Woede aanvallen

Nee niet echt... Ik vind persoonlijk dat hormonen en een zwangerschap geen vrijbrief zijn om maar tegen wie dan ook flink tekeer te gaan. Ik heb soms ook mijn irritaties maar ik hou mijzelf wel dusdanig in dat ik niet mega onredelijk, hysterisch word of uitval naar mijn vriend of wie dan ook.. Dus nee, herken het eigenlijk niet.

Sneller geïrriteerd tijdens m'n zwangerschap? Ja. Zover laten komen dat het woede aanvallen werden? Nee, je bent zwanger en hebt dan echt wel controle over jezelf dus zover hoeft het niet te komen.

Bij mij kan er sinds ik zwanger ben ook wel af en toe een opmerking uitfloepen die ik normaal niet had gemaakt hoor.. Is voor mij toch echt wél een combinatie van hormonen & moe zijn. Het is niet dat ik express bozer doe maar soms floept er gewoon iets uit. (Voorbeeld : ik stond voor het vriesvak met pizza's in de Albert Heijn, nog een beetje te kijken welke pizza ik wou. Kruipt er een vrouw voor me om even snel een pizza te pakken. Zegt ze daarna tegen mij terwijl ze de deur open hield voor me : moet je hier nog zijn? Vragend dus of ze de deur moest open houden. Ik snauwde terug : ja ik stond hier toch al 🙈) Zou ik normaal niet doen, maar ik had het gezegd voor ik er over kon nadenken hihi

Ik kreeg een inwendig onderzoek met een eendebek ( om te kijken of er een scheur in mijn vliezen zat) en dat deed me zoo pijn dat ik keihard GODDOME riep 🙈 nou dat zou ik normaal dus echt nooit doen😂 ik ben ruim 37 weken dus het kan gedurende 9 maanden voorkomen😂

Zeker wel! Mijn hormonen waren all over the place en ik vond dat heel moeilijk. Soms werd ik ineens heel boos en zat ik er helemaal in, vervolgens wist ik niet eens meer waarom ik ook alweer boos was en bood ik huilend mijn excuses aan. Dit was voor de 20 weken, daarna kwam alles wat meer in balans… De pil heeft al een bijwerking die heet “stemmingswisselingen”, laat staan wat een zwangerschap met je doet…

Amen! Prima dat je wat sneller in je irritatie zit, maar een woede uitbarsting, oftewel: je emoties de vrije loop laten gaan, is toch echt een keuze. Er zijn alternatieven om met deze emoties om te gaan.

Hahaha sommige reacties 🙄😅 wat zijn jullie geweldige vrouwen dat jullie altijd je emoties onder controle hebben. Ik heb zeker wel woede aanvallen gehad! Niet dat ik mensen op hun bek heb geslagen of dat ik tegen vreemden tekeer ging 😂 Maar ik heb misschien wel eens een geroosterde boterham door de kamer gegooid omdat ik heel boos was over iets. Of ik ben misschien wel eens weggelopen in een ruzie met m’n vriend met de mededeling: ‘ik slaap vanacht in een hotel’ om vervolgens na 10 minuten al terug te komen 😂. Tja, ik was vaak emotioneel. Ben ik sowieso al van nature. En dat is zeker niet altijd een keuze. Het is een kracht en een valkuil tegelijk! Met hormonen en slaaptekort kun je daar niet altijd perfect mee om gaan.

Bij mij tot 20 weken regelmatig hoor. Niet alleen woede aanvallen maar ook paniek aanvallen. Werd ook wel getriggerd door moeilijke privé omstandigheden, maar de hormonen helpen echt niet mee dan haha. Er zijn natuurlijk altijd mensen die perfect al hun emoties onder controle hebben, maar ik ben daar niet 1 van. En zwangerschapshormonen maken het echt wel anders!

In ieder geval nooit saai dan toch ;) Geweldig en herkenbaar hahaha

Nou dan wel een keuze in een snap second…

Grappig dat mensen hier sarcastisch reageren dat "anderen geweldig zijn en hun emoties perfect onder controle hebben" terwijl ze in bijna dezelfde zin roepen dat ze niemand op hun bek hebben geslagen.. Dus schijnbaar ligt daar wel een grens? Dan kan je je dus wèl beheersen? Dat doe je niet want dat kan echt? Maar je mag wel volledig uit je panty schieten? Dat is dan niet erg en wel acceptabel i.v.m. de hormonen? Ik ben echt zwanger, al 32 weken, merk echt heus aan mijzelf dat ik mij anders voel, hoger in mijn emo zit maar ik vind dat, nogmaals, echt slap excuus om mijn emoties gewoon de vrije loop te laten, every now and again🤦🏻‍♀️

Maar misschien hebben ze helemaal niet de behoefte om “iemand op hun bek te slaan” dus hoeven ze dat ook niet tegen te houden. Kennelijk kan jij het wel tegenhouden maar je weet toch niet hoe dat voor een ander voelt? En je weet toch ook niet of je hetzelfde voelt en dus hetzelfde moet/kan tegenhouden? Wie weet is het helemaal niet te vergelijken.

Volgens mij zegt helemaal niemand een ander te hebben geslagen. Maar je kan niet in de wereld van een ander kijken, dus ik zou er ook niet te snel over oordelen. Fijn als je geen of minder last heb van de hormonen, maar het is geen doodzonde als je als vrouw wel eens een pittige en onredelijke ruzie hebt met je partner en je jezelf er niet echt in herkent achteraf vanwege de zwangerschap. Net als de zwangerschapskwaaltjes, de bevalling en überhaupt het lichaam van een vrouw, is het bij iedereen anders. Misschien is het fijn om even zonder schaamte te delen dat je soms onredelijk bent (fijn toch, dat we dat allemaal wel erkennen). En ja, dat kan gewoon komen door de hormonen. Net als een pre of postnatale depressie ook kan komen door hormonen.

Nee precies dit. Ik heb hier ooit op dit forum ook toegegeven dat ik in een ruzie met de vader van het kindje echt onredelijk hysterisch heb gereageerd (als ik er achteraf op terug kijk besef ik dat) en ook aangegeven dat dit echt kwam door de hormonen & moeheid. Ik kan mij nog heel goed herinneren hoe er 4 reacties op kwamen dat hormonen geen excuus zijn om hysterisch te flippen tegen je vriend, dat ik iets met mezelf moest gaan doen etc. Dat heeft me op dat moment echt pijn gedaan. Ik weet van mijzelf dat ik zo pré zwangerschap nooit was, ik kon wel boos worden maar hysterisch bijna paniek aanval boos is me echt pas sinds overkomen sinds ik zwanger ben. En het is zoals femmie zegt heel fijn om dat zonder judgy 'sorry hoor maar je mag echt niet je hormonen de schuld geven van blabla' te kunnen zeggen..

Ik herken dit ook van mezelf en je deelt het natuurlijk om je verhaal kwijt te kunnen, niet om verwijten over je heen te krijgen over dat je niet goed zou zijn. Je voelt je er al schuldig genoeg over... Maar soms wordt er denk ik wat te makkelijk geoordeeld. Ik heb hier ook wel eens gehad dat ik vroeg over hoe iets zat met partnerverlof als je alleenstaande bent en dus geen partner hebt om op terug te vallen. Kreeg ik ook gelijk over me heen dat je al genoeg steun krijgt als alleenstaande en dat je maar geen kind op de wereld moet zetten als je dat niet kan betalen. Pijnlijke dingen om te zeggen vind ik dat wel. En ook makkelijk praten als je kinderwens makkelijk uit is gekomen en je dat precies kon plannen samen met je partner. Wat ik zeg, mensen vinden snel ergens iets van, roepen dan wat, en kwetsen de ander. Ik vind dat wel jammer, denk dat we juist elkaar wat meer vanuit liefde en begrip zouden moeten benaderen :)