Abortus? Help!

Ik ben gedwongen tot abortus en ik kan je vertellen: het doet zo veel met je. Het is niet: baby weg en opgelost. De nasleep kan heel heftig zijn. Onthoud dit. Jij en je vriend hebben de keuze om een kindje te krijgen óf abortus. Wat jullie ook kiezen, het is jullie keuze en laat niemand je vertellen dat het goed/fout is. Wel wil ik je iets duidelijk maken, wat je misschien kan helpen met een keuze maken. Ik was 16 en raakte zwanger. Ik moest gedwongen abortus plegen. Ik zit er nog steeds mee, grotendeels omdat ik er niet volledig achter stond. Vrij snel na de abortus raakte ik weer zwanger, maar had geen idee. Ik schrok me de pletter toen ik er met 18 weken achter kwam. Ze hadden me juist gezegd minder vruchtbaar te zijn.. ik was nog geen eens 17 jaar. Ik heb me school afgerond, goede baan gevonden, huis geregeld, allemaal in m’n eentje. De vader is nog in onze levens en inmiddels wonen we samen, maar in beginsel niet. Zo hadden we beiden onze eigen plekje nog. Vrij snel wilde we wel echt samenwonen. Het was niet makkelijk. Het was moeilijk. Maar oh wat ben ik trots! Je kunt ook de easy way out nemen. Mentaal zal het wel een effect hebben op jullie, maar dat slijt met de tijd. Onthoud dit, dit is echt belangrijk: Als je er écht voor wil gaan, is niks een obstakel. Je hebt nog 34 weken om alles te regelen. Het is goed haalbaar.

Ik merk uit je bericht dat je het liefst geen abortus doet, dus ik zou zeggen doe dat dan niet en probeer in die 34 weken tijd die je nog hebt, de dingen te regelen die je moet regelen. Er zijn dames met minder, die het ook hebben gered. Abortus is meer dan alleen een kindje weg laten halen, mentaal doet het echt meer met je dan je van te voren hebt kunnen bedenken. (Dit weet ik van een vriendin van mij, ikzelf ben er niet mee bekend dus sorry als ik dingen zeg die misschien niet helemaal kloppen?). Beide keuzes kan je niet meer terug draaien.. Heb je vrienden/familie die je eventueel zouden kunnen helpen? Lastige situatie, ik wens je het beste 🥰. En echt, welke keus je ook maakt; het komt allemaal goed.

Hoi hoi , Ik herken je situatie helemaal! Ik werd ook onbedoeld zwanger en mijn situatie op dat moment was niet best... ik slikte zelf medicijnen voor ptss ik was depressief en de relatie die ik had liep niet lekker. Ik woonde nog bij mijn ouders en had geen school af gerond. Ik overwoog ook een abortus omdat ik mijn kind zoveel meer wou bieden dan dat ik op dat moment kon. Ik heb in de abortus kliniek gezeten en op dat moment dacht ik wat de f uukkk ben ik aan het doen?? Ik brak helemaal ik wou het helemaal niet weg halen en dan zag ik al die meiden daar vrolijk naar buiten lopen en ik snapte het maar niet hoe kan je zo vrolijk zijn als je zoiets doet en ik zit hier te huilen. Nou dat was voor mij wel een teken dat dit niet de juiste beslissing was. Ik ben nu 37 weken zwanger van een meisje en dol gelukkig! Ik doe zonder mijn medicijnen zit lekkerder in mijn vel en ik probeer er alles aan te doen om de kleine straks alles te kunnen geven wat ze verdiend! Niemand is een perfecte moeder iedereen maakt fouten en dat mag ook! Denk goed over je keuze na want nu ik zo ver in mijn zwangerschap ben zie ik dat als ik die abortus had gedaan ik nog verder in de shit gezakt zou zijn en ik daar mn leven lang spijt van zou hebben. Praat erover met je familie , vrienden misschien kunnen hun jou helpen ? En praten is sws fijn. Succes ❤️❤️

Ik heb 10 jaar geleden een abortus gehad. Ik woonde in een pleeggezin, studeerde nog en het was uit met de vader. Ik heb daar totaal geen spijt van. Het kwam niet uit was door de pil zwanger geworden en ik kon het kindje niet bieden wat ik wilde. Tuurlijk doet het emotioneel wel wat met je maar echt last heb ik er niet van. Daarentegen heb ik nog een abortus gehad 7 jaar geleden en daar heb ik wel heel veel last van gehad. Heb ook paar keer emdr voor gehad. Maar dit was een hele andere situatie. Ik wilde het kindje wel maar ik kon er psychisch niet alleen voor zorgen en mijn familie liet mij allemaal vallen als ik het zou houden. Ik woonde antikraak had schulden en geen mensen die me wilde helpen dus heb ik de keus gemaakt om het niet te houden. Hier heb ik nu nog steeds last van. Het ligt heel erg aan jezelf wat je wilt. Het is nooit leuk een abortus maar als het beter is zou ik het wel doen. Tuurlijk komt je kindje wel groot als je het houd maar wil je het ook zo een leven geven als wat je nu kan? Je zou ook eens met het fiom contact op kunnen nemen zij hebben mij destijds ook geholpen een keuze te maken. Succes!

Bedankt voor jullie uitgebreide reacties! <3

Ik heb geen ervaring met abortus of ongewenste zwangerschap. Ik heb echter wel 2 kinderen die geheel 'gepland' zijn gekomen. Ik denk dat je altijd beter je hart kan volgen dan de logica maar het is niet niks, een kind. Ga er vanuit dat je van te voren heel veel kan romantiseren en het echt wel bere zwaar kan zijn, zeker in je eentje! veel sterkte met je keuze, lijkt me heel moeilijk 💕

Ik ben pro abortus dat sowieso. Maar de perfecte start met een kindje is niet altijd ;) niemand is altijd perfect. Ook als mensen kinderen hebben kunnen er dingen gebeuren. Ziekte, verliezen van baan, verhuizen. Er zijn nooit dingen altijd perfect. En je kan overal aan werken om het beter te maken. Gelukkig is de baby er niet morgen maar pas over 7 maanden hihi dan loopt de zomer alweer af zelfs. Ik weet niet wat je leeftijd is. Maar denk er nog goed over na. Sterkte! En liefs

Als je twijfelt tussen je hart en je hoofd, zou ik zeggen: volg je hart! Praktische dingen kunnen altijd opgelost worden en ook zonder de vader sta je er niet alleen voor. Of met parttime vader of hoe jullie dat ook samen gaan oplossen. En twijfels hebben alle zwangere vrouwen en alle moeders volgens mij. Ik in elk geval wel en ik ben inmiddels 39 jaar, vier jaar getrouwd en zwanger van nr. 2. Dus misschien denk je dan dat ik makkelijk praten heb, maar ik wil je oprecht steunen met de gedachte dat twijfels en onzekerheid erbij hoort, bij een goede moeder worden/zijn. Sterkte met je keuze, want het is hoe dan ook geen makkelijke.

Heel lang geleden (meer dan tien jaar) heb ik een abortus ondergaan. Ik had met de bewuste man geen vaste relatie, het condoom was gescheurd én de morning afterpil had zijn werk niet gedaan. In eerste instantie sloot ik me volledig af voor mijn gevoel, toen ik erachter kwam dat ik zwanger was. Ik wilde geen kind, het moest weg. Ik maakte direct een afspraak bij de kliniek en kreeg daar eerst een echo. Het vruchtje bleek nog te klein voor een abortus, dus ik moest een week later terugkomen. Pillen wilde ik niet, daar had ik teveel enge verhalen over gehoord. Achteraf gezien is het maar goed dat het zo liep. Want door de echo kon ik de afstand niet meer bewaren. De hele week ben ik ontzettend emotioneel geweest. Het ene moment omarmde ik het leven in me, het andere moment wist ik dat ik het niet kon houden, ik was er gewoon niet klaar voor. Mijn omgeving was op de hoogte en iedereen (m.u.v. de man van wie het was) steunde me. Ik heb nog nooit zo veel gehuild als die week. De avond voor de afspraak kón ik niet meer van alle emoties. Ik heb toen besloten dat ik mijn therapeut zou bellen (die was net die week op vakantie) en de afspraak met de kliniek zou verplaatsen tot na het gesprek. Dat gaf rust in mijn hoofd. Ik zette mijn telefoon uit en de tv aan om even helemaal 'leeg' te zijn. Ik denk dat die afstand echt heeft geholpen om de, voor mij, juiste keuze te maken. De volgende ochtend werd ik wakker en wist ik wat ik moest doen. Ik ging de afspraak niet verzetten. Ik zag het ineens heel helder. Mijn overweging was: praktische zaken kun je altijd oplossen. Geld, woonruimte, wel of geen vader....hier kun je mee dealen. Het ging om mij als moeder. Ik was er niet klaar voor. Ik leefde een oppervlakkig leven, wist amper waar ik zelf nou echt voor stond, kende mijn eigen talenten niet. Hoe kon ik ooit een kind een basis meegeven als ik mezelf niet eens goed kende? Dat was voor mij doorslaggevend. En hoe verdrietig ook, tot op de dag van vandaag sta ik achter die keuze. Overigens heb ik die dag mezelf opgelegd om te leren over wie ik ben. Dat was ik verschuldigd aan dat leventje wat er niet mocht zijn. Ik ben daar ook heel hard mee aan de slag gegaan. Ik ging op zoek naar mijn talenten, vond mijn passies en ging studeren. Nu sta ik op het punt om te bevallen van een meisje en heb ik een dochter van bijna drie. En ik weet precies wat ik ze mee wil geven, hoe ik ze een basis wil/kan geven, welke normen en waarden ik aan ze wil doorgeven. Nu kan ik voor mijn gevoel wél moeder zijn. Sorry voor het lange verhaal, maar ik hoop dat je er iets mee kunt. Kortgezegd denk ik dat de keuze niet moet afhangen van praktische zaken, maar van jouw diepste gevoel. De verwerking van een abortus is ontzettend zwaar, zelfs als je achter je keuze staat. Maar als je écht naar je gevoel luistert, kun je dealen met de beslissing die je maakt. Welke dat ook is. Heel veel sterkte ❤

Ik heb hier ook een zwangerschap waarvan ik niet zeker weet wie de vader is want ik ben vreemd gegaan in mijn relatie. Totaal niet goed te praten en onze situatie is dan ook niet het zelfde. Ik heb meerdere keren klaar gelegen en moest na het vrelinghuis in utrecht omdat ik de termijn van 12 weken voorbij was. Daarvoor heb ik het overwogen en ook nog na de 12 weken. Ik ben inmiddels 14 weken zwanger. Maar door alles kan ik mijn eigen kind mijn eigen vlees en bloed niet het leven stop zetten. Heb heel veel gedoe gehad iedereen heeft een oordeel. Als het kindje van de jongen zou zijn waarmee ik ben vreemd gegaan wil hij niks wel een DNA. Mijn vriend accepteerd de zwangerschap en wij zijn nog samen ik mag in mijn handjes knijpen. Kijk die onzekerheid is .... maar goed een abortus ik ben kapot gegaan in de kliniek. Heb ruzie met de arts gemaakt en gezegd dat hij gvd van mijn kind moest af blijven toen ze de narcose wilde doen. Ik heb mijn onderbroek opgetrokken en ben jankend weg gerend en niet meer terug gekomen. Niet voor de pil niet voor een zuigcurritage en ook niet voor de curritage met van die tangen. Iedereen weet het toch ook mijn schoonfamilie. Waarom zou ik dan alsnog het kind weg halen ongeacht dat ik zelf ook in een kut situatie zit. Jammer dan het kind komt we groot. En zal het al mijn liefde geven. Kijk uit met abortus ik heb het dan wel niet gedaan maar heb hier wel een klap van in me kop gekregen. Hoe heb ik überhaupt kunnen denken om mijn eigen kind te vermoorden. Want dat doe je eigenlijk. Je stopt het leven van je eigen kindje. Nee voor mij niet jammer wat iedereen denkt en vindt.

Wat een heftig verhaal, hopelijk komt alles goed. Ik vind het laatste deel wat je schrijft over vermoorden wel echt te ver gaan. Kiezen voor abortus is al moeilijk en zwaar genoeg. Zulke meningen maken het alleen maar moeilijker. Soms is abortus beter, hoe lastig de keuze ook is, maar nergens voor nodig om iemand met zulke uitspraken te confronteren.

Helemaal mee eens. Ik ben zelf zwanger geraakt op mijn 14e. Veel te jong en erg onverstandig geweest. Ik kon op die leeftijd niks en had geen andere keus dan abortus. Vermoorden kan je echt niet zeggen.... Soms is het de beste keus voor je eigen toekomst.

Ik heb zelf geen spijt van mijn keuze. Ik was ook 6 weken zwanger en heb abortus gedaan d.m.v. Pillen 12 jaar geleden. Het blijft altijd een onderdeel van mijn leven en denk er vaak aan terug. Hoop echt voor je dat je de juiste keuze kan maken en geen spijt krijgt. Luister naar je eigen hart en gevoel.

Helemaal mee eens!! Beetje off.. beetje raar..Sorry

Helemaal mee eens!!

Kiezen voor abortus is indd heel moeilijk dat begrijp ik en vermoorden klink heel naar maar naar mijn mening is het dat wel.. het is een kindje wat daar niet voor kiest.. een voldragen kindje geef je toch ook niet af en zegt hier maak het maar dood.. is precies hetzelfde.. jij bent net zo klein geweest als een kindje van 6 weken.. Er zijn zoveel wegen dat je geholpen kan worden en ook al is het soms lastig.. abortus zal altijd blijven knagen en is geestelijk nog veel zwaarder om te verwerken en zal nooit helemaal verwerkt worden! Uiteindelijk zal het goed komen en zal je veel liefde ervaren van je eigen vlees en bloed.. je moet dan maar je eigen opzei zetten maar dat zal het allemaal waard wezen..♡

Goed ik praat even voor mezelf in mijn situatie is het moord. Ik vindt dat ik toen een grote meid kon zijn om mijn partner te bedonderen en dan nu een leven zou moeten beeindigen. Ik bedoel dit niet naar jou of haar toe aanvallend. Maar denk er wel goed over na. Ik ben geen type die dit op zijn kerfstok wil hebben en ik ben ook geen type die het leven kan beëindigen van een kindje dat gevormd is. Kijk 6 weken is heel pril. Middels ben ik zelf 14 weken ik zit op de helft. Dat is wel wat anders. Had dat moeten doen toen het nog een klompje cellen waren zelfs toen kon ik het niet. Dus mijn excuses als andere dit als aanvallend zien zo was dit niet bedoeld

Aah vreselijke nare situatie wat je hebt doorstaan/in zit.. Heel volwassen hoe je erin staat. En het is echt gewoon moord hoe ze het kindje uit je halen het klinkt heel hard maar toch is het zo.. Je kindje zit veilig en heeft nog geen stem om voor zichzelf op te komen.. Diegene die hem/ haar beschermt ben jij♡ Je bent al moeder, de veilige vertrouwde persoon voor je kleintje. Vaak worden ze weggehaald omdat er iemand nog niet klaar voor is of het geen goede timing is enz.. maar je groeit er zelf naar toe en de natuur maakt je er klaar voor om moeder te worden van je eigen vlees en bloed♡ En er is altijd hulp wat je kan vragen en instanties die je kunnen begeleiden.. waar een wil is is een weg. Het zal moeilijk worden de eerste tijd en helemaal als je er bijv. Alleen voor komt te staan maar je kunt het! Je krijgt er kracht voor En uiteindelijk zul je zien dat het allemaal goed komt. En hoeveel liefde je van je kindje kan krijgen dat is meer waard dan het goud hier op aard. Zo heb ik het ervaren :)

Klopt. Maar denk aan deze situaties: - Je bent verkracht. Je raakt zwanger. Dat kind zal je (waarschijnlijk) altijd herinneren aan dat moment. - je bent zwaar verslaafd en kan niet voor jezelf zorgen. Liever abortus (hoe erg het ook is!!!!) dan een kind die gebruikt kan worden om drugs/alcohol te krijgen, mishandelt zal worden.. - je kindje heeft een ernstige afwijking en is niet levensvatbaar. Dit zijn natuurlijk hele heftige voorbeelden, maar komen helaas wel voor. Het kindje heeft er absoluut niet voor gekozen, maar soms.. is het anders. Vind ik dan. Ik ken bijv een meisje dat al 2 keer abortus heeft gepleegd omdat ze te koppig is om zich goed te beschermen. Ja daar heb ik dan ook wel een mening over. 🐸

Kijk tuurlijk verkrachting afwijkingen of erg jong dat zijn dingen die ik ook echt wel begrijp. Ik ben zelf altijd tegen geweest en kijk mij 4 x klaar gelegen wat ben ik dan voor voorbeeld. Kijk mijn situatie is gewoon heel rot. Maar ik wilde vreemd gaan en nu ben ik zwanger. Dan is het hypocriet om te zeggen van haal dat kind maar weg. De baby kan er niks aan doen. Dat zegt mijn vriend ook het komt wel groot. Onze situatie is nou ook niet bepaald denderend maargoed. Ik probeer echt een goede moeder te zijn❤️ Dat verdiend dit kleintje ook. In haar situatie kan ik het begrijpen. Maar als je het doet doe het dan snel. Nu is het nog heel pril. Je moet niet langer wachten straks kun je niet meer behandeld worden ivm de 12 weken termijn. Daarna word het heel moeilijk het kindje is al gevormd en het harte klopt misschien nu al of over twee weken. Als je dat ziet dat had ik ben finaal ingestort. En met 11 weken lag ik in het vrelingghuis toen ik ruzie met de arts kreeg en die ook zei sorry maar jou gaan we niet behandelen. Denk goed na en laat je goed informeren. Nogmaals ik wil je echt niet kwetsen en het spijt mij als ik dat zo heb laten overkomen. Ik ben misschien wat direct maar dan kijk ik even na mijn eigen situatie. 😊