Hoi lieve mama’s!
Ik ben voornamelijk op zoek naar ervaringen van mama’s die al wat oudere kindjes hebben. Mijn meisje zit middenin (ondertussen bijna twee maanden) deze slaapregressie met alles wat erbij hoort (verlatingsangst, tandjes). Ze heeft er veel in te halen qua ontwikkelingen omdat ze een spreidbroekje heeft gehad.
Ze is een welgemoed, temperamentvol meisje. Vrolijk en doet alles wat babies van haar leeftijd doen (zo snel is ze met alles inhalen).
Slapen is dan ook een heeeeele strijd. Wegens gezondheidsproblemen kan ik haar niet echt wiegen of lang ronddragen. Gelukkig helpt bij me nemen om in slaap te vallen vaak! Maar ik ben wel op aan het raken, ondanks dat mijn man me helpt wanneer hij niet werkt. Mijn eigen moeder woont ongeveer 5 kwartier van ons weg en mijn schoonmoeder is erg ziek. Vorige collega’s waar ik goed bevriend mee ben wonen ook ver weg (ik moest noodgedwongen stoppen met werken vanwege dezelfde gezondheidsproblemen).
Ik kan dus niet zo snel om hulp vragen. Ik doe het wel zo af en toe, en het helpt op het moment zelf, ik kan er alleen moeilijk tegenop slapen omdat het al een poosje duurt, merk ik, en omdat het dagelijks is.
Is er bij jullie een “einde” gekomen aan deze moeilijke periode van veel ontwikkelingen, en met name de strijd met het slapen?
Alvast bedankt, en heel veel liefs van een oververmoeide mama ♥️