Voorkeur papa/mama

Mijn zoon is nu 14 maanden vanaf dag 1 tot nu toe wou hij alleen papa en besta ik totaal niet als hij thuis is hij trek sowieso meer naar mannen toe En nu in verwachting van 2 e jongen en hou me hart vast 3 tegen 1 dan of heb ik mischien geluk

Hier een zoontje van ruim en jaar en trekt ook het meest naar papa toe. Dus niet per se zo dat meisjes naar papa's toe trekken en jongens naar mama ;). Niet altijd leuk maar heel soms ook wel fijn haha. Het verandert vast vanzelf wel weer :)

Mijn meisjes van bijna 3 jaar zijn vanaf dag 1 team Mama. Mn man had het er moeilijk mee, maar sinds hij het los heeft gelaten en ze wat vrijer laat en gewoon meer mee beweegt in hun behoeftes trekken ze nu wel langzaam meer naar papa. En daarmee is de verhouding redelijk in balans nu, tot er tranen of poepluier zijn… dan is het mama.

Oh maar dat kan nog heel erg veranderen hoor. Onze dochter is 2,5 ene keer is alles alleen maar papa en andere keer juist weer mama en ja dat zijn ook lange periodes. Ik probeer het los te zien en denken het is een kind niet te serieus nemen ze voelen zich juist vertrouwt denk ik dan maar. 🤷 Soms is papa hier gewoon leuker omdat ik zelf wat vaker met haar ben en wat strenger daardoor Tja snap ik dan wel. Ik kijk er niet te serieus naar.

Dat lijkt mij erg lastig! Bij ons heeft mijn zoontje geen voorkeur, al zijn er wel fases of momenten dat hij liever papa of mama juist heeft. Ik heb trouwens in mijn omgeving ook meisjes die erg naar hun moeder trekken, dus zou mij daar nog geen zorgen over maken ;) Misschien trekt je zoontje straks juist ook naar je, als hij de aandacht met zijn zusje moet gaan delen.

Mijn zoontje is net 2 en trekt ook meer naar papa toe. Dat is nog even flink versterkt na de geboorte van zijn zusje, nu bijna 4 maanden geleden. Is ook wel logisch denk ik en ook wel praktisch. Mijn dochtertje is tot nu toe erg fan van mama haha, zal wel komen omdat ik de lopende melkfabriek ben. Ik ben benieuwd hoe het zich verder gaat ontwikkelen. Het is soms inderdaad wel even slikken dat mijn zoontje bij gebrek aan papa net zo lief door de buurvrouw getroost wordt dan door mij, maarja🤷🏻‍♀️ Het zal vast ook wel weer eens omdraaien. Wij proberen het naar bed brengen wel een beetje eerlijk te verdelen, zodat we allebei gezellige 1 op 1 momentjes hebben.

Aah ja, ik snap je. Die afwijzing is echt naar… Mijn dochter was een MEGA mama’s kindje. Stuurde mijn man zelfs weg. Vroeg altijd om mama, ook als hij erbij was. En toen belandde ik tijdens m’n tweede zwangerschap vanwege fysieke klachten langdurig in bed/op de bank en moest papa alles wel overnemen. Na 2 weken waren de rollen volledig omgedraaid: alles was papa en ik had compleet het nakijken, ook toen het weer wat beter ging en ik weer wat meer probeerde mee te draaien in de zorg voor haar. Er zijn nog steeds allerlei dingen die hij wel ‘mag’ van haar en ik niet. Het is zo verschillend: per kind, per fase. Ik was als kleuter een mega papa’s kindje, en vanaf de puberteit is dat compleet omgeslagen. Mijn broertje is altijd een moederskindje gebleven, maar werd toevallig collega’s met m’n vader en nu hebben ze een hele eigen dynamiek.

Het kan enorm wisselen. Bij ons is het ook een hele tijd vooral papa geweest (van 1 tot 2 ongeveer). Maar nu is het juist steeds weer meer mama. Komt echt goed hoor.

Ik denk dat het per kindje en per leeftijd erg kan wisselen. Mijn dochter van bijna 1 trekt juist meer naar mij toe.

Mijn zoontje van 1,5 is ook zwaar team papa. Ik heb hier veel moeite mee. Zou ook zo graag die spontane dikke knuffels en kusjes willen. Nu sinds een paar dagen mag ik hem ook niet meer verschonen en gilt hij moord en brand en wordt helemaal hysterisch als ik het moet doen. Voel me soms erg eenzaam in mijn eigen gezin😆. Ik weet dat het een fase is maar soms duren die fase mijn veelste lang🤣

Mijn dochter was ook van papa. Ik mocht haar niet troosten, niet naar bed brengen, niet in bad doen niks. Alleen mijn man kon haar troosten en dit heeft mij echt veel verdriet gedaan en veel frustraties. Pas rond de leeftijd van 2/2,5 jaar is dit wat rustiger geworden en nu is ze juist meer team mama. M’n 2e dochter is juist meer een mama’s kindje. Waar die voorkeur door komt, geen idee. Maar ik snap precies hoe je je voelt, maar het hoeft niet te betekenen dat dit voor altijd is en met je 2e kindje ook 😊🍀

Mijn dochter is 3 en 2 maanden en is al sinds dag 1 mamas kindje. Mijn mans is zelfs soms heel jaloers op de band wat ik met haar heb maar ze trekt nu langzaam ook naar hem toe. Ze komt me altijd knuffelen kusjes als ze zonder min ergens heen moet gaan met de auto of fiets moet ze altijd huilen omdat ze mama derbij wilt hebben. ze slaapt het liefst met mij samen en overal gaat ze met mij het kiefs heen. Dus het hoeft echt geen papas kindje te zijn:) maar later als ze ouder worden trekken ze wel meer naar papa omdat t de eerste mannelijke figuur is in hun leven!

Mijn dochter is echt een mama’s kindje geweest (nog steeds wel), ik kon/kan alles maken bij haar waar ze papa vaak juist wegduwde en dan weer om mama vroeg. Ik vond het juist weer erg zielig voor hem, want hij doet zo zijn best. Nu net 2,5 begint ze steeds meer naar papa te trekken. Je doet echt niks verkeerds in ieder geval en alles goed. En hierbij dus bevestiging dat meisjes niet per se papa’s kindjes hoeven te zijn.

Onze zoon is ook echt een papa’s-kindje. Tijdens mijn zwangerschap van onze dochter was ik bepaald niet mobiel en werd het naar zn vader trekken nog sterker omdat hij een groot deel van de dagelijkse dingen met onze zoon deed. Na de bevalling van onze dochter, nu 12 weken terug, kon ik weer meer doen met mn zoon. Natuurlijk had hij het liefst dat papa hem sochtends in de kleren hielp en savonds weer naar bed bracht maar juist door daar niet aan toe te geven accepteert onze zoon mij inmiddels ook weer meer. Ik probeer er vooral van te genieten dat mn zoon zo gek is op zn vader.

Mijn dochter is ècht gek op haar vader, maar zodra ze ziek is of pijn heeft is het toch echt mama eerst. Het verschilt denk ik heel erg per leeftijd/fase en ook wel per kind. Proberen het los te laten en het gewoon aan te zien is het beste denk ik. Het komt vast vanzelf wel dat je kindje zich meer tot jou zal richten.

Hier een mama van een zoontje van 3 jaar en van een meisje van 6 maanden. In het begin was mijn zoontje ook een papa’s kindje en baalde ik daarvan. Vanaf ongeveer 2,5 jaar is dit veranderd naar meer mama kindje☺️ het kan dus zeker veranderen met de leeftijd. Mijn dochtertje is momenteel wat meer gek op papa. Maar wellicht veranderd dit ook nog in de toekomst;)

Hier is het heel erg in fases gegaan. Soms mama-fan en soms papa-fan. In de periode van papa-fan geniet ik van mijn vrijgekomen tijd/aandacht.

Hier ook! Toch fijn om die herkenning te lezen. Mijn zoontje is heel ziek momenteel en net, toen papa weg moest naar zijn werk, was het traaaaanen met tuiten. Best pijnlijk soms, al weet ik dat het niks over mij als mama zegt.

Ik ben even wat oudere topics aan het doorlezen op zoek naar herkenning. Mijn dochter is nu 2,5 en trekt nu zo enorm naar papa... Laatst waren we beiden thuis en ging ik haar naar bed brengen en hij de jongste. Ze bleef maar krijsen en schoppen en slaan, tijdens voorlezen worstelde ze zich van schoot en klauwde zich in haar slaapzak naar de deur "paaaaaapaaaaaaaa" alsof ze vermoord werd... Vandaag tijdens eten liep papa even weg om de jongste te verschonen, meteen overstuur en geen hap meer eten. "Ik wil met papa eten". En dan huilen, mijn handen wegslaan bij het troosten, totdat papa er weer is. Als ik de deur uitga: "dagdag mama!", als papa de deur uitgaat drie kwartier lang krijsen op deurmat en mij wegduwen. Enzovoorts. Ik word op die momenten uiteindelijk soms zelfs ook verdrietig, ik voel me zo afgewezen. Ik weet dat ze het niet gemeen bedoelt en dat het een fase moet zijn. Maar hoe lang kan zoiets dan duren? En moet je dan steeds toegeven en papa alles laten doen? Of juist doorzetten?

Toevallig heb ik dit topic ook opgezocht vandaag! Ik herken je helemaal. Onze dochter van 1,5 jaar heeft ook een flinke voorkeur voor mijn man. Vandaag haalde we haar samen op op het kdv. Ze liep mij straal voorbij om zo met open armen naar papa te rennen. Toen papa haar jasje pakte en ik haar begroette sloeg ze mij... De juffen schrokken ervan en ik ook. Op een gekke manier schaamde ik me ook een beetje. Alsof ik geen leuke ouder voor haar ben ofzo? Het maakt mij ook erg verdrietig! Hopelijk is dit inderdaad een fase. Ik lees graag met eventuele tips mee! Succes mama. We got this 🫶🏻