Balans zoek in relatie - ik voel me leeg

Oooh wat klinkt dat pittig ja!! En het klinkt ook echt niet alsof je partner onwil heeft. Vroeg me af , heeft hij behandeling gehad voor ADD? Als in psycho educatie zodat hij leert hoe er mee om te gaan? Misschien kan dat nog winst opleveren. En mogelijk heeft hij ook recht op iets van een coach/begeleiding die een deel van zijn mental load kan overnemen van jou. Dit gaat vaak via buurtteams/sociaal loket van je gemeente. (Ik wel zelf in de autismezorg, andere stoornis maar zelfde systemen omdat het beiden niet iets is wat weggaat). Veel sterkte!

Ik kan je het boek van Laure Doyle - the empowered wife aanraden, heeft bij mij ontzettend geholpen, ik ben veranderd en mijn man is daardoor compleet veranderd zonder dat ik hem ook maar iets verteld heb🤭😊

Maar werkt dat ook met add en kun je een voorbeeld geven van iets dat jij veranderd hebt? Bij ons dit ook, vergelijkbaar met de add en herkenbaar. Soms expres dingen niet doen of juist duidelijke opdrachten geven (vind ik stom). Ik vind het zelf niet zo erg om dingen te organiseren, ik vind het vooral zwaar om aaaaal die onrealistische plannen toe te juichen (20 brommers hobby, de oude auto, ruïne in frankrijk, ons nieuwe huis waar toch best n hoop moet gebeuren, beetje leuk gezinsleven) en ik maar plannen 😌😵‍💫 Gelukkig is nu de realiteit wel iets meer op de radar en leer ik beter om niet de 'manager' te zijn.. maar hoe houd je die relatie dam óók leuk Toch echt wel van twee kanten 🤹‍♀️ Waar is hij goed in? Is relatie therapie een idee bij iemand gespecialiseerd in neurodivergentie?

Dat ken ik maar al te goed, zo veel frustraties, onzekerheid en een uitzichtloze toekomst... Ik ben me echt op mezelf gaan focussen en heb hem meer dingen laten regelen want die ruimte gaf ik hem eigenlijk nooit echt, en als hij aanbood om te helpen wuifde ik zijn hulp altijd weg. Hij is echt compleet veranderd nadat ik hem dingen op zijn manier liet doen en ben ik duidelijk gaan verwoorden wat ik wil en de onrealistische plannen zijn dankzij mijn duidelijk aangeven een heel stuk minder geworden. Je geeft zelf aan de manager te zijn maar geef je echt aan wat jij graag wilt? Ben je in staat verantwoordelijkheid uit handen te staan en hem te vertrouwen ook al gebeurt het niet op jouw manier? Ik was best een controlfreak en maakte hem het onmogelijk om dingen te doen dus deed ie niks meer want hij kon toch niks goed doen bijvoorbeeld. Mijn man heeft geen add en we hebben maar één keer relatie therapie gedaan, persoonlijk vond ik het niks want we maakten er alleen maar meer ruzie door maar als je een goede therapeut vind is dat ongetwijfeld van goed nut, gespecialiseerd in bijvoorbeeld neurodivergentie zou ik niet perse aanraden, het gaat om jullie samen en niet alleen om zijn add, een goede therapeut weet sowieso de kenmerken en gevolgen op het dagelijkse leven van een persoon met add of adhd.

Nee klopt en ik kan mezelf natuurlijk ook niet beoordelen Ik geef zeker niet duidelijk mijn verwachtingen aan dus dat is iets om aan te werken Ik leer op mn werk heel veel en dat kan ik ook toepassen in mn relatie alleen ik wíl niet de gezinsmanager zijn, ik wil best bepaalde zaken regelen maar niet alles Anyway das mijn ervaring met het onderwerp 😅

Mijn man heeft dan weer minder van die onrealistische dromen. Maar hij maakt wel vaak beloftes die hij uiteindelijk niet nakomt (zonder opzet, hij kan het gewoon niet bolwerken) wat mijn vertrouwen best aantast natuurlijk. Ik denk dat jullie beide gelijk hebben, ik denk dat hij misschien in een ADD coaching/ educatief traject moet stappen en dat ik moet leren om meer los te laten. Ik ga wel vaak in een soort van 'overdrive' omdat ik bang ben belangrijke dingen te missen. Er spelen op dit moment ook belangrijke dingen, zoals een nieuw huis kopen, waar je echt even scherp moet zijn. En natuurlijk wil ik dat alles goed geregeld is voor onze kinderen van 4 en bijna 1... Loslaten vind ik dus zo ontzettend moeilijk!

Duidelijk en denk ook echt voor veel mensen herkenbaar. De beste balans bestaat ook denk ik niet, maar ik denk dat er in veel relaties de balans zoek is. Zonder er diep op in te gaan, lees ik ook wel dat jullie allebei andere kwaliteiten hebben. En ik denk dat veel mensen in relaties ook andere kwaliteiten hebben en je daarom dus juist bij elkaar past en je elkaar aanvult. De kinderen 50/50 verdelen en een huishoudelijke hulp (dus ik denk minder discussies over huishoudelijke zaken), is denk ik al iets heel moois wat jullie bereikt hebben (dat is in elk geval iets wat zwaar uit balans is in mijn eigen relatie). Dus ik vraag me ook even af, wil je dan graag dat hij dus dezelfde dingen doet als jij (en jou dus ontlast) of kan hij zijn kwaliteiten beter op andere dingen inzetten? En soms is het ook een ander dan iets laten doen, bijv een dagje weg gaan en dan ook jezelf hieraan overgeven Vind ik zelf ook lastig, ik ga me dan toch overal mee bemoeien en dan denkt m'n man: ja regel jij het dan maar. Overall denk ik goed om het hier over te hebben, maar ik lees ook wel dingen die goed verdeeld zijn en de perfecte balans zal je denk ik nooit vinden

Ik wil ook geen gezinsmanager zijn, maar ik denk dat je er niet onder uitkomt met een gezin. En twee mensen aan het roer is echt lastig, maar je kan wel wat zaken verdelen natuurlijk. Ik ben zelf best wel een controlfreak. En wij hadden bijv thuis afgesproken dat m'n zoon op voetbal mocht, maar dat alles daaromheen op bordje van m'n man terecht zou komen. Dus oké hij heeft voor de voetbalkleding gezorgd en brengt hem 99% van de tijd naar de trainingen en wedstrijden. TOP Maar bijv in de app worden heel vaak dingen gezegd als.. wie kan er water meenemen, wie kan de kleding wassen, €5 meenemen, extra training om die en die tijd etc. Dat leest m'n man dus vaak niet of hij slaat de info niet op. Dan probeer ik het los te laten, maar zit het toch de hele tijd in m'n hoofd van.. heeft hij er wel aangedacht. Dan ben ik er dus zoveel mee bezig (mental load) en dan denk ik ja.. kan ik beter gewoon meteen die €5 in z'n tas stoppen, ipv dat ik er tig keer per dag aan denk en het alsnog veel energie kost. En als ik dus niks zeg, wat ik ook vaak genoeg gedaan heb. Dan is voor m'n gevoel m'n zoon de dupe ervan. Lastig, lastig!

Hij heeft zeker ook andere geweldige kwaliteiten. Hij is ontzettend lief en zorgzaam en brengt gekkigheid (en luchtigheid) in ons gezin. Maar ik ben eigenlijk van nature ook best een dromer, maar ben dat helemaal kwijtgeraakt omdat ik in een andere rol word geduwd waar ik me niet altijd prettig in voel. Ik hou van zijn karakter, maar heb het er wel soms moeilijk mee dat ik daardoor 2x harder moet lopen. Soms voelt het alsof ik 'betaal' voor zijn onbezorgdheid . We hebben bijvoorbeeld vrienden waar de vrouw ook de kostwinnaar is en de man de kinderen wel bijna volledig doet. De man is ook vrij chaotisch, en bij hen resulteert het inderdaad in een vreselijke chaos. De kinderen gaan altijd veel te laat naar bed en zitten dus in een negative spiraal van slaaptekort, lastig doen(ook op school), veel huilen en veel ruzie. Dit resulteert er weer in dat die beide ouders tegen een burnout aanzitten. Ik vind gewoon dat er in deze periode veel op het snel staat. Dit zijn de tropenjaren en dan moet je met z'n tweetjes als een team kunnen knallen. Ik kan gewoon niet ook zijn leven voor hem uitstippelen... Ik neem rollen aan die ik eigenlijk niet wil naar hem toe: ik ben zijn ADD coach, ik ben soms zijn strenge moeder, ik ben zijn manager, ik moet hem complimenteren, ik ben zijn lopende agenda, etc etc. Ik wil terug naar alleen zijn lieve, vrolijke, sexy geliefde en beste vriend zijn...

Het stukje tekst waar je over verteld waar je ook voor hem moet zorgen, viel me nu op, vandaar een reactie. Ik ben ook zorgzaam ingesteld en ben veel meer een aanpakker als mijn vriend (mijn vriend heeft geen ADD, maar toch herken ik veel). Maar na de geboorte heb ik letterlijk eens tegen hem gezegd: ik moet nu voor kind zorgen, ik heb even tijd en ruimte in mijn hoofd om ook nog de dingen voor jou te moeten regelen. En dan moeten, dat had ik mezelf ook ingeprent hoor. Want vriend overleefd het heus wel als hij zijn eigen dingen regelt. En ja soms duurt dat een eeuwigheid of niet heel efficiënt, maar zolang ik er geen last van heb, heb ik het losgelaten. Als jij zijn manager speelt, gaat hij het echt niet zelf doen.

De term "gezinsmanager" daar krijg ik de kriebels van. Wat ik niet begrijp in je voorbeeld over de voetbal app, waarom laat je het niet gewoon gaan? Als het fout gaat is dat toch gewoon zijn probleem? Als mede chaoot met een man die ook van controle houdt word ik soms zo moe van die houding, en de details waar hij zich zorgen over kan maken. Laat het los en laat je partner het zelf oplossen, op zijn manier!

Mijn man geeft zelf aan dat hij ADD heeft (of kenmerken daarvan), dus niet officieel gediagnosticeerd. Ik herken wel dingen in jou verhaal. Ik ben ook diegene die dingen regelt, die weet wanneer we met zindelijkheidstraining moeten beginnen en uitzoekt hoe je dat kan aanpakken (even als voorbeeld). Voor onze dochter had hij niet zo door hoeveel ‘werk’ dit was. Het huishouden was daardoor 50/50, alleen had ik nog de ‘mental load’ van bijvoorbeeld een verbouwing/hypotheek regelen/financiën/belastingaangifte/etc.. Hij zag toen niet echt in hoeveel werk dit is. Bij de komst van onze dochter veranderde dit wel. Ik moest ‘s ochtends voor werk een briefje voor hem schrijven wat een logisch ritme was voor de dag, daar kwam hij zelf anders niet uit en was de dag chaotisch en huilde onze dochter ook veel meer. Hij begon langzaam in te zien hoe ‘handig’ het is dat ie mij aan zijn zijde heeft. We hebben er toen wel gesprekken over gehad wat hij dan kan doen, want hij ziet het gewoon niet. Ik heb toen gezegd dat er altijd iets is wat er gedaan kan worden; koken, wassen, schoonmaken, vuilnis weg brengen. Dit doet hij nu echt veel vaker en de verhouding hierin is denk ik 80/20. Dit geeft mij veel meer lucht om over andere dingen na te denken die geregeld moeten worden. We hebben een tijdje geleden online een soort formulier ingevuld wie wat doet en dan ook de mental load. Die hebben we allebei apart ingevuld en het was toen redelijk 50/50. Hij schrok geloof ik toen wel een beetje dat het nog steeds 50/50 is aangezien hij fysiek natuurlijk wel veel doet nu, maar voor ons is het oké nu en dat is het belangrijkste. Mijn man moest wel echt zelf tot inzicht komen, maar misschien heb je toch iets aan mijn verhaal hoe wij dit doen.

Oh dit klinkt mij best wel bekend helaas! 😢 Mijn relatie was bijna 16 jaar toen ik de stap heb gekozen om voor mezelf te gaan kiezen. 14 jaar lang heb ik mezelf weggeduwd en alles aan de kant gezet voor hem. Hij had dan geen ADD en we hadden geen kinderen maar ik zorgde voor hem. Als we wat leuks wouden doen moest ik dat plannen en dan was het nog niet altijd goed. Ik deed alles in huis niks ging 50/50 en kreeg overal commentaar op. Ik deed de boodschappen, koken, schoonmaken, overal heenrijden, de dieren verzorgen soms zelfs nog helpen in de tuin. Mijn werk aangepast zodat ik meer bij de honden thuis kon zijn, omdat hij dat graag zo wou. Ik had zelf weinig inkomen en kon net mijn vaste lasten betalen. De laatste 2 jaar van de relatie veel proberen te veranderen in onze situatie, maar helaas kon dat niet meer helpen. Ik moest voor mezelf kiezen en dat heb ik gedaan. Ben nu 32 en begin helemaal opnieuw een leven op te bouwen en probeer mijn oude leven af te sluiten. Bij ons was wel het grootste probleem de communicatie! Misschien als we dit eerder hadden besproken en dingen anders hadden gedaan was het goed gekomen maar ik was al over mijn punt heen dat al mijn gevoelens weg waren en ik doodongelukkig werd.

Voor mij klinkt dit ook bekend. Geen ADD diagnose maar ik heb zelf wel vermoedens. Ik laat echt behoorlijk wat bij hem, maar als het bijv over de kinderopvang of betalen van een belastingaanslag gaat wil ik toch echt zeker weten dat het gebeurt ipv hem een keer ‘van zn fout laten leren’ (klinkt zo stom). We hebben al vaker besproken dat er ook gewoon manieren zijn om dingen niet te vergeten, zoals reminders in je telefoon met notificatie, maar hoe makkelijk zoiets ook is, hij krijgt het niet in zijn systeem om dat dan ook daadwerkelijk in zijn telefoon te zetten. Ik denk wel dat het beter gaat als we in rustigere tijden zitten (momenteel veel grote veranderingen). Dus ik lees ook mee voor tips ;)

Moet erbij zeggen dat hij een geweldig goede vader is, en daarin hoef ik niks te onthouden ofzo. Het zijn echt meer de huishoudelijke dingen.

Oke ja maar raak jezelf niet kwijt. Dan ligt het huishouden maar een keer iets stiller. Lekker soms even voor je zelf gaan al is dat misschien maar 1 of 2 daagjes in de week

Ik weet niet of het al gezegd is, maar ik zou absoluut en zo gauw mogelijk in relatietherapie gaan! Dat verdienen jullie allemaal 😊

Oh dat gebeurt zeker hoor, en huishouden is ook absoluut geen prioriteit bij ons beiden. Alleen de grote dingen die ik huishoudelijk noem zoals rekeningen, belastingen en dat soort zaken wel natuurlijk ;) gaat hier echt steeds beter maar de stap naar een nieuwe balans met gezin is voor hem nogal een ding gebleken. Aanpassen kost echt flink tijd.

Dit is wat bij ons eigenlijk ook het beste werkt. Mijn man doet het meeste in huishouden en praktische dingen, ik doe het meeste in mental load e.d. Hierdoor komen wij op een redelijk gelijke verdeling uit, ook al doen we dus heel andere dingen.

In hoeverre is het mogelijk voor hem - met ADD - om de mental load deels over te nemen? Het klinkt inderdaad als gigantisch zwaar voor jou. En fulltime werken en de gehele mental load dragen is heel veel. Ik weet alleen niet hoe realistisch het is om nog te hopen op verbetering? Wat ik je wel mee kan geven is om jezelf niet meer op de laatste plaats te zetten. Zeker op de langere termijn is dat niet vol te houden. Dus denk aub aan je eigen behoeftes en kies af en toe even voor jezelf. Wat bedoel je met bezig zijn met zijn behoeften? Is dat stukje niet gewoon zijn verantwoordelijkheid?