Angst partner te verliezen

Ik kreeg ooit de tip om je zorgen te erkennen. Ze mogen er gewoon zijn. Met als visualisatie: 'kijk naar de zorgen, zie dat ze er zijn en zet ze in de hoek van de kamer neer. Zo hoef je je zorgen niet weg te stoppen, waardoor ze zich elke keer weer opdringen. Dat werkte bij mij heel goed, toen ik het gevoel had dat het niet zo goed ging met m'n dochter, terwijl ze gewoon goed ontwikkelde.

Ik heb dit ook. Angststoornis gehad en komt nu ook weer terug naar boven. Bespreek het met je partner en verloskundige, misschien kunnen zij nog iets voor je betekenen. Inderdaad een goede tip om je angsten te erkennen. Zo stop je het worstelen. Het heeft namelijk geen zin om er tegen te vechten, al hoewel dat wel je eerste gedachte is. En ohja, mijn mantra: gedachten zijn geen waarheid. Laat je hoofd maar kletsen. Mijn hoofd gaat ook standaard van het slechtse scenario uit ;) veel sterkte en succes!

Ik had dit nooit maar nu ik zwanger ben ervaar ik exact hetzelfde. Wat voor mij werkte is erkennen dat ik de angst had, en erkennen dat de angst erger was dan eerder. Ik heb geprobeerd mijn man er niet mee te verlammen en alleen een x extra gezegd dat hij voorzichtig moest doen. Verder heb ik zelf geprobeerd mijn gedachten en gevoelens steeds te rationaliseren. Als ik mee was gegaannop wintersport had ik dezelfde angsten namelijk niet gehad. Door er steeds op zo’n manier naar te kijken, en in de wetenschap dat hij echt geen gekke dingen zou doen kon ik het wat van me afzetten.

Dit heb ik ook geleerd bij de psycholoog. Nog maar 1 sessie maar het helpt nu al. Ik heb dit ook. Bij mijn man en nu kindje. Het is zo vermoeiend.

Ik herken dit ook, maar dan op een andere manier... vreselijke dromen over het vreemdgaan van mijn partner waarbij dingen die hij doet opeens erg verdacht worden zoals veel met zijn telefoon bezig, meer van huis, minder behoefte aan intimiteit etc. Terwijl bovenstaande zaken allemaal een andere reden hebben... Ik weet dat als er iemand is die ik kan vertrouwen dat hij het wel is, maar de angst dat hij toch met een ander loopt te flikflooien overheerst enorm... ik word helemaal gek van die gedachtes en drang om hem te controleren, herkent iemand dit soms ook?

Hier ook zo een, terwijl ik dat nooit had. Nu was er ene tijd terug een zware storm en moest hij over een brug voor eigenlijk niks, toen ben ik wel geflipt met de mededeling dat hij zijn leven in waagschaal gooit voor niks terwijl zwangere vrouw thuis op hem.zit te wachten. Of ik dan maar mee moest gaan maar dat wou hij niet want gevaarlijk. Toen is hij toch maar thuis gebleven 😂🙈 maar verder zeg ik m gewoon extra voorzichtig te zijn, uiteindelijk kan hij de straat uit gaan en er kan war gebeuren 🙈

Ik herken het enorm! Mijn vriend is afgelopen woensdag, geheel tegen alle verwachting in, levend thuisgekomen van een 5 daags skitripje🙈🤣 In mijn hoofd had ik de uitvaart al geregeld voor hij überhaupt weg was. Ik heb ook een angststoornis en daarbij nog een of andere afwijking waarbij ik alles gruwelijk overdenk. Ik zou er serieus een medaille voor moeten krijgen😂 Is hard werken al die scenario’s bedenken. Mijn grootste angst, nog groter dan t niet levend thuiskomen van mijn vriend, was dat ik in de dagen dat hij weg was zelf een hartaanval zou krijgen. Ik heb een zoon van 5 met een heftige vorm van autisme, die niet praat en niet zelfredzaam is. Ik dacht dus, wat als ik snachts in bed ineens de geest geef?? Dan loopt mijn zoon hier moederziel alleen rond zonder eten of drinken, kan niet naar beneden want poortje is dicht bij de trap. Dus ik had me bedacht dat ik een fles water zonder dop zou neerzetten plus een zak met wafels ofzo zodat hij ,in dat enorm waarschijnlijke geval dat ik een hartaanval zou krijgen, kon overleven tot papa thuiskwam. Dat school of Mn moeder of vrienden wel alarm zouden slaan als we nergens kwamen opdagen kwam niet eens bij me op door mijn angst. Na weken ermee gelopen te hebben heb ik t toch een vriendin verteld, en die zei gelijk nou breng me een sleutel. Ik app je elke ochtend of alles goed is, en hoor ik niets dan kom ik kijken wat er is. Nouuuu, 100 kilo viel van me af hoor! En gedurende de dagen dat hij weg was kreeg ik zoveel vertrouwen in mezelf weer dat ik de laatste twee dagen heb gezegd dat ze niet meer hoefde te appen. Mijn vriend heb ik gezegd dat we elke avond even beeldbellen en dat hij me moest laten weten als hij savonds thuis was. Dat heeft hij ook netjes gedaan. Gedurende de autorit heeft hij me bij elke keer stoppen laten weten hoever ze ongeveer waren. Dit hielp wel hoor met de angst! Het is echt ellendig als je die angsten hebt, maar je komt er alleen ooit overheen door ze aan te gaan. Hoe moeilijk ook. Succes!

Herkenbaar. Nu de baby er is, is het alleen maar erger. In mijn hoofd heeft hij elke dag een auto-ongeluk of valt hij van de trap. Vooral dat van de trap vallen, dat is hem in het begin van mijn zwangerschap overkomen, toen lag hij bewusteloos op de trap. Nog nooit zo geschrokken. Dat blijft me nu achtervolgen. Of uitglijden in de badkamer, noem maar op. En dat mijzelf ook wat overkomt trouwens. Ik wil niet dat mijn meisje er alleen voor komt te staan. Is dat niet normaal en heet dat niet gewoon bezorgdheid?

Ik wil niemand bang maken maar dit is bij mij uitgelopen op een angst en paniekstoornis. Vond paniekaanvallen altijd onzin tot ik ze zelf kreeg zo angstig dat er iets kan gebeuren dat je nergens anders meer aan kunt denken. Bij iedere jeuk kramp of pijn de huisarts willen bellen. Niet meer in een auto durven zitten want wat als.. Dit nam me zo over dat ik uiteindelijk een anti depresiva heb gekregen tegen deze aanvallen en godzijdank sloeg het aan en ben ik weer een vrolijke iet wat over bezorgde mama.. Nu zwanger van de tweede en voel soms iets weer opkomen helemaal nu met het hele coronavirus gebeuren. Dochter ziek dan zal het vast dat zijn slaat natuurlijk nergens op. Dat weet ik nu maar tijdens een 'aanval' lijkt alles logisch en de grootste rampen zie ik al gebeuren.

Persoonlijk vind ik dat geen gewone bezorgdheid meer, als dat elke dag zo in je hoofd zit. Snap wel dat je daar zo’n last van hebt nadat hij van de trap is gevallen, maar zoals jij het beschrijft, gaat het echt wel over een redelijke diepe angst. Geen normale bezorgdheid. Zou er ook wel een beetje mee opletten dat het niet verder escaleert, want naarmate de angst verergert, wordt het steeds moeilijker om ermee om te gaan.

Het overheerst mijn dagelijks leven niet of zo hoor, maar met vlagen denk ik daar aan. Ik krijg ook geen echte paniek maar ik denk er wel over na wat er dan moet gebeuren als er iets zou zijn. Ga dan niet extra bellen naar hem of zo. Maar ik zal er op letten dat het niet erger wordt.

Pfoe, heftig dat zo het zo erg is geworden bij jou! Gelukkig heb je hulp gekregen en gaat het nu beter. Ik heb mijn hele leven al dat soort gedachtes dus ik hoop dat het erbij blijft. Anders zal ik zeker op tijd hulp zoeken.

Dit herken ik volledig.. Sorry, lang verhaal! Kan het gewoon niet kort uitleggen 🙈 Heb een hele geschiedenis met m'n vriend, we zijn 2 jaar en exact 9 maanden samen geweest, hij heeft mij bedrogen en we zijn iets langer dan een jaar uit elkaar geweest. Heb hem nooit iets kwalijk genomen, altijd contact gehouden, elkaar toch niet los kunnen laten.. Nu sinds 17 juli terug samen en sinds die dag ook zwanger, waarvan ik het de eerste 5,5 maanden niet wist.. Het gaat goed tussen ons, beter dan ooit zelfs, en ik kan niet gelukkiger zijn (buiten de stress dan, ivm alles klaar krijgen..) Maar toch zijn er belletjes die steeds gaan rinkelen bij bepaalde dingen.. Een soort gedrag dat hij toen ook had in die slechte periode. Zijn beste vriendin, die ik niet vertrouw, die stuurt. De schrik dat hij weer dingen gaat achterhouden.. Voel me er rotslecht over, en hij weet dat ik zo denk en dat maakt het nog erger voor mij, want ik heb dan bang dat hij gaat denken dat ik hem niet vertrouw, en dat is juist niet zo! Ik vertrouw hem volledig, maar vertrouw sommige handelingen gewoon niet, sommige vrouwen gewoon niet meer... Heb vaak zin om in zijn gsm te neuzen of zijn Facebook.. En moest ik ernaar vragen zou hij me dat laten doen ook, omdat hij niets te verbergen heeft voor mij.. Maar toch spookt het door m'n hoofd, en dat knaagt bij mij enorm hard...

Echt zo herkenbaar! Ik snap ook niet waarom GTST mij nog niet heeft gevraagd als scenarioschrijver 😂 Als ik niet 100% kan bewijzen dat iets ongemogelijk is, dan kan het dus wel en "kan gebeuren" wordt bij mij "gaat dus gebeuren". En omdat ik dan voor mezelf dus heb bedacht dat het niet onmogelijk is, is het ook bijna onmogelijk om mezelf er van te overtuigen dat mijn angst niet realistisch is. De hele dag ben ik dan bezig met "wat als" scenario's. Echt dat een mens zoveel kan denken... Het enige wat uiteindelijk een beetje rust geeft is dat ik weet dat ik zo ben en zo denk, maar dat duurt iedere keer even voordat ik daar ben, omdat ik altijd eerst denk "maar deze keer is het wel realistisch"

Wat rot dat hij wel een keer de mist is in gegaan, maar wel fijn dat het nu zo goed gaat tussen jullie! Het enige wat je kan doen is het gesprek aan gaan en hem er toch op vertrouwen dat er niks anders speelt, al weet ik nu hoe moeilijk dat kan zijn... Bij ons is geen van beide ooit vreemdgegaan, maar hebben wel een zwaar jaar met relatie therapie achter de rug... gelukkig ging het in de zomer steeds beter en hadden we onverwachts in september een positieve test in onze handen... onze wereld stond even op z’n kop, maar we zijn er beide voor de volle 100% voor gegaan en het gaat eigenlijk nog steeds goed in onze relatie. Maar toch heb ik die dromen, angsten, drang om hem te controleren, vermoedens etc. Word er echt gek van en heb hier afgelopen weekend een serieus gesprek met hem over gehad en hij heeft mij gerustgesteld dat ik echt de enige ben, dat hij voor ons gezin gaat, dat er geen ander is... en daarna was het ook weer goed qua angsten, tot gisteren.... Ik had afgesproken om 19u met vriendinnen maar was iets later en hij had gezegd laat thuis te zijn ivm werk maar hij was opeens eerder thuis en vroeg direct: ik dacht dat jij weg zou zijn? En de vraag: hoelaat ben je precies thuis? En verdorie, nou zijn die gedachten en angsten er weer.... zo van, zou er iemand gisteravond bij ons thuis zijn geweest? Waarom vraagt hij dit terwijl het hem normaal niet zoveel uitmaakt? Hebben deze angsten en gedachten echt met zwangerschaps hormonen te maken? En hoe stop je het? 🙈

Wat fijn dat er toch meer mensen zijn die dit herkennen... jouw verhaal klinkt idd ook heel herkenbaar, zo stom hè!:( bij de tussenstops even appen is ook een goeie! Ga ik ook vragen. En ik hoop idd dat het ooit beter wordt haha..

Hij weet hoe ik denk en weet natuurlijk ook van waar die gedachten komen, maar toch moet dat voor hem ook niet makkelijk zijn.. Ik verwijt hem niets maar ik denk dat dat bij hem toch moet overkomen alsof ik het hem nog altijd verwijt dat hij toen iets gedaan heeft waar hij niet bij nagedacht heeft en mij toen enorm veel pijn heeft gedaan. Terwijl ik dat hem al vergeven had vanaf dat we uit elkaar waren omdat ik weet dat ik ook mijn fouten heb gemaakt toen. Fijn om te horen dat jullie relatie ook nog steeds goed loopt. En zo'n momenten zoals jij gisteren hebt gehad heb ik ook al gehad. Dingen die precies ineens opvallen waar hij zich normaal niet zo druk over maakt. Maar dan probeer ik te denken dat het gewoon uit ongerustheid is dat hij toch wilt weten hoe laat je thuis bent, of waarom je nog niet vertrokken bent. Misschien dacht hij dat je je niet zo goed voelde en dat dat de reden was dat je iets later weg was. Of misschien wou hij iets gaan drinken met vrienden, aangezien jij ook met je vriendinnen weg zou zijn.. Er kunnen verschillenden verklaringen/redenen zijn voor zijn vragen en je kan er altijd eens voorzichtig achter polsen als je er echt mee inzit, dat doe ik ook dan. Je kan dan gewon vragen wat hij op z'n avondje alleen thuis gedaan heeft, of hij er van geprofiteerd heeft om iets op tv te zien dat jij nooit wilt zien bv.. Bij mij worden die gedachten sterker door die hormonen denk ik, ook nu dat er een kindje op het spel staat, dat was er de vorige keer niet.. Het helpt nu bij mij ook niet dat onze beste vrienden, die al even lang een koppel zijn als wij zouden zijn in totaal nu, uit elkaar gaan en in de knoop zitten met hun zoontje van 2,5 jaar oud.. Kom zelf ook uit een gescheiden gezin dus die schrik zit er bij mij zowiezo in. Hoe je het stopt? Ik denk dat we gewoon moeten verdoen zoals we nu bezig zijn: blijven praten met onze partners over die dingen, over die angsten, niets opkroppen.. Zij kunnen het niet wegtoveren, maar kunnen ons wel bevestigen dat die angsten ongegrond zijn, niet nodig zijn..

Praat er over dat je bang bent meschien blijft hij dan thuis voor jou

Zodat haar man/vriend nooit meer iets kan doen omdat zei angstig is? Vreemde oplossing

Ja het blijft kl*te maar ik weiger om mijn leven stop te zetten voor mijn angst. En al zeker mijn partner beletten om dingen te laten vanwege mijn angsten. Hij luistert er wel naar, probeert begrip te tonen, en idd checkt wat vaker in dan de gemiddelde partner. En ik probeer niet gilllend gek te worden op zulke momenten🤪 Het fijn om het hier te kunnen delen in elk geval😊