Bang dat haar iets overkomt

Ik heb dit zelf niet zo erg, ik heb het eerder andersom. Heel bang dat mijn iets overkomt en mijn kind me daardoor moet missen. Ik denk dat situaties vermijden niet zo erg is. Ik zou zelf ook nooit met beide kids van 2,5 en 6 maanden naar het strand gaan. De oudste kan zo ineens een sprintje trekken en dan moet ik dus 1 kind achterlaten. Met twee hele rustige kinderen is dat misschien prima te doen maar ik vind het alleen niet verantwoord met mijn kinderen. Bij dit specifieke voorbeeld zou je bijv wel met een vriendin kunnen gaan. Dan kun je altijd achter je dochter aanrennen en blijft je zoontje bij haar op de handdoek bijv

Ja ik was ook met een vriendin trouwens, maar die zat ook met haar baby op de arm met de fles. En ook haar dochter stond op de steiger. 🤯

Ik herken dit heel goed bij mijn zoontje van 2 jaar. Laatst was hij al verder gelopen omdat hij blijkbaar een tractor zag terwijl ik de deur nog dicht deed. Ik schrok mij kapot. Hij stond wel netjes op het stoepje, maar ik was hem echt even kwijt. Wat ik vaak doe is of samen met mijn man gaan of hem aan een tuigje doen zodat hij dus niet zomaar weg kan. En ik hou hem dus ook (meestal) constant in de gaten zelfs als ik de baby voedt.

Dan kan de een toch bij de babys blijven en de ander achter de lopende kids aan?

Ik herken de gedachten heel goed. Mijn dochter is nu 23 maanden en was pas heel laat met lopen. Tot 18 maanden zat ze in de wagen of draagzak, in de winkel in het karretje etc… want ze kon nog niet lopen en was echt afhankelijk van mij. Nu rent ze alle kanten op en ik heb en moet daar nog steeds ontzettend aan wennen. Ze is een super energiek en nieuwsgierig meisje. Dat is super leuk, maar wat je zegt, ik heb ook veel last van visioenen waarin ik dingen zie gebeuren omdat ik haar niet meer 24/7 vast heb. Ik denk dat het bij het proces hoort waarbij zij zelfstandiger worden en wij hen de ruimte geven om dit te kunnen ontwikkelen. Ik probeer zelf veilige plekken op te zoeken waarin ik oefen om haar niet steeds achterna te lopen en ze de kans krijgt om te leren. We gaan bijvoorbeeld naar het krijs paleis waar ik haar dan van een afstandje in de gaten kan houden, of spreken thuis met vrienden af zodat er grotere groep kinderen van verschillende leeftijden door elkaar lopen. Ze leert dan in een relatief veilige omgeving alsnog grenzen kennen. Ik denk echt dat het erbij hoort en dat het een proces is wat uiteindelijk vanzelf wat makkelijker zal worden. Maar helemaal weg gaat het denk ik nooit. Dat zei m’n moeder mij tenminste toen ik op m’n 18e op stap ging🤪.

Herkenbaar en hoort er denk ik bij tot bepaalde hoogte. Zelf ging ik er ook in veilige situaties veel aan denken, heel irritant (ook omdat de gedachten voelen alsof je het jinxed). Ik heb daarvoor een paar gesprekken gehad met de praktijkondersteuner (paycholoog) van de huisarts. Toen werd het snel beter. Nog steeds wel eens last van hoor, maar in gezondere mate ;) Probeer het nu te zien als teken dat ik gewoon heel veel van ze hou, dat voortkomt uit het gebrek aan controle dat je als ouder nu eenmaal hebt en realistisch te kijken naar de gevaren van de plek waar we zijn . Sterkte!

he getver! Ik had een heel verhaal getypt, weg. Nou in het kort dan, de gedachtes heten intrusies. Het is bloed irritant, maar eigenlijk normaal. Vooral ook een manier van je hersenen om je alert te houden op situaties, maar als je al wat stress hebt, dan kan het ‘teveel’ worden. Misschien eens opzoeken of je dit herkent en of het helpt dat je weet wat het is en in feiten redelijk normaal is. ❤️

Zeker, maar dan had ik ook te laat kunnen zijn in een fractie van een seconde. Voor mij voelt het als falen en controleverlies dat echt maar even een andere kant opkijken er een gevaarlijke situatie ontstaat. Het gaat er ook om dat het mij een megaschrikreactie geeft waarbij mijn eerste reactie was dat ik naar haar schreeuwde dat ze NU eraf moest komen. Dat deed ze gelukkig, maar ze moet ook geschrokken zijn van mij.

Hoi! Ik heb zelf last van dit soort gedachtes en daarbij ook een soort OCD (dwangmatig controleren uit angst voor bijvoorbeeld brand). Maar ik herken je gedachtes. Wat mij helpt is dit: Ik ben bijvoorbeeld bang voor die ene hond bij m’n kind zoals jij zegt. Ik zeg tegen mezelf oké ik heb nu een angst, de kans dat dit gebeurt is aanwezig maar niet groot. Dus ik onthoud het, maar ga nu wel gewoon weer verder. Dus een soort van erkennen maar als kennisgeving gebruiken

Ik zou het verschil maken tussen reële angsten en onreële angsten. Algemene gedachten van ongelukken of verdrinken lijken niet reaal. Maar als je kind wel de ka a heeft de straat zomaar oo te rennen of naar steiger/water zonder jij of iemand anders kan ingrijpen en ze dit ook doet dan is dit wel een reële angsten. Je beiden kinderen moeten leren dat dit niet kan (voor nu alleen nog maar de oudste). En zolang ze dit nog niet snappen of eigenwijs niet luisteren zal altijd iemand moeten kunnen ingrijpen. En dat kan zijn dat je zoontje van de fles/borst moet halen ok achter peuter aan te rennen. Op deze leeftijd kan je er niet van op aan bij drukke weg dat ze als je stop zegt dit ook echt doen. Beetje loslaten kan wel, maar als er al meerdere gevaarlijke situaties hebben voorgedaan zou ik er toch meer bovenop zitten. En als dit niet gaat met 2 kinderen dan toch zo'n tuigje ofzo voor de oudste.

Heel praktische tip wellicht: je hebt van die tuigjes om je kind vast te maken, zodat ze in de buurt blijven. Niet om overal maar om te doen, maar als ik ergens ben met mijn baby en 3-jarige en de peuter kan niet veilig rondrennen en moet even iets met de baby doen maak ik hem vast. Mijn peuter luistert over het algemeen enorm goed maar een ongelukje is zo gebeurd. Als ik met meerdere mensen ben dan spreek ik altijd af wie er op mijn peuter let als ik wat met de baby doe. Diegene houdt mijn peuter dan extra in de gaten. Kinderen zijn snel en een ongelukje zit in een klein hoekje. Zo probeer ik te voorkomen dat er echt iets ernstigs gebeurd.