Weer werken, loslaten erg lastig

Zo jammer he dat we in Europa bijna als enige land na 3 maanden weer aan het werk moeten. Een kind van 3 maanden wil je toch niet alleen en loslaten? Sorry vind dat zo raar. In buitenland kun je zo een jaar of zelfs langer thuis zitten om met je kind bezig te zijn.. waarom neem je niet nog meer ouderverlog op? Dan kan je wat langer met je kindje samen zijn

Ik neem de 9 weken ouderschapsverlof meteen op, dit komt vooral doordat de opvang niet eerder plek had maar ben heel blij dat ik die 9 weken extra heb. Bij mijn zoontje vond ik het veel te snel om weer te gaan werken. Nu als ik begin met werken is ons dochtertje bijna 5 maanden. Scheelt een stuk ipv net 3 maandjes.

Ik vond het bij de grootouders een stuk lastiger als bij de opvang, opvang hebben echt uitgekozen vanwege de visie en dat past zo goed bij ons. Grootouders doen het toch echt anders, maar het hielp mij om te denken dat onze kindjes van andere omgevingen en ervaringen ook veel leren. Onze kindjes gaan twee dagen naar de opvang en 1 dag grootouders, ene week mijn ouders andere week schoonouders. Mijn zoontje is nu 2,5 en is teleurgesteld als hij nergens heen mag die dag, hij is ook zo gelukkig op de opvang en ze zijn daar zo lief voor hem, dat heeft mij heel erg geholpen. Ik betaal er echt met liefde een fortuin voor omdat ik weet hoe fijn hij het daar heeft, eerste keer is echt slikken en weet je je gaat nu sowieso voor altijd met in je achterhoofd de gedachte door het leven van ‘hoe zou het met de kindjes zijn’ maar onthou dat jij ze het allerbeste geeft wat jij op dit moment te bieden hebt en dat het later ook een mooi voorbeeld voor ze is dat jij die carrière hebt en dat dat iets waar je kinderen trots op kunnen zijn (niks ten nadele van de thuisblijfmoeders hoor die verdienen absoluut ook een standbeeld begrijp me niet verkeerd)

Haai, Ik begrijp je helemaal. Eind november ben ik weer gestart met werken, ondertussen is mijn dochter bijna 15 weken oud. Aan de ene kant had ik er heel veel zin in en aan de andere kant wilde ik niks missen van mijn dochter. Wij hebben het geluk dat mijn vriend voor haar kan zorgen wanneer ik aan het werk ben. Vanaf januari gaat ze 1 dag per week naar de kinderopvang, meer voor haar eigen ontwikkeling, dan dat het perse nodig is. Over 2 weken hebben wij een intake gesprek en blijft onze kleine daar een paar uurtjes om te wennen. Maar het idee dat ik onze baby, mijn meest kostbare “bezit”, achter moet laten bij mensen die ik niet ken… dat vind ik heel erg moeilijk. Ik weet ook rationeel gezien dat iedereen daar met de beste intenties werkt en dat het voor de kleine waarschijnlijk heel erg leuk is om andere kindjes om zich heen te hebben, liedjes te horen en te spelen (als ze wat ouder is). En het is gewoon heel goed voor haar ontwikkeling. Maar aan de andere kant weet ik ook hoe het is om een groep te werken, daar heb je niet altijd tijd om meteen aan een behoefte te voldoen van een baby/kindje. Ik heb helaas niet echt advies voor je. Misschien kan je een keer een dagje met je kindje mee gaan naar de opvang zodat je kennis maakt met de begeleiders en kindjes op de groep?

Heel herkenbaar hoor. Ik dacht vooraf dat 16 weken wel prima zou zijn etc. Toen het eenmaal dichterbij kwam, zat ik erg veel te huilen dat ik (nooit) meer wilde werken. Mijn eerste werkdag ben ik huilend naar kantoor gegaan. Zodra ik op kantoor aan kwam, was eigenlijk alles meteen weer goed. Voelde, ondanks het gemis, ook erg fijn om mijn eigen ding weer te gaan doen. Misschien scheelde het wel dat man toen nog 2 weken vrij had voor de kleine en ik 2 dagen thuis werk (2 kantoor) en 1 vrij. Na die 2 weken begonnen wij ook met de opvang (ook 2 dagen). Vanaf het eerste moment zie ik dat mijn zoontje het fijn heeft bij de opvang. Dat doet veel goed 😊 Nu bij de tweede ga ik er nog 3 weken vakantie achteraan plakken (zomervakantie) en ga ik daarna een tijdje maar 3 dagen werken met ouderschapsverlof. Waarschijnlijk vind ik het weer gaan werken tegen die tijd weer rot maar weet ik tegelijkertijd dat werken mij ook veel energie geeft. Het komt goed! Ook al zie je het nu even anders. Vergeet ook niet dat je nog vol hormonen zit 🤭🍀

Mijn oudste ging vanaf 3 maanden naar de opvang, is nu 2,5 en vindt het daar fantastisch! Als ik hem om half 5 ophaal wil hij eigenlijk niet mee, zo lekker speelt hij dan. Het was wel even moeilijk de eerste keer wegbrengen, maar de leidsters zijn zo professioneel. Ze weten heel snel hoe je kindje is en wat het nodig heeft. De tweede is straks bijna 5 maand als hij naar de opvang gaat, dat blijft een lastig moment omdat je hem dan gaat missen. Maar het is voor zijn ontwikkeling heel goed en ik heb vertrouwen in de leidsters. Onze opvang doet het eerst jaar trouwens een online schriftje waarin ze schrijven wat hij de hele dag heeft gedaan, of wat zij met hem hebben gedaan, en hoeveel en wanneer hij heeft gegeten/gedronken en geslapen. Ook zetten ze foto's op de ouderapp. Dat vond en vind ik heel fijn. Af en toe krijgen we een leuke foto van onze spelende oudste.

Hier hetzelfde.. Ik moet al huilen bij het idee, vind het verschrikkelijk. Tot nu toe stelt niets mij gerust, maar doen we wel het volgende om het iets draaglijker te maken; - Aangeven bij opvang en grootouders dat je er erg veel moeite mee hebt om je kindje los te laten. Het ligt niet aan hen maar aan jouw gevoel (waar niets mis mee is). Ook zij hebben waarschijnlijk kindjes en zich ook ooit zo gevoeld. Ik heb het ook bij onze gastouder aangegeven en zij reageerde ontzettend lief en gaat regelmatig foto's sturen. - Ik ga in een schriftje schrijven hoe ik dagelijks met m'n zoontje om ga. Wat hem rustig maakt, hoe hij getroost kan worden, waar hij vrolijk van wordt. Dat betekent niet dat zij hetzelfde gaan/moeten doen maar geeft mij wel het gevoel dat ik ze wat handvaten mee kan geven. - We plannen een wen-ochtend in. De kleine gaat dan naar de gastouder om te wennen. Voor mij is dan ook de drempel op dé grote dag wat minder groot. - Ik weet niet of je thuis mag/kunt werken, maar ik ga de eerste dagen thuis werken. Voor m'n gevoel kan ik er dan elk moment heen mocht het nodig zijn, al verwacht ik van niet. - Ik geef een knuffeltje mee met onze geur erop. Dat geeft me een gevoel dat het m'n zoontje kan troosten ookal ben ik er zelf even niet. Hoop dat dit je kan helpen.

Ervaringen: Ik vond het ook lastig om te doen, mijn kindje was 10 weken toen ik weer aan het werk moest. En last minute morgen switchen van oppas-opa naar KdV omdat opa plots overleed. De beste remedie: gewoon doen en ervaren dat het meevalt. Tranen in de auto laten lopen en je dan weer herpakken. Je moet er even zelf doorheen. Je kindje weet straks niet meer beter. Hier zijn we inmiddels bijna 1,5 jaar verder en ik heb 2 kinderen, compleet gewend aan het leven op het kdv. Ze leren er, spelen er, hebben er enorm veel plezier. En ik kan fijn werken en erna heerlijk alle aandacht aan hun geven. 😊

Heel herkenbaar! Ik vond het in het begin ook heel lastig, maar gelukkig werd het al snel makkelijker. Als ik even wilde weten hoe het ging belde ik gewoon en af en toe stuurden ze ook even een fotootje. Dat gaf mij een beter gevoel. Dit samen met de afleiding van aan het werk zijn en contact met collega's maakten dat de dagen op werk voorbij vlogen.

Ik had hetzelfde. Ik ben van België, bevallen eind juni. We hebben ook maar 15w bevallingsverlof (totaal dus voor en na je bevalling samen). Heb mijn verlof van 2021 en 2022 wat opgespaard (toch een voordeel aan corona, daardoor kon het) en heb dat bijgenomen waardoor ik nu nog thuis ben tot net na nieuwjaar. Hij zal 6maand zijn als ik hem moet wegdoen naar de crèche. Ik ben blij dat ik het zo kon doen want zoals je zegt zag ik ook niet hoe ik zo een kleine baby al zou wegdoen naar anderen. Ze hebben mama echt nodig 😟. Ik zie het eerlijk gezegd nu nog steeds niet zitten... Is er geen optie dat je verlof bijneemt of ouderschapsverlof ofzo nemen? Ik ken de regeling in NL niet zo goed natuurlijk maar ga er van uit dat bepaalde zaken wel zo wat als bij ons zijn.

Heel herkenbaar! Allebei de oma’s passen een dag op mijn zoontje. Ik vond het ook heel lastig om hem los te laten na 2,5 maand. Zeker omdat de oma’s ook wel eigenwijs zijn en hun eigen visie hebben. Ik heb een documentje getypt met de gebruiksaanwijzing van mijn kind ;-) en de oma’s hebben ook paar dagen ‘mee gelopen’ in mijn verlof, op eigen verzoek trouwens! Dat hielp mij wel een beetje vertrouwen erin te krijgen. En in het begin belde ik in de middagpauze nog wel eens om te horen hoe het ging. Gelukkig goed gegaan!

Heel erg herkenbaar! Ik moet over 1,5 week weer beginnen. Mijn dochter is dan 15 weken. Ze gaat 2 dagen naar de opa’s en oma’s en verder bij mijn man. Wat mij heel erg geholpen heeft is mijn (schoon)ouders eerst mee laten helpen met de verzorging en later een uurtje bij hun te laten als ik even boodschappen ging doen oid. Daarna verder uitgebouwd naar halve dagen bij hun terwijl ik gewoon vrij was. Zo had ik het gevoel dat we allemaal konden wennen maar dat als het niet ging ze me gelijk konden bellen. Ik had verwacht dat ik iedere keer een oververmoeid en overprikkeld kind zou terugkrijgen (ze slaapt heel moeilijk in) maar dat viel allemaal reuze mee. Heb er nu alle vertrouwen in dat het goed komt. Ik heb ook een ‘handleiding’ geschreven die ze altijd even kunnen naslaan.

Herkenbaar! Geen tips. Heb mijn ontslag gegeven om thuisblijfmoeder te worden zodat ik altijd zelf voor mijn zoon kan zorgen. Ambities kunnen mij gestolen worden, mijn zoon zien opgroeien vind ik belangrijker. Mijn man vindt het prima dat ik thuis blijf. Lekker gezellig.

Heel herkenbaar! Maar het wordt echt beter :) je moet er even doorheen maar na een week of 2 zit je er weer helemaal in.

Ik vond het ook vreselijk, heeft 2 weken geduurd en toen lukte me het een beetje los te laten. Het komt echt goed! En als het na een tijdje nog steeds niet goed voelt kan je alsnog misschien kijken of het anders zou willen. Bij mij op de opvang wisten ze dat ik, zoals veel moeders, het héél erg moeilijk vond. Dus ik kreeg extra veel foto's overdag.

Ik heb 3 weken vakantie en 9 weken betaald ouderschapsverlof er achteraan opgenomen. Hij is 6 maanden als ik weer moet. Mijn dochter moest ik met 3 maanden al achterlaten. Vreselijk! Dat kolven ook! Gaat niet vanzelf. Met mn zoontje hebben we het gelukkig zo geregeld dat de 3 dagen die ik werk geen opvang nodig is. Mijn man werkt wat minder. Dat stelt gerust maar toch... lig ik al wakker van het idee dat 13 februari er aan komt en ik weer moet beginnen. Zie op tegen het missen en kolven maar weet ook dat er snel een ritme komt. Gemis blijft, maar went.

Herkenbaar.. ik jankte alles aan elkaar.. nu is mijn dochter 15 maand en breng haar makkelijk weg (3dagen) naar de opvang.. zelfs als ik een dagje vrij ben breng ik haar wel eens heen.. ze vind het zo leuk daar en ik kan dan ook even mijn ding doen .. uit logeren kan ik nog niet en gaan we ook niet doen dan.

Ik ook ☺️

Leuk! 😊 Want als ik vertel tegen anderen dat ik thuisblijfmoeder ben, kijken ze me aan alsof ik uit een een ander tijdperk kom hihi.

Oh ik zie er ook onwijs tegenop. Ik begin morgen al, ze is dan 18 weken. Ze is 3 weken te vroeg geboren en ik heb 3 weken extra ouderschapsverlof opgenomen. Ik begin met avonddiensten werken (in de zorg), maar ook dat vind ik vreselijk. Ze gaat naar opa en oma’s. Ik moet maar blijven denken, zij hebben ons grootgebracht moet dit ook wel lukken. Het enige is dat onze dame een pittig tante is en ze laat zich niet zo maar even naar bed brengen, maar ook dat moeten ze maar ondervinden. Ik denk dat ik ook een handleiding ga maken en duidelijk zeggen dat ik niet wil dat ze haar laten huilen. Komt vast goed 🥺🥺🥺