25 weken zwanger hondje in laten slapen.

Geen ervaring, maar wat sneu! Is ze zo ziek? Heel veel sterkte ❤️

Ahhhh heel naar ❤️‍🩹 sterkte!! Ik heb ook mijn dier in moeten laten slapen toen ik zwanger was. Stond keiii hard te janken tijdens. Vreselijk! Tijd heelt 💕

Hele vernauwde luchtpijp waardoor ze heel erg benauwd is en er kan niks aan gedaan worden dus ze lijdt er echt onder..

Ik heb wel een maand lang gehuild toen ik mijn hond moest laten inslapen, en toen was ik nog nieteens zwanger. Ik moet nog zovaak aan haar denken terwijl we nu (na 2 jaar) een nieuwe hond hebben. Het wordt wel makkelijker over tijd, maar de pijn blijft. Mij hielp het om een boek erover te lezen. Het boek heet: dan neem je toch gewoon een nieuwe. Het gaat over hoe anderen soms niet snappen hoe diepgeworteld die liefde voor je dier is. Dat ene diertje is zo onvervangbaar. Heel veel sterkte ❤️

Je emoties er laten zijn, vandaag nog heel veel knuffelen met je hondje en alle aandacht van de wereld geven. Heel veel sterkte! 💗

Ik heb een paar weken geleden een van m’n ratten moeten laten inslapen. En de ander die overbleef is een weekje erna naar een opvang gegaan. Ik heb gehuild, flink ook😅 geen idee of t nu extra was door de hormonen, vast. Maar heb flink gehuild meerdere dagen. Ook nadat t was gebeurd. Afgelopen week heb ik hun kooi helemaal uit elkaar gehaald en schoon gemaakt want die werd opgehaald, heb ik ook bij gehuild. Emoties niet wegstoppen, het is toch een familielid waar je afscheid van neemt😢 Heel veel sterkte ❤️

Ahh wat vreselijk naar! Ik heb het met je te doen! Hou maar in je hoofd dat je het doet om je beestje te helpen. ❤️ ik weet hoe het voelt, het is een onmogelijke beslissing maar soms wel de beste! Heel veel sterkte

Toen mijn hondje overleed heb ik daar ook zóveel moeite mee gehad, ik denk echt wel een jaar lang ofzo. Ik hield echt enorm veel van haar 😢 dus ik snap je gevoel, het is echt vreselijk! Ik zou heel veel knuffelen vandaag nog en misschien nog een hele mooie foto maken van je hondje en ook van jullie samen 🤎 en iets lekkers halen voor 🐶 Heel veel sterkte!! 🫶🏼 ❤️‍🩹

Ik heb mijn veelste jonge paard moeten laten inslapen bij de vorige zwangerschap. Was heel heftig qua emoties. Echt een zwart gat. Gewoon maar laten gebeuren en geaccepteerd dat het even erg verdrietig is. Die hormonen helpen niet in elk geval. Sterkte en wees lief voor jezelf♡

Mijn hondje is 6 weken geleden overleden toen ik 28 weken zwanger was. Ze was 12,5 en ik had haar al sinds puppy. We moesten eigenlijk de beslissing maken om haar in te laten slapen, maar toen overleed ze thuis al de dag voordat het zou gebeuren. Mega verdrietig geweest.. echt heel erg janken gewoon. Heel veel aan haar denken. Ik kon ook niet anders dan het gewoon laten gebeuren bij mezelf.. maar gewoon veel over gepraat met mijn man. Hij was ook heel verdrietig dus we konden het echt delen. En verder een mooi plekje gezocht om haar te begraven in de tuin. Het was heel verdrietig maar ook mooi, en eigenlijk fijn dat ze gewoon thuis overleed, op schoot. Mis haar ontzettend, maar het is nu al makkelijker dan de eerste 2 weken. We hebben een zoontje rondlopen dus hij zorgt ook voor veel afleiding. Sterkte iig! Het is echt zwaar.

Ach zo zielig😔

Hi, wat naar!! Belangrijk om je emoties er te laten zijn en het uit te leggen aan het kindje in je buik. De baby neemt alles 1 op 1 van je over dus geef je kindje ook aandacht door te vertellen waarom je verdrietig bent!

Zo sneu.. ik heb ook heel wat emoties en stress tijdens mijn zwangerschap. Laat je emotie er zijn en praat er met iemand over. Stop je gevoel vooral niet weg. Stukjes lopen hielp bij mij ook wel is. Maak een mooi plekje met een foto van je hondje eventueel met het as in iets moois verwekt. Sterkte!

Ik moest mijn hondje laten inslapen toen ik 35 weken zwanger was van de tweede. Hij was plots héél ziek,op leeftijd en de kindjes waren veel voor hem. Heb de ogen uit m'n kop gejankt, hij was mijn beste maatje. Mis hem nog steeds. Het verdriet wordt minder pijnlijk met de tijd

Wat vreselijk om te lezen, heel naar dat je je hondje moet laten inslapen. Vorig jaar 5 september hebben wij de zware beslissing gemaakt om mijn hondje in te laten slapen. Toen was ik zwanger, ik ben 2 januari dit jaar bevallen. Het was heel onverwachts en dat maakte het extra zwaar. Als ik dat verhaal zou vertellen word dit berichtje misschien al helemaal veel te lang dus dat laat ik maar achterwege. Ze was niet zomaar een hond. Ze was echt mijn maatje. Mijn beste vriendinnetje. Mijn 'kindje'. En ik weet dat er mensen zijn die het vreselijk vinden om je hond zo te benoemen (kan me echt niks schelen wat anderen ervan vinden). Maar ik was en ben 24/7 thuis vanwege mijn ziekte. Mijn familie woont ver weg. Ik heb geen vriendinnen en had toen ook nog geen mensenkindje. Mijn hond was mijn vriendin. Mijn 'kindje' op 4 pootjes. De band die ik met haar had was heel speciaal en ontzettend hecht. Voorheen bij mijn ouders thuis hadden wij ook honden. Maar wat ik met haar had was veel sterker en intenser. En daarom ging ik er na haar overlijden echt aan onderdoor. Ik had het ontzettend zwaar. Ik was kapot. Verscheurd. Gebroken. Mijn hart huilde en eigenlijk nu nog steeds. Ik werd letterlijk ziek van verdriet. Maandenlang heb ik me opgesloten in de slaapkamer en kon alleen maar huilen. Ik kwam er alleen maar uit voor de verplichte dingen. Ik had zelfs mijn zorgen over mijn zwangerschap met mijn verloskundige gedeeld, omdat ik bang was dat mijn depressie misschien schade kon richten aan mijn kindje. Volgens haar kon dat niet gebeuren. Ik had een kistje voor haar gekocht en haar zo mooi als het maar kan neergelegd, bezaaid met bloemblaadjes, allerlei spulletjes en een ketting om haar nek met een half hartje. De andere helft van het hartje draag ik bij me. Ik had contact opgenomen met een rouwtherapeut, gespecialiseerd in huisdieren rouwverwerking. Zo zwaar zat ik er doorheen. Daar heb ik een paar gesprekken mee gehad, heb een brief geschreven gericht aan mijn hondje en een emdr sessie bij gedaan. Het voelde heel fijn dat ik iemand had om mee te praten die mij zo serieus nam met hoe ik me voelde over het verlies van mijn hondje. Ik merkte eigenlijk dat de meeste mensen, op echt enkele na, het verlies van een huisdier helemaal niet serieus nemen. Laat staan dat ze je er sterkte mee wensen. Dat vond en vind ik zo ontzettend respectloos. Ik heb ook precies onthouden wie wel en niet met mij hebben meegeleefd en sterkte hebben gewenst. Het boek "Dan neem je toch gewoon een nieuwe" is hier al eens eerder benoemd. Ik heb het ook gelezen maar wellicht heb ik dat te snel, enkele weken, na haar overlijden gedaan. Althans, misschien dat dat de reden kan zijn dat het boek mij niet veel deed. Ik lees echter wel heel veel positieve recencies dus misschien heb jij er wel wat aan. Maar misschien zat ik er destijds wel er zelf te diep in de put voor, ik weet het niet. Er zijn nog meer vergelijkbare boeken. Zo is er bijvoorbeeld ook het boek "Zielepijn" die nog op mijn verlanglijstje staat. Die krijgt ook veel positieve beoordelingen, dus wellicht ook een aanrader. Eigenlijk tot aan de bevalling was ik erg depressief en dacht zelfs dingen zoals dat ik mijn zoontje geen liefde kan gaan geven omdat ik mijn kindje op 4 pootjes verloren ben. Zo zwaar zat ik er doorheen. Gelukkig is juist het tegenovergestelde gebeurd en geef ik mijn zoontje juist iedere dag een overdosis aan liefde en heb ik er zelfs nu met zijn 8 maanden oud nog steeds moeite mee als iemand hem wil vasthouden ofzo. Nooit verwacht eigenlijk, want ik ben voor de bevalling juist altijd zo nuchter geweest over hoe ik zou gaan zijn als moeder. Ik heb het nog steeds iedere dag heel moeilijk. Wanneer mijn zoontje wakker is ben ik gewoon met hem en voor hem. Maar met name savonds als hij slaapt, ben ik ook vaak verdrietig omdat ik mijn hondje zo mis. Ons gezin voelt niet compleet zonder mijn hondje. Ik steek nog altijd iedere dag een kaarsje voor haar aan en heb altijd haar foto in mijn tas bij me. Ook als we bijvoorbeeld op vakantie zijn steek ik iedere dag een kaarsje aan. Het voelt voor mij als het enige wat ik nog kan doen. Een beetje dat soort ritueeltjes als soort rouwverwerking denk ik dan. Ik wil ook dat ze weet dat ik iedere dag aan haar denk en haar vreselijk mis. Het verdriet is er bij niet minder om geworden. Maar eigenlijk vooral voor mijn zoontje heb ik me toch moeten herpakken. Ik denk ook wel dat hij een beetje een soort redding is geweest. Anders lag ik misschien wel nog steeds voornamelijk depressief in bed. Maar ik weet nu dat mijn liefde voor mijn zoontje en het rouwen om mijn hondje tegelijk kan. Het is niet of of. Dat dacht ik tijdens mijn zwangerschap wel. Ik heb er ook heel veel spijt van dat ik niet nog meer foto's van haar heb. Ik heb er wel een aantal maar ik vraag me ook vaak af waarom ik er niet veel meer heb. Dus misschien kan je nog wat meer foto's maken, zoals hier ook al is benoemd, vooral van jullie samen. Ik heb zelf ook wat vacht van haar geknipt en bewaard. Wellicht is dat ook een idee. Ik wil je ontzettend veel sterkte wensen!

Wat verschrikkelijk om te lezen dat je er zo veel verdriet van hebt maar ik begrijp je 100%. Ik heb ook zulke gedachtes ik ben er echt misselijk van en kan aan niks anders denken de hele dag, mijn hondje voelt ook echt als mn kindje, en ik heb nog een hondje en dan zeggen mensen maar gelukkig heb je er nog 1 pffff dat kan ik ook niet begrijpen het blijft even moeilijk..Ik ga eens kijken voor dat boek wat je zegt inderdaad. Ik heb ook een pluk haar geknipt inderdaad en ga haar laten cremeren en het as thuis bewaren. Dankjewel voor je bericht !