Angsten als moeder zijnde

Delen herken ik heel goed. De niet zo onbezorgde start heeft er denk ik heel veel mee te maken. Ik ben gestart met een trauma verwerkings traject. Ook al voel ik lichamelijk en in mijn hoofd heel veel weerstand tegen de therapie, ik moet dit doen want ik kom er zelf niet uit. En zoals jij al zei: Google zou verboden moeten worden in momenten van paniek. Je doet het echt goed lieve mama. Wat zal je aan het einde van de dag moe zijn maar je meisje doet het zo goed! Zorg voor jezelf❤️

❤️❤️ Wat doe je precies in dat traject?

Lieve mama, Ik herken het brein dat ‘op hol slaat’ en van ‘0 naar 100 in de paniekmodus’ schiet. Niet vanwege hypochondrie maar wel een ander thema dat met enige regelmaat opspeelt. Ik heb ook een dochter en ben momenteel hoogzwanger van weer een dochter. Daar ik altijd dacht jongens te ‘krijgen’ is het niet zonder reden dat ik meiden ‘krijg’. Ik merk steeds vaker dat het thema (om het zo maar even te noemen) steeds vaker opspeelt bij mij, dat heeft mede dan ook nog met mijn werk te maken dat ik daarover teveel hoor/zie/lees. Op die momenten, als dat brein op hol slaat, kom ik er ook niet meer uit en ja dat weet ik ook van mezelf. Precies zoals jij het mooi omschrijft. Ik heb besloten om na deze zwangerschap hiervoor hulp te gaan zoeken, in welke vorm weet ik nog niet precies. Dat ben ik momenteel (eindelijk verlof) aan het onderzoeken. Ondanks dat jij aangeeft al vaker therapie te hebben gehad zijn er diverse vormen van hulp (denk aan haptonomie, walkandtalk, div coaching, familieopstellingen icm ..). Ik ben van mening dat we vaker in het leven een keer therapie/coaching nodig hebben, we veranderen immers en ook hebben we te maken met diverse rollen in het leven; inmiddels ook de rol mama. Dat is niet niks en brengt een behoorlijke verantwoordelijkheid met zich mee. Mijn dochtertje heeft ook de zesde ziekte gehad en is daar flink ziek van geweest, lange na sleep mbt haar energie! Ik kan mij zo niet meer herinneren of zij blauwe lipjes had (dit zwangerschapsbrein functioneert momenteel niet heel geweldig😅). Lieve mama, je bent je al van het eea bewust. Dat is al de helft, daar mag je trots op zijn! Nu gaan onderzoeken wat jou helpt om de scherpe randjes er weer af te halen. You can do this! 💕

Dankjewel ❤️ Zal toch nog eens moeten kijken naar eem vorm van verwerking. Heb ook al gedacht aan haptonomie idd. Fijne zwangerschap 😘 Hopelijk voor jou ook snel meer mentale rust!

Goed dat je je verhaal deelt! Ik herken het helemaal. Ik ben ook enorm bang dat mijn kinderen een ernstige ziekte krijgen of hebben. Denk ook hypochondrie. Mijn zoon had deze week ook koorts, wat vermoeid en andere vagen klachten. Ik denk dan meteen dat hij een vorm van kanker heeft. Ik google me ook suf, en heb vandaag ook echt een slechte dag. Ik krijg de pieker en angst niet meer uit mijn hoofd. Ik heb moed verzameld en een afspraak gemaakt bij de huisarts, heb er nog nooit eerder hulp voor gehad. Wil er zo graag vanaf. Ik had er juist tijdens allebei mijn zwangerschappen geen last van.. zo heerlijk. Soms gaat het weken goed, maar op het moment dat mijn kinderen: spugen, koorts hebben of vlekjes.. triggert het enorm. Weet dat je niet alleen bent, dikke knuffel!!

❤️❤️

Ik denk dat je man hier best wat meer in kan betekenen. Ipv met ogen rollen kun je iets afspreken wat je op dat moment kan helpen. Zelf heb ik een lange tijd last gehad van paniekaanvallen. Als ik dan merkte dat het begon kon mijn vrouw mij juist goed steunen door te zeggen dat er niks aan de hand was, en dat ik het aankan. Zij drong dan tot mij door, wat mij zelf op zo’n moment niet lukt. Zo kreeg ik m’n gedachten weer op de rit. Ik ben er vanaf gekomen door de online training van Mike Hoffmeister. Zijn stappenplan hielp mij enorm! Je bent verpleegkundige dus je mag wel wat meer vertrouwen op je eigen kennis en kunnen!☺️

Hoii beetje oud topic maar ik herken je verhaal super goed. Weet ook niet zo goed wat ik er mee moet, ik probeer zelf steeds in mijn hoofd te herhalen dat ik moet genieten en dat er niks aan de hand is maar idd gaat het niet echt uit mijn lichaam. Sommige weken heb ik het minder dan andere weken. Maar wordt er ook echt gekkk van.

Hey, wat vervelend dat jij hier ook last van hebt! Welke angsten heb jij?

Hi! Ik kan je helaas niet helpen, ik heb wel een vraag. Ik ben nu 33+5 zwanger van ons zoontje, en merk dat ik ook enorm met angsten kamp. Dan bedoel ik niet de logische zorgen maar écht pure paniek om of alles goed gaat, terwijl het een gezond ventje is. De pop poli kan hierin niet veel voor mij doen helaas. Hoe ben jij hier tijdens de laatste loodjes mee omgegaan,

Ik heb vooral heel veel angsten voor de toekomst. Zo bang daar haar iets ergs gaat overkomen… ☹️

Ik antwoord je morgen❤️

Ja heel herkenbaar helaas ❤️

Dankje. Hier in m’n omgeving is vannacht een newborn (wel prematuur) overleden en mijn stress is nu weer zoveel groter 🥲

Vooral veel angst rond om ziektes inderdaad. Nu is mijn zoontje ziek: verkouden met koorts maar ik denk dan meteen aan het allerergste. Zoooo irritant. Houd me dan echt de hele dag bezig. Mijn zoontje moest de 1e 24 uur van zijn leven op de neonatale afdeling liggen met antibiotica omdat ze een infectie vermoedden en ik denk dat dit ook mee speelt. Ik vond dat toen zo heftig: dat er “ineens” iets heel ergs kan zijn. Voor mijn gevoel ligt het nu altijd op de loer, dus ik moet altijd alert zijn zodat ik zo snel mogelijk kan handelen. Voor dat ik moeder werd had ik het ook al, dan ging het meer over mezelf (soms nog steeds trouwens en dan ben ik bang dat mijn zoontje zonder moeder moet opgroeien). Ik blijf tegen mezelf herhalen dat ik het écht wel ga merken als er iets super ergs aan de hand is en dat ik er sowieso niks aan kan doen om dat soort dingen te voorkomen, maar sommige dagen lukt het me echt heel slecht om dat aan te nemen..

Och wat naar 😟 Bah. Snap dat je daar echt door getriggerd wordt. Ik heb tijdens mijn laatste weken vooral angst gehad om het idee of ik geen zwangerschapsvergifting zou ontwikkelen. Mijn moeder heeft bij mij zodanig HELLP ontwikkeld dat als ik niet was gehaald we allebei dood hadden kunnen zijn, en het de kans dat ik een vorm van zou ontwikkelen zou daardoor groter zijn. Wat mij vooral kalm heeft gehouden is echt het leren omdenken en het tot stiltand manen van je gedachten en gevoelens, en dan heel bewust nagaan of het een reeële gedachte of gevoel is of niet. Dat kost heel veel energie en heel veel moeite, maar je brein went daar aan en gaat dan zelf positief reageren. Maar goed, laatste weken is gewoon spannend en je bent er pas vanaf als je kindje goed en wel op je borst ligt. Daarna beginnen andere zorgen😜😘

Dit is ook heel herkenbaar voor mij (en velen denk ik). Je kind is je allergrootste en belangrijkste "bezit", en door die onvoorwaardelijke liefde besef je zo goed wat je kan verliezen. Ik kan ook echt wel afdwalen naar "wat als...". Belangrijk is om dan terug te komen in het hier en nu, en HIER en NU te genieten van wat je hebt. Al het andere mogelijke zie je wel als het zich aandient.

Zorgen heb je vanaf de 2 streepjes voor altijd denk ik. Maar zorgen of extreme zorgen zonder aanleiding zit een verschil in. Dankjewel! Ik hoop dat ie lekker met 37wk komt 😂

Hahaha hoop het ook voor je 🤣 Succes nog!

Bij mij speelt het nu weer enorm op, omdat de kindjes ziek zijn! Hoe is het met jullie nu?