Voorkeur papa

Mijn zoon vertoont al zeker een half jaar ergere verlatingsangst bij mn man dan bij mij. Dat maakte me soms ook onzeker. Maar ik probeer meer op onze momentjes te focussen. Wat hier wel mis ging is dat ik het koken ed alleen deed. In de praktijk betekent dat dat ik hem ophaal bij kdv, bij papa neerzet en ga koken. Op die manier gaf ik geen goed signaal af. Dat doen we nu ook 50/50 en dat merk je goed. Nu knuffelt hij vooral papa, maar ik krijg meer kusjes. Dat bedoel ik ook met focussen op jullie momentjes: probeer vooral te genieten van dingen als het laatste en niet teveel te denken aan het eerste.

Meisjes zijn meestal papa's kindjes toch? :) Onze dochter van bijna 2 is ook echt verzot op dr papa. Ik vind t juist alleen maar prachtig om te zien! Soms krijg ik ook wat minder aandacht of wil ze per se dat papa haar naar bed brengt/eten geeft/luier verschoond/etc, maar vind t prima. Als ze echt verdrietig is, komt ze gelukkig altijd weer bij mama..

Ik snap dat je hiervan onzeker wordt. Hier momenteel ongeveer hetzelfde verhaal. Mijn zoontje van bijna 17 maanden heeft het liefst ook alleen papa. Terwijl ik onregelmatig werk en daardoor vaker thuis met hem ben. Ik moet eerlijk toegeven dat ik het ook lastig vind. Het geeft bij mij ook heel veel twijfels aan mijn moedergevoel😢

Meisjes zijn vaak papa's kindjes. Onze dochter van 2¾ jaar is ook zo gek van haar vader. En niet van mij 😅 Als m'n man er niet bij is dan ben ik ook goed, maar da's meer "bij gebrek aan beter" zeg maar. Probeer vooral te onthouden dat kindjes niet expres iemand negeren of naar willen laten voelen. Een kindje heeft helemaal niet door dat jij je misschien buitengesloten voelt ofzo. Ze is nou eenmaal gek op haar papa, en da's toch ook iets moois 🤗

Hier ook zo, terwijl ik altijd thuis ben met onze kindjes, papa werkt 6 dagen en toch is het altijd papa papa papa als hij thuis is. Al merk ik wel dat het nu iets afneemt. Niet te druk om maken, gaat vanzelf wel weer over

Hier juist andersom, maar ik heb een zoon. Jongens zijn vaak mama'skindjes zeggen ze.

Bij ons is de leukste deze die het meest tijd voor hen maakt, en het rustigst overkomt. Misschien is dat iets wat jullie kindjes ook aanvoelen?

Ik heb juist het idee dat het komt doordat je als mama meestal vaker bij je kind bent. En als papa er dan is vinden ze dat helemaal leuk...

Ja dit merk ik ook. En ik ging ook extra mn best doen toen ik het idee had dat er een voorkeur ontstond. Sinds ik dat loslaat is de voorkeur vrijwel weg. Omdat hij nu zelf zn best "moet doen" voor mijn aandacht, net als bij papa. Als hij nu bij de 1 zit te spelen en de ander op de bank zit, gaat hij steevast bij de bank zitten. Maakt niet uit wie waar zit. Van diegene wil hij de aandacht verdienen/snoepen.

Ons menneke is ook gek op z'n papa.. omdat ik alle "stomme" dat mogen doe... Luiers wisselen, nagels knippen, medicijnen geven indien nodig, nee zeggen... En papa vindt alles wel prima 🙄😒 heeeel vervelend...

Deels herkenbaar, met als verschil dat onze zoon mij - bij wijze van spreken - niet links laat liggen als mijn lief thuiskomt. We kunnen vrijwel altijd ook alles doen met hem zonder dat hij een voorkeur heeft voor wie het met’m doet. Kussen en knuffels krijgen we ook steeds even veel. Op dit moment zijn we ‘gelijkwaardig’ om het zo te zeggen, maar het zat’m in kleinere dingen. Sneller naar hem gaan, met periodes constant papa roepen, als ik hem troostte en we waren samen vlakbij dan moest mijn lief hem troosten, soms moest ‘s ik avonds weg na het verhaaltje en moest mijn lief blijven,… Maar verder was ik nog steeds ‘goed’. Ik maakte er eerst niks van en dacht ook ‘het is een fase en die wisselt wel weer’, maar de grotere voorkeur voor mijn lief duurde op den duur wel heel erg lang. Van zijn 8 tot zijn 19 maanden was dat zo, vrij duidelijk. En het is niet dat ik niks goed kon doen, maar hij wees wel steeds mij af als hij het deed. In combi met zijn frustratie 98 procent van de tijd op mij uitwerken gezien we het vaakst samen waren/zijn, kon ik op den duur niet meer relativeren en voelde ik me er echt niet fijn bij. Sinds twee maanden is het stilaan aan het veranderen. Sinds een week of twee trekt hij ook iets sneller naar mij ineens. Maar ik probeer het me bewust ook minder aan te trekken. Twee weken geleden had ik het even moeilijk omdat ik plots leek te beseffen waarom hij toch al zo lang meer naar mijn lief trok: ik ben in september 2020 ontslagen toen hij net geen 5 maanden oud was, en daarop volgde voor mij een hele lange en moeilijke, donkere periode. Dat moet ongetwijfeld een invloed hebben gehad op onze dynamiek en band. Althans, daar geloof ik toch sterk in. Ik heb een week lang hem huilend verzorgd, en daarna volgde er heel wat depressieve periodes. Terwijl ik nog steeds het meest met hem alleen was en dagenlang van ‘s ochtends tot ‘s avonds voor hem zorgde terwijl ik me rotslecht voelde. Sinds een kleine maand voel ik me oprecht beter in mijn vel sinds heel lang, en ik lijk het wel te merken aan hem en ‘ons’. Door me beter te voelen, trek ik het me ook niet meer zo aan. Enfin, lang verhaal kort; ik herken het gevoel dus wel. Maar bij ons ligt het denk ik iets gecompliceerder dan de ‘gewone’ voorkeur. 😅

Mijn dochtertje van 2,5j is ne papa magneet. Hang vast aan hem vanaf dat ze kon zitten. Ze mag ook alles van hem en mama is de boeman die nee zeg. Ons zoontje begin ook de richting te gaan naar de papa 😅

Oh ja dat herken ik, onze dochter is echt een papa's kindje. Ik mag ook alles en ze is echt wel blij me te zien, maar bij papa is het allemaal net ietsie enthousiaster. Ik ben vooral blij dat ze zo'n goede band met haar vader heeft.

Onze zoon van 2,5 is ook echt een papa's kindje. Ik herken helemaal wat je zegt. Het is wel eens zo erg geweest dat het leek alsof hij niks van mij wilde weten. Zodra papa even uit beeld was dan was hij alweer opzoek naar papa. Alles papa papa papa. Zelfs zo erg dat als we hem samen naar bed wilde brengen hij mij weg duwde en zei nee papa. En dat hij mij er niet bij wilde hebben. Zodra zijn vader in de buurt is is hij ook een ander kind. Veel drukker en luidruchtiger en lijkt hij mijn gezag niet te accepteren. Hij luisert dan alleen nog maar naar papa. Ik heb me er ook wel eens verdrietig over gevoeld. Maar ik heb daardoor wel een relaxte vakantie gehad een paar maanden geleden. We waren naar de canarische eilanden en ik had serieus geeeen kind aan hem. Ik kon letterlijk een week lang ongestoord eten en aan het zwembad liggen terwijl papa het super druk had met onze zoon die als een magneet aan hem vastgeplakt zat. Achteraf kan ik erom lachen!! We hebben nu een dochter van een paar weken... Eens zien of dat ook een papa's kindje wordt. Het komt vast goed mama xx

Ik ben heel benieuwd hoe het nu bij jullie gaat. Ik zit ook in deze situatie sinds onze dochter 10 maanden is (ze is nu 13 maanden).