Angststoornis na bevalling

Ik heb geen ervaring bij mezelf maar een vriendin van me heeft een angststoornis en zij weet precies wat haar triggert en wanneer een aanval opkomt. De triggers vermijd ze zoals drukke plaatsen en als ze een aanval voelt opkomen zondert ze zich af en mediteert. Weet je wat jou angstig maakt?

Ik denk inderdaad dat het zaak is uit te zoeken wat je zo triggert. Zoek hier hulp bij van een psycholoog. Na een traumatische bevalling heb ik bij een psycholoog hulp gezocht voor angst problemen. Bij mij heeft EMDR goed geholpen

Nee dat is net zo bizar... Ik kan het gewoon krijgen als ik 's avonds tv kijk, of uit de douche kom, of eender welk moment... Heel vreemd. Ik ben gewoon heel erg bang dat er lichamelijk iets mis is en dat ik zal sterven (klinkt erg dramatisch, maar dat zit zo in m'n hoofd)... Heb zelfs al een CT van mijn hoofd gehad en 2 x een cardiogram die uiteraard niets verontrustend lieten zien en toch kan ik niet geloven dat dit puur psychische problemen zijn.

Jammer genoeg kan ik pas begin augustus bij de psycholoog terecht... Ik zou gewoon willen horen van andere mama's welke gevoelens zij dan hebben/hadden en of ik echt zeker mag zijn dat het louter mentaal is en niets lichamelijk. Het is vooral dat waar ik erg bang voor ben momenteel, dat er echt iets grondig mis is (hoewel testen al hebben aangetoond dat het niet zo is) 😟

De geest is zo'n ingewikkeld gegeven ☹️ veel sterkte alvast. Houd moed!

Ik zou hier boeken over kunnen typen, maar laat ik het kort houden 😂. Ik heb een angst en paniekstoornis, al sinds 2008 geconstateerd/begonnen. Na jaren met wat ups and downs, en 2 jaar training bij psycholoog van 2008 tot 2010 en nog een jaar ergens in 2016, waren we in 2019 klaar voor de zwangerschap, maar het kwam na de geboorte(17 juni 20) toch weer opzetten. Gelukkig meteen met mijn man gaan zitten en oefeningen gedaan. Na een week was ik weer meer mijzelf. Wat bij mij vaak het geval is, en dit keer was dat ook weer, is dat ik stress om stress, angst om angst krijg. Dit zijn stomme vicieuze cirkels waar je uit kan stappen door er bij stil te staan wat je bezig houdt. Wat spookt er rond in je hoofd? Vind je iets spannend? Het voordeel wat ik had, is dat ik uit ervaring weet waar ik stress van krijg, dus de onderliggende gedachten snel gevonden. Die heb ik opgeschreven, en samen met mijn man uitgepluisd en samen gaan weerleggen. W.b. medicatie krijg ik 30 mg citalopram, van 20 naar 30 gegaan vanwege angststoornis tijdens zwangerschap. Sinds wanneer krijg je de medicatie? Die werkt namelijk vaak 100% na een paar dagen tot 2 weken. Dus misschien dat het nóg meer gaat werken. Overigens zie ik mijn medicatie als een hulpstuk om zelf de gedachten en aanvallen te kunnen onderdrukken. Ze maken het makkelijker, ze zorgen niet dat ze weg blijven. Dat ze wegblijven, dat kan je zelf! Je leert dat je het nu beter kan, en krijgt meer vertrouwen en goede ervaringen. Mocht de medicatie niet genoeg lijken, kan je altijd contact opnemen met je huisarts of psycholoog. Ik zag dat je nog moet wachten tot je met een psycholoog kan praten, maar de tijd vliegt met je lieve dochtertje denk ik zo. Jaloers dat jouw dochter doorslaapt! Op zich is die van mij 3 weken oud, dus dat kan ook nog gebeuren haha. Als je iemand zoekt om te praten over je angsten, dan sta ik klaar! Ook als je tips zoekt om de tijd te overbruggen tot je met een psych kan praten. Ik ben geen psycholoog, maar mag toch denken dat ik wat tips heb na 12 jaar 🤭. Succes met alles, en je komt hier vanaf. Je doet alles voor je meisje, maar ook alles voor jezelf om met de angststoornis te leven, dat is wat je kunt doen nu en dat doe je goed! 😘 Oeps toch veel geschreven 😂.

Hoi, wat vervelend voor je! Maar ga jezelf niet meteen labelen met een “stoornis”. Blijkbaar is er een trigger ontstaan waar je je niet bewust van bent die de angst veroorzaakt. Doordat je die trigger nog niet hebt ontdekt, ervaar je angst vóór de angst en zo zit je al snel in een vicieuze cirkel. Door uit die cirkel te komen zijn er veel mogelijkheden! Allereerst is het goed om je eens in te lezen in wat angst precies is, zodat je het niet als je vijand gaat blijven zien. Angst is namelijk een mooi biologisch systeem wat ons waarschuwt in tijden van (echt)gevaar. De tips die ik je kan geven: misschien is het fijn als je eerst leert omgaan met je gedachten, welke zijn irritationeel en welke rationeel. Dit kun je doen met cognitieve gedragstherapie. De tweede stap is vaak iets van een diepte therapie zoals psychotherapie( of alternatief: hypnotherapie of bijv Jungiaanse). Dan kun je namelijk de diepte in en naar de angst toe, dan zul je gaan ervaren wat er nou echt onder die angst zit en wat de triggers zijn. Geef jezelf hier ook echt de tijd vóór.. zodra je door hebt wat je angst telkens triggered, kan je met de angst gaan zitten. Dan kan je gaan leren om als een surfer mee te gaan met elke angst golf en de regie weer terug nemen ipv dat het je telkens overneemt. Het komt echt goed! je komt er echt heel veel beter uit geloof me.

Onderschat je hormonen niet! Deze kunnen ook grote invloed hebben in hoe jij je nu voelt. Ik ervaar momenteel ook veel angst en merk dat mijn zwangerschapshormonen dit versterken. Vreselijk! Mijn vorige zwangerschap/bevalling als traumatisch ervaren bovenop een burn-out die er al aan zat te komen. Ik heb uiteindelijk psychomatische fysiotherapie opgepakt en schematherapie mogen ontvangen. Het bleek dat ik steeds weer in dezelfde valkuilen stapte van o.a. een zeer kritische ik en gekwetste kind. Ondertussen heb ik via een opleiding ACT geleerd hoe het brein en onze gedachten werken. Ik kan nu beter mijn gedachten labelen, begrijpen waarom ik deze gedachten heb en er een actie opzetten. Dit kan defusie, mindfulness, focus leggen op levenswaarden e.d. zijn. Ondanks dit hele avontuur brengt deze nieuwe zwangerschap alles weer omhoog en is het hard werken om de angst te blijven voelen, accepteren en los te laten. In mijn geval is het oud. Het is nu niet meer nodig dat de angst mij beschermt. Het is vreselijk om je zo te voelen. Paniekaanvallen had ik soms. Het is goed dat je meer hulp krijgt, want dit is niet wat je in je eentje uit kunt pluizen... Sterkte!

Bedankt voor je reactie! Als je dat ziet zitten wil ik heel graag eens verder praten hierover... Gewoon om eens te horen wat jij ervaren hebt en hoe je dit concreet hebr aangepakt... Daar zal ik wellicht toch al steun uit kunnen halen, uit jouw reactie op zich ook al!

Hai, heel erg bedankt voor je reactie... Ik ervaar inderdaad zelf ook dat het vooral angst is om de paniekaanval te krijgen die het dan weer triggert... Ik vind het gewoon zo erg dat ik me zo voel, zo niet mezelf en niet wie ik vandaag zou willen zijn. Ook dat ik geen idee heb hoe dit zo plots is kunnen opkomen, alles ging echt goed zowel met Noor als de rest dat zich in m'n leven afspeelt, dat maakt die klap nog zwaarder. Vooral heel frustrerend dat ik het gevoel heb dat in het niet meer in de hand heb. 😟

We kunnen telefoonnummers of emailadressen uitwisselen via Facebook of Instagram? (Zet liever niet mijn tel nummer of mail openbaar)

Top! Je kan me toevoegen op facebook Amber Vrstrepn

Ik heb ongeveer 4,5 jaar geleden een angststoornis ontwikkeld nav traumatische ervaringen binnen een relatie. Ptss was het in principe. Waarbij ik met name last had van spontane paniekaanvallen, derealisatie en depressie. Het kwam uit het niets, want ik was al meer dan een half jaar bij hem weg en zat inmiddels 3 maanden in een nieuwe relatie (met mijn huidige partner en vader van ons eerste kindje). Ik wist niet wat het was in het begin. Ik dacht echt dat ik een of andere hersentumor ofzo had. Heel eng was het. In ieder geval heb ik nooit medicijnen genomen. Mijn mening daarover is dat ze de klachten enkel verdoezelen, maar je de oorzaak daarmee niet aanpakt. Tuurlijk is het prima als je wel medicatie wilt nemen, want het is ook heel heftig allemaal. Ik denk dat ik er met name enigszins doorheen ben gekomen door de enorme toewijding en steun van mijn vriend. Uiteraard heb ik psychologische hulp gehad. Ik heb hypnotherapie geprobeerd, orthomoluculaire arts en 3 verschillende psychologen. De cognitieve gedragstherapie heeft denk het meest geholpen. En de ademhalingstechnieken pas ik nog dagelijks toe in bepaalde situaties. Maar ik heb er nog steeds last van. Ik durf nog steeds niet ver weg als ik zelf moet autorijden, ik heb constant het gevoel dat ik "slap" ben en ik vind het soms eng alleen te zijn. Maar het is al zoooveel beter dan 4 jaar geleden. Daarom weet ik dat het iets is dat met de tijd, de juiste hulp en een positieve mindset beter zal worden. Ik kan er ook uren over door praten. Ik praat uiteraard vaak met mijn vriend erover, maar hij snapt het niet écht natuurlijk omdat hij het zelf nog nooit heeft meegemaakt. Maar ondanks dat ik er nog steeds last van heb, voelde ik me sterk genoeg om voor een kindje te gaan. We hebben bewust gekozen voor een kindje. En het is zeker lastiger dan in andere gezinnen omdat ik niet veel in mijn eentje durf te ondernemen. Maar ik probeer zoveel mogelijk juist wél te doen.

Hoi, bedankt voor je reactie... Dat gevoel van dat ik iets ernstigs heb (hersentumor of hartproblemen) zit ik ook mee... Nu hersentumor is reeds uitgesloten omdat ik een CT-scan heb laten nemen, maar dan blijft toch die overtuiging er dat er echt iets goed mis is en de angst zit er om dan plots te sterven (klinkt echt heel luguber) ... Ik hoop snel geholpen te kunnen worden met psychologische hulp, het gaat nu de laatste dagen wel al beter hoewel ik bij elke pijnscheut of hoofdpijn of... Onmiddellijk denk 'oh nee ik krijg het weer' of 'zie je nu wel, er is echt iets anders aan de hand'... Voor mijn vriend moet dit soms erg vermoeiend zijn, hij steunt me wel maar ik merk dat hij wel zoiets heeft van 'er is niks aan de hand, doe rustig' en op die moment kan je dat natuurlijk niet... Kan je misschien uitleggen hoe die cognitieve gedragstherapie dan concreet in z'n werk gaat? Heb er al veel over gelezen maar kan niet echt plaatsen hoe dit zou helpen... Groetjes en bedankt alvast

Dat van de angst om te sterven snap ik zeker. Het probleem is namelijk dat er ook echt lichamelijke reacties optreden. Alleen komen die door je angst en niet door een echte aandoening of ziekte. Maar je vriend kán het ook niet echt snappen. Mijn vriend heeft het eerder gezien bij een goede vriend van hem, dus hij wist ermee om te gaan. Misschien een idee om hem eens mee te nemen naar therapie. Hoeft niet meteen bij de eerste sessie. Maar gewoon dat hij van een specialist leert om je te helpen bijvoorbeeld. Je hebt echt zijn steun nodig nu! Maar het heeft bij mij ook lang geduurd voor ik overtuigd was dat het niets ernstigs was. Dat heeft tijd nodig omdat je lichaam gewoon plots iets geks doet wat je niet in de hand hebt (na een tijdje heb je dat wel,maar nu heb je misschien nog geen controle erover). Over de cognitieve gedragstherapie.. daar kun je het beste met je therapeut over praten en informeren, want bij 2 verschillende therapeuten deden ze andere dingen bij mij. Het ligt ook aan jou als persoon en waar je angst ligt denk ik. Maar de basis daarvan is eigenlijk gewoon oefeningen doen (samen, maar ook alleen) om je gedachten te veranderen. De oefeningen zijn vaak vooral confrontatie en toch gewoon doen, zodat je "onbewust" leert dat je angsten ongegrond zijn. Dus ik was bijvoorbeeld onder andere heel bang om auto te rijden en ik ben toen weer kleine stukjes gaan rijden met mijn vriend naast me. En als het me teveel werd, reed hij verder. En zo steeds kleine stapjes. En nu rijd ik weer zelf, alleen de snelweg nog niet of echt verre stukken. Laten we zeggen 10km. Nou, dat is voldoende om in mijn eigen omgeving weer normaal te functioneren. Maar misschien als je meer wilt praten erover ofzo dan ook via fb misschien..? Je mag me best een berichtje sturen 😊 Dominique van Drongelen

Ja herkenbaar, dat is ook het controle deel in ons die we niet kunnen loslaten. We willen hoe dan ook controle hebben over ons lichaam en hoofd en zodra we dat niet hebben schieten we in paniek. Is heel normaal , probeer vooral niet te hard te zijn voor jezelf en te oordelen. Je bent al hulp gaan zoeken en doet wat je kan, wees daar trots op! je wilt het nu niet horen maar ik blijf het toch zeggen, uiteindelijk kom je er echt veel beter uit.

Ik heb je toegevoegd! ( Femke de koning)

Herkenbaar! Voor mijn zwangerschap was ik al erg paniekerig. Ik heb 2 jaar geleden een onderhuids bultje voor mijn oor ontdekt en ben daar 2 keer voor bij de huisarts geweest. Beide keren heeft de huisarts gevoeld en deze zei dat ik me geen zorgen hoefde te maken. Dit heb ik toen ook losgelaten. Na de zwangerschap, mijn dochtertje is nu 3 maanden, is die angst weer volledig terug en gaan er gedachten in mijn hoofd rond dat het toch kanker is en dan schiet die paniekmodus weer aan. Op mijn tweede werkdag ook out of the blue een paniek aanval gehad. Ik denk dat het bij mijzelf gewoon een combinatie is van ontzwangeren, onbewust veel stressen en het slaaptekort sinds ik moeder ben.

Hoi, ik zie dat dit een oud topic is maar ben er al googelend op gekomen. Mijn zoontje is nu 4,5 maand en ik heb ontzettend veel angst- en paniekklachten. Ik zag dat @svemke hier al jaren ervaring mee heeft, zou ik een keer met je kunnen praten hierover?

Ik weet niet of zij nog online is. Maar ik heb ook al jaren last van een angststoornis! Ik zou best met je willen praten over dit alles! Mijn dochter is nu 4 maanden. ☺️