Bang om mijn dochter kwijt te raken? Waarom heb ik dit?

Dit heb ik ook. Zowel de liefde die je omschrijft als de angst dat er iets met mijn zoontje gebeurt. Ik vind het ook een vreselijk gevoel. Ik denk dat alle moeders dit tot op zekere hoogte wel hebben maar ik vraag me wel af of het bij mij gezond is of dat ik doorsla. Ik heb bijvoorbeeld een ademhalingsalarm gekocht voor in zijn bedje en kan ook snel stress hebben als hij bijvoorbeeld koorts heeft. Hij is echt mijn ALLES. En ik kan al huilen bij de gedachte dat er iets met hem is.

Zo herkenbaar!! Moeder zijn is prachtig maar er komen zo veel zorgen bij, en daarmee bedoel ik wat jij omschrijft. Zorgen maken over je kindje dat er wat gebeurd.. wat als..

Ik herken dit ook heel erg goed. Ik sloeg er alleen heel erg in door waarna mijn man met dit gezegd heeft en ik ben toen naar de huisarts gegaan. Ik wilde ook rust want het beheerste me soms ook echt wel en ik voelde ook wel aan dat die angst niet normaal was. Zo ging ik vaak 's nachts kijken of hij nog wel leefde en liet ik hem niet bij anderen achter en als gevolg een enorm eenkennig kind. Ik ben uiteindelijk doorverwezen naar een psycholoog. Ik heb zelf ook een miskraam gehad. Er kwamen heel veel trauma's naar boven. Deze ben ik nu aan het verwerken en het gaat steeds beter! Dus als ik je verhaal zo lees zou er misschien iets onderliggens het kunnen triggeren zoals je twee miskramen. Dat is niet niks!! Als je echt het gevoel hebt dat het je beheerst en je ook moet huilen zou je dat eens kunnen overwegen. Heeft mij heel veel goed gedaan. ❤

Ik ga ook zo worden😭😭😭

Ik heb het ook gehad! ( en heb het nu soms nog, vooral als hij ziek wordt of iets mankeert) ik ben ervoor wel bij de huisarts geweest en deze heeft me door gestuurd naar een psycholoog... ik heb hier een speciale therapie voor angsten gevolgd en dit heeft wel geholpen... ik heb nog soms bang maar de paniek aanvallen zijn veeeel minder... ik heb trouwens ook een miskraam gehad... ik had als kind ook al wel erg bang voor ‘de dood’ . ben ongeveer 1jaar in behandeling geweest bij de psycholoog. Ben wel heel blij dat ik dit heb gedaan.. het geeft me meer rust en ook minder lichamelijke klachten hierdoor want door de stress werd ik echt ziek

Als het je dwars zit in je dagelijksleven zou je eens met de huisarts in gesprek kunnen gaan of een praktijkondersteuner voor gesprekken of ondersteuning. Ik denk dat ergens iedereen dit wel heeft maar het moet je niet hinderen.

Ik herken heel erg wat je zegt. Ik heb ook heel erg angst om haar ergens achter te laten. Ik ben 2 dagen in de week in de kinderopvang gaan werken zodat ik bij haar ben... en ben in 1.5 jaar tijd alleen 1x weg geweest voor ehbo cursus. Inderdaad gewoon angst dat er iets gebeurd als ik er niet ben, of dat ze verdrietig is en een ander het niet lukt om haar te troosten. Ik zit soms te denken om wel hulp hier voor te zoeken, maar dan denk ik gelijk weer dat dat niet gaat lukken nu. Ik ben alleenstaand, en wil niet dat andere oppassen wanneer eigenlijk niet nodig is.

Ik herken het ook goed. Denk ook niet dat het gek is. Sinds mijn dochter geboren is draag ik mijn hart buiten mijn lichaam, ik voel me zo ontzettend veel kwetsbaarder nu, maar tegelijkertijd ook veel sterker. Ik denk niet dat het zorgwekkend is bang te zijn om je meest pure, mooie, belangrijke wezentje kwijt te raken. Of dat je kindje iets overkomt. Zolang het je niet overneemt of je belemmert in je dagelijks leven lijkt het mij niet iets om je zorgen over te maken 🌸

Herkenbaar hoor. Je wilt gewoon niet dat je kindje pijn of leed ervaart. Ik heb die angsten ook gekend en was enorm beschermend. Ik dacht echt dat dit bij het moederschap hoorde. Ik merkte na een jaar en een nieuwe zwangerschap dat het er in zekere mate inderdaad bij hoort maar niet in de extreme mate waarin ons gezin zat. Ik heb uiteindelijk 1,5 jaar bij een psycholoog gelopen en heb veel meer balans over mijn gevoelens gekregen. Ik genoot al van mijn kinderen maar nu nog meer omdat die extreme angst niet meer overheerst. Als je er echt last van hebt en zoals je al aangeef het je iedere dag overvalt dat kan het denk ik geen kwaad hulp te zoeken.

Ik herken dit niet in de mate die jij hebt. Tuurlijk maak ik me wel ooit zorgen, maar niet dat het mijn leven beheerst. Als je er last van hebt, zou ik er wel hulp voor zoeken. Je kind en jij hebben hier allebei niets aan. Als je kind wat groter is, gaat het ook zien dat mama zo bang is voor veel dingen, dus neemt het kind het misschien wel over.

Vervelend gevoel! Mijn oudste heeft een ALTE gehad. Ik herken het eerlijk gezegd niet in de mate die je omschrijft. Ik ben zeker soms bang en onzeker maar dat gevoel ben ik ook weer snel kwijt en blijft niet dagelijks terugkeren. Ik raad je wel aan om er echt wat mee te gaan doen, om hulp te zoeken. Dit om te voorkomen dat je een overbezorgde moeder wordt/bent, die haar angst overbrengt op haar kind. Wat erger is dan de angst zelf, is de angst voor de angst. Dat kan een eigen leven gaan leiden en resulteren in obsessief gedrag. Dat is een goeie om te proberen te voorkomen.

Als je het mij vraagt ben je gewoon een normale mama met enorm veel liefde voor je kindje! Niks mis mee vind ik. Ik lees je verhaal aan m'n man voor en hij zegt "die is hetzelfde als jou" haha. Ik heb dit ook (gehad) hoor. En nog steeds wel, ik denk dat het ook blijft. De zorgen blijven altijd. Wat ik wel merk is dat naarmate ze wat ouder worden je ook zelf wat makkelijker wordt in deze dingen. Bij ons zijn ze nu 3 en bijna 2. Maar nog steeds als ze verkouden of ziek worden raak ik lichtelijk in paniek en denk ik meteen aan de ernstigste dingen. Ik laat ze ook niet graag bij iemand achter. Opa's & oma's gaan goed, daar ben ik vort aan gewend en ik weet dat ze het super leuk vinden om er heen te gaan. Maar ergens slapen no way! Ze blijven bij mama, ik ben er als er iets is. We zijn 1 keer een dagje en nachtje samen weg geweest en ik heb ieder uur op m'n telefoon gekeken of m'n moeder iets had gestuurd. Ik heb gebeld voor het slapen en s'ochtends meteen toen ik wakker was. Wat al heel vroeg was terwijl we zeiden we gaan ff lekker bij tanken. Echt niet! Ik wilde alleen maar naar huis. Zo nog 100 dingen meer. Ik denk dat het het verschil van mens is. De 1 gaat er makkelijker om dan de ander. M'n man zegt ook zovaak "maak je 's niet zo druk", maar hey that's me en ik weet wat het beste is voor mijn meiden. Probeer zo en nu dan een hap adem te halen en tegen jezelf te zeggen "kom op, niet gelijk rare dingen denken of wat dan ook" en weer door. Soms even de dingetjes langs je neer leggen, voor zover dat lukt. Maar in mijn ogen ben je een hele normale mama hoor! Ik snap je helemaal!

*mee

Herkenbaar!! Volgens mij een volkomen normaal moeder hart, overvuld door liefde!♥️

Ik herken het opzich wel. Ik heb een hele voorgeschiedenis met m’n dochter (ze is gereanimeerd na de bevalling, 2 dagen na de bevalling, toen ze 1,5 maand oud was en 2,5 maand oud was). Ze heeft een hoop aan gezondheidsproblemen en daardoor steeds slaapt ze nog met een babyfone (ze is ondertussen 4,5 jaar oud). 4 jaar voor haar geboorte is mijn zoon met 38+3 plotseling stil geboren. Ik heb jaren therapie gehad en loop nu sinds een half jaar niet meer bij een psycholoog of iets dergelijks. Ik geef m’n dochter nog een aai over haar bol als ik ga slapen en dan kan ik pas slapen. Ik heb geleerd om het een beetje los te kunnen laten en het beïnvloedt mijn leven niet meer om 24/7 over haar te “moeten” waken. Ik snap je, maar mocht je zelf vinden dat het “ teveel” wordt, twijfel dan niet om hulp in te schakelen. Praten kan echt al heel veel helpen. Geniet van je kleine meid en van je leven ❤️

Ja het moederschap ❤