Angststoornis

Ik heb zelf geen ervaring met medicijnen, maar wel met angsten. Bij mij hielp therapie bij een psycholoog (niet pop-poli) enorm. Ook als je medicatie wilt, zul je hulp moeten vragen. Je eerste stap is nu toch echt naar de huisarts gaan. Doe dat alsjeblieft. Ga niet zelf aanmodderen. Zet je verhaal voor jezelf op papier en ga naar je huisarts. Sterkte!

Lieve anoaccount, Allereerst wil ik zeggen dat het super goed is dat je om hulp vraagt en je bent niet alleen! Ik weet hoe het is om te leven met angsten en dat gun ik werkelijk niemand! Zelf geen sociale angsten maar wel erge angst voor de dood. Dit altijd al gehad maar sinds ik 2 jaar geleden moeder werd werd deze angst heel sterk.. waarschijnlijk omdat ik nu veel te verliezen heb. Ik ging van de ene paniekaanval in de andere en probeerde alle ballen hoog te houden (wat niet lukte) uiteindelijk hulp gezocht bij psycholoog maar ook bij een social coach. Ik plaats de link hieronder misschien heb jij er ook iets aan: https://www.lifecoacheline.nl/ (via zoom). Dit is ook prijzig maar ik heb er heel veel aan gehad. Zelf geen ervaring met medicatie maar als jij het gevoel hebt dat dat goed voor je is dan schaam je niet voor wat andere denken en probeer het! Iemand zei op een bepaald moment tegen mij, ga eens een beetje leven en genieten van je dochter, al het andere is bijzaak en zo is het! Ik wens je veel succes en sterkte!

Hoi hoi! Psycholoog mét angststoornissen hier 🙋‍♀️ Dus van meerdere kanten kan ik je wat info geven denk ik. Maar sowieso; wat goed dat je hulp wilt vragen en wat rottig dat je nare ervaringen hebt bij een POP-poli. Even praktisch gezien een paar punten: - Je moet sowieso langs de huisarts voor een verwijzing. Als je niet goed weet waar je naar toe verwezen moet worden kan de huisarts of POH GGz (= de praktijkondersteuner van de huisarts) daar hulp bij bieden. - Mocht de tijd totdat je ergens terecht kan te lang zijn (de wachttijd bij de GGz is soms helaas erg lang), kan je aan de huisarts vragen of de POH GGz overbruggingshulp kan bieden. Zodat je toch gesprekken hebt met iemand tot het echte traject start. Je kan in plaats daarvan óók bij je zorgverzekeraar om wachtlijstbemiddeling vragen, dat werkt vaak goed. Je kan bij veel GGz instellingen online de wachttijd bekijken, zodat je dat vooraf al weet. - Sowieso zou ik zelf vooraf al kijken naar welke GGz je verwezen wilt worden. Wat spreekt je aan en wat niet als je op de website van een instantie kijkt? Krijg dit voor jezelf helder. - Medicatie kan inderdaad heel goed zijn om wat in de rust te komen. Ik zou dit echter niet door de huisarts laten voorschrijven maar door een arts binnen de GGz instelling waar je je naar toe laat verwijzen. Het mooie van angststoornissen is namelijk dat ze heel goed te behandelen zijn. In de startfase kan medicatie hierbij helpen om je wat meer te laten durven en uit je huidige situatie te halen, dat is heel fijn. Het kan echter ook zo zijn dat je, bij een geslaagde behandeling middels gesprekken, na een bepaalde tijd minder of geen medicijnen meer nodig hebt. Dan kan je soms gaan afbouwen. Daarvan zou ik er áltijd voor kiezen om dit onder begeleiding van een arts binnen de GGz te doen, en niet via de huisarts. Een huisarts weet veel, maar is daar simpelweg niet in gespecialiseerd. Verder, als mede-angstige; het is echt heel erg rot, en het kan voelen alsof je er nooit uit komt. Maar dat is echt niet zo, geloof me. De angsten zullen onderdeel blijven van wie je bent, maar hoeven je leven niet te bepalen zoals ze nu doen. Zet hem op! 🥰

Wat rot en vervelend! :( Misschien aan te raden om een psycholoog te benaderen? Vanuit die stap zou je misschien medicatie kunnen krijgen die bij jou past? Wel goed om te zien dat je het heel graag anders wilt. Nu helemaal omdat je kindje er is. Sterkte ermee in ieder geval! En beterschap!

Als kind van iemand met een soortgelijke angststoornis zeg ik: regel toch alsjeblieft psychologische hulp. Doe het voor jezelf en je kind. Zorg dat je zo lang zoekt tot je vindt wat je nodig hebt. Medicatie kan veel dempen, maar is uiteindelijk vaak niet de oplossing. Sorry dat ik misschien wat zwartwit hierin ben, maar ik ben opgegroeid met een moeder die weinig durft en die zichzelf volstopt met pillen die alsnog niks helpen. Is echt geen pretje.

Heel goed omschreven! Kleine toevoeging hierbij is dat je met een diagnose de psychologische hulp vergoed krijgt vanuit de basisverzekering. Ik vind het heel gek te horen dat je bij de pop poli zelf 400€ moest betalen, maar misschien werkt het daar anders… Een aantal jaar geleden ben ik ook ivm paniekaanvallen bij de huisarts geweest. Toen eerst naar de POH GGZ bij de huisartsenpraktijk geweest, waar ik snel terecht kon. Die heeft me vervolgens doorverwezen naar specialistischere hulp omdat ik meer sessies nodig had en de POH maar 6 sessies doet (geloof ik). Met een brief van haar ben ik naar een vrijgevestigd psycholoog gegaan en daar ben ik behandeld. Ik heb nooit een rekening gezien.

Uit ervaring zeg ik: het heeft ook tijd nodig om een hulpverlener te vertrouwen. Ik had bij mijn laatste psycholoog in het begin echt niet een prettig gevoel, maar wat heeft ze me kunnen helpen!! Na een stuk of 5 gesprekken werd mijn band met haar ook beter. Dus mijn tip is, zoek gewoon hulp. Mocht je na 5 tot 10 gesprekken nog steeds niet tevreden zijn met een hulpverlener, dan kun je altijd nog wisselen. Het wordt vergoed vanuit de basisverzekering als je een doorverwijzing hebt, dus niet geschoten is altijd mis.

Pop poli is gewoon vanuit de basis verzekering. Ik heb daar enkel mijn eigen risico voor moeten betalen. Maar misschien heeft ts een hoger eigen risico ingesteld

Wat maakt dat je bij de pop poli geen fijne ervaring hebt opgedaan? Wat iemand hier al benoemde, het heeft ook echt even nodig om een band op te bouwen. Ik heb zelf een angststoornis en kon op een gegeven moment ook niet eens meer naar de supermarkt of bijvoorbeeld werken. Heb maanden thuis gezeten. Maar medicatie heeft me daar niet uit geholpen, therapie wel. Medicatie kan een hulpmiddel zijn om je een zetje in de goede richting te geven, maar zonder therapie zal je niet heen veel veranderen aan de situatie…

En aanvullend daarop, therapie is in het begin gewoon k*t, is mijn ervaring. Je geeft je bloot, legt al je angsten op tafel… hoe vaak ik wel niet gehuild heb bij de psycholoog of een paniekaanval gehad heb omdat alles zo confronterend was. Het was super zwaar, maar het maakt wel dat je uiteindelijk stappen kan maken

Precies dit inderdaad. En ook: toen ik therapie had voor mijn angsten, vond ik het verschrikkelijk dat iemand me de waarheid vertelde en mij een spiegel voor hield. Ik vond therapeuten uitermate bot en onvriendelijk, maar dat had gewoon met mijn eigen onzekerheid te maken. Juist van die therapeuten moet je kunnen verwachten dat ze hun ongezouten mening vertellen zonder erom heen te draaien.

Een heel lang verhaal maar ik heb in het verleden wel eens drugs gebruikt (3/4 jaar geleden). Hiervan waren de verloskundiges etc op de hoogte, dit werd namelijk gevraagd tijdens de intake bij de verloskundige en ik ben daar toen gewoon eerlijk over geweest. Ze wouden toen dat ik drugs testen ging doen, ik vond dat een beetje overdreven omdat zoveel mensen wel eens drugs gebruiken en dit al lange tijd geleden is. Toen was ik dus bij de pop-poli, heb ik net mijn hele verhaal verteld aan die vrouw. Onder andere dat ik seksueel misbruikt ben en een grote angst voor mannen heb. Vrouw kwam heel bergipvol over maar toen moest ik een overwachte drugs test doen. Vond ik helemaal prima alleen moest ik die drugs test doen terwijl een man bij mij in het toilet stond te kijken hoe ik aan het plassen was. Hierdoor was gelijk mijn vertrouwen weg, ik voelde me ontzettend angstig en niet serieus genomen. Heb er nog best wel even last van gehad helaas. Misschien was het handig geweest als ik dit ook in mijn bericht had gezet maar ik wil zeker ook therapie, dit dan in combinatie met medicatie om het ergste gevoel te onderdrukken.

Klopt, ik heb net even gekeken en zie inderdaad dat het van mijn eigen risico is afgegaan. Ik dacht eerst dat dit buiten het eigen risico omging. Verkeerd gekeken denk ik 😅

Bedankt voor de handige tips!

Ik heb 2.5 kaar geleden burn out gekregen... Ik zit sinds dien ook met paniekaanvallen en mijn angsten zijn ook toe genomen. Wat ik heb gedaan is naar psygoloog. Die leggen je uit wat er gebeurd bij bijv een paniekaanval als je dat begrijpt leer je hoe je die kan remmen .. waardoor dus minder angstig wordt. Angst in algemeen net zo Ze gaan kijken waar het weg komt miss van vroeger... en door middel van emdr therapie heb ik dat stukje behandeld. Ik heb nog steeds hoor dat ik sommige dingen niet doe bijv alleen richting de stad met auto ... of alleen naar markten maar ik kan zelf bijna alles weer. Heb nog steeds last van angsten en aanvallen maar onder controle. Ik doe sinds dien yoga en mindfulnes... bijv om lekker in slaap te komen. ,of tijdens wandelen... gwn ff hoofd leeg.. das het enige waar ik van ontspan. Ben ook met edelstenen in contact gekomen en helpen me ook heel erg. Qua med heb je vanalles... maar wat ik nu nog gebruik is avogel rust en balans plus magnesium ontspant de spieren en maakt je wat rustiger in je hoofd. En anders met huisarts overlegen wat voor med bij je past Wat je verder kan doen is onder begeleiding in kleine stapjes opbouwen je angst. Bijv naar winkel gaan.. ga eerst rond om de winkel lopen. Dan er bij doorheen. Zonder kopen. Dan 1 ding kopen en zo in kleine stapjes al doe je stap 1 .. 10x helemaal goed

Wat een bizar verhaal van die test! Snap helemaal dat je daarna je vertrouwen helemaal kwijt bent. Wat ontzettend rot voor je dat dit gebeurd is :( Jemig hoezo kijken hoe je plast… alsof je in een criminele instelling bent ofzo.

Hey, herkenbaar verhaal. Ik heb ook een angststoornis die voorheen mild was en goed beheersbaar was met cognitieve gedragstherapie. Ik had hiervoor een goede therapeut via GGZ (werd vergoed, maar wel eigen risico moeten betalen). Nadat ik (ook 5 maanden geleden) bevallen ben van onze dochter, werd mijn angst veel heftiger. Bij mij is slaaptekort een trigger en helaas moest ze meteen na de geboorte geopereerd worden, wat mijn angst alleen maar versterkte. Ik raakte in een heel negatieve spiraal. Je vierde alinea is bijna letterlijk hoe het twee maanden terug met mij ging. Door een combinatie van medicatie en therapie ben ik er nu weer bovenop. Bij mij is het volgende gebeurd: - Ik kreeg een doorverwijzing naar een gespecialiseerde therapeut. - Omdat ik daar een aantal weken op moest wachten, kreeg ik in de tussentijd van de huisarts lorazepam voorgeschreven in een lage dosering. Dit haalde me uit de spiraal maar loste het onderliggende probleem niet op. Ik bleef dus angstig maar het was wel beter te behappen. - Ik voelde zelf heel sterk dat alleen therapie niet voldoende meer was en heb dit besproken met de huisarts. Ik wilde een langere termijn doorkijk met haar omdat je lorazepam maar kort mag slikken. Gelukkig kwam zij zelf al met het voorstel om medicatie tegen de angst te nemen, ook gezien mijn historie. Bij mij was dat citalopram. Dit is medicatie die effectief is tegen angst en weinig bijwerkingen heeft. - Ook werd ik naar de praktijkondersteuner doorverwezen, hier kon ik direct terecht. Hier had ik echter weinig aan persoonlijk. Dat is voor iedereen anders, maar ik merkte echt dat zij de expertise miste om met mijn persoonlijke rugzakje om te gaan (suggesties als 'daar moet je gewoon niet aan denken' en 'iedereen vindt dat moeilijk'). - De gespecialiseerde therapie was wel goed. Ik heb een combinatie van EMDR gehad en een serie gesprekken over de invulling van moederschap met angst. Ook hebben zij meegekeken om te kijken of de hechting met het kind goed was (dit was gelukkig zo). Dit was en is heel fijn. - Ondertussen gestart met de laagste dosis cilatopram gestart en na twee weken verhoogd. Ik merkte heel snel verschil. Voor mij was een relatief lage dosis genoeg. Ik voel me nog echt mezelf, maar ik heb gewoon veel minder last van angst. Ik kan dingen zoveel gemakkelijker los laten en genieten van het moment, ook slapen gaat zoveel beter. Let op: veel medicatie heeft in de eerste periode als bijwerking dat de angst sterker wordt! Hiervoor kan je het beste de eerste twee weken lorazepam oid nemen, anders wordt het echt heel zwaar. - Ik heb hier zelf wel heel sturend in gestaan, omdat de huisarts bij mij niet altijd even pro-actief was. Dus weten wat je zelf nodig hebt, helpt heel erg. Wat voor mij werkte, werkt natuurlijk niet voor een ander. Ik wilde alleen mijn persoonlijke ervaring met medicatie mee geven. Het gaat met mij nu beter dan de afgelopen jaren. Ik had me erbij neergelegd dat af en aan heel angstig zijn nu eenmaal bij mijn leven hoort, maar dat hoeft dus helemaal niet. Laatste dat ik je mee wil geven: er is echt licht aan het einde van de tunnel. Je hebt de belangrijkste stap gezet (aangeven dat het niet meer gaat). Er komt straks een tijd dat je alles goed doet, maar je niet beter voelt. Ook dat gaat voorbij. Het wordt echt beter en jij kan dit! Als je meer info wilt, voel je vrij om mij toe te voegen als vriend en een privébericht te sturen.

Hey hey, ik herken me in je verhaal in die zin, dat ik 3 jaar lang straatvrees heb gehad in combinatie met paniekaanvallen. Ik heb hier therapie en emdr voor gehad, en exposure therapie. Het heeft 3 jaar tijd nodig gehad, maar ik ben er met vallen en opstaan geheel vanaf gekomen. Ook ik heb negatieve ervaringen met ggz, ik ben via een andere aanbieder in behandeling geweest. Tot op de dag van vandaag, is het de beste keuze die ik gemaakt heb. En wat ik je kan adviseren is, ga je angsten niet uit de weg maar ga ze aan. Wel in kleine stapjes, maar ga ze niet ontlopen. Als je ze ontloopt, geef je de angst ruimte om te blijven bestaan. Je gaat immers de situatie uit de weg, dus moet de angst wel gegrond zijn. Snap je wat ik bedoel. Het spijt me dat je zo'n nare ervaring had in het ziekenhuis. Ik vind dat je daar echt wel een klacht voor in mag dienen, want dit kan gewoon niet. Ik wens je veel kracht en sterkte. En als 't niet lukt de ene dag, zijn er altijd andere dagen. Niet opgeven. Je komt er wel. Mocht je willen praten, mag je me altijd een vriendschapsverzoek sturen. ❤️

Hoi 😊 Ik heb hier zelf een lange tijd last van gehad. Voornamelijk de angst voor de dood of om gek te worden. Ik ging steeds meer uit de weg en wilde eigenlijk niet meer werken en naar drukte gaan was echt verschrikkelijk. Ik heb het voornamelijk voor mijzelf gehouden, alleen mijn partner wist er vanaf. Wat mij heeft geholpen is dat ik alle enge dingen toch ben aangegaan. Dus wel uit eten gegaan, wel naar een feestje etc. En ja soms had ik tijdens zo'n situatie 3 keer een paniekaanval. Maar er waren ook momenten dat ik opeens geen paniekaanval had. En die kleine successen werkte voor mij erg goed. Kinderen hebben werkt voor mij juist best wel goed. Dit omdat ik nu een gigantische focus op mijn kinderen heb en misschien minder kan malen ofzo? En als ik voel dat ik teveel stress opbouw, ga ik iets doen wat ik erg leuk vind. Al met al heb ik er nu al bijna 3 jaar bijna geen last meer van. En schroom niet om hulp te vragen! Ik heb achteraf pas aan mensen verteld dat ik hier last van heb. Dit had natuurlijk niet gehoeven. En ik hoor steeds vaker dat mensen hier last van hebben. Dus schaam je niet. 😊

Wat vervelend dat je zoveel last hebt van je angststoornis! En je vervelende ervaringen met hulpverleners. Een eerste stap is om naar de huisarts te gaan en om daar een verwijzing te vragen. Dat kan een verwijzing zijn naar een grotere instelling (let dan wel op de wachtlijst) of naar een onafhankelijke psychologenpraktijk die vaak minder lange wachttijden hebben. Vaak wordt het een combinatie van therapie en medicatie. Het een geeft je een opstapje naar de ander maar alleen medicatie is vaak niet voldoende. Het is de kunst om te kijken wat de angsten veroorzaakt. Wees ook niet bang dat je medicatie je hele leven lang moet slikken, dit is een fabeltje! Er wordt afgebouwd op het moment dat iemand wat langer stabiel is. Het meest handige is om alvast een psycholoog te zoeken bij jou in de buurt die 'gespecialiseerd' is in angst voordat je de afspraak bij de huisarts hebt. De huisarts vraagt namelijk aan jou waar je naartoe verwezen wilt worden. Dit kan jij dan meteen vertellen en dan kan het net wat sneller in gang gezet worden. Sterkte!