Affaire, tips gevraagd.

Mooi dat je dit deelt, lijkt me onderdeel van het proces dat je dit nog aan het verwerken bent. In je verhaal klinkt het alsof je het jezelf niet vergeven hebt, dat je nog boos bent op jezelf en je met je gedachten jezelf straft door te denken dat het kindje van de affaire is. Je bent nog niet los van de gebeurtenis en kan je afvragen waarom je het nog niet los kan laten. Is het te kort geleden? Is het angst dat je man er toch nog op terugkomt? Je noemde het woord wraak, maar niet wetende waarom (ondanks je uitleg daarbij). Ben je bang dat er nog wraak komt of dat je iets verpest hebt tussen jou en je man? Of ben je boos op je man op iets meer dan alleen de situatie met die vrouw uit het verleden? Er lijkt dus iets meer te zitten rondom deze affaire waar je nog mee zit. Is het iets in jullie relatie wat nog niet lekker zit?

Dankjewel pip94, eerlijk! Ik schaam me dood. Wat je zegt, klopt! Mijn praktijkonder gaf ook aan, je bent veel te hard voor jezelf en bent boos op jezelf. En dat klopt ook echt! Ik vind het zo erg, want ik ben degene die een scheur in ons huwelijk heb veroorzaakt, terwijl m'n man dit niet zo ziet, hij zegt, we maken allemaal fouten, ik net zo hard. En dan troost ik me weer eventjes met die woorden, als ik aan hem vraag, denk je er nog wel eens over, zegt hij "eerlijk?, eigenlijk nooit".

Knap dat je het durft te delen. En ik denk ook dat daar de oplossing zit, veel erover praten. Vooral met je man natuurlijk, misschien kunnen jullie het zien als een wake up call, aan jullie relatie werken, en deze sterker maken dan eerder. De gevoelens die je niet goed met hem kan bespreken, kan je bij de ondersteuner kwijt, maar misschien zijn er elders online op andere fora meer lotgenoten te vinden. In ieder geval is dit een mooie waarschuwing voor iedereen die wel eens de verleiding voelt in een eenzame periode.

Even over je angst rondom je zwangerschap. Je bent in april zwanger geraakt zeg je, in welke periode was je affaire?

Hey, wat heftig. Vooral dat je nog zo boos op jezelf bent. Ik heb aan de andere kant gestaan, maar gereageerd zoals jouw man. Ja, ik was gekwetst en boos. Maar het ging niet goed tussen ons en die wake-up-call was nodig. En ik heb het mijn man 100% vergeven, anders was er nooit een kindje gekomen. Ik hou van hem en hij van mij en dat is het belangrijkste. En ik zou het verschrikkelijk vinden als hij nog boos op zichzelf was. Het is niet handig, van hem of jou, maar echt, iedereen maakt fouten. Ik heb ook fouten gemaakt in die periode en me steeds meer afgezonderd van hem. Had ik ook anders kunnen aanpakken. Wees niet te hard voor jezelf ❤️ Goed dat je hulp hebt gezocht bij de verwerking. Probeer wat je man je vertelt echt al de waarheid te zien.

Hi! Knap dat je dit deelt! Ik ben even in de war of misschien lees ik niet goed? Twijfel je of het kindje van je man is? Is er een kans dat het kindje van de affaire is? Want je schrijft ook dat je 100% zeker bent dat het van je man is.. Jezelf vergeven is niet makkelijk. En als je spanning ervaart rondom de vraag "wie is de vader?" lijkt me dat je dit niet goed kan loslaten. Fouten maken is menselijk, en het is mooi dat jullie samen hebben besloten dit achter je te laten. Je bent idd erg hard voor jezelf. Maar ja, schaamte is een hele krachtige emotie. Je kunt er lang mee rondlopen. Ik zou proberen je energie te focussen op de kleine en je gezin. Misschien dat je een vast tijdstip op de dag uitkiest dat je hier even aan mag denken/over mag piekeren. Bijvoorbeeld 15 min per dag? Voor de rest proberen er niet mee bezig te zijn en de gedachtes echt actief uit je hoofd te bannen. En ja samen werken aan de relatie. Praten, praten, praten.. Dates plannen, dat werk.. Onthoud dat iedereen fouten maakt waar hij of zij zich schaamt. Het zal vast ook tijd nodig hebben.

Dankjewel! Ja ik praat idd veel met m'n man hierover, hij begrijpt mn gevoelens en zegt dat ik altijd bij hem terecht kan. En dan voel ik me nog schuldiger. Dankjewel verder voor de tip! Het is echt idd een waarschuwing, dat gevoel van schuldig zijn is zo vreselijk akelig.

Vorig jaar november tot december. Maar alles vliegt voorbij, zo ook de dagen dat ik soms gewoon niet meer weet wanneer het voor het laatst was zegmaar met hem.

Wat een zooitje..

Dankjewel kikker1, ik ben ontroerd door al jullie reacties. Wat ontzettend verdrietig dat jij ook gekwetst bent geweest! En wat fijn om te horen dat jullie ook hier uit zijn gekomen. ❤️

Nee ik kan niet twijfelen omdat ik 100% weet dat het van m'n man is, maar omdat ik gek wordt van alle gedachtes, ben ik alleen maar aan het piekeren. Het is waar wat je zegt, ik ben zo vreselijk hard voor mezelf. En ik probeer met alle hulp dat te minderen en soort van 'lotgenoten' te zoeken die ook in zulke situaties hebben gezeten.

Jammer hé! Maar ongetwijfeld zul jij ook vast fouten maken in je leven.

Wat voegt deze opmerking toe aan het topic? Ts stelt zich kwetsbaar op,schrijft het van zich af en hoopt op gelijkgestemde/steun. Niet helpend dit.

Wat een onnodige reactie. Ik hoop dat je trots bent op jezelf.

Je bent geen slecht mens omdat je verkeerde keuzes hebt gemaakt. Ik gun je natuurlijk niet die vervelende gevoelens van schuld en schaamte, maar ze kenmerken wel dat je in je hart geen slecht mens bent, anders zou je ze niet voelen. Sterkte!

Ai, ik voel je rot gevoel door je bericht heen en naast schaamte heb je ook veel spijt en verdriet. Het helpt om erover te praten. Niet goed te praten, maar wel je gevoel en schaamte te delen. Zijn je man en jij wel weer op goede voet? Als je volledig weet dat de baby van je man is, probeer jezelf dan niet te kwellen. Deze baby is van jullie en geeft nieuw leven. Je kunt je fout niet herstellen en dat is zwaar. Stop jezelf met kwellen en richt je op de toekomst. Ik spreek uit ervaring als vreemdganger. Mensen die dit niet hebben meegemaakt, kunnen zich er moeilijk in inleven. Je schaamt je, maar kunt ook eindelijk je emotie en verhaal kwijt en er open over zijn. Voor mij betekende dat toen, na opbiechten, uiteindelijk een jaar later alsnog een stuk gelopen relatie. Maar ik kwel mezelf er niet meer mee.

Dankjewel voor je lieve reactie! 😘

Snap ik. Geen ervaring specifiek met jouw situatie, maar ik denk dat iedereen dingen heeft waarvoor zij/hij zich schaamt. Probeer je gedachten te verzetten. Aan het verleden kan je niks meer veranderen, wel hoe je hiermee omgaat in de toekomst. Het feit dat je je zo voelt bewijst al wat het met je doet en dat je hiervan geleerd hebt. Boos zijn op jezelf mag, maar heeft geen zin. Je hebt een kleintje in je buik en die heeft een mama nodig die niet teveel stress ervaart en ook kan genieten van de zwangerschap! :-).

Ik heb hier geen ervaring mee, maar ik zou wel op zoek gaan naar mensen met wie je hier over kan praten en het te verwerken zodat je het niet steeds bij je man gaat aankaarten. Misschien een vriendin in vertrouwen nemen. Het is namelijk niet eerlijk naar je man toe dat je de slachtofferrol aan neemt. Dat doe je namelijk door jezelf zo de schuld te blijven geven en bij hem steeds te checken of het echt wel oke is en dat hij moet bevestigen dat hij jou heeft vergeven. Hij is degene die mag aangeven wanneer hij er over wil/kan praten. P.S. Ik bedoel dit niet hard of lullig maar vooral om je ervoor te behoeden dat je in de drama driehoek terecht komt en dit helemaal verkeerd gaat.

Heel veel spijt en verdriet! Wat ik eerder benoemde, ik zie een soort van dat ik degene ben die een barst maakte. M'n man en ik zijn gelukkig echt op goede voet! M'n man gaf idd aan dat hij veel weg was, is nu ook meer thuis. Vervelend hé, en als buitenstaander zou ik misschien dik een jaar geleden ook "anders" hebben gekeken naar "vreemdgangers", zo van "dat doe je toch niet o.i.d.". Wat akelig dat het alsnog is stuk gelopen! 😘 heel erg bedankt voor je lieve reactie!