Afwezige moeder / oma

Wat naar dat je je zo verdrietig voelt! Mijne is niet te vergelijken met jouw situatie, maar mijn (schoon)moeder is overleden voordat we een kindje hebben gekregen. En alhoewel het heel pijnlijk is dat ze nu alles mist, weten wij natuurlijk dat het anders was geweest als ze nog zou leven. Maar ook al is het om een andere reden, de afwezigheid voel ik zeker. Wat mij hierbij helpt is het er veel over te hebben met mijn man en mijn vriendinnen. Je verteld dat je vriendinnen er geen aandacht aan besteden, weten ze hoe jij je nu echt voelt of denken ze dat je op een roze wolk leeft? Misschien kun je iemand in vertrouwen nemen en eens zeggen 'ik wou dat mijn moeder hier was'. Ik denk dat je hier echt een eerste stap in moet maken zodat jouw dierbaren weten dat je het er zwaar mee hebt. Ik heb een broer (met kinderen) die ik al jaren niet meer heb gezien of gesproken. Intens verdrietig zijn dat soort dingen, maar wat mij af en toe troost is dat ik weet dat als het contact er wel zou zijn - dit heel stroef en pijnlijk zou verlopen. Er is een reden waarom we elkaar niet meer spreken en sommige dagen ben ik er stiekem een beetje blij mee. Dit betekend namelijk geen doorlopende ruzies, spanning, stress en verdriet meer. Sommige mensen zijn niet in ons leven met een goede reden, vooral maar genieten van de mensen die er wel voor ons zijn ♡ Heel veel sterkte, ik hoop dat je iets aan mijn verhaaltje hebt.

Ik ben zelf als kind ook emotioneel verwaarloosd en psychisch mishandeld. Mijn vader heeft schizofrenie en zo heeft het kunnen gebeuren. Mijn moeder is ook altijd loyaal naar hem gebleven, koos zijn kant en hielp mij niet. Ik heb geen contact meer met mijn ouders. Dat geeft me op dit moment heel veel rust, maar het brengt ook een gemis met zich mee. Ik mis niet mijn ouders als personen, maar meer het beeld dat ik van ouders (en opa en oma) heb. Ik mis hoe het had kunnen zijn zegmaar. Bij tijd en wijle ben ik er erg verdrietig over. Zoals laatst, toen mijn vader jarig was, dan denk ik er weer extra aan. Ik praat er dan over met mijn man en geef aan hoe ik me voel. Hij vraagt me regelmatig of ik contact met ze zou willen opnemen. Ik blijf erbij dat ik dit niet wil. Ons kindje is nu 8 maanden en ik ben zwanger van ons tweede kindje. Ze weten van het bestaan van Jackie maar niet van de nieuwe zwangerschap (via mijn broer). Ik ben denk ik vooral blij en trots dat ik voor mijn kindje de keuze heb kunnen maken om haar in een veilige omgeving te laten opgroeien, als kind had ik zelf niets te kiezen. Ik heb gelukkig erg fijne schoonouders met wie ik het er, als ik wil, goed over kan hebben. En ook heb ik via de kerk zo’n 5 jaar geleden een echtpaar ontmoet dat zich nu opstelt als ware ze mijn ouders. Zij zijn dan ook de opa en oma van onze kinderen ❤️ Ik herken je verhaal dus heel erg en de tips die ik mee kan geven zijn: - omring jezelf met mensen die van jou houden en van wie jij houdt - wees trots op jezelf dat je bent waar en wie je bent, ondanks je opvoeding en trauma’s uit het verleden

Wat een lastige situatie. Helaas hebben wij ook te maken met 'verdwenen' familie leden. Niemand is boos op elkaar, maar een aantal hebben geen ruimte voor contact vanwege eigen problemen. Ik vind het soms moeilijk te accepteren, zeker omdat de geschiedenis zich herhaalt. Ik had vroeg ook geen contact met een aantal familieleden. Toch zal je het moeten accepteren, kijken wat je mist en dit proberen op te lossen. Dat je vriendinnen daar uit zichzelf geen aandacht aan besteden is niet zo gek, ze beseffen zich dit waarschijnlijk niet. Verwacht vooral niks meer van je ouders, je kan ze niet veranderen en je hebt nu je eigen gezin. Zelf vind ik het moeilijk dat ik mijn dochter weinig familie kan bieden en feestelijkheid, ik zal dit meer bij vrienden moeten zoeken.

Ikzelf heb het niet meegemaakt, maar mijn man heeft ook een vervelende jeugd gehad. Hij heeft er een aantal jaar geleden voor gekozen zijn vader nooit meer te willen spreken/zien. Daardoor ziet hij zijn enige volle broertje, zijn halfbroertje en zijn halfzusje niet meer. Zij kiezen namelijk voor hun vader (net zoals jouw moeder voor je vader kiest, wat natuurlijk onzin is, want er hoeft helemaal niet gekozen te worden! Maar toch doen mensen dit blijkbaar...) Mijn man zal de waarheid over zijn vader nooit tegen zijn broers/zus vertellen, want dan ontneemt hij ook hun vader van hen en dat wil hij niet. Maar hierdoor snappen ze mijn man ook niet. Ik denk dat bij jou de situatie iets anders is, jouw moeder weet namelijk wel wat er gebeurd is, maar lijkt er zelf voor te kiezen het niet te willen weten. De moeder van mijn man is overleden toen hij 23 was. Zijn stiefvader heeft hem misbruikt, maar heeft ook zijn moeder erge dingen aangedaan. Dit is ook een geheim, maar hij merkt dat zijn halfzusje van moeders kant het moeilijk heeft, want zij staat er ook alleen voor (eerder had ze haar vader nog, maar ze merkt dat er dingen in het verleden zijn gebeurd.) Hoe wij het gemis op hebben gelost? Mijn man is volledig opgenomen in mijn familie (mijn ouders en zus dan, mijn vader heeft ook gebroken met zijn moeder en zus en mijn moeder met haar broers/zussen, haar ouders zijn al dood). Mijn moeder had het na de geboorte van haar eerste kindje (mijn zus) heel moeilijk omdat alle jeugdherinneringen terugkwamen. Zij heeft de eerste 2 jaar alleen maar in een bedje doorgebracht, af en toe eten, maar meer ook niet. Onbegrijpelijk. Nu jij zelf ook moeder bent snap je waarschijnlijk niet dat jouw moeder voor je vader kiest. Want als iemand jouw kindje iets aan zou doen, zou je die persoon direct je huis uit trappen, omdat jouw kindje op nummer 1 staat. Zo voel ik het ook en ik heb het geluk dat mijn moeder dat ook heeft. Maar als ik kijk naar mijn vader, moeder, en mijn man weet ik dat een kind niet altijd op nummer 1 staan. Ik vind het heel erg voor je en ik begrijp heel goed dat je verdrietig bent. Toch zou ik het je moeder niet eens gunnen om jouw kindje te leren kennen. Want zij begrijpt toch niet hoe belangrijk jouw kindje voor jou is (anders had zij ook wel voor haar kind (voor jou) gekozen). Ik zou mensen om me heen verzamelen die wel 100% voor me klaarstaan, misschien meer naar je schoonfamilie toetrekken? Dat je je zo leeg en verdrietig en eenzaam voelt zal ermee te maken kunnen hebben dat je alles veel heftiger voelt en beter herinnert. Dit zal vanzelf beter worden. Probeer te genieten van jouw kindje en weet dat jij het beter zal doen en dat jij wel altijd voor jouw kind klaar zal staan! Heel veel liefs en succes. Je bent niet de enige die zich zo voelt.

Yup hier ook!! Geen contact met ouders sinds mijn scheiding van bijna 2 jaar geleden. Ze weten dat ik zwanger ben en ga trouwen binnenkort maar nooit echt een reactie op gehad. Mijn vader vindt het leuker om op facebook seksistische teksten en plaatjes te posten of van die “grappige plaatjes” dan een like te geven op een foto van mijn dikke buik. Mijn moeder zit niet op social media maar sinds zij mij uitgescholden heeft aan de telefoon toen ik haar informeerde over mijn scheiding en nadien de telefoon ingooide, nooit meer een woord mee gesproken en ikzelf vertik het om te bellen. Mijn zus is 42 en woont nog thuis. Zij is het “sukkeltje” van het gezin in de zin van dat zij vanalles heeft. Zij vindt zichzelf dan ook mega zielig en kan geen kans onbenut laten om dat ook zwaar in de verf te zetten op haar facebook. Toen ik haar via messenger had gezegd dat ik (heel wat weekjes terug) de eerste echo had gehad vroeg ze niet hoe het met mij ging maar of ze al konden zien of het afwijkingen had... vindt ze dan weer interessant natuurlijk... Toen ik de buikfoto op Facebook plaatste zette zij eronder “weet je zeker dat het er maar eentje is want ons ma kwam er ook pas na 7 maand achter dat zij in verwachting was van mij en kimmeke”. Kim zou haar broer geweest zijn want die was al dood in de baarmoeder. Ik zei toen dat de verloskundige dat heus wel kan zien anno 2021. Uiteindelijk heeft ze zelf haar bericht toch maar verwijderd. Als ik iets post moet zij het zo draaien dat zij toch weer aandacht krijgt. Sch**tziek word ik ervan. Zij leeft nou eenmaal bij mijn bekrompen ouders thuis en komt nooit buiten, totaal wereldvreemd en kan in mijn inziens totaal niet communiceren ook al heeft zij psychisch niets onder de leden. Zij wonen in belgië en zeggen tegen de weinige familie en vrienden waar zij nog contact mee hebben waarschijnlijk dat ik niet langskom door corona. Alhoewel ik al meerdere pogingen heb ondernomen om via messenger contact te leggen of af te spreken loopt dit steeds op een teleurstelling uit. Omdat alle contact van mijn kant kwam heb ikzelf ook al bijna een jaar geen contact opgezocht met mijn vader. Misschien krijgt hij in juli nog een gelukkige verjaardag maar een fijne vaderdag of moederdag komt niet meer over mijn lippen, dat zijn ze al bijna twee jaar niet meer voor mij. Vaak hoor ik “het zijn toch je ouders en ze zijn al op leeftijd” probeer het nog een keer goed te maken... nou nee... Ik kan morgen ook aangereden worden of van de trap vallen en overlijden. Ik ben ook hun dochter maar heb al twee jaar lang ondanks hele moeilijke tijden geen enkel woordje van steun van hun gekregen. Ze kennen mijn aanstaande niet en totaal geen interesse van hun kant in hem of in ons ongeboren kind. Ik heb al vaak gedacht om mijn “vader” te blokkeren op facebook maar die drempel kan ik dan weer net niet over. Ze moeten in ieder geval geen van allen denken dat als het kind geboren is, dat ze dan vanuit het niets kunnen doen of er niets gebeurd is (als het ooit al zover komt dat vanuit hun contact wordt gezocht of door hun wordt gezegd kom maar langs met de kleine” . Daar heb ik geen zin en behoefte aan. Zo sorry ff hart luchten, verhaal werd langer dan ik wou 😂

Mijn moeder heeft me 4 jaar geleden uit huis gezet. Ze heeft me ook heel mijn leven verwaarloosd en voornamelijk mentaal mishandeld, daar kwam ik pas achter toen ik op mijn studie (pabo) daar een college volgde over verschillende soorten mishandelingen. Er werden voorbeelden gegeven en ik zat met tranen in mijn ogen te luisteren omdat ik het zo goed herkende. Ik woonde toen nog bij mijn moeder. We hebben nooit een goede band gehad, mijn moeder valt ook onder de categorie ‘tokkie’. Zo werden kleren niet gewassen en kan ik me geen verschoond bed herinneren, behalve misschien eens in het half jaar/jaar als er mensen bleven logeren. Ze zette me in gevaarlijke situaties, zo deed ze me uit logeren bij een familie waarvan de man junkie was, de vrouw alcoholist en hun oudste zoon in opvangcentra had gezeten omdat hij zijn moeder wou vermoorden. (En ja, die oudste zoon heeft dingen bij zijn broertje en mij gedaan dat ik schrik dat het in een tieners hoofd omgaat). Er was altijd ruzie met iedereen. Ze schreeuwde ook altijd en gaf nooit toe dat ze een fout had gemaakt. Dat vind ik nog het lastigste en ben ik af en toe nog steeds heel boos en verdrietig om. Ze snapt het echt niet. Ik denk dat het een soort beschermmechanisme is van haar hersenen, verdringen van wat er echt gebeurd is. Zo zal ze ook nooit toegeven dat ze me uit huis heeft gezet, ondanks dat ze zei dat ik niet welkom was en mijn sleutels afpakte. (En toen woonde ik dus nog bij haar, tot dat moment dan 🙈). Ik merk soms wel gemis. Maar het is geen gemis naar mijn moeder toe, het is een gemis naar de moeder die ik nooit heb gehad. Ik denk dat mijn moeder gewoon echt geen moeder kan zijn en de laatste jaren krijg ik er wel steeds meer vrede mee dat ze er misschien echt niks aan kan doen. Ik weet een paar dingen die ze vroeger zelf heeft meegemaakt en eerlijk? Ik denk dat elk persoon helemaal gestoord zou zijn geworden. Dat betekent niet dat ik het goedkeur of het vergeef, maar ik kan het wel beter loslaten. Ik mis ook het stukje familie kunnen bieden aan mijn dochter. Ik wou haar zo graag een grote familie bieden, maar van mijn kant is dat simpelweg niet mogelijk. Ze heeft alsnog 2 oma’s, mijn vriends moeder (verschrikkelijk mens maargoed 🙈) en mijn vriends stiefmoeder (een schat). Mijn beste vriend is gepromoveerd tot oom en we hebben een grote sociale kring. Ook heeft ze 2 grote broers (mijn stiefzoons) en wonen we in een dorp wat heel gezellig is, al merken we dat in deze tijd dat wat minder, met dorpsfeesten en activiteiten (en jeetje, dat zijn er veel 😂) worden we altijd omarmd, ondanks dat ik hier pas 4 jaar woon. Sorry, ik wou inhoudelijk op jouw verhaal reageren, maar het voelde eigenlijk wel heel goed om even wat van me af te schrijven haha. Ik snap je gevoel dus heel goed. Echter ben ik wel echt van mening: een moeder die haar kind laat vallen moet je niet in je leven willen. Ik snap je gemis, maar is dat het gemis naar jouw moeder, of naar het idee van een lieve, betrokken moeder? Bij mij is het het laatste en dat doet soms behoorlijk pijn. Ook als ik aan vroeger denk, er zijn wel positieve herinneringen hoor, niet alles wat slecht. Het goede kan alleen echt niet op tegen het slechte en de meeste goede herinneringen brengen weer meer slechte naar boven. Je moeder heeft een vreselijke fout gemaakt, als ze dat nu nog niet erkent gaat ze dat waarschijnlijk nooit doen, hoe oneerlijk dat ook voelt. Jouw vader heeft je dus mishandeld, dat is absoluut niet oké! Door het contact met jou te verbreken in plaats van met hem, zegt ze eigenlijk dat jouw gezondheid niet belangrijk genoeg is. En dat is kut, ik kan het niet eens verwoorden hoe kut, maar ik denk dat het misschien wel goed is om te beseffen. Waarom zou je zo’n iemand in jouw en je kinds leven willen? Als ze niet voor jou op komt doet ze dat ook heus niet voor haar kleinkind. Kan je het goed vinden met je vriends familie? Probeer te focussen op wat je wel hebt: vrienden, schoonfamilie, een gezin. En neem het je vrienden alsjeblieft niet kwalijk dat ze er weinig aandacht aan besteden. Mijn beste vriend heeft precies hetzelfde als ik meegemaakt en daardoor kunnen wij er altijd over praten, maar andere vrienden die voelen zich al gauw ongemakkelijk. Ze willen niks verkeerds zeggen, dus zeggen ze maar niks. Ik denk niet dat ze het verkeerd bedoelen.

Oh, mijn verhaal gaat over mijn moeder omdat ze alleenstaand was. Mijn vader heb ik nooit gekend, tot op de dag van vandaag weigert ze zijn naam te zeggen, als laatste ‘kwetsmiddel’ ofzo. Er is een tijdje geleden een man geweest die zei dat hij mijn vader was, maar dat was in dezelfde tijd dat ik een rechtszaak tegen mijn moeder wou beginnen omdat ze wettelijk verplicht is het te zeggen en kan dus net zo goed een catfish zijn geweest van mijn moeder.

Zoals eerder is benoemd denk ik dat je na moet denken over het volgende: Mis je nu jouw moeder of mis je de moeder die je nooit hebt gehad? Ik denk dat het antwoord je verteld of je wel of geen contact moet opnemen met haar om te kijken of ze een rol kan spelen in jullie leven. Mijn vriend heeft geen contact meer met z’n vader. Elk contact was een teleurstelling omdat hij nooit de vader kreeg die hij graag wilde hebben. Uiteindelijk daarom de keuze gemaakt om helemaal geen contact meer te hebben. Het maken van deze keuze was moeilijk maar geeft hem ook rust. Heel veel succes en sterkte

Ik heb ook geen contact met mijn moeder heb 3 kinderen die van mijn broer zijn alles onze helaas niet onze dochter van 8 maanden heeft ze nog nooit gezien toen ik woning brand had samen met mijn zoontje in gezeten heeft ze niet eens gebeld en gevraagd hoe het is met de kinderen het gemis is er zeker maar je doet er niks aan

Niet helemaal jouw situatie, maar ik heb wel jouw gevoel herkend in deze. Ik heb zelf knallende ruzie gehad met mijn moeder. De reden: ze vond het belachelijk dat ik van haar eiste dat ze een mondkapje op zou doen als ze de baby wilde vasthouden. Ze is nogal tegen alle corona-maatregelen en vond het dus belangrijker om haar principes voorop te stellen, dan om haar eerste kleinkind te zien (ja serieus). Ze weigerde om langs te komen. Ik was daar zó verdrietig om. Heb de hele kraamweek geen traan hoeven laten, maar haar reactie liet me keihard huilen. Ik heb uiteindelijk besloten dat dit HAAR gemis is en niet de mijne. Ik heb haar wel laten weten hoe jammer ik het vond dat ze haar kleinkind niet wilde zien en hoeveel pijn me dat deed. Verder kon er ook niemand van mijn familie op korte termijn langskomen (buitenland, gebroken arm, etc.), dus dat voelde best eenzaam. Het was niet zoals ik me had voorgesteld... Het heeft ruim twee maanden geduurd voordat iemand van mijn familie op kraambezoek is gekomen. Terwijl bijna letterlijk alle familie en vrienden van mijn man de baby al hadden gezien.... Het is teleurstellend dat je moeder niet langs wil komen, maar zij is degene die om een domme reden iets heel moois mist. Jammer voor haar! Als ze later spijt krijgt, eigen schuld dikke bult. Daar kun jij niks aan doen. Ik heb zelf steun gevonden bij mijn man en mijn broer, die voor mij bevestigden hoe belachelijk mijn moeder doet. Ik heb het daarbij gelaten en haar ook niet meer gevraagd om te komen. Uiteindelijk kwam ze enkele weken later zelf vragen of ze alsnog langs mocht komen. Al had ik er intussen ook al vrede mee gemaakt dat ze hem pas over een jaar zou zien. Een baby is al vermoeiend genoeg. Je energie verspillen aan dit soort dingen is het niet waard. Al snap ik het sentiment als het om je moeder gaat... Focus je lekker op de kleine en jullie gezinnetje:)

Mijn moeder weet nieteens dat ik zwanger was, laat staan dat ik een meid heb van 17 weken. Mijn pa is gelukkig dood

Hier geen contact met mijn vader.. Ik heb in mijn jeugd van mijn 12e tot 18e geen contact met hem gehad en toen ik 18 was 2 jaartjes wel.. daarna weer een tijd niet. Tot mijn zoontje 2 was en hem dus ook voor het eerst zag. Er kwam alleen geen belangstelling en interesse van zijn kan toen ik zwanger was van de 2e.. dit vrat aan me maar ik weet hoe hij is dus liet dat gaan.. op de 5e verjaardag van mijn zoontje kreeg hij geen felicitatie al was het maar via een WhatsApp berichte.. toen heb ik het 3 dagen afgewacht en hem een berichtje gestuurd dat ik erg teleurgesteld in hem was dat ik zo weinig van hem hoorde , dat ik dit naast me neer kan leggen maar niet het feit dat zijn (enige) kleinzoon niks van hem hoort op zijn verjaardag.. vergeten oke heel erg maar zijn reden was dat hij ook niks van mij had gehoord meer... terwijl ik constant het contact opende en 2 weken daarvoor nog interesse in hem had getoont en gevraagd had hoe het met hem ging waarop je geen enkele interesse of wedervraag terug krijgt... ik kreeg het verwijt op mijn verhaal dat ik het voor mijn zoontje te erg vind, dat hij niet zijn leven laat bepalen door mij 😳 Nouja een WhatsApp is het minste lijkt mij.. oja en ik kwam ook niet eens meer langs .. hij was ervan op de hoogte dat ik zijn kant op kon omdat onze koppelingsplaat van de auto kapot was ( hij woont 55min rijden van ons, ) ik kwam niet eens boven de 70km per uur uit, dan ga je geen snelweg op! Maar goed wat gaat hier dan mis,,? Ik heb gezegd dat we beter maar geen contact meer kunnen hebben als hij er zo instaat.. geloof me hij is ook best een aparte man met een laag IQ en valt niet mee te communiceren. Kreeg van allerlei verwijten naar mijn hoofd die niet kloppen en onderbouwt kunnen worden. De redelijke antwoorden van mij werden toen gewoon overheen gepraat.. Ik ben als 12jarige door hem ol straat gezet met mijn spullen omdat ik mijn moeder miste die op 4 uur rijden woonde toen en graag naar haar terug wilde. Ik was voor hem best makkelijk om voor schooltijd het huis schoon te maken en te stofzuigen als hij om 6uur wegging naar zijn werk. Daar stond ik met mijn spullen buiten.. gelukkig woonde mijn oudere broer in de buurt. Die heeft me toen geholpen en ben daar eerst een paar dagen gebleven. Meerdere keren zo op je hart getrapt worden en nu ook nog eens dat mijn oudste ook op een manier word behandeld hoe een opa gewoon niet doet heeft mijn besluit vast doen staan deze man nooit meer in mijn leven te willen en mijn jongste van 10 maanden zal hij nooit zien en zal deze situatie niet ook meemaken.

Oh wat erg voor je lieve mama. Dat je eigen moeder je in de steek laat is niet te begrijpen zeker niet als je zelf mama bent geworden hè. Ik wens jou alle kracht en sterkte. Je kunt dit. Je bent sterker dan je denkt ❤️

Lief, dankjewel dat je dit deelt! En wat naar en verdrietig dat jouw schoonmoeder overleden is. Soms denk ik dat het makkelijker zou zijn als mijn moeder er niet meer was, dan dat ze geen contact wil met mij en haar kleindochter. Of misschien wel wil, maar niet kan. Hoe dan ook voelt dit pijnlijker voor mij. Maar wat je zegt is ook waar, soms zijn mensen met een reden niet meer in je leven.. maar het zou anders voelen als het mijn beslissing was geweest denk ik. Nu ‘overkomt’ het ons en ik vind het lastig om dat te accepteren.

Wat enorm lief, dankjewel! ♥️ dat doet me goed.

Mijn moeder was vroeger heel anders dan dat ze nu is. Ze was toen veel warmer dan nu, nu best wel verbitterd. Ik mis mijn moeder die ze vroeger was en dus vooral het idee van een lieve moeder. Ik heb twee jaar geleden opnieuw contact gezocht en toen ik zwanger raakte aangegeven dat ik hoop dat ze een rol wil spelen in ons leven, maar ze houdt het af omdat ik mijn vader niet wil zien. Ze wil/kan het zelf niet, en dat maakt het lastig te accepteren voor me. Vooral nu ik zelf mama ben geworden.

Wauw wat ben je openhartig in je verhaal en fijn dat je dit deelt (en snap dat het ook oplucht, haha)! Ik ben ergens blij dat je mijn gevoel wel goed begrijpt. Het is pijnlijk om geen moederfiguur in je leven te hebben en dat overal om je heen wel te zien bij anderen (dat vind ik een van de lastigste, pijnlijkste en oneerlijkste dingen). Het gemis gaat inderdaad vooral om het idee van een warme, betrokken moeder. Vroeger was mijn moeder echter wel lief en warm (ondanks dat ze het niet voor mij opnam), maar dat is ze allang niet meer. Zit helemaal onder de plak bij mijn vader en ze hebben oogkleppen op. Daar mis is dus niets aan zou je zeggen, maar ik weet dat de situatie nu vooral door mijn vader komt en mijn moeder gewoon geen ruggengraat heeft en de makkelijkste weg kiest. Waarschijnlijk is ze bang voor mijn vader oid. Het is echt een k*t situatie en ik probeer het een plekje te geven want je hebt geen invloed op wat een ander doet helaas. Maar ze had niet hoeven kiezen tussen mij en mijn vader.. dan waren we allemaal iets blijer geweest nu denk ik.

Dankjewel.. heel lief wat je deelt en zegt! Geeft een goed gevoel om ‘begrepen’ te worden en wat steun te krijgen ♥️ al vind ik het wel heftig te lezen over je man. Wat mensen elkaar aan kunnen doen he, ongelofelijk. Ik ga het absoluut beter doen met ons kindje (dat is niet zo heel moeilijk maar goed 🙈) en ze zal 100% veilig zijn als het aan mij ligt. Dat is dan wel weer een voordeel van een heftig verleden, dat je precies weet hoe het niét moet. Maar het gemis zal altijd blijven en ik heb soms periodes waarin ik het echt niet kan verkroppen hoe oneerlijk het verdeeld is in het leven.

Die jaloezie heb ik zeker ook. Als ik zie hoe sommigen met hun moeder omgaan denk ik regelmatig wel eens van ‘shit, ik wou dat ik dat ook had’. Ik focus me nu vooral op mijn uiterste best doen dat mijn dochter dat nooit hoeft te denken maar dat die bij die mensen denkt ‘hey wat leuk, zo’n band heb ik ook met mijn moeder’. Sommige mensen maken domme keuzes uit angst of onzekerheid, aldus jouw moeder. Het enige wat we kunnen doen is het proberen een plekje te geven en te genieten van de dingen die we wel hebben, maar af en toe het verdriet toelaten is helemaal niet erg. Ik ben vlak na de bevalling van mijn dochter naar een psycholoog gegaan omdat ik vooral heel erg boos werd ineens. Het gevoel dat ik voor mijn dochter heb, ik kan maar niet begrijpen dat mijn moeder dan zo met mij om ging. Ik besef me inmiddels wel dat het goed is dat ik het niet begrijp, dat betekent dat ik zelf anders ben en het anders ga doen.

Hier ook geen contact meer met me moeder toen ik 17 werd ben ik door haar uit huis getrapt ze kreeg een nieuwe vriend en die kwam bij der wonen met ze kinderen en er was geen plaats meer voor mij en me zoontje vind het heel naar allemaal maar voor mij hoef ik ook helemaal geen contact meer als je je eigen kind zo laat valen zelf nooit contact gehad met me vader ik denk maar zo al moet het van 1 kant komen hoeft het niet heb nog wel geprobeerd contact te leggen met me eigen moeder maar dan kwam haar vriend er tussen en de haakte het gesprek af dus vind het prima zo heb een hele lieve schoon familie dus daar ben ik wel weer mee gezegend al zeg ik het zelf. Het zal altijd moeilijk blijven helaas ik zou zo denken als ze nu al niet om kijkt naar de kleinkind is ze het gewoon niet waard om oma te zijn hoop dat jullie der natuurlijk wel uit kunnen komen ❤️