Bepalen dat je komt zonder kind

Nou dat dus! Maar ik denk ook dat dit gewoon per persoon en situatie verschilt natuurlijk. Maar ik houd ook van de gezelligheid van het gezinsleven en prioriteer dit dus ook boven sommige andere activiteiten. Neemt niet weg dat ik enorm kan opknappen qua humeur van een uitje met m’n beste vriendinnen, even uit eten, naar het theater of een strandwandeling. Dat zijn dan ook activiteiten die met twee hummeltjes echt heel anders zijn 😉

Ik neem mijn kind altijd mee alleen toen ik een begrafenis had heb ik hem thuis gelaten

Maar ik doe mijn kinderen toch niet tekort als ik én 4 dagen werk en toch ook alleen uit ga lunchen, babyshower oid? Wat precies zou mijn kinderen daarin moeten traumatiseren? Doe ik toch niet elke week? Ik vind: ik heb voor kinderen gekozen, dus ik zorg in principe voor ze. Maar als ze ergens niet mee heen kunnen zorg ik voor opvang. Vind het niet meer dan logisch dat ze niet altijd overal mee kunnen. Begrijp prima dat niet iedereen altijd maar op mijn kinderen zit te wachten. Daar waar ze mee mogen, gaan ze mee als ik denk dat ik ze daar ook echt een plezier mee doe. Maar om nu maar heel stellig te zeggen: het is of ik + kind en anders niet, vind ik erg rechtlijnig en bizar. Zou zo niet in het leven willen staan.

Ja ik vind dit ook best wel lastig. Ik begrijp dat mijn zoon niet overal welkom is, maar ik wil niet elk weekend, naast werk, ook nog heel veel oppas nodig hebben. Alleen ik begrijp wel dat mijn kind niet overal bij kan zijn, en gaat ook vaak praktisch niet qua dut. Wat ik doe is dan iets plannen in zijn dutje. Zodat hij er niet zoveel van merkt. En merk ook dat ik ‘gewoon’ niet overal bij ben.

Ligt eraan waar ik heen zou gaan. Een begrafenis of een bruiloft zou ik logisch vinden. Een begrafenis is geen plek voor een klein kind en een bruiloft is de dag van een ander. Het is aan hun hoe deze in te richten en als hun geen kinderen erbij willen dan is de keuze aan mij of ik wel of niet heen ga net als hun een keuze hebben. Ze betalen een hoop geld ervoor en eerlijk. Ik heb kinderen maar er zouden in mijn omgeving ook zeker een paar onopgevoede niet luisterende monsters bij zijn die ik zelf ook niet op mijn bruiloft wil hebben omdat je weet dat ze de boel gaan verstoren en papa en mama er hard om lachen ipv er iets aan gaan doen. Dan snap ik dat er gezegd word geen kinderen. Babyshower net zo eigenlijk. Echter met een lunch met vriendinnen. Of een familie uitje daar zou ik het echt belachelijk vinden als mijn kinderen niet mee kunnen. Ik zou dan aansturen op een kind vriendelijke locatie. Met speelgelegenheid waar zowel ik kan genieten als de kinderen kunnen spelen. En in deze situatie zou ik dan wel het niet tof vinden als mijn kinderen niet mee gaan. Er is namelijk altijd wel iets te vinden om de kinderen ook mee naartoe te nemen waar hun zich ook vermaken. Ik denk dat het ook vooral is hoe je er zelf in staat en waar jij je goed bij voelt. Iedereen zal een andere mening en insteek hebben. En die zal vast niet gelijk zijn met de jouwe.

Ik vind dat het echt ligt aan de situatie😅

Ik werk ook 4 dagen en breng de weekenden graag met kind door. Ik maak dan de keus of om niet te gaan of bijvoorbeeld in de avond af te spreken als kind slaapt en man thuis is. In uitzonderlijke gevallen als ik zelf graag wil dan regel ik oppas.

Ik vind dat echt irritant. Ik wil buiten mn werk om ook zoveel mogelijk met mn kind zijn en - de uitjes die ik zonder kind heb - plan ik dan ook zelf. Dus je krijgt vaak dat ik dan niet ga :-)

Hmm… ik vind dat ècht geen issue! Niet alle plekken zijn voor kinderen, soms heb ik een lunch met vriendinnen.. lekker hysterisch.. en dan is het fijn dat we niet naar kinderen hoeven om te kijken of op woorden te letten. Maar ook babyshowers, uitjes etc…. Niet iedereen wil altijd de kids erbij hebben, en zeg eerlijk… niet alle kinderen zijn hetzelfde opgevoed.

Grappig, ik kan me juist totaal niet herkennen in iedereen die zegt dat het zo goed is om ook van alles zonder kind te doen. Ik voel me dan niet op mijn gemak, wil dan alleen maar naar huis. Heb echt het gevoel dat ik een stuk van mezelf mis. Tuurlijk zijn er uitzonderingen dat ik de kids thuis laat, maar dan moet het wel heel bijzonder zijn. (De laatste twee begrafenissen werden de kinderen expliciet wel uitgenodigd want opa en oma zouden het juist zo leuk hebben gevonden als alle kleinkinderen er zijn). Ik vind het niet rechtlijnig en bizar. Ik doe gewoon waar ik behoefte aan heb. En iedereen om mij heen weet heel duidelijk hoe ik erin sta en wat ze kunnen verwachten. Het is niet rechtlijnig en bizar, het is duidelijk. Op woensdag en het weekend heb ik de kinderen. Wil je iets af spreken dan kan dat als mijn werkagenda dat toe laat of als ik s avonds nog genoeg energie heb. Ik ben er nog geen vrienden om verloren, heb er nog niemand over horen klagen.

De dingen die je opnoemt doe ik ook het liefst zonder kind, want wat hebben kinderen daaraan? En als ze mee is, ben ik alleen maar met haar bezig. Het is voor mij ook goed om eens ergens alleen naartoe te gaan in plaats van altijd samen met mijn kind. En nee dat kan niet altijd.. Dan overleg ik ze willen, of we komen samen of ik blijf thuis. Anderen zitten ook niet altijd op kinderen te wachten met dat soort aangelegenheden. Maar het is wel jouw goed recht om dan te zeggen dat je niet komt. Het blijft nog altijd jouw eigen keuze. En zelfs als ik eens met een vriendin afspraak om ergens koffie te drinken probeer ik nog wel eens oppas te regelen. Gewoon omdat je elkaar dan ook echt spreekt ipv maar half met kind erbij. Maar mede daarom ben ik wel bewust minder gaan werken (van 32 naar 16 uur), zodat ik naast die 2 opvangdagen me niet schuldig hoef te voelen als ik eens een 3e keer oppas regel. En ik voel me er zelf dan ook goed bij dat er nog genoeg tijd overblijft met mijn kind om samen leuke dingen te doen.

Hmmm ja hoe vaak heb je het geprobeerd? De eerste keren had ik dit ook wel: ik had het gevoel dat ik een stuk van mezelf miste. Maar dat was voor mij uiteindelijk echt een kwestie van moeilijk kunnen loslaten en schuldgevoel verhuld in mooie woorden naar mezelf. Ik had soort van het gevoel dat het 'hoorde' dat ik mijn kind mis. Dat doen goede moeders: altijd bij de kinderen willen zijn. Sinds ik dat loslaten (van zowel controle als schuldgevoel) kan, vind ik het ook leuk om wat zonder de kinderen te kunnen doen. En ik vind het voor mijn kinderen juist minder verstikkend dat ik er niet altijd meer bij hoef te zijn. Voor mij en mn kinderen vanaf een bepaalde leeftijd (1-1.5 jaar) was het echt beter.

Je voelt je nogal persoonlijk aangevallen merk ik. You do you.

Ik denk omdat de stempels ‘rechtlijnig’ en ‘bizar’ erop gedrukt worden dat het overkomt al een aanval. Ik heb dit topic gestart en ook al een aantal van dat soort stempels gelezen die er gelijk opgedrukt worden en het kom niet heel fijn aan. Gelukkig zijn de meningen heel divers en als ik meer uitleg geef over de leeftijd van m’n baby en hoe het in elkaar steekt in de thuissituatie waardoor het wel begrepen wordt over het algemeen, waardoor ik het wel naast me neer kan leggen. Ik vind alleen dat een mening geven ook zonder dat soort stempels kan.

Afhankelijk van de leeftijd.. Familieuitjes, daar hoort je baby ook bij lijkt mij. Naar Babyshowers neem ik haar niet mee omdat het anders gaat over haar ipv de zwangere.. trouwerij afhankelijk van het tijdstip en lunch met vriendinnen neem ik haar ook 9/10 keer mee..

Als je je kinderen niet bij je partner/bij de oppas wil laten omdat je ze door werk al te weinig ziet, werk je teveel.

Ik vind het vrij begrijpelijk. Als ik naar een bruiloft ga, start dat vaak pas rond 18.00, met harde muziek, dat doe ik hun oortjes niet aan. En een uur later mogen we dan weer weg ivm bedtijd. Kraamvisite doe ik ook zonder kinderen, ik wilde ook geen kinderen van anderen er dan bij hebben. Ik wil alle aandacht besteden aan de kraamvrouw en baby. Als ik met vriendinnen in de avond afspreek, ook zonder kinderen. Bij een ontbijt of lunch stem ik af, dan nemen we allemaal onze kinderen mee. En vriendinnen die geen kinderen hebben, bijv bewust voor gekozen, die laten zelf weten of ze graag afspreken met de kinderen erbij. Die willen dat altijd wel, dus ik kies er ook voor om soms zonder de kids met ze af te spreken. Oftewel, veel gelegenheden vind ik persoonlijk niet geschikt en als ik dan niemand heb die bij de kinderen kan blijven, dan laat ik dat ook eerlijk weten. Dan spreken we een andere keer af.

Als ik de reacties zo lees dan verweven veel moeders hun eigen identiteit met het moeder-zijn; “ik ben altijd moeder, mijn kind is overal bij”. Is een persoonlijke voorkeur denk ik, persoonlijk vind ik het van belang om ook nog mezelf te zijn, dus ook een vriendin (zonder kind) en ook een zus (zonder kind). Ik heb dan ook regelmatig uitjes waar ik mijn kind niet mee naartoe neem en waar ik dus ook even geen (directe) moeder ben en dat vind ik persoonlijk heeeerlijk!

Wat een rare reactie. Ik vind de balans van 4 dagen werken en 3 dagen kind heel fijn. Maar als ik in die 3 dagen nog 1 of 2 dagen of dagdelen van huis ben dan is de balans zoek voor mij. Een hele bewuste keuze dus om het zo te regelen.

Mooi beschreven! Ben helemaal jouw team wat dat betreft.