angst door geloof :(

Ach lieverd, vind dit zo verdrietig om te lezen. Het lijkt me enorm lastig om zo ontzettend gelovig te zijn en dan om te moeten gaan met zo’n traumatische ervaring. Die traumatische ervaring, staat echter los van jouw geloof. Ik mag dan niet Christelijk zijn en ik wil absoluut niemand beledigen of voor het hoofd stoten, ik geloof echter wel dat ieder geloof (welk dan ook) voor liefde moet zorgen. En niet voor angst. Geloven in liefde en niet uit angst. Er zijn talloze, ontelbare vrouwen (gelovig en ongelovig) die hetzelfde hebben meegemaakt. Waaronder ikzelf. Vaak is er een wetenschappelijke verklaring voor, soms moet het gewoon niet zo zijn. Misschien ben je nog een beetje zoekende naar wat je wel wilt geloven en wat niet. Dat wilt niet zeggen dat je geen Christen meer kunt zijn, maar wellicht gewoon wat meer ‘light’ in plaats van dat het zo enorm heftig je leven op een negatieve manier beheerst. Het is niet jouw schuld en ik geloof ook niet dat God jouw kindje komt weghalen. Hopelijk krijg je de hulp die je nodig hebt. 🙏🏼🤎

Even een realist hier. Ik geloof niet, en ben in het verleden zelfs met dingen als wicca bezig geweest, dus iets dat totaal niet Christelijk is. En de Christelijke God heeft mij 1: laten leven en 2: een kind niet laten sterven. Dus als 'Hij' dat voor mij doet als 'heidene' zoals ik strict door de kerk gezien zou worden, waarom dan niet voor jou 😊 miskramen gebeuren nu eenmaal. Héél veel. Daar beslist geen enkel wezen over, ook niet welke God dan ook. Vertrouw in je lichaam!

Ik ben ook christen en geef je even een virtuele knuffel ❤️ Herken me helemaal niet in je, want ik geloof niet dat God op die manier werkt. Ik geloof dat we helaas op een aarde leven waarop heel veel leed plaats vindt wat vooral niet door God wordt veroorzaakt, maar Hij wel de schouder mag zijn waarop we mogen uithuilen. Heb je een kerk/gemeenschap/medechristenen waarbij je terecht kunt? Het klinkt voor mij vooral alsof je godsbeeld flink beschadigd is en er nu iets heel ergs voor je gebeurd is waar je nog geen plekje voor hebt kunnen vinden. Heel veel sterkte toegewenst ❤️

Ik ben geen arts of psycholoog, dus kan geen diagnose stellen. Maar het klinkt alsof je overweldigd wordt door je angststoornis, dit kan versterkt worden door de zwangerschapshormonen. Een psycholoog kan je helpen dit onder controle te krijgen (weet ik uit ervaring, heb al jaren een angststoornis). Praat ook met je verloskundige of gynaecoloog over je angsten, probeer echt hulp te krijgen voor het te zwaar wordt

Wat een lastig verhaal en wat vervelend dat je zo veel angst ervaart. Ten eerste wil ik zeggen dat we in een gebroken wereld leven. Heel veel dingen die gebeuren zijn hier het resultaat van. Denk maar aan de oorlogen en ziekte en dus ook het verlies van kindjes. Ik geloof niet dat God alles per se gezien hoeft te worden als Gods plan maar dat veel dus het resultaat is van de wereld waar we in leven. Als wij ons constant blijven focussen op alle narigheid om ons heen dan is dat waar wij in gaan leven. Jezus vraagt ons om onze blik op Hem te richten. Als je naar het verhaal kijkt van Petrus die op het water ging lopen dan zie je ook dat zodra hij zich op de golven begon te richten dat hij angstig werd en wegzakte. Pas toen hij zijn ogen gericht hield op Jezus toen kon hij op het water lopen. Dit wil niet zeggen dat alles perfect zal gaan als je je blijft focussen op Jezus maar je mag wel weten dat Hij je wil helpen, je zult rust ervaren als je je op Hem blijft richten. Ik bid je ook toe dat je dit mag gaan doen. Ik zelf heb een tijdje in therapie gezeten ook door angsten en wat mij hielp was bijbelteksten herhalen in mijn gedachten. Zodra de angst kwam probeerde ik mij te focussen op het goede en haalde ik een tekst aan. Ik wil je dan ook de volgende tekst meegeven: Filippenzen 4:6-7 Wees over niets bezorgd maar vraag God wat je nodig hebt en dank Hem in al je gebeden. Dan zal de vrede van God die alle verstand te boven gaat je hart en je gedachten, in Christus Jezus bewaren.

Ik geloof zelf niet en heb me zelfs vaak uitgeproken tegen Christelijke ideeën. Toch ben ik bevallen van een prachtig, gezond kindje na een miskraam. Gek genoeg herken ik in zekere mate je zorgen. Ik ben zelf bijna overleden in mijn jeugd en er is me verteld dat God mij heeft gered. Ik dacht als ik niet dankbaar ben en uitspreek dat ik niet geloof, ik gestraft zou worden. Maar ik werk hard, ik geef liefde aan de mensen om me heen, ik maak veel fouten maar ik doe mijn best en hoop dat áls er een God is deze dingen belangrijker zijn dan mijn ideeen rondom geloof ;) Het feit dat jij je zo inzet voor je kindje en er zo naaruit kijkt, is zo mooi. Dat je benoemd dat je op je lichaam wil vertrouwen is ook al een enorm goede stap vooruit om je over je angsten heen te zetten. Zo'n prachtige ervaring als deze komt in je leven om ervan te genieten en ik wens je dat toe. Vergeet ook niet dat onzekerheid en angsten en zorgen horen bij een zwangerschap, zeker als je al vaker van jezelf druk maakt over dingen. Je lijf maakt overuren en je hormonen slaan op hol, je bent je onbewust al aan het voorbereiden op moederschap en je staat op scherp. Hoort er allemaal bij. Probeer er mooie dingen in te zien en probeer erop te vertrouwen dat God ziet hoe erg jij je best doet zou ik zeggen!

Hi! Wat een lastige situatie.. Het is een zwaar onderwerp voor een baby forum. Wat bedoel je precies met 'nu krijg ik allemaal dingen te zien en te horen dat het de heilige Geest is die mij waarschuwd'? Zijn er andere mensen die je vertellen dat je angst van de heilige Geest komt, of speelt dit van binnen af? Ik denk dat je vooral door moet gaan met professionele therapie en die hulp moet gebruiken om je angst stoornis te verhelpen. Er is veel kennis over hoe dit zich ontwikkeld, en tot op zekere hoogte staat dit los van je geloof: atheïsten krijgen ook angststoornissen, bedoel ik. Het is wel interessant om te bekijken hoe het komt dat het jouw angst zo verwikkeld is met het katholieke geloof: ben je tot God gekomen als zoekende n.a.v. het trauma dat je benoemt? Ik beschouw geloof als iets persoonlijks wat continu in ontwikkeling is, ik wil je daarom graag aanmoedigen dat je je zeker niet schuldig hoeft te voelen dat je in sommige periodes kracht uit je geloof haalt en in anderen niet. God zal nooit je kindje zal weghalen als straf! Het is je gegund de energie die je nu aan je angsten kwijt bent ook kunt benutten om ook te genieten van het leven dat je draagt. Ik wens je dan ook veel sterkte en een goede verdere zwangerschap toe!

Ach wat naar voor je! 💞 Ik snap je angst en het lijkt dat je controle wil zoeken, maar het niet kan vinden en daardoor nog angstiger wordt.. Wat ik ook herken is het zwart-wit denken: óf ik vertrouw op God, óf op mijn lichaam. Volgens mij kan dat best samen gaan, want God heeft jou ook gemaakt. ❤️

Amen en Amen, zus♥️

Denk dat het komt door je angststoornissen en niet door je geloof hoor ! Dit staat los van elkaar. Ik ben zelf ook gelovig.

Je verhaal klinkt veel te complex om op te lossen met wat goed bedoelde tips, maar ik wil je even toch dingen meegeven vanuit een christelijke achtergrond: - Je lichaam is gemaakt om dit te kunnen. Vertrouwen op je lichaam en vertrouwen op God kunnen juist heel goed samengaan als je bedenkt dat het prachtig is gemaakt! - Je hoeft het niet alleen te doen. Zoek hulp, zowel professionele als bijvoorbeeld gelovige vrouwen die hetzelfde hebben meegemaakt. Misschien kan bijvoorbeeld een christelijke doula iets voor je betekenen? https://www.praktijkfebe.nl/doula-en-christen

Ik ben christelijk en geloof zeker niet dat God op die manier kinderen gebruikt. Dat je zwanger mag worden is een prachtig geschenk. Haal je angsten en de negativiteit niet in de war met het geloof! God is een God van liefde op de eerste plek. Het komt goed schat, de liefde en gezondheid zijn er door het geloof. Hopelijk je angsten niet x

Ik wilde iets vergelijkbaars typen. Ik geloof niet, heb één prachtig kind, één miskraam gehad en nu weer zwanger en alles gaat goed met de baby. Als God echt zo streng zou zijn, had hij mij - als niet-gelovige - echt niet mijn heerlijke kind(eren) gegund. Daarnaast denk ik dat je best wat lichter mag denken over de rol van het geloof. Als jij liever je geloof achter je wilt laten, dan kan en dan mag dat en dan gebeurt er niks ergs. Zoals er mensen zijn die geloven en een heel fijn leven hebben, zo zijn er ook mensen die niet geloven en een heel fijn leven hebben. Ik bedoel te zeggen: je wordt niet 'afgestraft' als je ervoor kiest om het geloof achter je te laten. Het leven gaat door en het leven is fijn, ook zonder God.

Ach lieverd, ik ben een sterk gelovige vrouw met twee kinderen. Ik ben 27. Je angst is heel begrijpelijk, maar niet realistisch. God neemt jouw kindje niet weg van jou. Je miskraam is ook niet omdat God jou wilde straffen of jouw kindje weg wilde nemen. Ik wil je graag een mooi boek aanbevelen: Good God van Lucas Miles. Het is wel in het Engels, maar een prachtig boek wat je zeker zal helpen. Ik wil je al te graag verder bemoedigen, maar als ik hier alles neer typ dan word het een boek op zich! Ik zal voor je bidden. Haal je troost alstublieft uit het Woord en hou je vast aan je geloof. God straft jou niet! 🤍 Je mag me altijd toevoegen en me een berichtje sturen. 🫶🏻☀️

Bekijk Good God op: https://www.bol.com/nl/p/good-god/9200000046818826?referrer=socialshare_pdp_iphoneapp

Wat zwaar en wat goed dat je hulp hebt gezocht!! En ik lees dat oa jouw geloof een voedingsbodem is geworden voor de angststoornis. Maar volgens mij, is het jouw angststoornis die praat en dwars zit, niet God. Voor mij is God niets meer dan liefde en ik zie God meer als een klokkenmaker (de wereld gemaakt en daarna met rust gelaten, af en toe opwinden) dan als een constante bemoeienis met werkelijk alles. De zon gaat op, wat mij betreft, gewoon omdat dat iedere dag zo is, niet omdat God iedere dag zegt dat dat moet gaan gebeuren.

Hier sluit ik mij helemaal bij aan.

Hé, wat heftig om dit zo te lezen. Ik snap je gevoel ergens wel. Toen wij ons kindje verloren met 22 weken zwangerschap, zei er ook een stemmetje in mijn hoofd dat het Gods straf was. Ik hoorde regelmatig een stem in mijn hoofd die zei: als je met dit gedrag niet stopt, krijg je misschien wel een miskraam. Toen het inderdaad mis ging, voelde ik me ontzettend schuldig. Maar als ik iets geleerd heb in die periode van rouw, is dat God dit ook helemaal niet gewild had. Ik ben inmiddels weer zwanger en vind het spannend om erop te vertrouwen dat het deze keer wel goed gaat. Ik denk dat dat ook heel normaal is. Ik lees in je bericht meerdere keren 'als ik dit doe, dan...' Ik geloof niet in een God die direct straft als we een keer iets niet goed doen. God is een God van liefde en wil niets liever dan in contact zijn met ons. Zijn er dingen die we soms anders of beter kunnen doen? Natuurlijk, we zijn geen van allen perfect. Maar het hangt niet af van Gods liefde voor ons, of wat hij ons wel of niet wil geven. Als het zo had gewerkt, had niemand meer kinderen op de wereld kunnen zetten, want zoals ik al zei, niemand is perfect. Ik hoop dat je ergens een stukje vertrouwen terug mag vinden. Hetzij nu in God, of überhaupt in deze zwangerschap. Weet dat het ook oke is om even zoekend te zijn in je geloof. Hij laat je niet los

Wat ontzettend naar dat je je zo voelt. Ik denk dat je geloof en je angsten ook los van elkaar staan. Ik mag dan wel niet gelovig zijn maar bij mentale klachten ga je vaak twijfelen aan alle fundamentele zaken in je leven zoals je relatie of/en je baan. Wel denk ik dat je uit welk geloof dan ook kracht en troost moet putten en geen angst. Erg goed dat je hulp hebt gezocht. Ik heb cognitieve gedragstherapie gevolgd en dat heeft mij erg geholpen. En zoals hier al werd gezegd: een miskraam is vaak het gevolg dat er iets in de ontwikkeling van de feutus niet goed gaat. Dit is wetenschap en niet het werk van een hogere macht. Dikke knuffel voor jou 🫂.

Ik ben ook geen specialist, maar wel ervaringsdeskundige want heb ook een angststoornis en sluit me helemaal bij deze uitleg aan.