Bemoeizuchtige moeder

Om eerlijk te zijn weet ik even niet hoe ik dit anders zou aanpakken. Ik kan alleen maar bewondering hebben voor de manier waarop je dat nu al doet.

Ben je nog in therapie? Is het een mogelijkheid dat ze eens meegaat? Dat een derde partij met jullie in gesprek mee kan doen zodat grenzen/verwachtingen vanuit jullie begrepen worden door de ander? Want elkaars taal spreken jullie nu denk ik niet?

Dankjewel voor het lezen en meedenken. Nee, ik heb al jaren geen therapie meer. Ze is destijds wel eens mee geweest, maar dat liep uit op een licht drama en een therapeut die me later belde om te vragen hoe het met me ging 'omdat ze zoiets nog nooit had meegemaakt'. Mijn moeder was, zeg maar, totaal niet in staat zich in te leven in andermans perspectief.

Ik kan heel goed begrijpen hoe je je voelt.. ik zou met je moeder om de tafel gaan als het kan en als hier de mogelijkheid voor is. Probeer dit in een nuchtere ruimte te doen dus restaurant of iets dergelijks want dat remt mensen vaak om te emotioneel te reageren omdat er ook andere mensen zijn. Ik heb vroeger ook vaak over mij heen laten lopen maar sinds ik zwanger ben heb ik echt schijt. Het is mijn lichaam en mijn kind ( natuurlijk ook die van me partner) maar ik vind dat mensen mij lang genoeg advies hebben kunnen geven en lang genoeg hebben kunnen zeggen wat ik allemaal wel niet moet.. en ben het nu echt spuugzat gewoon. ( lang leven hormonen) dus ik zou het gesprek met haar aangaan en uitleggen dat je haar zorgen en betrokkenheid erg lief vind maar dat dit niet is wat je nodig hebt. En dan aangeven wat je wel nodig hebt. En dat je het leuk vind dat ze oma wordt maar het niet zo is dat jij zwanger bent zodat zij oma kan worden maar dat je zwanger bent omdat jij moeder kunt worden. En tuurlijk zal je soms wel ongevraagd advies krijgen maar ik wimpel dit vaak af met een smoes of ik zeg gewoon wat ik er van vind en dat het toch niet veranderd hoe hard iemand ook schreeuwt of iets. Dus ja je wordt oma en je mag langs komen, maar pas als ons dat uitkomt en dat heeft ze gewoon te respecteren net als je andere grenzen. En kan ze dit niet dat gaat dat wel een beetje een issue zijn wat je natuurlijk graag voorkomt

Dankjewel voor het lezen en voor je fijne reactie. Ik werd vooral enorm geraakt door je zin: "dat het niet zo is dat jij zwanger bent zodat zij oma kan worden, maar dat jij zwanger bent zodat jij moeder kunt worden". Die is écht enorm raak en die geeft me kracht. Dank!

Ik heb geen tips maar vind het echt knap hoe je erover praat. Heb je een bepaald soort therapie gehad?

Zelf heb ik ook een moeizame relatie met mijn moeder. Ik stel regelmatig grenzen maar daar heeft ze (in mijn ogen) echt maling aan. Zoon is nu ruim 1 en het is op sommige vlakken wel iets minder geworden. Ik ben inmiddels heel duidelijk tegen haar, maar ik geloof niet dat het binnenkomt wat ik zeg. Met spullen waarvan ze vond dat ik het MOEST hebben heb ik Of het in de doos laten zitten (elke keer dat ze erover begon antwoorden dat ik al meerdere malen heb aangegeven dat ik het niet wil hebben/nodig heb) of gezegd dat ze het in haar eigen huis kon neerzetten. Nu probeer ik inderdaad aan te geven wat ik wel wil of nodig heb en dan haalt ze dat. Ik ben verder ook redelijk radeloos maar het lukt me om me eroverheen te zetten en ik laat me geen schuldgevoel meer aanpraten.

Dankjewel! Ik heb meerdere therapievormen gehad, onder meer psychotherapie en EMDR. Maar de therapie die het échte werk heeft gedaan is schematherapie.

Dankjewel voor je reactie! Wat vervelend om te horen dat je het herkent en jezelf ook radeloos voelt.. het doet me anderzijds wel goed te lezen dat er mensen zijn die mijn gevoel begrijpen. Het is zó frustrerend soms. Knap dat het je lukt om je geen schuldgevoel meer te laten aanpraten!

Ik herken je verhaal heel erg. Mijn moeder uit haar oma enthousiasme ook door vanalles te kopen. Ik heb op een gegeven moment gezegd: leuk maar het komt mijn huis niet meer in. Zet het maar bij jou thuis voor als we op bezoek komen. Dat heeft haar wel een beetje geremd omdat ze het anders ook niet meer kwijt kan in haar huis. Verder herken ik je woede en irritatie ook maar weet zelf ook niet zo goed hoe ik hier mee om moet gaan. Ik probeer haar vooral op afstand te houden. Ik wens je een fijne zwangerschap en denk vooral aan jezelf en je baby. Dit is nu jouw gezin, met je partner uiteraard. Jouw moeder kan alleen zichzelf gelukkig maken.

Wat fijn dat dat zo goed voor je gewerkt heeft, ik dacht het al op te maken uit je woorden, dus ik vroeg me af of het inderdaad schematherapie zou zijn. Veel sterkte met de situatie met je moeder!

Wat grappig dat je het herkend had! De eerlijkheid biedt me er wel bij te zeggen dat ik orthopedagoge ben en best e.e.a. weet over hoe (gezins)systemen werken.

Soms heb ik ook wel even tijd nodig om me eroverheen te zetten en als mijn vriend dan thuiskomt krijg ij standaard de vraag: je bent zeker weer bij je moeder geweest. Ik heb periodes dat ik mijn zoon bij haar breng of dat we op visite bij haar gaan, maar ik zorg zo veel mogelijk dat ze niet in mijn huis op visite komt. Ik vind (in mijn geval) niet dat ze slecht voor mijn zoon zal zorgen als ik terugkijk naar mijn eigen jeugd, vertrouw haar volledig wat dat betreft. Alleen maakt ze keuzes die ik niet zou maken, vaak is het niet iets gevaarlijks dus laat ik het maar gaan.

Hi Kirsten, je bent niet de enigste met een moeilijke relatie met moeders/as Oma. Ik ben opgegroeid met alleen mijn moeder, later is daar mijn bonuspapa bijgekomen. maar een echte moeder-dochterband hebben wij niet.. en ook nooit gehad. Mijn moeder is ziek en riep jaren.. "ik wil geen oma worden want ik kan er niks mee" toen ze te horen kreeg dat ze daadwerkelijk oma zou gaan worden ging ze precies hetzelfde doen als dat jouw moeder doet. haar "liefde" uiten met geld en spullen. ze kocht gelukkig veel van onze wishlist, dus wel naar wens. Maar als ik 2 weken mezelf niet kon laten zien/horen door volle agenda.. was ze boos en hebben we ruzie... zelfs vandaag weer even tijdens een fam. etentje... ben inmiddels alweer een paar maanden mama van een flinke jongen die een moeilijke/valse start heb gehad.. fluisterd ze naar hem "ik mag jou niet zien"😑 ben er maar niet op in gegaan 🙈 ondanks dat we allemaal zo graag willen ... blijft t botsen... praten erover helpt niet. dus elke keer de draad maar weer oppakken "en door". 😬😊 dat is hoe ik ermee om heb leren te gaan. zeker nu met de kleine erbij.

Ik heb precies hetzelfde met de mijne en ik merkte ook dat ze hartstikke enthousiast was toen ze, na maanden geen contact te hebben gehad, van me hoorde dat ik zwanger was en zij een kleindochter krijgt. Ik heb haar toen in een korte periode te dichtbij gelaten waardoor we nu weer op afstand van elkaar zijn. Ik kreeg namelijk tijdens mijn weekje vakantie met haar en nog wat familie totaal geen steun met het borstvoeden terwijl ze weet hoeveel moeite ik doe elke week om het te laten lukken. Ik ervaar nu de rust die ik wil maar vind het enorm jammer dat mijn dochter haar oma straks niet heeft. Ik kan echt niet anders en ben gewoon op wat m’n eigen moeder betreft. Je keuzes en stem moeten worden gerespecteerd en gebeurt dat niet dan houd je liever afstand. Dus.. als je al ongeveer weet hoe het kan lopen zou ik het contact met m’n moeder op een enorm laag pitje houden en voet bij stuk houden. Straks als je bevallen bent ben je op je kwetstbaarst en stress van je eigen moeder moet je er niet bij hebben. Believe me!

İk zelf heb het contact met mijn moeder verbroken nadat soortgelijke oplossingen geen hulp boden. İk heb het gedaan om mijn eigen bestwil en ik kan eerlijk zeggen dat het soms moeilijk is dat ik geen contact meer heb, maar niet moeilijker dan dit soort gedrag mee te maken en nog zeker niet tijdens het zwangerschap. İk heb tijdens het zwangerschap geleerd dat ik echt naar mijn eigen geluk en mentale gezondheid moet richten. İk geloof ook dat emotionele schade mijn relatie met mijn kind zal kunnen beïnvloeden. Dat wil ik vermijden en volledig achter me laten. İk ben gelukkig. İk heb geen spijt omdat ik niet degene ben die schade aanbrengt en kies voor mezelf en wat voor mij beste is. Je kiest er zelf voor wie je in leven toelaat en wie niet. Doe wat je echt gelukkig maakt.

Inderdaad, je doet al het mogelijke al. Maar volgens mij is heeft je moeder het nu nodig dat je even echt flink boos en duidelijk wordt en dat ze mag kiezen: of ze gaat nu naar je luisteren of je zal het contact met haar verbreken voor onbepaalde tijd, net als eerder. Zorg dat je vriend pal achter je staat en dezelfde boodschap over brengt. Samen sterk.

Hey! Wat een herkenbaar verhaal hoe je het uitlegt, snap je helemaal mijn moeder is precies zo. Een narcist in mijn ogen .. ik kan je een tip geven en dat is neem afstand en houd contact op de manier dat jij het prettig blijft vinden. Ik heb namelijk mijn zwangerschap mijn moeder veelste dichtbij laten komen iedere week stond ze op de stoep. En nu in mijn laatste weken heb ik al het contact weer verbroken omdat ze te dichtbij kwam na jaren geen contact. Het ergste wat ik de afgelopen tijd dacht is ik wil haar helemaal er niet bij hebben als mijn dochter straks geboren is .. Toen dacht ik dit is niet wat ik wil, heb haar duidelijk mijn gevoelens verteld daar is ze weer over heen gegaan en nu heb ik haar geblokkeerd en zie ik het wel weer. Maar ik zou echt je grenzen aangeven in een duidelijk bericht of in het echt net waar je je prettig bij voelt en als zei daar dan alsnog over heen gaat haar echt weer even laten. Want jezelf gek lopen maken om je moeder is vreselijk. Heel veel succes en sterkte!!

Zo herkenbaar en wat vervelend dat de situatie zo is. Ik heb ook altijd een ingewikkelde band gehad met mijn moeder en nu helemaal geen contact. Toen ik zwanger was van m'n oudste was ze ook dolenthousiast en ik was hartstikke blij en gunde haar echt een omarol. Na de bevalling kwam ze een week helpen en daar is het helemaal mis gegaan. Ze had op alles kritiek, alles moest op haar manier, alles draaide om haar.. ik mocht de eerste dagen bijna niks en had heel veel pijn, dus ik vroeg haar om te verschonen etc. Ze was dan heel chagrijnig en ongeduldig, ik kreeg er helemaal de kriebels van.. ze keek me ook de hele tijd zo bezorgd en verbaasd aan alsof alles dat ik deed niet normaal was. Ook de opmerking: wow wat is je buik nog dik! 2 dagen na de bevalling (ik ben van mezelf echt heel dun en sommige mensen wisten amper dat ik zwanger was, dus ging nergens over..) borstvoeding ging heel lastig en ik had ontzettend veel pijn, maar wilde graag doorzetten. Zij probeerde me alleen maar te overtuigen om te stoppen, had toch geen zin, je kan het niet aan etc. Etc. Op een gegeven moment begon ze ool te stoken tussen mijn man en mij (ze mag hem totaal niet) en stelde ze voor dat ik naar haar zou komen, wat hij houdt toch niet van je, nog geen 3 weken na de bevalling. Uiteindelijk is ze helemaal geflipt, kwam ze binnenstormen terwijl wij zaten te ontbijten en ik m'n dochter aan de borst had. Ze dreigde dat ze naar huis zou gaan, dat ze een mening mag hebben, dat het huishouden helemaal ontploft etc.en toen was de maat vol bij mij. Heb haar de deur gewezen: ok ga maar, je mag een mening hebben, niemand heeft je iets aangedaan hier, maar je moet die wel respectvol uiten. Dit is mijn man,mijn kind en ons huis en hier wordt niet geschreeuwd. Ze is dan vertrokken, volgende dag kreeg ik alleen een appje of ik geld kon storten voor de boodschappen die ze had gedaan. Geen excuses oid. Heb nog aantal pogingen gedaan het te redden, op een gegeven moment contact wat hersteld. Toen ik zwanger was van de 2e ging het weer mis, ze praatte respectloos over mijn dochter en mij en deed steeds heel zakelijk. Heb haar dat netjes gezegd en kreeg geen reactie meer. Na de bevalling zag ze een foto voorbij komen van onze dochters en vroeg ze alleen wanneer ik was bevallen, niet: wat een lieve foto! Is alles goed met jullie? Hoe is de bevalling geweest? Hoe is het met de grote zus? Etc. Dat was voor mij de druppel. Ze doet altijd alsof er niks is gebeurd en alsof wij gek zijn,maar ik weet ondertussen wel beter. Ik hoef geen contact meer met haar en mijn kids al helemaal niet. Bescherm jezelf en je gezin tegen dit soort invloed, als je net mama bent ben je op je kwetsbaarste en heb je mensen nodig die je steunen, geen onnodige stress. Als ze dat niet begrijpen, is hun ego kennelijk belangrijker dan jouw welzijn en dat klopt niet. Ik hoop dat het gedrag van je moeder verbetert en dat je een heel fijne tijd tegemoet gaat ❤ geniet van je zwangerschap en vertrouw op jezelf!