Asking for a friend - bindingsangst

Lekker met rust laten. Zelf zoiets meegemaakt en elke keer blijf je hoop houden en heb je verdriet als hij je weer “afstoot” Uiteindelijk de knoop doorgehad en contact verbroken.

Ja in verleden ervaren. Heb die gene lekker laten gaan. Werd er op gegeven moment doodongelukkig van. Je wilt toch een vent die 100% voor je gaat. Soms moeten mensen eerst even aan zichzelf werken want dit kan nooit goed zijn als er relatie zou ontstaan.

Hier getrouwd met een man met binding en verlatingsangst.. vooral in gesprek blijven met elkaar. Grenzen aangeven en begrip tonen voor elkaar. Mijn man doet dit nog steeds, vaak juist bij de personen die hij het meeste lief heeft. (Dus ik ben de sjaak) Inmiddels herkennen we de patronen en komt het steeds minder voor. Wel is hij inmiddels in therapie, gezien zijn heftige verleden, waar onder andere deze angst vandaan komt. Hierdoor steeds meer inzicht in zijn gedrag en cooping, en het onschuldigd hem hierin. (Overleiden en lang ziektebed moeder, als kind zijnde) (5 jaar samen nu) veel succes samen!

Het ligt er een beetje aan of het bindingsangst of “bindingsangst” is. Ik zie ook bij mijn vriendinnen die nog vrijgezel zijn en daten dat ze best veel mannen tegenkomen die zeggen bindingsangst te hebben, maar eigenlijk gewoon alleen de lusten en niet de lasten van een relatie willen hebben. Zo houden ze vrouwen dan een beetje aan het lijntje om te krijgen wat ze willen, dus dat soort mannen kun je uiteraard beter links laten liggen 🙂. Als hij écht last heeft van bindingsangst neem ik aan dat hij er heel anders mee om gaat dan de andere soort mannen en wel open staat om eraan te werken. Gaat hij respectvol/begripvol met haar om en staat hij open voor een gesprek erover? Dan zou ik hem niet perse met rust laten, kijk gewoon naar elkaars behoeften en ga erover in gesprek. Als hij er niet zo in staat zou ik het afkappen, want dat gaat een hoop verdriet opleveren voor je vriendin en dat gaat het absoluut niet waard zijn!

Als je beetje op 'hechtingsstijlen' zoekt krijg je wel een beeld hierbij Vaak trekken onveilig gehechte (beschadigde)mensen elkaar aan en dat is omdat veilig gehecht erg saai is en onbekend voor de onveilig gehechte persoon. Die heeft van zijn ouders/opvoeders gezien/geleerd wat 'liefde' is (blauwdruk) en als die onveilig/beschadigd zijn dan werkt dat door op t kind. Stel je werd als kind alleen gelaten huilend tot je sliep en kreeg geen aandacht, dan leer je dat je emoties tonen geen zin geeft en dat draag je je leven lang mee. Kortom 'bindingsangst' is een hele lange geschiedenis en het kan allemaal geheeld als die persoon ook zelf moeite hiervoor wil doen. Het is natuurlijk ook logisch dat je een grens stelt en denkt zo wil ik niet behandeld worden! Dus doeiii Maar als jij als kind ook altijd moest vechten om de aandacht van je ouders is het niet gek dat je dat gedrag dus interpreert als 'hij vind me leuk' Etc etc

Zelf heb ik een tijdje gedate met een man met bindingsangst. Hij was in zijn vorige relaties zo vreselijk gekwetst dat hij een nieuwe relatie niet meer aandurfde. Bij hem was het ook constant aantrekken en afstoten, vooral als ik voor zijn gevoel te dichtbij kwam. Samen de afspraak gemaakt het op zijn tempo aan te kijken maar we kwamen geen stap verder. Was één stap vooruit, twee naar achter. Doodvermoeiend. We hebben besloten het erbij te laten. Wel zijn we nog steeds (op afstand ) vrienden. Ik ben verder gegaan en heb inmiddels een vaste relatie, nu geeft hij vaak aan dat hij ontzettend spijt heeft. Heel jammer maar daar heb ik niks aan. Dus mijn advies: laat hem gaan.

Hier zelf in therapie geweest ivm bindingsangst. Ik kan wel aangeven dat deze angst heel diep zit en voortkomt uit een onveilige hechting uit de kindertijd. Het is dus zeker niet bewust aantrekken/afstoten. Er zit juist heel veel angst onder om verlaten te worden. Waardoor je letterlijk een muur om jezelf heen bouwt ter bescherming. Enfin, je komt hier zelf niet uit en hebt wel zeker hulp vanuit een professional nodig om bepaalde patronen hierin te herkennen en doorbreken. En dan nog blijft het sluimeren en hard werken is mijn ervaring... dit vraagt veel geduld van een partner

Ik heb een relatie met iemand met een vermijdende hechtingsstijl. Het is heel moeilijk. Ik kan het niemand aanbevelen. Je vriendin kan denk ik beter door zoeken naar iemand die duidelijk echt voor haar gaat

Ik denk dat hij hier eerst echt goed zelf mee aan de slag moet voor hij een relatie aan kan gaan. Doodvermoeiend voor de andere partner in de relatie. Zelf ook een jaar een relatie gehad met een jongen die zich heel moeilijk kon binden (ook al zag ik dat hij het heel graag wilde). Hij was toen al wel begonnen met therapie maar ik vond het emotioneel echt heel pittig. Het was voor mij echt mega toxic en in ben blij dat ik er uiteindelijk een punt achter heb gezet. Nu tien jaar later contact hij mij nog wel eens en begint hij over onze relatie. Erg lastig voor hem maar soms moet je echt voor jezelf kiezen. Kreeg later een relatie met een hele stabiele man met wie ik nu al jaren ben. Dit is zo veel fijner en gezonder. Ik zou het je vriendin niet aanraden… je gaat er zelf aan onderdoor.

Jeetje wat een heftige verhalen hier! Nooit geweten dat het zoiets serieus was. Ik heb het wel eens gehoord maar ben er zelf niet echt bekend mee! Is dit dan ook wat erbij hoort? Als ze samen zijn is het heel erg leuk! Maar daarna appt hij haar niet, moet altijd van haar kant komen. Hij wilt ook nog niet intiem met haar zijn omdat hij zegt “zuinig” op haar te zijn..

Nog meer ervaringen? :)

Ook ik ben samen met een man met bindingsangst. In het begin heel lastig. Ik wilde heel snel en hij heel langzaam. Maar door samen te praten en elkaar te respecteren en te geven wat nodig was kwamen we er wel. Na een jaar was ik toe aan samenwonen en hij nog niet. Maar langzaam aan telkens wat meer spullen van mij verhuisd en zo kon hij eraan wennen. Trouwen was ook echt een ding, maar ook dat is uiteindelijk gebeurt. En ja het is soms heel lastig en negatief, maar een groot voordeel van een man met bindingsangst is dat als ze eenmaal zich overgeven aan de relatie ze er ook altijd voor blijven gaan. En alles eraan doen om het te laten slagen

Ik heb een ex met bindingsangst. Na jarenlang proberen heb ik de handdoek in de ring gegooid. Hij wilde geen professionele hulp, maar had dat wel nodig. Steeds als we stabiel leken te worden raakte iets in hem in paniek. Bij hem uitte dat zich in aandacht van andere vrouwen opzoeken (helaas ook vreemdgaan en tegen mij liegen). We konden hierdoor ook nooit vooruit in de relatie (na 7 jaar samenzijn woonden we nog steeds niet samen, dat idee beangstigde hem te veel). Voor mij is het dus een enorme red flag geworden. Als iemand echt bindingsangst heeft, en dit van zichzelf weet, dan zal diegene daar eerst aan moeten werken.

Ik herken dit denk ik in een vriendschap. Dan is het al doodvermoeiend, laat staan in een liefdesrelatie. Je bent constant degene die de kar trekt, maar zodra je denkt van laat maar, was dat niet de bedoeling. Ik zou je vriendin adviseren hem een tijdje ruimte te geven en vervolgens een gesprek aan te gaan. Als ze in ieder geval elkaars verwachtingen weten, zal dat iets van rust geven. Aan de andere kan zou ze goed in de gaten moeten houden dat ze zich niet eenzaam gaat voelen. Het is in ieder geval enorm ingewikkeld. Idealiter voel je je juist relaxed en op je gemak bij een partner. Die enorme 'highs' zijn helemaal niet zon positief teken. Een beetje saaie partner waar je altijd op kan rekenen, heb je op de lange termijn enorm veel steun aan.

Ik heb zelf bindingsangst gehad en al zeg ik het zelf: er was geen land met me te bezeilen… Zelfs toen ik heel erg verliefd was en het wel wilde, heb ik gezegd ‘ik wil wel maar ik kan dit niet’… Pas toen ik dit zelf onder ogen zag en ermee aan de slag ben gegaan, lukte het me een relatie aan te gaan. Ik lees hierboven dat het anderen toch lukt een relatie met iemand met bindingsangst te hebben, maar voor mijzelf was dit onmogelijk

Ja vind ik wel. Nog iets dat ik alarmerend vond: mijn ex wilde wel mee naar mijn familie, is mee geweest met kerst en verjaardagen. Maar ik heb zijn ouders nooit ontmoet 🙃 dat vond hij te dichtbij komen. Ik mocht dan wel weer zijn broertje ontmoeten maar ik had echt het gevoel dat hij mij daar dan “iets” mee gaf zodat in even tevreden was en bij hem bleef. Sommige momenten stootte hij mij erg af. Hij betuttelde mij dan enorm waar zijn vrienden bij waren. Andere momenten was hij gigantisch claimerig en afhankelijk en moest in continu bij hem zijn. Ook was hij heel snel jaloers en praatte hij heeeel negatief over mijn vrienden. Het was echt mega toxic 🥲 blij dat ik er vanaf ben.

De boeken van Hannah Cuppen, voornamelijk liefdesbang leggen je hierover veel uit. Heb weleens een lezing van haar gevolgd.

Nou dit klinkt niet best allemaal he.. bedankt voor alle berichtjes

Inderdaad, maar samen zeker niet onmogelijk! Ik ben zelf gezinsbehandelaar en enigszins onderlegd, wat het wellicht wat makkelijker voor ons maakt.

Bindingsangst kan ook een goede smoes zijn om dit gedrag te vertonen. Ik werd er zo moe van soms. Als je ècht gek op iemand bent, dan wil je gewoon bij diegene zijn. Natuurlijk wil ik niet iedereen over 1 kam scheren. Maar ik heb het iets te vaak gehoord 🫢.