24 baby quote

Sinds ik moeder ben geworden, drong hetzelfde besef onmiskenbaar tot me door. Hoewel ik al lang wist dat mijn jeugd verre van een sprookje was, werd deze realisatie des te indringender. Het was een confrontatie met de schaduw van mijn verleden, een vraag van waarom hebben jullie dit kunnen laten gebeuren? Overweldigd door emoties, ontdekte ik echter dat dit besef me juist aanspoorde om degene te zijn die "de cyclus" doorbreekt. Inmiddels koester ik geen wrok jegens mijn ouders en ben ik gevormd door de schaduw van hun eigen trauma's. Ieder van ons draagt bagage met zich mee; in mijn geval heeft het me juist gemotiveerd om een andere weg in te slaan. Ondanks het gemis van een significante rol van mijn ouders in het leven van mijn kinderen, koester ik de zegen van fantastische en betrokken schoonouders. In het begin worstelde ik met het accepteren van deze realiteit. Nu besef ik des te meer dat het niet alleen mijn verlies is of dat van mijn kinderen dat ze verder van hun grootouders staan, maar werkelijk het verlies van mijn ouders zelf. Het is een proces waarin je je bevindt, en dat mag er zijn, hoe pijnlijk het soms ook is.

Jup, ik zie dat anders. Het tegenovergestelde. Ik kom uit een gezin met zo vreselijk veel mentale en fysieke mishandeling, dat ik ze juist nóg minder begrijp nu ik zelf moeder ben. Hoe haal je het in je gore kop om je kinderen zo te behandelen. Vijf stuks, welteverstaan 👌. Heel soms heb ik flashbacks naar het verleden en dan heb ik het mentaal even zwaar. Hoe kun je je kind kapot slaan met een riem, denk ik dan... Maar ik ben ooit bij de psych geweest en heb wel eea verwerkt, dus ik doe het er gewoon mee. Er is dan ook geen contact meer nee. Geen spijt van, ik voel er niks bij. Mijn dochter heeft wel een opa en oma van mijn vriend z'n kant en dat zijn helaas ook idioten (lees: iq van 2 cijfers), maar tenminste wel met het hart op de juiste plek. Ik voel me ook niet schuldig. Beter 1 opa en oma die haar goed behandelen dan 2 opa's en oma's waarvan 1 je slecht behandeld 🙂.. (M'n vader is overigens dood.)

Heel herkenbaar en echt prachtig beschreven de laatste zinnen, tranen ervan in mijn ogen en recht door me heen. Hier hetzelfde. Ik heb tijdens de zwangerschap en na de bevalling hulp gehad hierin van een maatschappelijk werker voor sterker ouderschap. Ik ben mij nu heel bewust van trauma’s en triggers en patronen uit mijn ouderlijk huis en patronen nu hier in huis. Een hele belangrijke is bijvoorbeeld dat mijn ouders uit het niets zonder echt waarschuwing heel boos werden en wij juist heel bewust 2x waarschuwen en dan een consequentie geven. En qua opa en oma. De ene zijn er iedere week 1-2x per week en de andere eens per 2 maanden ongeveer of nog langer ertussen. Dat hebben wij geaccepteerd en ik probeer het schuldgevoel los te laten. En als ze er wel zijn spelen we meestal beetje ‘mooi weer’ alsof er niks aan de hand is. En ik bescherm mijn kindje wat meer, laat hem niet alleen met hun. En weet dat ik zelf ook snel in een kind rol schiet als ik te lang met hun in een ruimte ben haha dus we spreken dan vaak buitenshuis af op de kinderboerderij ofzo

Het is net alsof ik mijn eigen verhaal lees! Bij die quote dacht ik ook “diegene die die quote bedacht heeft had duidelijk een goeie jeugd”. Ik heb ook geen contact meer met mijn ouders nu, ik zocht zelf constant excuses waarom ze mij zo behandeld hebben. “Misschien hadden ze het niet in de gaten” “ik snap wel dat ik niet mee kon eten, mijn ouders hadden zelf natuurlijk honger” “misschien is hun iq gewoon te laag om het te snappen”. (Kleine greep van lichte dingen, de zware dingen gooi ik niet online) Nu ik zelf een kind heb denk ik, Jezus hoe haaaaaal je het in je fucking hoofd? Als mijn dochter bij mij komt voor me laatste hap brood dan denk ik er nieteens bij na of ik zelf wel vol zit, nee ze krijgt die hap zonder twijfel. Ik weet nog dat de kraamzorg zei “het blijven toch je ouders” en toen heb ik geantwoord met “mijn ouders zijn ook mijn grootste voorbeeld, ze hebben laten zien hoe ik het niet ga doen”. Die uitspraak vergeet ik nooit.

Ohh sorry ff je vragen beantwoorden. Ik voel me absoluut niet schuldig dat onze dochter mijn ouders niet ziet, ik voel me mega trots dat ze niet dezelfde trauma’s en strijd moet voeren met mijn ouders omdat ik haar daar voor bescherm. Mijn oom en tante (waar ik sinds kort weer contact mee heb nadat ik contact met me ouders verbroken heb, heb ze 10 jaar niet gezien door mijn ouders) nemen een beetje de opa en oma rol op zich zonder dat we het erover gehad hebben. Ze hebben zelf geen kinderen en betrapte mijn tante er laatst op dat ze “kom maar bij oma Laura” zei inplaats van tante Laura 😂 en mijn schoonouders zijn goud waard. Waar ik mijn ouders 0% vertrouw , neemt mijn schoonvader onze dochter gewoon overal mee naartoe zonder dat ik onzeker of angstig word. Ik merk geen verschil tussen onze dochter en haar nichtje (3 maanden ouder) die wel beide opa en oma’s ziet.

Heel herkenbaar. Heb nog wel contact met mijn moeder maar heel minimaal. Mijn moeder riep altijd te verkondigen dat als ik ooit zelf kinderen zouden krijgen het meer zou waarderen wat ze allemaal voor me heeft gedaan. Maar het tegenovergestelde is waar. Slechte mannen trouwen, vaak verhuizen, heel close minded zijn, nee, dat is nou niet wat ik mijn kinderen mee wil geven. Ik struggle nog wel erg met het houden of verbreken van contact, juíst omdat ik nu kinderen heb. Ergens gun ik mijn kinderen een oma en vice versa. Maar veel interesse is er vanuit mn moeder niet. Ze zien de andere oma dus veel vaker. M’n peuter heeft dus een betere band met mn schoonmoeder, maar merk eigenlijk dat ze niet heel anders doet tegen mijn moeder. Denk dat het maar net is wat ze gewend zijn!