Andere (moeizamere) relatie met eigen moeder sinds baby

De relatie met mijn moeder was al niet goed, maar is eigenlijk nog slechter geworden sinds ik moeder ben. Zij had gehoopt dat ik haar en haar keuzes eindelijk meer zou begrijpen van moeder tot moeder 🤮🤮 (haar woorden), echter is het tegenovergestelde gebeurd. Ik begrijp haar keuzes in haar leven en opvoeding totaal niet. Niet dat ik haar iets kwalijk neem of wat dan ook, maar gewoon meer het besef dat we compleet andere persoonlijkheden en levensvisies hebben. Daarbij zit zij in een fase van “zelfheling” en is ze vooral met zichzelf bezig. Ze zit echt in mijn allergiezone en uit respect voor haar en dat ze mij vrijwel in haar eentje opgevoed heeft probeer ik de band tussen haar en mijn kind goed te houden. Maar als ze geen bloedverwant van mijn zoon zou zijn, zou ik geen moeite meer doen.

Niet helemaal zoals jij beschrijft, maar door haar omgang met mijn kinderen heb ik wel meer inzicht gekregen in mijn eigen opvoeding en de tekortkomingen daarin.

Bij mij is de relatie een klein beetje verbeterd. Een kind waar we allebei van houden lijkt wat bufferruimte te geven. Heb een complexe relatie met meerdere jaren geen contact, verleden met mishandeling etc. Ik herken wel heel erg wat hier al werd geschreven dat ik in de omgang van haar met mijn kind heel pijnlijk ziet hoe ze naar baby’s kijkt en daarmee omgaat en hoe ze daarin tekort schiet. Persoonlijk zou ik haar nooit een seconde alleen laten met mijn kind. En vraag ik me jouw situatie af (als de relatie al wat ingewikkeld was) of het wel fijn is haar als vaste oppas te hebben? Dat vraagt best veel van een relatie in mijn ogen.

Momenteel voel ik me exact zo. Onze dochter is nu 14 maanden. Voor mijn zwangerschap liep ik al tegen enkele zaken aan. En ik heb al redelijk wat oud zeer uit mijn jeugd. Tijdens mijn zwangerschap kwam voor mij ook meer naar voren dat mijn moeder weinig empathie heeft en vooral 'lief' doet uit plicht of omdat het haar zelf een ego-boostl geeft mensen te helpen en hierover veel te praten. Maar niet oprecht iemand helpt/lief is uit liefde of gewoon om te helpen. Nu ik moeder ben, ben ik enorm afgesloten geworden richting haar. Ik kan haar advies niet hebben. Ze is enorm praktisch aangelegd en dus niet heel empatisch. Ik zie nu heel duidelijk hoe haar omgang met mij geweest moet zijn en dat maakt me verdrietig. Ik had in de zwangerschap al vrij snel het gevoel dat ik niet wilde dat ze zou oppassen. Zelf wilt ze dat gelukkig ook niet. Ze komt ongeveer elke 2 weken op visite voor een uur. Dit omdat ze graag een band wilt met haar kleindochter. Het voelt alsof het voor haar een verplichting is waar ze zelf weinig lol aan beleefd. Ze is in de omgang zo anders als ik met mijn dochter. Ook tegen een kind van 1 kan ze zeggen: nee je hoeft nu niet te huilen, er is niks. Je viel niet hard. Dat is opzich geen vreselijke uitspraak natuurlijk maar het triggert bij mij enorm het feit dat ik me als kind nooit kon uiten en dat zij altijd zo enorm hard kon reageren. Op zulke momenten negeer ik haar compleet en praat gewoon door haar heen tegen mijn dochter en knuffel en troost haar. Mijn moeder hersteld zich dan ook en zegt dan opeens ook iets van: ach ja ze is vast geschrokken. Dus ergens weet ze wel dat een kind dit nodig heeft? Ik ben momenteel in therapie om jeugdtrauma en emotionele verwaarlozing te verwerken en dat is ook een enorme eye opener. Om van een professional te horen dat je geen aansteller bent en dat je emotioneel zwaar te kort bent gedaan is fijn maar ook enorm pijnlijk. Ik voel soms zoveel onbegrip omdat ik me sinds ik zelf moeder ben me absoluut niet kan voorstellen dat je zo tegen je kinderen kan doen als mijn ouders hebben gedaan. Ik merk dat in hierdoor niks met haar deel en haar bel omdat ik me daar verplicht toe voel. Maar ik wil dan gewoon eigenlijk niks loslaten en voel een enorme drang mijn dochter voor haar af te schermen. Voor nu probeer ik gewoon normaal te doen en hopelijk dat ik na dit therapie traject meer duidelijkheid voor mezelf voel en weet in welke banen ik de band tussen haar en mij en haar en onze dochter wil laten leiden. Dus geen tips maar wel veel herkenning. Het voelt wel dat sinds mijn moederschap er iets is geknapt in onze band wat niet meer te helen valt. Ik voel een enorme teleurstelling richting haar en ik kan me er niet precies de vinger op leggen welk moment dit precies heeft veroorzaakt.

mijn moeder heb ik dat ook wel eens mee ❤️❤️

Dank voor jullie mooie en pijnlijke verhalen, wat is het toch ingewikkeld allemaal… 🩷

Ja hier ook zo, was nooit echt een top relatie geweest maar sinds de komst van onze dochter is het veel slechter geworden. Mijn moeder en vader hebben altijd een soort controle over mijn leven willen hebben en gingen voor mij bepalen hoe ik me dochter op moest voeden. Mijn moeder had gehoopt dat als ik zelf moeder zou worden dat ik meer zou begrijpen waarom zij dingen gedaan heeft en hoezo (dingen uit het verleden) maar het is totaal het tegenovergestelde geworden, ik kan nu ik zelf moeder ben totaal niet begrijpen hoe ze haar eigen kind zo kan behandelen en dingen heeft kunnen flikken.. ik heb hierdoor dus ook helaas geen contact meer met me ouders.

Wauw wat mooi opgeschreven. Ik herken me heel erg in jouw verhaal. Alleen wil mijn moeder juist heel graag op een vaste dag oppassen. Ik was daarover tijdens mijn zwangerschap al wat wantrouwend in maar kon het niet goed plaatsen. Sinds 2 weken past ze woensdags op terwijl ik in en rondom huis ben en jeetje wat vind ik het heftig en confronterend. Denk regelmatig “Jeetje ging jij ook zo met mij om? Zo hardvochtig, liefdeloos en onaardig.” Ze is ruw met mijn 6m oude dochter, hardhandig bijna. Zegt dingen tegen haar als “jeetje wat ben je dik” en laat haar makkelijk 15 min jengelen/huilen op haar speelkleed terwijl ze in een andere kamer de was staat te vouwen. (Terwijl ik al 3 keer heb gezegd dat ik liever een blije baby heb dan gevouwen was.) Ook als mijn meisje huilt van moeheid zeggen “je mag nog niet naar bed, hou het nog maar even vol”. En tegen mij “ze is aandacht aan het trekken met haar gehuil”. Echt vreselijk, bij alles besef ik me dat ík ook zo liefdeloos ben opgevoed en vind ik het zooo pijnlijk. Ondertussen denkt ze heel lief te zijn met allerlei praktische adviezen over ons huishouden waar we niet op zitten te wachten. Zoals: weet je wat jullie eens zouden moeten doen om geld te besparen? Je voorraadkast leegeten, led lampen ophangen en minder kleertjes kopen want 2 a 3 outfits per maat zijn wel genoeg. Maar erger nog is natuurlijk hoe ze omgaat met ons kindje. Mijn jongere zelf huilt en ik weet niet goed wat ik er mee moet… Nu heb ik iig besloten om straks toch de woensdagochtend onbetaald ouderschapsverlof op te nemen en in de middag thuiswerken aan te vragen zodat ik een oogje in het zeil kan houden.

Oh wauw mega herkenbaar dit verhaal. Alsof ik het zelf heb geschreven. Bedankt voor het delen en veel sterkte met de therapie❣️

Wat pijnlijk om te lezen hoe ze nu al met jouw dochtertje om gaat. Ik hoop oprecht dat je ervoor kiest dat ze dit niet langer kan doen tegen jouw dochtertje. Ik hoop dat je voor jouzelf en jouw dochtertje kiest in plaats van haar een “plezier” te doen met een vaste oppasdag. Na zo’n liefdeloze opvoeding gun ik je nu heel veel liefde en geluk.

Wat een lastige situatie! Snap helemaal hoe pijnlijk het is om te zien hoe je moeder tegen je dochtertje doet. En dan ook nog de bewustwording dat jij als klein meisje dus 24/7 aan zo den opvoeding werd blootgesteld lijkt me heel pijnlijk. Ik vind het heel goed van je dat je ervoor kiest om straks op woensdagen aanwezig te zijn. Dan kan je altijd zelf even naar je dochter gaan om haar te troosten en je moeder eventueel wijzen op gedrag/opmerkingen die niet kunnen. Hopelijk vind je snel een weg in hoe je het wel of niet oppassen graag ziet. Hopelijk kan jou liefdevolle, responsieve opvoeding en liefde voor je dochter, jou innerlijk kind ook een beetje helen ❤️

wat een mooie vraag. ik weet niet meer zo goed hoe het was aan het begin. ik denk net zo. ik was overbezorgd en hyperfocust op welzijn van m'n kind en koppelde heel veel van haar aan mijn opvoedstijl. terwijl nu 7j later lees ik jouw post en denk ik; alsof het per se de schuld van jouw moeder is dat jouw kind slecht gaat slapen bij haar. misschien, grote kans, ligt het gewoon aan jouw kind die jouw als moeder mist. anyhow, nu is onze band hechter dan ooit. m'n moeder is tevens m'n beste vriendin. m'n alles. ik zou me geen raad weten mocht ze wegvallen en het idee dat dit ooit gebeurt vind ik al vreselijk. het oude zeer van vroeger is bespreekbaar en komt regelmatig nog op tafel. verhalen hoe "we" het vroeger deden en hoe anders doen we het nu. hoezeer de wereld veranderd is enzo. het zijn mooie verhalen.

Ik herken heel veel dingen van wat je schrijft.. Mijn relatie met m’n moeder was al niet goed (o.a. ook door andere levensvisies), maar is nog slechter geworden, omdat ze de kraamperiode van m’n oudste heeft verpest. Ik kan haar dit niet vergeven en ben nog steeds zoekende naar de manier van wel/geen contact hebben. Nog lastiger als je kinderen hebt (en neefjes/nichtjes).

Ik denk dat je je aan het realiseren bent dat de relatie met jouw moeder helemaal niet zo prima was en is. En dat is heel verdrietig. Ik heb zelf te maken gehad met emotionele verwaarlozing en ben daarvoor (voor mijn zwangerschappen) in therapie geweest. Mijn moeder heeft ook wel eens genoemd dat ze structureel zou willen oppassen. Daar ben ik niet op ingegaan omdat ik dat geen gezonde situatie vind voor mijn kind(eren). Incidenteel gaat het goed genoeg en ik realiseer mij dat mijn dochtertje een andere band met hen heeft dan ik. Zoals iemand anders schreef is het contact bij ons iets beter geworden omdat de kleinkinderen de buffer zijn. Het is wel zo dat de strijd al gestreden was en ik de hoop op een betere band had opgegeven. Blijf trouw aan jezelf en je kindje en kies voor wat voor jullie belangrijk is.

Ik vraag me soms ook af of er bij mij sprake is geweest van emotionele verwaarlozing. Ik heb inderdaad ook sinds ik zelf kinderen heb veel moeite met mijn ouders. Waar ik dacht dat ik ze alles had vergeven, is er nog veel oud zeer boven komen drijven. Ik ben geboren met 2 oudere zussen die beide nogal problemen hadden. Mijn oudste zus (schizofrenie) is uiteindelijk overleden toen ze begin 30 was en liet een kindje na die mijn ouders toen in huis hebben genomen en opgevoed. Veel drama voor mijn ouders en voor ons. Uiteindelijk heeft dit erin geresulteerd dat er ontzettend weinig aandacht naar mij is gegaan. Ik heb me heel eenzaam, onbegrepen en vooral niet gesteund of verzorgd gevoeld als kind. Mijn ouders hebben dit nooit erkend. In plaats daarvan zien ze de muur die ik naar hen toe heb opgebouwd (omdat er altijd hevig op me werd geleund ipv dat ik daar steun kon vinden) als karakter eigenschap. Ze vinden me koel en egoïstisch en laten dat ook merken dmv passief agressieve opmerkingen. Op mijn kinderen zijn ze erg gek, maar ze doen nog altijd niet veel moeite om een rol van betekenis voor mij en mijn gezin te spelen. Ik ben ver weg verhuisd, en ze zijn al op leeftijd, maar nog vind ik het erg tegenvallen hoe weinig moeite ze doen. Dit kwetst mij erg, want nu worden ook mijn kinderen afgewezen gevoelsmatig. Nog erger dan dat je zelf bit vangt, of je innerlijke kind :). Ik vind het zelf heel moeilijk om een modus te vinden om met ze om te gaan. Ik wil graag dat mijn kinderen een goede band met ze opbouwen (zelf heb ik een heel warme band met mijn oma gehad). Maar het kost mij persoonlijk veel energie om erheen te gaan. Het is alsof de pijn daar altijd weer komt bovendrijven, en ik heb vaak een week nodig om weer terug in balans te komen. Ik vraag me af hoe anderen dit doen?

Dit! Soms zie ik hoe mijn vader tegen mijn kind praat of over hoe ik mijn kind moet laten ofzo. Dan voel ik echt pijn als eerst naar mijn kind van dat opa zo met mijn kind om kan gaan maar ook naar mezelf hoe hij met mij als kind is om gegaan. Vind dat ook moeilijk te plaatsen. Ookal is hij echt een hele lieve behulpzame man, op emotionele ontwikkeling ligt hij toch best achter. Maar ik zie het dan ook weer iets als dat hij zelf ook niet emotioneel is opgevoed en vroeger hadden ze minder makkelijk toegang tot kennis en hulpmiddelen zoals wij dat nu hebben. Ik neem het hem niet kwaadlijk dat hij hierin beperkt is maar vind het wel jammer dat hij er nu niet de kans in ziet om aan te werken… maar begrijp het wel dat hij het niet begrijpt…

Ik herken dit wel. Laatst werd ik echt zo getriggerd. Een van onze oudste zoontjes is heel gevoelig, hij heeft ook moeite met dingen die anders lopen. Pas was mijn moeder bij ons en toen ons zoontje wakker werd na zijn middagdutje en haar zag, was hij niet meteen enthousiast. Hij wilde nog even bij me knuffelen en wakker worden. Toen heeft mijn moeder een paar keer gezegd dat hij zo verlegen was en dat dat toch niet nodig was en bla bla. Helemaal flashbacks naar hoe ze vroeger altijd heel afkeurend over mij zei dat ik me niet moest aanstellen en niet verlegen moest doen. Heb toen gezegd dat hij altijd mag knuffelen bij mama en dat het niet erg is dat hij iets spannend vindt. Door het (in mijn ogen) goede voorbeeld te geven hoop ik dat ze dit oppikt. En zo niet, hoort mijn zoontje in ieder geval dat ik hem niet afwijs als hij iets spannend vindt.

Herkenbaar. Mijn moeder kan ook erg pusherig zijn naar mijn dochter toe. Zij is heel gevoelig en reageert daar ook direct op door te gaan huilen. Ik word dan zelf ook enorm getriggerd en zie waarom ik vaak hard voor mezelf ben geweest en moeilijk grenzen aan kon geven.

Herkenbaar (helaas). Ik heb nooit echt een super relatie met m'n moeder gehad, ze was altijd (tot het zieke aan toe) heel erg controlerend en stalkerig richting mij. Ze doorzocht mijn kamer en jaszakken etc. Toen ik op m'n 22e het huis uit ging, werd het beter. Maar sinds ik m'n zoontje heb is t 10x erger. Ze doet dat stalkerige weer, is heel opdringerig. Het is geen leuke, aanwezige en enthousiaste oma. Ze is all over the place, op 100 manieren. En ik word er gek van 🫣 En ja, ik heb hier al 100x iets van gezegd. Heb me er nu maar bij neergelegd dat ik haar gewoon niet zo'n leuk persoon meer vind en ik zie en spreek haar nu minder, het is prima zo.

Dat niet veel moeite doen herken ik, vooral bij m’n vader. Dan snap ik dat hij in het verleden dus ook niet veel moeite voor ons heeft gedaan. Erg pijnlijk. Heb nu wel gemerkt dat het werkt om heel goed m’n eigen grenzen te bewaken en aan te geven wat ik wel en niet wil, ook al moet ik daarvoor een strijd aangaan. Liever een strijd dan dat ik mijzelf en mijn dochter aan de kant laat zetten