Acceptatie moederschap

Tip: kijk de documentaire 'Spijtmoeders'.

Wat ervaar je als lastig aan het moederschap? Ik loop momenteel bij de praktijkondersteuner van de huisarts. Niet vanwege dit onderwerp maar vanwege heel veel op het moment (o.a. overlijden van mijn vader) ik merk dat dit echt al wel veel helpt.

Ah meid, wat heftig dat jij en zo voelt. Herken je dat al sinds je eerste? Is het een idee om een mama coach in te schakelen, ze kan je helpen met zaakjes waar je ook recht op heb. Vrijheid in het moederschap, keuzes maken die dicht bij je liggen, hoe je lekkerder in je vel komt te zitten en natuurlijk wat jij nodig hebt.

Oh ik heb geen tips maar herken je gevoel wel. Ik hou intens veel van mijn zoontje. Maar het lijkt bij iedereen zo makkelijk te gaan. Hier een makkelijk kind dus niks te klagen. Maar ik vind het ook gewoon heel zwaar..

Je zegt het al.. het ‘lijkt’ alsof andere moeders alles moeiteloos doen. Dit is echt niet altijd zo hoor. Ik heb in mijn werk in de kinderopvang genoeg gesprekken met ouders en zoveel ouders die struggelen met van alles, dit lijkt niet altijd zo aan de buitenkant. Het is toch ook gewoon mega zwaar en helemaal de leeftijden die jou kindjes hebben. Ik begon het een stuk makkelijker te vinden toen mijn oudste 3 was en nu ze 4 is geniet ik ook echt van haar. Mijn jongste zoontje is 1 en dat vind ik dan weer een stuk lastiger. Ik denk dat ik gewoon geen jonge kindjes-mama ben haha..

Hoe was je gevoel toen je nog 1 kindje had en wat besloot je om voor een tweede te gaan?

Wat vervelend dat je je zo voelt. Ik heb helaas geen tips. Ik ben juist verbaasd hoe erg het moederschap voor mij is weggelegd, ik had dat van tevoren nooit gedacht. Dat is helaas ook deel van het probleem natuurlijk. Je kan van te voren nooit echt weten of moederschap iets voor je is of niet, maar je kan je kinderen moeilijk terug stoppen. Zoals al eerder eerder is gezegd lijkt het slechts of andere moeders het moeiteloos doen. Veel mensen praten een mooi praatje, maar als je achter de schermen zou kunnen kijken zul je zien dat iedereen zijn eigen issues heeft. Misschien helpt het om met een praktijkondersteuner of psycholoog over je gevoelens te praten?

misschien dat iets als ‘Thriving mothers’ je kan helpen

Volgens mij bestaan er geen moeders die alles moeiteloos doen. En met jonge leeftijden kan het zeker lastig zijn. Misschien ook goed om het eens te bespreken met de huisarts, vooral omdat het mentaal een zware last is?

Twee jonge kinderen is ook echt heel zwaar joh! Ik heb er 1 en dat vind ik al zwaar. Superlief en meestal super makkelijk en toch vind ik het zwaar. Zwaar om naast alle verplichtingen ook nog tijd voor jezelf en voor elkaar te nemen. Neem alle tips ter harte want ze kunnen helpen. Daarnaast adviseer ik je (als t lukt) om structureel momenten voor jezelf te nemen. Zo hebben wij ieder een ochtend in het weekend. Ik mag zondag uitslapen. Hij zaterdag. Neem iets dat voor je werkt. Kan ook les pilates oid zijn.

Toen mijn kindje 6 maand was vond ik het ook fucking zwaar. Laat staan als je dan 2 kindjes hebt. Kon me er geen voorstelling van maken (en nog steeds niet). Je kan niet bij mensen achter de voordeur kijken. Mensen doen het allemaal vaak wat mooier doen voorkomen dan het is. Maar mijn moedervriendinnen die ik dus goed ken, hebben stuk voor stuk lastige fases achter de rug, die in sommige gevallen voorbij gingen en in sommige gevallen toch steeds wel strugglen. Sommigen krijgen hier hulp voor (therapie of laagdrempeliger met de praktijkondersteuner over praten) en anderen zijn de lastige fases ontgroeid. Je zit ook nog volop in de ontzwangering. Hormonen kunnen daarbij ook veel doen ..

Hi! Vanuit mij wel herkenning! Ik ben twee kindjes van exact dezelfde leeftijd en dat is ook gewoon zwaar.. in deze levensfase staat alles volledig in het teken van de kids en is er weinig tijd voor jezelf. Ik heb toevallig hier ook met een praktijkondersteuner van de huisarts over gesproken en dat heeft bij mij wel voor rust gezorgd. Vooral de erkenning dát het ook gewoon zwaar is. Moet er wel bij zeggen dat ik heel sterk voel dat ik jonge kinderen gewoon lastiger vind. Wij hebben twee keer best een pittige babytijd gehad en daar komt mijn gevoel vooral vandaan. Spijt heb ik ook nooit gehad, maar op momenten zelf wel heel down gevoeld. Ik merk dat ik wel steeds meer van mijn oudste geniet, dus soms stiekem de tijd al een beetje vooruit kijk met de jongste. Maar ik weet dus dat het beter wordt. Hoe heb jij dat? Ik kreeg van de praktijkondersteuner nog als praktische tip om tijd voor mezelf in te plannen. Wat ik nu doe is eens per maand (als de kids op de opvang zijn) een dagje ouderschapsverlof opnemen van m’n werk. Hier laad ik echt van op! Heb jij nog manieren om tijd voor jezelf te plannen? ☺️

Je hebt er nu misschien weinig aan, maar bij mij kwam het goed met ‘de tijd’. Vanaf dat mijn jongste twee was begon ik echt weer te genieten. Ze kunnen steeds meer zelf. Zijn enorm leuk en gezellig. Minder afhankelijk van mij en gaan steeds meer zelf de wereld in. Mijn man en ik hebben een goed ritme gevonden in onze taken en het ook weer leuk met elkaar. Ik was zo uitgeput de eerste jaren dat ik niet het gevoel heb echt iets te kunnen ‘doen’ om het beter te maken. Doorzetten, aardig zijn voor mezelf en de tijd zijn werk laten toen hebben geholpen. Wel ben ik na de geboorte van mijn jongste een tijdje in therapie gegaan omdat ik merkte dat ik door het moederschap veel onverwerkte dingen van vroeger tegenkwam die ik een plekje wilde geven om ze niet over te dragen aan mijn eigen kinderen. Hopelijk wordt het voor jou over een tijdje ook makkelijker!

Ik herken je verhaal compleet. Ik heb kinderen van dezelfde leeftijd en ik vind t ook ontzettend zwaar. Simpele dingen als boodschappen doen of even naar buiten gaan zijn uitputtingsslagen. Ik ben jaloers op mn man die 'lekker' full time werkt en als hij wel thuis is, andere bezigheden heeft. Ik mis mijn vrijheid ontzettend en dat maakt me ongelukkig. Geen tips, wel (h)erkenning

Ik vind het ook zwaar! Mijn kindjes zijn nu 2 en 3, ze slapen beter, kunnen duidelijk maken wordt ze willen, het wordt nu echt veel makkelijker. Daarnaast heb ik leuk werk en de afwisseling tussen werk en thuis helpt me om meer te genieten van de momenten thuis. Dus zoals hierboven ook gezegd: babytijd is ook hartstikke pittig! Je bent echt niet de enige. Maar het wordt makkelijker! En ik zou je vooral aanraden om ook dingen voor jezelf te doen. En de dagen dat je thuis bent kan je misschien zo indelen dat het voor iedereen ontspannend is (baby in kinderwagen en lekker naar de speeltuin of kinderboerderij hielp hier goed). En nog een tip: als ik erg onzeker was over mijzelf als moeder probeerde ik aan het eind van de dag iets te bedenken wat ik goed had gedaan (kon ook zijn: ondanks rotnacht toch mijn best gedaan er weer een leuke dag van te maken, of geduldig blijven troosten bij veel huilen of driftbui). En ik zou je gevoel vooral bespreken met vrienden en familie die met beide benen op de grond staand en niet zo in de roze wolk mythe geloven.

Wat ik mis in je verhaal: hoeveel werk je? Hoeveel tijd heb je voor jezelf en wat doet je partner? Ik herken het hoor, maar het gaat steeds beter! En dat ondanks onze omstandigheden :)

Mij hielp het om andere moeders te leren kennen met wie ik een klik heb, dwz die ik begrijp en die mij begrijpen. Makkelijker gezegd dan gedaan, snap ik... Ik moest echt het ideaal van de perfecte, geboren moeder loslaten en mijn eigen identiteit als moeder vinden. Zoveel vrouwen, zoveel moeders. Je hoeft jezelf niet meteen als spijtmoeder te bestempelen, je bent gewoon op jouw manier een goede moeder die er af en toe geen zin in heeft, en dat is prima. Straks zijn ze groter en is het allemaal weer anders.

Ik vind het moederschap soms ook best zwaar, heb maar 1 kind en die zit nu heerlijk in de peutepuberteit. Och, wat een tegenspraak en drama af en toe, en dan ook boos en teleurgesteld worden om niks..... terwijl hij voorheen een erg makkelijk kind was. Ik kijk soms uit naar het moment dat hij lief in bed ligt te slapen. Kan ik even bijkomen, zelf ook op tijd naar bed gaan want, oh ja meneertje wordt soms wakker door nachtmerries Ik dacht ook dat de andere moeders het makkelijker hadden, tot ik een goed gesprek had met een vriendin van me met 2 kids. Die was blij even haar ei kwijt te kunnen bij me over haar kids. Toen bedacht ik me iets. Alle moeders hebben het wel eens zwaar, sommige kijken zelfs uit naar de basisschool, dan hebben ze iets meer rust en tijd voor zichzelf. (Soms vind ik in m'n eentje boodschappen doen al even fijn) Ik denk dat het steeds makkelijker zal gaan als ze zelfstandiger gaan worden Hou vol, we kunnen dit