moeten we even door en dan zijn we er weer.

Wat fijn dat jullie daar eerlijk en open over zijn, dat missen wij echt in onze omgeving 🥹 dat grootkijken herken ik ook heel erg van de vorige keer. Probeer het nu niet teveel te doen om toch nog te genieten maarja

Ik hoor van velen dat ze het eerste jaar zwaar of niet veel aan vonden. Slapen, eten, poepen en (laten) spelen, want veel kun je er niet mee. Vind het zelf wel moeilijk, de sleur. Naar buiten toe doe ik opgewekt want ons kleintje doet het super en ben dankbaar daarvoor, maar het is niet allemaal rozengeur en maneschijn indd. Dus in dieper gesprek ga ik daar heus op in. Denk dat velen je liever de ellende besparen die ze op dat moment doormaken

Je omschrijft het precies zoals ik het ook ervaar. Onze oudste is bijna 2.5 en onze newborn is 4w. Ik was vergeten hoe pittig het was en hoe moe ik was bij de eerste. Gelukkig maar anders was er geen 2e gekomen denk ik 😅 ik hou zielsveel van mn zoon, maar soms wil ik het liefst even pauze en geen mama zijn. Mn man zat er ook doorheen afgelopen week en dacht dat er iets mis is met onze zoon. Hij vond het gedrag niet normaal en het huilen heel vermoeiend. Ik heb toen whatsapp gesprekken opgezocht waarin we hetzelfde hadden met onze dochter. Om even te relativeren dat zij het levende bewijs is dat het beter wordt en dat het toen óók zo was maar we dat dus ook weer vergeten. Ik ervaar in mijn centering pragnancy groepje ook veel roze wolk verhalen, waardoor je je soms wat alleen voelt met even klagen. De eerste 3 maanden zijn gewoon kak. Dus als je even wilt spuien, mag je altijd een berichtje sturen!

Je ervaart de newborn fase precies zoals mijn man en ik die ervaren hebben. Het geeft ons zelfs de twijfel of we nog wel aan een 2e willen beginnen. Onze dame wordt over 4 weken 1 jaar en het is nu volop genieten geblazen en we zijn super gek op haar. Maar man man wat was die newborn fase zwaar en weinig genieten. We stonden in standje overleven en door de fase proberen heen te komen.

Ik heb ook whatsapp gesprekken zitten teruglezen 😂 precies die pauze die je niet krijgt mis ik ook. Met 1 kindje had je die nog wel! Dankjewel in elk geval, jullie ook sterkte🥰

Ik wist dat ik net zwanger was op de 1e verjaardag van onze zoon. Terwijl wij het ook zo ervaarde als jij schrijft en in de eerste 3 maanden een 2e afzworen. Maar het ging toen echt 2 maanden best wel goed en we hadden niet verwacht dat het in 1x raak zou zijn. Wat fijn dat je nu aan het genieten bent!!! Door mijn zwangerschap lukte me dat ook moeilijker die periode dus als ik het over mocht doen had ik misschien ietsje langer gewacht.. ik moet er wel bij zeggen dat het met de baby wel relaxter is dan vorige keer. Ik heb al 4x ergens openbaar een poepluier staan verschonen waar ik met onze zoon pas na een maand alleen op stap durfde. Je bent wel veel zekerder en dat helpt! En ik hou m’n ogen op de toekomst en m’n gezin, dat houdt me op de been. Deze fase valt straks weg op hun hele leventje maar nu is het gewoon even ruk!

Poeh heeel herkenbaar! Dit zijn onze eerste 2, (9 weken te vroeg geboren) en elke dag zeggen we tegen elkaar “was het maar een jaar verder”. Mijn vriend vindt het overigens ook nodig om echt elke keer te benoemen hoe zwaar het allemaal is. Dat maakt het voor mijn gevoel juist nog zwaarder. Maar goed, elke dag is er eentje 😃😅

Ik ben zo'n persoon waarbij het glas half vol is, ik geniet ontzettend van mijn dochters (bijna 2 jaar en 3 maanden). Ik vind de newborn fase redelijk makkelijk en baby's heel leuk. Maar als ik ze allebei heb, of echt goed nadenk en eerlijk ben, vind ik het tegelijkertijd mega intens en kut. Van de ene kant vind ik het meevallen allemaal en van de andere kant denk ik soms pff, waar zijn we aan begonnen en wat is ons leven eigenlijk "over". Ik denk dat het allemaal gewoon heel dubbel en tegenstrijdig is en naast elkaar kan bestaan. Mijn vriend vind baby's echt niks aan en heeft er nu wederom niks mee, maar doet het echt super met onze oudste. Ik vind de bijna 2 leeftijd met bijbehorende buien weer echt zwaar. En ook al ben ik een echte baby moeder, als ik terug denk naar het eerste jaar van m'n oudste, leek de babyfase wel een eeuwigheid te duren en zijn we eigenlijk continu bezig om de kinderen tevreden te houden met heel veel moeite. Maar zodra ze slapen of allebei tevreden zijn kan ik weer genieten. En hoe leuk ik deze leeftijd ook vind, soms verlang ik er naar dat ze wat ouder zijn zodat alles wat makkelijker wordt. Waarbij iedereen altijd zegt dat de tijd vliegt, geldt dat voor ons dus niet echt zo..

Wat fijn om dit te lezen! Ik ervaar precies hetzelfde. Ik heb een dochter van 3, waar ik echt van geniet. Bij haar vond ik de babytijd ook echt mega zwaar en ik heb daarom altijd getwijfeld om aan een tweede te gaan beginnen. Uiteindelijk toch gedaan en we hebben nu een zoon van 7 weken en inderdaad, dit is ook weer mega zwaar. Hadden we net weer een beetje onze vrijheid terug, geen slapeloze nachten meer en echt veel leuke dingen kunnen doen met onze dochter.. nu zitten we weer middenin het gehuil, geen slaap, flesjes, luiers,hormonen en weg me-time. Echt genieten doe ik niet, ik voel me vaak schuldig tegenover m’n dochter en ik ben op veel momenten gewoon gesloopt en de tijd lijkt maar niet vooruit te gaan 😅 Het is inderdaad overleven en als ik een doorspoel knop had, had ik hem even flink ingedrukt. Ik vind dit ook lastig om aan te geven hoor, omdat iedereen in m’n omgeving inderdaad lijkt te genieten van die geweldige baby tijd en geven soms aan een dreumes of peuter pittiger te vinden.. nou geef mij maar 5 peuters 😂 Hangt er misschien ook vanaf wat voor baby je hebt hoor.. wij zijn gezegend met 2 pittige baby’s!

Ik herken dit heel erg, ons eerste kindje (meisje, nu 19mnd) was erg onrustig de eerste 3-4 maanden, veel huilen(Koemelkallergie), amper slapen, alleen in de draagzak. Nu hebben we een jongetje van 6,5 week, een heel stuk makkelijker. Maar wil eigenlijk de hele dag bij je zijn. Slaapt heerlijk in de draagzak gelukkig. Maar ik heb gewoon 0 minuten voor mezelf. Kan ik hem 5 min wegleggen, dan ben ik wel met onze dochter bezig. Mijn man moppert als hij huilt en raakt er geïrriteerd door, voor zijn gevoel huilt de baby de hele dag. Terwijl dit absoluut niet het geval is. Het enige wat mij een beetje rust geeft is dat ik weet het echt gauw beter wordt. Deze 6,5 week zijn al zo snel gegaan. Voor we het weten is die een paar maandjes oud en zijn we het allemaal weer ‘vergeten’. Je kan het en van je af schrijven lucht vaak ook erg op! 😘😘

Herkenbaar topic! Voel me heel schuldig dat ik soms niet zo kan genieten van onze newborn van krap 3 weken. Gisteren was ze 3 uur (niet achter elkaar) hysterisch aan het huilen en niets hielp. Vandaag wil ze alleen slapen in mijn armen. Ik vraag me af of dit normaal is of hoe we haar kunnen helpen. Ik kan niet wachten totdat ze wat ouder is en ze kan zeggen wat er mis is... Darmkrampjes, huidhonger of reflux. Who knows? Eigenlijk wil ik alleen het beste voor dr maar mis ik ook echt enige tijd voor mijzelf.

Pfff ik vond het ook verschrikkelijk. Krijg nog steeds een naar gevoel als ik de foto's zie van die tijd. Geniet nu gelukkig wel van m'n zoontje (bijna 2)

Ieder kind is anders. Iedere baby fase graait om knuffelen, voeden en verschonen. Dat staat vast, maar de een kaart zich wegleggen, de ander slaapt heel de dag en je hebt babys die je niet los mag laten en heel de dag door huilen. Mijn dochter was geen makkelijke maar ook geen moeilijke baby. Ze sliep 4 maanden lang op me, maar was dan ook tevreden. Wel al best druk. Nu als peuter is ze zoooo ontzettend vermoeiend. Bijna 3 en heel de dag gillen en springen en haar energie stopt niet. We hebben er een kleine bij. Nu 4 maanden. Heerlijk rustige baby. Geniet van iedere seconde. Momenteel wat meer huilen door tandjes, maar wat een heerlijk ventje. Mijn man kan het wat minder goed. Om een of andere reden huilt hij meer bij mijn man. Hij kan een half uur brullen in de armen van mijn man. Als ik thuis kom en hem dan over neem is hij stil. Ik doe werkelijk niets, maar hij is gewoon rustiger. Daarnaast kan ik hem beter lezen en kan ik beter mijn geduld bewaren, dat voelt hij ook.

Wat ik wilde zeggen...ik geniet dus meer van de baby tijd dan can de peutertijd. Maar ik ben ook niet ondankbaar. En je kan niet alles vergelijken. Het ene kind is het andere niet.