Bang voor verandering

Heel herkenbaar! Ik vond het heel eng om voor het eerst zwanger te worden. Je weet dat je leven ingrijpend gaat veranderen, maar niet precies op welke manier en hoe je dat vindt. Maar je kan niet meer terug. Uiteindelijk wonnen mijn rammelende eierstokken het van de angst en onzekerheid 😉

Ik denk dat het voor iedereen anders is. Ik zelf had me zo goed mogelijk voorbereid, ook bedacht dat mijn carrière on hold zou gezet worden. En toch ben ik best geschrokken van de plotse verandering. Plots waren we met drie ipv twee, en hoe voorbereid we ook waren, we moesten echt wennen aan elkaar, wat heel normaal is. We leren elkaar steeds beter kennen, en dat proces duurt een leven lang, denk ik. Af en toe steekt het wel dat we een deel van onze vrijheid kwijt zijn, maar dat gevoel duurt nooit lang. Ik zou niet anders meer willen ☺️

Vind dat helemaal niet stom! Is doodnormaal zelfs, vind ik. Ik heb ASS en enorm veel moeite met verandering. Om die reden was ik voor we eraan begonnen erg op mijn hoede. In het verleden heb ik meermaals grote problemen gehad daardoor. Maar eerlijk; zo levensingrijpend vind ik het tot nu toe niet. Ons leven is veranderd in de zin dat er een baby is bijgekomen en we voor hem moeten zorgen en niet zomaar impulsief iets kunnen doen (door corona ook al moeilijker), maar voor de rest vind ik ons leven nog altijd vrijwel hetzelfde. Dat doet ook veel, denk ik. Ik ging één keer per week naar de sportles en had niet zo’n rijk sociaal leven. Sporten zit er even niet meer in, maar wat sociale contacten betreft is er voor mij vrijwel niets veranderd. Alleen dat het net iets minder spontaan kan, maar dat vind ik oké. Ik kan thuis nog altijd wat gamen of een serie/film kijken qua ontspanning, wat ik voor en tijdens mijn zwangerschap ook deed. Dus ja, als je een heel druk leven hebt, is de verandering wel wat groter. Ik heb op voorhand wel nooit echt nagedacht over hoe het zou zijn. Deels ter bescherming voor mezelf, maar ook omdat je absoluut niet kan weten wat de impact op je leven gaat zijn. Bij mij bleek het dan ontzettend mee te vallen.

Ik had dit gevoel ook toen ik zwanger was. Ik had er 2: angstig over hoe ons leven zou veranderen (en vrijheid) + bang of ik het wel aan zou kunnen allemaal. Maar je groeit er gewoon in als je baby er is. Het ligt er natuurlijk wel aan of je nu veel hobby's hebt, die je dan gedeeltelijk moet opgeven. Ik moest vooral wennen aan dat echt álles gepland moest worden. Je kan niet meer zomaar ergens heen, zonder baby, zonder te regelen wie er voor hem zorgt. En ik mis de spontane dingen. Die doen we nu nog wel, maar minder. En de verre reizen die ik nog had wille maken. Soms beangstigd het me, dat we de komende járen zo gebonden zijn. En hoe graag ik wel ooit een 2e wil, is het idee om nog meer jaren zo gebonden te zijn, weer beangstigend haha. Begrijp me niet verkeerd, je kan je baby gewoon vaak meenemen, maar het is toch anders. Wij zijn 9 van de 10 keer om 19:00 uur thuis omdat hij naar bed moet en we anders ergens met een krijsende baby zitten. Ooh en je kan je echt niet voorbereiden op hoe het zal zijn met een baby. Ik dacht dat ik een goed beeld had, maar dat was dus echt niet zo. Ik had toen ik zwanger was, alleen maar naar de bevalling toegeleefd. Was daar helemaal geobsedeerd mee bezig. En wat daarna kwam had ik me helemaal niet in verdiept. 😜 Maar het komt uiteindelijk allemaal goed hoor!