Abortus derde?

Hey ja dit ken ik precies, kindje van 1,5 en een kindje van toen ik erachter kwam dat ik zwanger was ook 4 maanden. Ook getwijfeld over abortus en had ook een afspraak staan. Uiteindelijk de afspraak afgezegd en nu wel erg blij dat ik het niet heb weggehaald

Hoi Eve, wat een moeilijke situatie! Ik kan me voorstellen dat je daarvan in paniek raakt. Ook omdat je net bevallen bent en waarschijnlijk nog slapeloze nachten hebt en aan het herstellen bent van je vorige zwangerschap. Kun je er met je partner over praten? Hoe staat hij erin? Of met een lieve vriendin die je niet veroordeelt? Gaan je kindjes naar een gastouder/KDV? Zodat je af en toe tijd hebt om even rustig na te denken of een momentje voor jezelf hebt? Een knuffel en veel sterkte gewenst!

Mijn partner wil het graag houden. Hij vindt op elk praktisch probleem wel een oplossing. Hij vindt het idee van abortus heel lastig. Daarin zitten we dus niet op een lijn. En ik begrijp hem en vind het ontzettend fijn en lief dat hij oplossingen wil bedenken. Ik ben zelf meer bang voor het mentale stuk. Bang dat ik straks niet meer fatsoenlijk functioneer en daardoor een deel van de tijd met mijn kinderen ga missen omdat ik in een overlevingsmodus zit

Wat fijn om te horen dat je er nu zo in staat. Hoe was de zwangerschap voor jou en hoe ging dat mentaal?

Fijn dat je er wel over kan praten samen. Maar als je er dan allebei anders in staat, maakt dat het wel eenzaam denk ik. Wat maakt dat je bang bent voor het mentale stuk? Wat maakt de draaglast (voor jou) en wat is je draagkracht (ook met je man samen) en hoe kun je dat meer in balans krijgen, wellicht met steun uit je netwerk? Veel wijsheid en sterkte gewenst!

Hier in dezelfde situatie gezeten. Alle van juli: 2020-2024-2025 Inmiddels is onze 3e er en vind ik het mega pittig! Start binnenkort bij de psycholoog om met mn struggles en de druk om te gaan. Hoeveel hulp heb je? Want dit missen wij nu echt.... als je kiest voor doorzetten probeer vast bij de poppoli op voorhand te praten met iemand. Dit had mij achteraf mogelijk meer geholpen. Nu verschillende keren "spijt" gehad wanneer het moeilijk is dat we juist niet voor abortus hadden gekozen.... terwijl ik dit niet meen maar op dat moment voelt het gewoon teveel

Hier ook een soortgelijke verhaal, ik ben 2 maanden na mijn bevalling van onze zoon, mijn tweede kindje, voor de derde keer zwanger geraakt en heb ook ontzettend getwijfeld maar uiteindelijk paste een abortus niet bij mij en weet ik dat ik mijzelf niet zou kunnen vergeven -ik heb geen mening tegen abortus, maar het was geen keuze voor mij- de gevoelens die je omschrijft die herken ik wel, ik heb me echt lange tijd rot gevoeld en benouwd gevoeld, ook na de keuze om voor dit kindje te gaan, maar daarvoor ben ik onder controle op de pop poli en nu heb ik eigenlijk nog maar heel weinig last van "negatieve uitbarstingen/gevoelens" en kijk ik elke dag steeds een beetje meer uit naar de ontmoeting van dit kleine meisje, maar dat duurt nog 12 weekjes.

Bedankt voor je eerlijke reactie. Mocht ik de zwangerschap doorzetten ben ik ook van plan om zsm hulp in te schakelen. Mijn man denkt dat ik een prenatale depressie heb, geen idee of dat nu al te zeggen is. Ik weet alleen dat ik dit gevoel niet heel lang kan dragen, het voelt alsof ik elke dag meer van mezelf verlies

Fijn om te lezen dat de hulp die je hebt gekregen wel heeft geholpen. Oohh wat vind ik dit lastig zeg... Nooit verwacht dat ik in deze positie terecht zou komen. Gelukkig gaat het met jou weer wat beter en kun je inmiddels steeds meer uitkijken naar de komst van jullie meisje ♥️

Ik kan mij inbeelden dat je daar nu niet klaar voor bent. Ik was pas na 3j klaar voor een tweede kindje. Moeilijke keuze. Niemand kan die voor jou maken. Heb je al eens een lijst met de voor en nadelen gemaakt? Wou je sowieso maar 2 kinderen of ligt het vooral aan het feit dat het dicht bij elkaar is? Ik wil echt maar 2 kinderen en zou denk ik abortus plegen moest ik het meemaken. Maar wat ik zou doen hoeft niks voor jou te betekenen. Wel moet je mentaal en fysiek klaar zijn ervoor, en niemand mag jou pushen in het al dan niet doen. Een gesprek met een psycholoog kan misschien helpen om de keuze te maken?

Ik heb hiermee geen ervaring, maar zou je van harte aanraden contact op te nemen met het FIOM. Die zijn neutraal (dus geen religieuze inslag) en zijn hierin gespecialiseerd. Zij hebben bijv veel goede oefeningen die je alleen of met je partner kunt doen.

Ik lees ook vaak op dit forum de goede tip om te denken aan de lange termijn. De babyfase gaat misschien zwaar zijn met meerdere jonge kinderen (ik weet ook niet hoe oud je eerste al is). Maar spoel een paar jaar verder. Zou je dat wel met 3 kinderen voor je kunnen zien? En ik zou ook niet te veel focussen op praktische dingen, fijn dat je man daar al oplossingen ziet. Hierin moet je je hart proberen volgen en niet je hoofd.

Lieve mama, wat ongelofelijk schrikken en ik herken al je gevoelens die je nu hebt. Ik heb paar jaar geleden in precies dezelfde situatie gezet. Heel kort, in volledige staat van paniek gekozen om een overtijdsbegabdeling te doen. Het was verschrikkelijk traumatisch, alleen al die kliniek. Ik heb elke dag spijt en het achtervolgt mij nog. Ik denk vaak aan het kindje, welk geslacht, hoe zou het nu zijn.. ..alles in mij wenst dat ik de keuze niet had gemaakt. Veel wijsheid, ik hoop dat je durft te kijken hoe jullie het kunnen oplossen samen als je het kindje houdt. Er zijn genoeg hulpinstanties l. Bv 1 die meekijkt naar welke hulp haalbaar is, ipv abortus.

Wat mij ook heeft geholpen is dat ik direct de vk praktijk van mijn vorige zwangerschap heb gebeld en daar ook meerdere gesprekken heb gehad om samen te kijken naar wat de beste keuze voor mij en ons gezin zou zijn, hun zouden mij ook steunen welke keuze ik ook zou maken, maar aan deze gesprekken hecht ik nu nogsteeds waarde.

Hey lieve mama, Ik kan me voorstellen dat je enorm geschrokken bent. Ik hoop dat het je lukt een weloverwogen beslissing te maken. Want welke beslissing je ook neemt, het zal hoe dan ook een stukje van je leven veranderen. Bij een abortuskliniek is er momenteel geen bedenktijd meer, hou daar rekening mee dus wees sterk en durf echt naar je gevoelens te luisteren. Als je twijfelt, niet doen en je keuze nog eens overwegen... Verder zou je misschien ook nog een keuzehulpgesprek kunnen aanvragen bij bijvoorbeeld stichting Siriz, Fiom of het GGD. Dit kan anoniem en is kosteloos. Zelf ben ik nu na 5 maanden weer zwanger geraakt ook een totale verassing want bij de andere zwangerschappen heb ik een vermogen uitgegeven aan ovulatietesten en nu....... in 1x!!!!!! Die ene x in de hele maand, raak.... Ik raakte ook meteen in paniek en prikkelig en dacht hoe ga ik nu genieten van me baby als er weer 1tje aankomt. Wegens geloofsovertuiging was twijfelen of ik het wel wil uitdragen geen optie. Dat heeft me aan de andere kant ook rust gegeven. Het idee dat God mij nooit iets zal geven wat ik niet kan dragen en dat ookal had ik het zelf niet gepland in mijn leven deze zwangerschap, het moest zo zijn want God heeft het zo bedoeld, net zoals mijn andere kindjes bedoeld zijn geweest. Maar dat is natuurlijk mijn overtuiging geweest waar ik uiteindelijk rust en vrede in het gevonden. En zelfs vreugde! Ik voel me nu opeens een powervrouw van oke ik ben blijkbaar bedoeld om moeder van nog een kindje te zijn. Ik kan natuurlijk geen keuze maken voor jou maar ik denk dat als je zo twijfelt, ondersteuning je goed zal doen. En voel je niet schuldig met het gevoel die je hebt dat je op bent en even een korter lontje hebt. Het is niet niks waar je nu doorheen gaat. En het komt goed, echt waar. Wat je ook kiest. Heb je iemand die je hierin kan steunen? Ik wens je veel kracht toe. Je kan dit mama! Dikke knuffel en veel liefs!

Probeer eerst eens via de verloskundige al een verwijzing voor de pop poli te krijgen (voor je een keus maakt) als je erover kunt praten kun je het misschien wat beter op een rijtje zetten voor jezelf. Hier nu pas "hulp" om alles te verwerken en wilde dat ik het eerder had. Wel weet ik dat het over een paar maanden hopelijk wat makkelijker gaat worden

Lieve moeder, Ik kan me voorstellen dat dit enorm zwaar en verwarrend voor je is. Je lichaam is nog volop aan het herstellen, je bent net weer moeder geworden, en nu komt er opnieuw zoveel op je af. Dat zal vast heel overweldigend zijn. Toch wil ik je graag meegeven dat er altijd hoop en hulp is, ook als het nu misschien uitzichtloos lijkt. Je hoeft dit echt niet alleen te dragen. Er zijn organisaties en hulpverleners die naast je willen staan: praktisch, emotioneel en financieel. Soms kan even praten met iemand die luistert al verlichting geven. (Kijk bijvoorbeeld eens op de site van 'er is hulp') Weet dat er in jou een nieuw leven groeit, hoe pril ook, een klein mensje dat er al is! Misschien voelt het nu nog onwerkelijk, maar elk leven dat in ons groeit, is zo bijzonder. En bedenk, alles is een fase in het leven. Het kan nu heel moeilijk lijken, maar over een jaar kan het al zoveel beter zijn, en wat is dan een jaar op een heel mensenleven? Hoe mooi is het dan ook dat je kinderen dicht op elkaar zitten en dat ze veel aan elkaar kunnen hebben. Ik kom zelf uit een groot gezin en heb veel broer(tjes) en vind het juist leuk dat we in leeftijd niet veel van elkaar verschillen omdat je echt wat aan elkaar hebt, toen we klein waren maar ook nu we groot zijn. Het was voor mijn moeder ook zeker niet altijd makkelijk maar ze heeft er nooit spijt van gehad dat ze al haar kinderen heeft gekregen. Gun jezelf tijd, rust en steun om een beslissing te nemen vanuit liefde, niet vanuit angst. En weet dat er altijd hulp is!

Ik vind dit best dubbel. Want aan de ene kant kan ik me vinden in wat je schrijft en zou voor mij persoonlijk abortus nooit een optie zijn. Maar wie komt er om 3 uur ‘s nachts helpen als al je kinderen wakker zijn en je voor de zoveelste keer niet kunt slapen? Of als je met een van je kinderen de hele tijd naar het ziekenhuis moet en daardoor in de knel komt met werk en de zorg voor je andere kinderen? Wie komt al die stapels was doen, kookt er gezond en voedzaam voor het hele gezin? En ga zo maar door. Er is niet altijd hulp.

Ik zou hier echt professionele hulp bij zoeken. Bel de huisarts, die weet de goede lijntjes. Ik heb na mijn 2e zoon een postnatale depressie gehad en de huisarts heeft geregeld dat ik binnen 2 dagen professionele hulp kreeg en hier werden heel snel allerlei lijntjes uitgelegd en had ik recht op baby thuiszorg omdat ik het zelf niet meer trok. Die kunnen blijven tot de baby 1 jaar is. Dat kan al zoveel verlichting voor je geven. Ondertussen kun je met de juiste personen bespreken wat voor jou de beste optie is. Sterkte ♥️

Ha, ik snap wat je bedoeld, ik bedoel ook zeker niet dat er overal altijd hulp voor is, maar wel dat er heel veel mogelijkheden zijn en veel verschillende manieren zijn waarop er hulp geboden wordt. Ik kan natuurlijk niet het leven van de TS kijken, maar als ik kijk in mijn eigen situatie zijn er voor veel dingen die je noemt kan ik daar echt hulp voor krijgen. Nu zit ik in een gezegende situatie, maar ik wil meer mee geven dat er veel meer hulp beschikbaar is en dat abortus niet de beste optie is. Maar sorry als het op een verkeerde manier overkwam.