Alleen gelukkig met baby

Het is heel herkenbaar. Alles valt in het niet bij de liefde voor je kind. Luister niet te veel naar wat 'men' wil. Er zit een kern van waarheid in maar je moet doen waar jij je goed bij voelt. Eventueel kleine stapjes zodat je het loslaten zelf nog aan kunt. Leuke dingen doen.... Je bent net moeder! Hier begonnen ze ook al heel snel over logeren en een dag oppassen zodat ik tijd voor mezelf zou hebben. Dat wilde ik helemaal niet. Iedereen doet het op z'n eigen tempo.

Zo voel ik me nu al en ben nog niet bevallen. Denk dat je door hormonen en een kind baren je veranderd als mens.

Ik zou langs een psycholoog gaan dit klinkt echt ongezond....

Postnatale depressie?

Ik herken het totaal niet. Het klinkt me wel zorgelijk in de oren. Misschien goed om eens aan te kloppen bij de huisarts? Kan je erover praten met je partner?

Alleen even dit: je mag er zijn ❤️❤️❤️

Ik herken het wel een beetje bij mijn eerste. Ik houdt ook zielsveel van mijn 2e kindje hoor! Maar bij de eerste wilde ik ook niks anders doen dan alleen bij hem zijn. Ik werd niet goed als mijn moeder en schoonmoeder zeiden wanneer komt hij logeren? Dan kan jij wat voor je zelf doen. Bij mij is het wel na 6 maanden over gegaan ongeveer. En kon ik meer 'loslaten'. Maar jij bepaalt hierin alles. Jij bent de moeder. Voel je niet schuldig! En als je denkt dat je meer hulp nodig hebt schakel dan inderdaad een hulpverlener in. 💞

Wat mooi dat je zo gelukkig bent met je zoontje en fijn dat hij zo lief en vrolijk is. Heerlijk! Vind je het misschien leuk om met je zoontje en een vriendin af te spreken? Lekker wandelen of ergens een kop koffie drinken. Dan ben je én met je zoontje én je besteed tijd aan jezelf en je vriendschap. Werk, tja herkenbaar. Totaal onbelangrijk lijkt dat nu, al is dat het financieel natuurlijk wel.. komt vast vanzelf weer. Geef het de tijd. Je relatie, lastig. Herken ik niet. Ik geniet volop van mijn gezin. Goed om het te bespreken met hem, praten is altijd belangrijk.

Wat verdrietig, ook wel een stukje herkenbaarheid. Hoe sta je er tegenover om met de huisarts te gaan praten? Die kan je eventueel doorsturen naar een praktijkondersteuner of wellicht een psycholoog. Misschien helpt dit jou, in ieder geval om dit verhaal even bij iemand te doen. Heeft mij een aantal weken geleden wel geholpen. Dikke knuffel ❤️

Vergis je niet in de invloed van hormonen! Ik ben twee weken geleden bevallen van mijn tweede en merk dat ik ineens best emotioneel ben tov de eerste. Ze gaat al ruim 1,5 jaar elke week een nacht en dag naar opa en oma, maar nu ineens heb ik er veel moeite mee dat ze niet bij me is. Omdat ik weet dat ik dat eerder niet zo had weet ik dat het door hormonen komt. Veel succes!

Ik herken het niet en vindt dit wel zorgelijk klinken. Heb je al eens overwogen dit te bespreken met je huisarts? En met je partner? Ik adviseer je dit zeker te doen.

Hoelang voel je dit al? Heb je wel een fijne bevalling gehad? Mijn bevalling was niet zo fijn en ik herken je gevoel. Ik denk dat mijn bevalling een grote invloed heeft gehad. Ik kon echt geen moment zonder mijn zoontje. In mijn relatie voelde ik mij wel gelukkig, maar de rest boeide mij totaal niet meer. Het liefst had ik hem elk moment bij me. Hij is nu bijna 3 en ik heb hem het liefst nog steeds bij me haha. In het begin was het wel heftiger. Niet teveel naar andere mensen luisteren. Ik doe nog steeds liever dingen met mijn kinderen/ gezin dan met vriendinnen of alleen. Het komt echt goed maar dat je je zo verdrietig voelt is niet oke. Heb je al met je partner gepraat hierover?

Fijn te lezen dat jij ook nog steeds liever dingen met je gezin doet dan met andere. Ik verwacht dat ook met 3jr nog te hebben hoor. Dat is 't leuke van moeder zijn toch, met je gezin op pad :) Mijn kindje is 4 maanden en ik krijg al vaker te horen, breng je kindje te logeren dan kan jij wat voor jezelf doen. Euhm why.. tijd voormijzelf heb ik ook met mijn kindje wel, geniet er volop van.

Ik ben nog nooit zo ongelukkig geweest als in de laatste weken voor mijn verlof . Het idéé dat ik zonder mijn zoon door moest brengen en dat ik hem achter zou laten bij een vreemde maakte me zielsongelukkig. Voor de zekerheid heb ik in mijn verdriet wel met de huisarts gesproken. Dat hielp best een beetje om te kunnen praten zonder schaamte. Het duurde eventjes (veel korter dan ik had verwacht) maar ik wende er heel snel aan! Nu is hij anderhalf en hij vindt het fantastisch op de opvang; allemaal kindjes, ander speelgoed en mensen die de hele dag kunnen spelen! Feest! Inmiddels vind ik het langzaam leuker worden om eens echte me-time te nemen (zonder schuldgevoel). Dat is soms een bad, of even wandelen of afspreken met vriendinnen. Dat kwam vanzelf. Kortom; als je je zorgen maakt, praat met iemand. Je mág gewoon dol zijn op je kindje en nog helemaal geen zin hebben in logeerpartijtjes of hele dagen voor jezelf.

Heel herkenbaar hoor. Ik neem mijn dochter overal mee naartoe. Ik zou ook echt niet haar laten logeren bij opa en oma of bijv afspreken met vriendinnen zonder haar erbij. En dat zie ik ook niet snel veranderen. Het ligt denk ik ook aan hoe je zelf bent. Bij sommigen verandert het leven compleet en bij anderen is het een toevoeging op het leven zoals het was. Die hebben misschien minder moeite om zonder hun kind uiteten te gaan, vinden dat zelfs leuk even ertussenuit.

Herkenbaar. Ik ben zo diep ongelukkig de laatste maanden, ik ben al 15 maanden thuisblijf mama. Ik mis m’n oude job, ik mis m’n vrijheid, ik mis mijn collega vriendinnen. We hadden voor mijn dochter kwam afgesproken dat ik thuisblijf mama zou zijn. En ik weet dat we ons in luxe positie bevinden dat we het kunnen doen. Zonder daar onder te moeten lijden financieel. Maar man oh man wat heb ik het onderschat, de eenzaamheid bedoel ik dan. Maar lang de andere kant mijn dochter en ik zijn al 15 maanden onafscheidelijk. Ik heb dan ook 0 interesse om ze even naar de oma’s of tantes te brengen. Zelfs nog niet voor een uurtje. Is nog nooit gebeurd trouwens.

Ik herken dat niet loslaten van mijn zoon heel erg. Hij wordt bijna 2 en hij gaat nu pas een uurtjes elders spelen. (Wel kinderopvang en daar heb ik dus geen moeite mee). Maar logeren dus ook nooit gedaan. Maar je klinkt overall niet goed. Misschien fijn om even te ventileren door met iemand te praten?

Laten we ook aub loslaten van het idee dat je een 'slecht persoon' bent als je gevoelens hebt die (volgens jou of anderen) niet 'horen'. Dit is hoe jij je voelt en neem dit serieus er zijn geen gevoelens die 'horen'. Als je zo ongelukkig bent is het misschien wel een goed idee om daarover te praten met een professional. Het is helemaal niet gek dat je emoties zo met je aan de haal gaan. Sinds 3 maanden is je leven compleet veranderd, je hormonen gieren nog door je lijf. En als 'men' zegt dat je ook leuke dingen moet doen... wat als de leuke dingen lekker met jouw baby zijn? Je mankeert helemaal niks, maar ik gun het je wel om je weer gelukkig te voelen!

Ik heb momenten dat ik mij minder voel en weet ook zelf dat dit hormonen zijn. Mijn man krijgt soms ook een uitbarsting over hem heen, gelukkig kan hij er goed mee omgaan. Maar als dit de hele tijd is, zou ik wel even baar de huisarts gaan en kijken of een gesprek daar, of met een praktijkondersteuner of met een psycholoog nodig is. Zelf heb ik vooral in die slechte momenten er voor mijn gevoel wel behoefte aan, maar ze zijn bij mij zo kort dat het daarna weer beter gaat. En met je eigen baby moet je doen wat voor jou goed voelt! Ik geniet wel heel erg van mijn eigen tijd. Ben met 9 weken zelf uit logeren gegaan om wat te kunnen slapen. En met 15 weken is ons zoontje wel uitlogeren gegaan en zijn man en ik een weekendje weg geweest (was heel erg toe aan weer tijd met zijn tweeën). En vanaf 11 weken ben ik weer 3 keerin de week gaan sporten. Dat had ik nodig om gelukkig te zijn. Maar daar is geen goed of fout in, je moet doen waar je zelf gelukkig van word!

Ik had het anders, vond mijn kindje lief, maar ook prima om haar in haar eigen bedje te leggen of even aan mijn man over te laten. Wilde wel graag voor haar zorgen, maar vond het ook zwaar. Vooral niet slapen of even tijd voor jezelf. Maakte me juist zorgen dat ik geen goede moeder ben omdat ik dat gevoel van groter wordend hart niet ken. Ook had ik geen herkenbaarheid toen ik haar zag. Wel wat ben je knap. Eigen persoon en lief en bijzonder. Maar dat gevoel ik wil alleen met haar zijn, had ik niet 😥