45 en onbedoeld zwanger

Gefeliciteerd! Ga ervoor! Praktische zaken kan je oplossen, het gemis voor een derde kindje niet 😊 Er zijn natuurlijk meer risico’s bij een zwangerschap boven de 35, maar er zijn ook zoveel voordelen. Plus, vrouwen die op latere leeftijd kinderen krijgen, leven gemiddeld gezien ook langer. Dat laatste is natuurlijk niet doorslaggevend. Volg alsjeblief je gevoel. Je wil het graag, geef dit kindje een kans ❤️

Ja, helemaal mee eens!

Voor praktische zaken is een oplossing. Mijn dochter is ook 8 toen ik een paar weken geleden beviel van haar zusje. Dit leeftijdsverschil is ook echt heel leuk 🩷.

Gefeliciteerd! Wat je je kunt afvragen: Waarom niet? En hoe staat je nieuwe relatie erin? Hoe zou het uitpakken voor alle halfbroers? Als de band onderling hecht is en er goede communicatie is, werkt een broertje/ zusje in mijn ogen verbindend voor alle partijen en wordt het vast liefdevol omringd door een mooi groot samengesteld gezin...

Wat spannend en van harte gefeliciteerd! Ik snap dat je ook beren op de weg ziet als het onverwacht komt en je gezin al zo'n tijd een vorm heeft. Laat het bezinken en praat met elkaar. Je gevoel mag ook wat vinden ❤️ Een verhaal in mijn familie; Mijn beppe (friese Oma) was 45 toen ze onverwacht zwanger was van haar 5e kindje. Haar man, mijn pake was 8 jaar ouder. Hun oudste dochter was toen al getrouwd en ook zwanger. Er zat 13 jaar verschil tussen de jongste 2 kindjes van mijn pake&beppe, maar wat was het een rijkdom! Mijn jongste tante heeft alles gekregen wat ze nodig had, al groeide ze wel grotendeels op als 'enigskind', ze kon veel optrekken met haar tantezeggers en kon uit logeren bij haar oudere zussen. Ze heeft flink gestudeerd en nog lang van haar moeder/mijn beppe mogen genieten. Mijn beppe werd in goede gezondheid 94 jaar, mede dankzij de goede zorgen van haar kinderen. Ik wens je veel wijsheid en liefde toe! ❤️

Aaah ik vind dit super leuk!! Ik heb ook een lat relatie . Allebei ook kids uit vorige relatie. Alleen zit er bij ons dus 188 km tussen ons in haha! Wij willen graag samen wonen en ook een kinderwens nog samen. Alles kan, maar snap je zorgen ook wel, die heb ik nl ook wel..

De eerste vraag lijkt me.. wat vind je partner ervan? Zit die te wachten op nog een kindje erbij van jullie samen? En dan wat zou het betekenen voor de kinderen die er al zijn. Een lat relatie van enkele maanden is natuurlijk geen samengesteld gezin (en lijkt me ook heel verstandig met pubers), dus denk dat jullie samen eerst eens goed over moeten hebben wat dit dan betekent voor jullie huidige gezinnen.

Ga ervoor. Als je het lichamelijk nog aankunt en wilt. Je andere kinderen zijn al ouder. Dit is echt een liefdesbaby 🥰

Gefeliciteerd! Wat een zegening. Wat ik ooit las is dat je nooit spijt hebt van een kindje wat je wel hebt gekregen maar wel van een kindje die je uiteindelijk niet kreeg... praat met je partner en volg je hart

Nou sorry maar dit is vast geschreven door de anti abortus beweging hoor... er zijn zoveel ouders met spijt. Alleen er rust een enorm taboe op...

Lastig... ik denk dat je hart wr al uit is maar kan me voorstellen dat je hersenen zwaar meebewegen in je beslissing... Hopelijk komen jullie eruit wat te doen. Succes

Gefeliciteerd ik ben 42 en had al 2 zonen van 12 jaar en 10 jaar en nu nog een kleintje erbij. Hij is echt het grootste cadeautje ooit. Ook prachtig om te zien hoe alle kinderen met elkaar omgaan. Ze zijn echt gek op elkaar.

Nou ik denk dat die er vast zijn, maar ik hoor vaker van mensen dat ze spijt van een abortus hebben dan spijt van een kind. Denk dat 9 van de 10 keer de liefde het overneemt als je kind er is.

Die laat op dit moment de praktische bezwaren zwaarder wegen. Hij kreeg eindelijk zijn leven weer een beetje terug, dit zat niet in zijn planning. Maar ook: de gedachte dat als t kindje er wél komt en hij het dus niet vaak kan zien, omdat hij vanwege zijn jongens nu niet kan/wil verhuizen (wat ik helemaal snap) wat hem als toegewijde vader zwaar zal vallen zit hem dwars… We weten dit pas 3 dagen, dus er moeten nog veel gesprekken volgen….

Ik zou vooral vanuit het kind denken, dan vanuit de andere kinderen, dan vanuit jouw eigen financiële en medische situatie en tenslotte vanuit jouw/jullie kinderwens

Ik denk dat je vooral moet nadenken: ben ik bereid dit alleen te doen? Alleen voor het kindje zorgen, opnieuw de baby fase, de peuter fase etc. Vooral nu je meer vrijheid hebt nu de andere kinderen ouder zijn. Kan me ook goed voorstellen dat een relatie van een paar maanden met kinderen niet meteen wil samenwonen, zeker niet op grote afstand. Wat kan en wil jouw partner hierin betekenen? Wil hij ervoor zorgen? Kan hij financieel bijdragen? Ik denk dat leeftijd minder een factor speelt zolang je zelf gezond bent. Uiteindelijk moet je zelf de beslissing maken, met of zonder partner. Succes!

Ja natuurlijk hoor je dat vaker, dat bedoel ik dus met taboe

Oh dus als je iets minder vaak hoort is t een taboe😂 Kan ook gewoon zijn dat t is wat t is misschien.

Er bestaat zelfs een documentaire over "spijtmoeders" dus die zijn er weldegelijk. Wat niet wil zeggen dat dit voor TS zo is, ik vind het alleen bijzonder dat dit als feit benoemd wordt terwijl het aantoonbaar niet zo is😅 Maar als jou het eigenlijk gewoon heel blij maakt, moet je dit zeker doen! Misschien kijken naar de mogelijkheden ipv de onmogelijkheden. Zelf ben ik ook wel van de praktische zaken en hoewel liefde een hele hoop doet, is dat soms gewoon niet genoeg. Soms vind ik "het komt vanzelf goed" en "volg je hart" ook wel naïef want zo werkt het niet altijd. Dus als je het echt wil zou ik gaan kijken of het wel mogelijk is maar wel even op een rustig moment, niet nu je nog zo geschrokken bent en alleen de beren op de weg ziet. Zeker je partner hierin betrekken, wellicht ziet hij het allemaal net wat helderder nu.

Zwanger, baby-, peuter-, kleuterfase; ik vond t prachtig… loeizwaar, maar zo magisch…