1e kindje - je “oude leven” missen

Nee dit herken ik niet helemaal. De vrijheid mis ik soms wel, maar dat komt meer door Corona dan door de kleine🥴. Mag ik vragen hoe oud je bent?

Ja! 25 maart bevallen en ik heb dit de eerste periode ook gehad. Vond het vreselijk!! En zo boeiend was mijn oude leven niet. Maar miste de momenten samen met mijn man vreselijk. Nu een 4 maanden verder is dit gevoel vanzelf weggeëbd.

Nee hoor heb ik geen last van. Ik wist waar ik aan begon... het helpt mij om op moeilijke momenten altijd te kijken naar wat je er voor terug krijgt van de kleine🤱🤱

Nee niet herkenbaar. Was helemaal klaar voor de komst van de kleine en vind het heerlijk :) wat mis je precies?

Heel herkenbaar hoor, je bent zeker niet de enige. Denk dat het in sommige gevallen gewoon wat meer tijd nodig heeft te wennen aan de nieuwe situatie en kijken hoe je de dingen die je mist op den duur toch weer met mate kan introduceren in je nieuwe leven als mama. Het gebrek aan vrijheid ten opzichte van pre-baby life zal wel zo blijven, ik denk dat je dat op den duur gewoon makkelijker gaan accepteren 😊

Ja absoluut heel herkenbaar!! Mijn god, denk je eens in: uitslapen, drinken, hele dag op de bank hangen, zelf je dag indelen, met vrienden afspreken wanneer je wil.... Dat klinkt nu als een soort vage droom. 14 maanden later mis ik het nog steeds heel vaak :(. Ik zorg dat ze regelmatig gaat logeren en af en toe lekker een dagje weg is bij haar oom ofzo. En dan ga ik precies doen waar ik zin in heb, anders word ik he-le-maal gek. Dus misschien is dat gevoel van je een teken dat jouw niet-mamadeel van jezelf na 5 maanden ook echt weer dingen nodig hebt. Geef er aan toe! Je bent niet alleen mama, maar ook je eigen ik met hobbies, interesses, verlangens en behoeften - die zijn heel belangrijk :).

Absoluut herkenbaar. Heb sowieso al langer gewacht met kinderen (ben 35), ging nog veel op stap, dagjes weg etc. Ik krijg via Fb en Snapchat elke dag herinneringen 'Op deze dag 1/2/3/4.. jaar geleden'. Geeft mij ook weemoed! Mijn dochter is nu 10 mnd en ben 25 wk zwanger van tweede. Merk wel, als ik een dagje heb, dat het er toch anders aan toe gaat dan voorheen. Je kind zit in je achterhoofd en wat als... Dus echt los en mal gaat het niet meer. Denk dat het nooit wennen gaat haha, ben een aardige losbol 😅 Daartegenover wil ik haar noooooooooit meer kwijt, de liefde is echt onbeschrijfelijk mooi! En zoals alles zijn er altijd voor- en nadelen. Hoewel mijn losbandige leven fantastisch was en ik graag eens onbezorgd een dagje terug zou willen, wil ik dit leven niet kwijt. En die gevoelens mogen er best zijn vind ik :)

Ja, heel herkenbaar. Ik denk dat veel vrouwen dit hebben. Ik begrijp niet waarom iemand hier vraagt hoe oud en bent want dat staat er totaal los van. En ook: "nee ik wist waar ik aan begon". 🤮 niemand weet waar hij of zij aan begint.. je weet pas echt hoe het is als je daadwerkelijk een baby hebt. Ik zie dat je kindje van maart is, het wordt wel echt een heel stuk beter wat betreft vrijheid en je eigen leven terug, soort van. Mijn zoon is 1,5 en ik heb nu weer veel meer vrijheid. Hij houdt zichzelf vaak bezig en heeft niet meer zoveel aandacht en zorg nodig.

Ik sta er inderdaad precies zo in. Mijn man en ik zijn ook al een paar nachten samen weggeweest. Ik vind dat sowieso heel belangrijk. Bedankt voor je reactie! Fijn om te lezen 😁

Dat dus… ik plaats dit bericht duidelijk omdat het iets is dat ik niet prettig vind en ik snap écht niet dat mensen het nodig vinden om dan te zeggen dat zij er totaaaaal geen last van hebben. Bedankt voor je lieve reactie! 🤗

Heel mooi gezegd. En in tegenstelling tot wat anderen schrijven heeft het dus geen reet te maken met er wel of niet klaar voor zijn.

Ik ben nu bijna 4 jaar moeder van mn eerste zoontje en ik was altijd volop aan het feesten e.d nu dus niet meer en eerlijk ik vind het niks meer aan want van 1 nacht uitgaan moet ik 3 weken bijkomen 🤣 het went wel ! En je kan altijd nog leuke dingen blijven doen alleen met de gedachte dat je ook mama bent

Amen! Ik heb er 3 haar op gewacht, twee ivf-icsi’s verder en heb er ook mega last van. Ben 33 en was al jaren ready haha. Sluit me aan bij wat je zegt dat het beter wordt. Dat ervaar ik nu soms al wat meer en we zijn pas 4 maanden op weg. Fijn om te lezen dat dat ECHT beter wordt ❤️

Ik heb ook al redelijk lang gewacht vind ik. Mijn man en ik twijfelden ook lang over of we het wel of niet wilden, misschien is het daardoor ook lastig soms. Ik zou m’n dochter ook nooit meer kwijt willen, maar ben het helemaal met je eens dat dit gewoon gevoelens zijn die (waarschijnlijk) veel moeders hebben en die helemaal oké zijn. Bedankt voor je reactie! 🤗

Fijne reactie dit! Ook al wil je dolgraag kinderen, dan mag je je alsnog zo voelen, toch?

Absoluut! En dat maakt je dankbaarheid niet minder. Dat maakt niet dat onze kinderen minder welkom zijn. Het mag naast elkaar bestaan. Mijn leven zonder kind was gewoon fucking fantastisch en dat mis ik. Met mijn zoon ben ik samen met mijn man compleet. Maar dat betekent niet dat ik niet soms met weemoed terugkijk om mijn fucking fantastische leven voor Tijn. ❤️

Tsja, iemand moet de beste moeder contest winnen hè, die wordt dagelijks gehouden hier;)

Dit! En godzijdank win ik hem absoluut niet hahaha.

Even advocaat vd duivel, je vraagt letterlijk: "Hebben/hadden jullie dit ook en hoe gaan/gingen jullie ermee om?" Voor sommigen is het antwoord dus "Nee, hebben wij niet. Wij gaan er zus en zo mee om." Dat mag ook toch? Ik herken me deels in wat je omschrijft. Maar voor mij staat dat los van de komst van de kinderen, het voelt eerder als iets wat bij ouder worden hoort :) meer een algemene "dingen veranderen nu eenmaal" vibe

Niet herkenbaar. Ik heb juist het gevoel alsof ik letterlijk een andere fase ben ingestapt toen ik met m’n dochtertje thuis kwam. Uitgaan, op stap gaan, uiteten, op vakantie gaan enzo kan nog steeds maar met m’n dochter erbij en op een aangepaste manier. Denk aan parkfeesten, tripjes, wandelingen in de natuur. Ik heb hier heel veel vrede mee🤷🏽‍♀️