Advies mbt partner

Als mijn vriend mij een slechte moeder zou noemen en als alles voor hem teveel is terwijl hij naast zijn werk nog regelmatig weg gaat dan mag hij van mij wegblijven

Hij wilde toch zelf ook een kind? Daar hoort toch ook bij dat je niet meer iedere avond weg kan zijn? Had hij verwacht dat hij niks hoeft te doen dan? Ik zie ook dat je een topic een maand geleden hebt geopend over dit onderwerp. Dat hij meermaals 5 a 6 uur weg is en ook nog bier gaat drinken terwijl jij thuis zit met een baby van vier weken oud. Dit is echt geen normaal gedrag! Zou hier snel een nieuw gesprek over gaan voeren en duidelijke afspraken er over maken.

Ja, het is niet zo dat hij iedere avond weg is. Maar wel 1 a 2 avonden per week. Gaat mij er vooral om dat als hij thuis is, ik graag een momentje voor mezelf wil en dit dan wordt gezien als dat ik niet naar mijn baby om kijk. Terwijl ik de hele dag voor haar heb gezorgd. Maar dan krijg ik te horen: dat is toch vanzelfsprekend.

Dat is niet vanzelfsprekend hoor.. Mijn man is sinds deze week weer aan het werk, dus wennen voor ons allemaal. Woensdag en gisteren ben ik de hele dag bij onze dochter geweest, gisteren na het eten was het zijn beurt. Konden ze even lekker knuffelen! Nu liggen ze ook nog samen in bed te knuffelen, ik ben even met de hondjes wezen wandelen en geniet nu van een kop warme thee! Wat ik wil zeggen is dat mannen na een werkdag ook gewoon papa zijn, ook al hebben ze een zware dag gehad. Want dat kun je met een baby thuis ook hebben! Ik hoop dat je man dat gaat inzien en meer voor jullie dochter gaat zijn! 🫂

Wat een zak. Je wil samen een kind dus daar zorg je ook SAMEN voor. Hij is dus naar zijn maatstaven een slechte vader. Ik denk dat een goed gesprek wel op zijn plaats is. Desnoods schrijf je het op zodat hij het ook nog op papier heeft. Wat je wil, mist, verwacht en nodig hebt. Ik vind 4 dagen werken, zaterdag voetbal en ook nog avonden weg echt onacceptabel als het niet wederzijds is.

Oef. Wat laat hij je vallen zeg! Niemand kiest voor pijn en complicaties. En hij laat het klinken alsof je daar wel voor gekozen hebt. Hij maakt jou uit voor slechte moeder, maar ik lees alleen maar tekenen van een slechte partner en suboptimale vader. Gedurende het lichamelijk herstel mag je echt wel hulp van hem verwachten. En daarna zou hij ook zorg moeten dragen voor jullie dochter. Hij is ook vader geworden. Ik ben bang dat hij onderschat heeft hoeveel zijn leven zou veranderen met een kind. Ik weet niet hoe je tot hem door kunt dringen. Dat jij pijn hebt en behoefte hebt aan tijd voor jezelf, zegt hem niks. Dat hij vader is geworden en ook verantwoordelijkheden heeft, zegt hem niks. Dat een goede partner zijn, betekent dat hij jou ontlast als je pijn hebt, zegt hem niks. Als dit zo blijft, zie ik maar 1 oplossing. Scheiden. Maar dat is natuurlijk wel de laatste stap die je wilt doen. Hmm. Wat zouden nog goede tussenstappen kunnen zijn? Toch nog maar een poging doen om met hem te praten. Maar eerst. Hoe ziet jouw sociale vangnet eruit? Op wie kun je rekenen behalve je man? Vriendinnen? Familie? Schoonfamilie? Goede buren? Huisarts? Ik zou ook net hen gaan praten. Zij kennen jou en je man en je situatie beter. Misschien hebben zij betere ideeën dan ik. Hoe was je man voor de bevalling? Tijdens je zwangerschap? Wel lief en zorgzaam? En hoe zou ik zo'n gesprek aangaan als het mijn man was? Niet aanvallen, dat heeft geen zin, hoe waar het ook is. Altijd zo dicht mogelijk bij je eigen gevoel blijven. We moeten praten. Ik zit er doorheen. De nasleep van de bevalling valt me vies tegen. Ik heb nog dagelijks pijn. Ik ben moe. Pijn is zo vermoeiend. En dan ook nog wakker worden 's nachts voor onze dochter... Ik heb 5 dagen per week de zorg voor onze dochter voor 100%, terwijl ik dat lichamelijk nog niet aankan. En dan ook nog de avonden. En dan ook nog de nachten. Ik had het me allemaal heel anders voorgesteld. Ik wou een kind, jazeker, maar ik wou dat samen met jou doen. Als team. Dat als ik er doorheen zit, jij wat meer vangt, en als jij er doorheen zit, ik dan wat meer vang. Dat we elkaar af kunnen wisselen, zodat we op de momenten dat we er zijn voor onze dochter, de leukste/fijnste papa en mama kunnen zijn. Ik houd van jou. Ik wil niet dat jij door je hoeven zakt als je het niet aankunt. En ik ga ervan uit dat jij van mij houdt en ook niet wilt dat ik door mijn hoeven zakt als ik het niet aankan. Toen ik met jou een kind wilde, ging ik daarvan uit. Maar op dit moment vind ik dit vies tegen vallen. Ik zeg het je, ik zak bijna door mijn hoeven. Wil je er voor mij en je dochter zijn? En dan wachten op reactie. Het moeilijkste, ook echt luisteren naar zijn reactie. Misschien is het ook wel onmacht. Dat hij van je houdt, ziet dat je pijn hebt, en denkt dat hij er niks aan kan doen. En dan maar wegvluchten uit de situatie, met biertjes met vrienden, voetballen en werken. Als het onmacht is, dan komt dat als het goed is op dit moment naar boven. De man van mijn vriendin had hier last van. Hij voelde enorme onmacht bij haar pijn. En hij vluchtte in gamen en laat opblijven, waardoor hij nog minder kon vangen. En hij stortte met enige regelmaat zelf in, met migraine, omdat zij pijn had en hij dacht dat hij daar niks aan kon doen. Bekkenpijn gaat sneller over, als je lichaam tijd krijgt om te herstellen. Meer slapen, nog weinig hoeven tillen, niet de boodschappen hoeven doen, niet ver lopen, maar wel vaak kleine stukjes, niet lang staan, rust nemen. Hij kan dus wel degelijk wat doen. Als hij met allemaal verwijten komt, of boos wordt, kunnen daar denk ik 3 dingen onder zitten: 1. gevoel van onmacht, zowel in zorg voor jou als zorg voor jullie dochter, het gevoel dat hij het niet goed kan doen. 2. Hij wil bij nader inzien toch niet de verantwoordelijkheid die hoort bij het vaderschap, want hij had het zich heel anders voorgesteld. 3. Hij is een egoïstische klootzak en dat openbaart zich nu. Ik denk dat nummer 3 het minst waarschijnlijk is, dan had je denk ik eerder al rode vlaggen gezien. Onbewust. Tenzij je nu echt het gevoel hebt van: ik wist eigenlijk wel dat ik verkeerd gekozen had, maar ik hoopte hem te veranderen. Dan ineens is 3 het meest waarschijnlijk. Wat denk jij dat er onder zijn gedrag zit? En je mag altijd het gesprek met je man voorbereiden hè? Zelf opschrijven wat je wilt zeggen en dat voorlezen ofzo. Of punten opschrijven.

Heel bot: Wrs is een leven als alleenstaande moeder makkelijker dan leven met zo'n man.

🚩 Zorg goed voor jezelf, dat ben je waard ♡

🚩🚩🚩🚩🚩🚩 Mama dit ligt echt niet aan jou. Het is gewoon écht zwaar en dan ook nog eens met een partner die niet steunt. Echt verdrietig voor je! 😪 hoop dat een heel goed gesprek helpt, maar als hij dit soort dingen zegt ben ik bang van niet.....

Mooie genuanceerde reactie. Die 1, 2, 3... ja er zit wrs iets achter en natuurlijk is dat geen excuus om zo te doen en zulke dingen te zeggen!

Jeetje, dit is geen normaal gedrag. Ik vind het heel pijnlijk dat hij jou een slechte moeder vindt als je om tijd voor jezelf vraagt. Er is dan juist toch een goede vader nodig die even ruimte geeft zodat mama het ook volhoudt! Geen mens kan bijna fulltime zorgen, en ook nog herstellen van een zware bevalling. Als hij wel gaat voetballen en ‘s avonds een biertje gaat doen, dat is toch ook tijd voor zichzelf? Hoe ziet hij zichzelf als vader, is hij dan automatisch ook een slechte vader? Probeer dit helder te krijgen, en neem evt de stap voor relatietherapie. Ik vind de dingen die hij uitspreekt en verzaakt voor jou te zorgen zorgwekkend. Dit is niet hoe ouderschap eruit hoeft te zien. (Even mijn situatie als contrast : te vroeg geboren tweeling en al een peuter, man is 6 maanden thuis geweest, heeft de eerste weken alle nachten gedaan zodat ik kon kolven. Nu nog steeds doet hij ook de nachten als ik niet zo lekker ga. We pakken veel zorg samen op. Als iemand ontevreden is over de verdeling praten we daar over en proberen een andere oplossing te verzinnen. Mijn man neemt 100% zijn verantwoordelijkheid en ziet opvoeden en verzorgen niet als mijn rol, maar als rol voor ons beiden. ) Je hoeft zijn gedrag en opmerkingen niet te accepteren. Het is niet normaal dat hij je een slechte moeder noemt, en ook niet normaal dat hij jou geen ruimte geeft om ook voor jezelf te kunnen zorgen of even bij te slapen.

Hoe was deze man voor jouw zwangerschap? En was de kinderwens een gezamenlijke wens?

Mooie helpende reacties! Misschien nog als aanvulling; proberen aan te geven dat het voor jullie allebei een grote verandering is, dat hij weg kan en terug kan naar z'n 'oude' leven en in kleine stapjes/naar eigen wens het nieuwe leven kan toelaten, maar dat jij geen keus hebt behalve hem te vragen dingen over te nemen en dat daar de verdeling en zijn verantwoordelijkheid anders in mag worden. Vaak hebben mannen echt geen idee dat ze niet zomaar weg kunnen maar nieuwe verantwoordelijkheden aan te kijken hebben. Het is een gezamenlijke keus en heel noodzakelijk om deze balans samen te vinden. Er mag begrip zijn voor zijn tijd om hieraan te wennen, maar andersom ook dat jij hierin steun nodig hebt om dit samen te doen

🚩🚩🚩

Laten we asjeblieft stoppen met mannen wegzetten als infantiel en niet in staat om in te schatten dat levensveranderingen consequenties hebben. Dat hij man is mag geen excuus zijn, of een reden om er met tere handschoentjes mee om te gaan. Dit gedrag is gewoon onacceptabel en staat los van zijn geslacht.

Ik word echt verdrietig van dit soort berichten. Vroeger zorgde mannen voor de inkomsten en vrouwen zorgden voor de kinderen. Tegenwoordig zorgen vrouwen ook voor inkomsten en denken sommige mannen nog steeds dat zij niet voor de kinderen hoeven te zorgen.. hoe dan?! Ik snap het brein van zulke mannen echt niet. Mijn man en ik werken allebei ik parttime, hij fulltime. Ik doe wat meer in het huishouden en boodschappen. wij zijn gezegend met 2 goed slapende kinderen waardoor wij zelf ook uitgerust zijn, maar met/voor de kinderen doen we alles samen. Als een kind ziek is overleggen we wie er thuis blijft, als een kind in de nacht wakker wordt gaat degene die dat hoort eruit. Soms ben ik dat 3 keer achter elkaar en geef ik mijn man een zetje, hij gaat er dan altijd uit. Je bent toch SAMEN ouder?

🙏🏻🙏🏻🙏🏻

Voor hem ook een nieuwe rol, wennen en schakelen maar ook niet meer dan dat. Vader/2e ouder dient eigenlijk in de post partum fase het herstel van de moeder en de binding zoveel mogelijk te faciliteren. Wat je zegt vind ik heel kwalijk en ontzettend naar voor jou. Moet je op je kop gaan staan voordat het doordringt? Ik zou denk ik een heel stevig gesprek voeren of des noods aan de bel trekken bij iemand waar hij goed mee om gaat.

Bedankt allemaal dat jullie de moeite hebben genomen te reageren. Dat hij zegt dat ik niet met liefde voor de kleine zorg en geen goede moeder ben accepteer ik natuurlijk niet. Maar hij geeft aan dat ik "zeik" over dat hij veel van huis weg is, want 1 avond en de zaterdag (naast het 4 dagen werken) vindt hij niet veel. Dat is normaal volgens hem. Bij andere gezinnen is dat ook, zegt hij. Hoe kijken jullie hier tegenaan? Is dit inderdaad normaal?

Nee dat vind ik niet normaal. Maar los van wat een ander ervan vindt, jij trekt t niet en je vraagt om hulp. Dat is leuk dat t bij andere gezinnen normaal is maar misschien niet zo snel al na de geboorte of kreeg de moeder veel meer hulp van (schoon) ouders of hadden die gezinnen daar ook wel veel ruzie over. Dat weet je helemaal niet, kunt t niet zo vergelijken. Maargoed ik vind het normaal dat je tijd voor jezelf neemt in overleg. Voor zowel vader als moeder. Ik vind het niet normaal dat vader gewoon gaat wanneer hij wil en moeder altijd alle verantwoordelijkheid heeft. Hoe is dat eerlijk?