Voorgevoel wat uitkomt? Wie heeft het?

Ik had ook een slecht gevoel bij mijn zwangerschap, het was mijn eerste zwangerschap dus ik dacht ‘het zal wel normaal zijn’. Maar het bleef toch echt verkeerd aanvoelen. Ik had een ernstige HG zwangerschap, ik voelde me dus sowieso al uitzonderlijk ellendig en ziek. Bij elke controle was alles echter gewoon prima met de baby dus mijn gevoel leek naast het extreme ziek zijn, niet te kloppen. Bij de 20w echo was het opeens echter helemaal mis. Geen vruchtwater meer, grote groeiachterstand en heel slechte doorstroming van de placenta. 3 weken later is ons zoontje overleden in de buik en stil geboren op 24 weken. Mijn gevoel bleek dus -hoe jammer ook- toch juist te zitten. Dit is vandaag 6 weken geleden en ik bleef het gevoel hebben dat dit nog niet het einde is. Vandaag kregen we de resultaten van de onderzoeken, geen enkele oorzaak te vinden. Conclusie: minstens 3-6 maanden wachten om opnieuw te mogen proberen, een slecht werkende placenta zonder concrete oorzaak. Herhalingskans maar liefst 30-80% 😪

Oh Jeee... wat een verschrikkelijk verhaal. 😔heel erg veel sterkte. Hoe gaat het nu met jullie? Dikke knuffel.🌷

Mijn jaren lange voorgevoel van niet makkelijk zwanger worden (werd ivf-icsi), dat het een ontiegelijke kut zwangerschap zou worden en het voorgevoel vanaf terugplaatsing van de embryo dat het een jongen zou zijn klopte alledrie. Het voorgevoel nu is dat ik eind maart ipv begin april ga bevallen. We shall see haha

Heel veel sterkte en liefde. Wat een horror ❤️

Had altijd gezegd dat onze dochter eerder zou komen.. En dat kwam ze; 2 dagen eerder 😁

Dat onze baby een jongentje zou zijn en eerder zou komen! Hij werd met 37.1 weken geboren na een spontaan begonnen bevalling 😇

Ik had maar één voorgevoel voor we eraan begonnen; dat het sneller zou gaan dan verwacht omdat we zo’n twijfelaars zijn. Na één keer proberen was het raak. En omdat ik pessimistisch ingesteld ben, ging ik er automatisch van uit dat er na een vlotte, zorgeloze zwangerschap toch nog iets zou gebeuren. En zie daar een dikke maand voor de bevalling: corona! Maar een echt voorgevoel was dat niet. Heb dat vrijwel nooit. Mijn lief daarentegen...

Nee hoor. Ik had het gevoel dat onze zoon langer zou blijven zitten. Dat is niet uitgekomen, hij is met 38 weken spontaan geboren. Dat ik een ongecompliceerde bevalling zou hebben, had ik enkel gehoopt. Thuis bevallen was mijn wens, dat is gelukt. Maar daar had ik geen voorgevoel over of dat zou gaan lukken ja of nee.

2e wist ik zeker die komt thuis. Iedereem verklaard me voor gek. Omdat ik officeel medisch hadr patiënt ben. Dus of ik mijn verstand wel had tegen de doktoren in te gaan. 1e ingeleid dikke hell dus wou dat nooit weer. Maar perfect zonder complicaties thuis bevallen op eigen risico zonder doktoren en medici. Geweldig 3e nu ook zo. En weet weer zeker dat het goed komt en thuis geboren word. Mega sterk voorgevoel.

Hier dacht ik dat ze wel tot 42 weken zoi blijven zitten. Bij 28 weken na wat weeen en bloedverlies al wee remmers en longrijper gekregen. Maar uiteindelijk is ze met heel rustig aan doen zelfs nog 40 weken blijven zitten 🥰 Heb echt niet gemerkt aan mn lijf dat er iets veranderde...

Mijn voorgevoelens: we krijgen een jongen (wisten het geslacht niet), 14 nov wordt ons kindje geboren (had ik zelf uitgerekend werd gezet op 11 nov bij verloskundige), ik moet in ziekenhuis bevallen want was bang voor veel bloedverlies/niet loslatende placenta. Wat is uitgekomen? Inderdaad een jongen, 14 nov geboren, bevallen in het ziekenhuis en inderdaad veel bloed verloren. Gelukkig nog wel onder de maximale toegestane hoeveelheid. Placenta liet gelukkig wel snel los. Daarnaast had ik ook een heel eng voorgevoel dat ik m’n kind zou verliezen (durf het bijna niet op te schrijven). Dat is gelukkig niet gebeurd. Zoontje heeft wel 2 dagen op de nicu gelegen ivm infectie en hierdoor lage saturatie. Maar die angst is gelukkig niet werkelijkheid geworden. Al dacht ik dat wel toen hij opgenomen werd paar uurtjes na de bevalling 😕

Ik had het voorgevoel dat ik heel lastig zwanger zou worden. Daar zat ik totaal naast, na de eerste poging was het raak. Daarna direct het gevoel dat het een jongetje was. Dat klopte. Het gevoel dat ik een zorgeloze zwangerschap zou hebben. Dat klopte ook. Verder had ik het gevoel dat de bevalling easypeasy zou zijn. Dat was het ook. Wel de hele zwangerschap het gevoel gehad dat er bij de bevalling iets zou gebeuren. Ik was echt als de dood voor een stil geboren kindje. Dat is godzijdank niet gebeurd. Wel werd na tien seconden op m’n borst meteen de navelstreng doorgeknipt en werd hij weggenomen. Hij was helemaal blauw, huilde niet en er was geen spierspanning. Ergens tijdens de bevalling had hij zuurstofgebrek gekregen en daardoor had hij enkel een hartslag van 30. Toen ze hem wegnamen had ik voor een splitsecond het gevoel dat hij dood zou gaan. Daarna was dat meteen weg en overheerste het gevoel dat alles helemaal goed zou komen. Na de eerste dag NICU konden de artsen niets vinden waaruit bleek dat hij er iets aan over had gehouden. Het was dat het weekend was en er geen vervoer was om terug naar het ziekenhuis thuis te gaan waardoor we er het hele weekend zijn gebleven. In het ziekenhuis thuis mochten we ook vrij gauw weg omdat onze zoon gewoon echt helemaal gezond was. Godzijdank 🙌🏻 Kortom, ik vertrouw tegenwoordig echt wel meer op m’n gevoel. Zeker omdat nu hij geboren is, m’n gevoel elke keer klopt. Ècht elke keer. Als m’n man denkt dat hij honger heeft en ik denk dat hij moe is, blijkt hij inderdaad moe te zijn. Als ik denk dat hij honger heeft, blijkt dat ook zo te zijn. Klinkt misschien heel arrogant, maar ik heb tot nu toe gewoon áltijd gelijk 🤭

Wauw wat stoer die thuisbevallingen! Petje af!

Ik wist vanaf moment 1 dat ik zwanger was, ver voordat het te testen was. Ook riep ik met 4 weken ofzo dat het zeker een meisje werd (zonder dat ik een bepaalde voorkeur zou hebben), iedereen verklaarde me voor gek maar ik wist het gewoon heel zeker. Dit bleek ook te kloppen. En ik wist dat mijn bevalling een hell zou worden ondanks dat ik een zeer prima zwangerschap had. En helaas de bevalling was ook vreselijk met een zeer vervelende complicatie. Ook het feit dat ik ingeleid zou moeten worden had ik op voorhand gevoeld. Echt bijzonder dat je soms zo overtuigd kan zijn van iets en dat het dan ook klopt.

Ik wist direct dat ik zwanger was voordat ik kon testen, bleek zo te zijn. Mijn vriend dacht direct dat het een tweeling was, bleek zo te zijn. Ik wist ook dat het jongetjes zouden zijn, bleek zo te zijn. Ik voelde ook vanaf week 24 aan dat er ‘iets’ niet goed was, bleek zo te zijn. Verkorte cervix risico op vroeggeboorte. Ik sta heel positief in de bevalling en hoop ook dat dit zo mag zijn 😊.