Bepalen dat je komt zonder kind

Dit is wel wat simpel gedacht vind ik. Niet iedere vrouw geeft de luxe maar 2-3 dagen per week te werken.

Ik doe het vaak genoeg want mijn kinderen zijn ook wel eens alleen met hun vader. Ik heb zeker geen schuldgevoel. En als mijn kinderen bij de buren willen spelen en het mij niet uit komt gaan ze zonder mij. Geen moeite met loslaten of geen controle hebben. Maar ik zie ze al 4 dagen niet. De andere 3 spendeer ik dus het liefste met hun. Daarvoor heb ik kinderen genomen. Dat is mijn keuze en afweging. Ik krijg in dit topic echt het gevoel dat je kind wel met regelmaat naar de oppas moet, buiten alle dagen opvang om, want anders doe je het het niet goed. Blijkbaar ben ik een slechte moeder, vrouw en vriendin. Ik ben heel blij dat zowel ik als mijn omgeving dit anders ervaart. Mijn tijd om dingen zonder kinderen te doen komt wel weer als ze ouder zijn.

Ik zou het juist prettig vinden als mensen het van mij zouden verwachten dat ik zonder kind kom. Sinds ik een kind heb lijkt het namelijk wel alsof ik alleen word uitgenodigd omdat ze mijn kind willen zien.

Heel herkenbaar, ik vind het ook storend als ik ergens aanwezig ‘moet’ zijn, maar m’n kindjes niet mee mogen. De Nederlandse cultuur is echt notoire kind-onvriendelijk. In zo veel culturen is het vanzelfsprekend dat kindjes erbij zijn. Laatst nam ik m’n zes weken oude baby mee naar een babyshower. Dat voelde het beste om te doen en iedereen die er was (de meeste kende ik niet) vonden het heel gezellig en bovendien een heel logisch idee. Dus dat kan ik aanraden, ik vind dat we de cultuur echt moeten veranderen met z’n allen😇

“Als je ze niet daar wil laten OMDAT” staat er.. als je andere redenen hebt (bv. zoals jij zegt dat je prive je balans kwijt raakt) geldt de conclusie dus niet.

Ik zeg ook niet dat je dan de verkeerde keuze maakt. Die keuze kan door omstandigheden ook voor je gemaakt worden. Maar de conclusie blijft toch staan? En als dit in veel gevallen zo zou zijn dan doet onze maatschappij iets fout. Maar zo ver wil ik het niet meteen trekken.

Zo had ik het niet bekeken. Zag het als verwijt 🤭 ja klopt wel dat het jammer is als dat de situatie is en je het gevoel hebt niet genoeg tijd met je kind te hebben. Zou niet mogen zijn 😔

Moeder zijn is nu ook deel van mijn identiteit 😊 En ik vind het ook heerlijk om met vriendinnen af te spreken en naar een kinderboerderij te gaan, waar de kids spelen en ik met vriendinnen zit. En los daarvan onderneem ik ook dingen zonder m’n kind. En dat geldt ook voor mijn partner. Balans is key!

Vind dit altijd zo stom verwoord: of ik en mijn kind komen, of niet 🥸 ja dan ga je niet, klaar maar verwacht dan ook niet dat je nog veel uitgenodigd word. Bij sommige dingen is het mogelijk om kinderen mee te nemen bij andere zaken laat je ze thuis.

Ja precies, maar ik hang m’n identiteit dus niet volledig op aan het moederschap. Zeker, het is het belangrijkste deel van mijn leven, maar ik doe ook soms graag iets puur voor mezelf. En daarbij vind ik ook niet dat je andere mensen altijd maar moet opzadelen met je kind: zeker mensen die zelf geen kinderen hebben kunnen dat niet altijd waarderen en dat begrijp ik volledig

Maar doe je dan ook alles met je vriend? Ik heb een behoorlijk grote vriendinnengroep waar we überhaupt meestal alleen met vriendinnen afspreken, dus ook zonder mannen erbij. Dan gaan we samen lunchen als de kleintjes toch liggen te slapen. Heerlijk om ook je eigen individu te zijn? Ik vind het principe gewoon behoorlijk heftig dat als jij ervoor KIEST om een relatie te hebben en een kindje te krijgen (ik weet dat je dit niet altijd voor het kiezen hebt maar je snapt denk ik mijn punt), dat je dan ineens het hele gezin erbij krijgt en altijd samen moet afspreken en ineens niet meer als individu kan afspreken? Dat gaat er bij mij juist niet in. Met familie is dit vaak logisch. Maar met vriendinnen ofzo vind ik het heel normaal om 1 op 1 of alleen met de vriendinnen af te spreken.

Wij hebben voornamelijk gezamenlijke vrienden. Zijn vrienden zijn ook de mijne geworden en ook andersom. Wij doen dus inderdaad veel samen en onze vrienden vaak ook. Ik vind dat juist heel fijn! Natuurlijk spreek ik ook wel af met een vriendin of een vriend alleen. Ook daar is ons kindje echt niet altijd bij. Maar mijn kind hoort wel bij mij, dus als je met mij wilt afspreken op een tijd en dag dat ik in m'n eentje voor m'n kindje zorg, dan ga ik geen oppas regelen omdat jij zo nodig geen kinderen erbij wilt hebben. Als de ander dat echt een probleem vindt, kunnen we op een andere dag afspreken of niet afspreken. Een bruiloft ofzo vind ik wel anders. Zuipfeestjes hebben wij toch niet want daar houden we niet van en etentjes doen wij vaak thuis en dan gaan de kinderen gewoon mee. Ik vraag het altijd netjes en er is nog nooit iemand geweest die zei dat ze dat niet wilden. Ik zie dan ook het probleem helemaal niet 😊

Nee ik neem dochter zeker niet overal mee naartoe. Ze vermaakt zich prima bij papa dan hoor. En als we samen iets hebben gaat ze mee als dat kan, en anders is het aan ons om te beslissen of en hoe we dat oplossen.

Dit vind ik wel interessant, want ikzelf draai het misschien nog weer een keer om. Als ik mijn kinderen ergens mee naartoe neem, voel ik me gewoon mezelf, maar met toevallig ook m’n kinderen. Ik koppel dus ergens juist hun aanwezigheid op een grotere manier los van mijn identiteit, zodat ik ook gewoon ‘kornoelje’ ben wanneer zij erbij zijn. En dus niet áltijd moeder, maar áltijd mezelf. Vraag me af of dit herkenbaar is voor anderen?

Ja precies dit! Ik ben net zo mezelf met kind en als ik zonder kind af wil spreken om bijv rustig met een vriendin te kletsen dan doe ik dat liefst in de avond als ze slapen (en partner thuis is). Voor de rest neem ik ze overal mee naar toe ook naar vriendinnen en familie. Juist gezellig en net zo mezelf!

Echt wel heel interessant om de verschillende reacties te lezen, ik trek nog steeds m’n wenkbrauw op bij het lezen van reacties zoals: je kunt toch niet iedereen met jou en je kind opzadelen, of je was eerst een vriendinnen groep toen kreeg je kinderen dus het is logisch dat je ook allen afspreekt zonder kinderen omdat je vriendinnengroep het gewend is jou alleen als vriendin te hebben. En dan de klapper die behoorlijk veel likes krijgt: bizar hoeveel moeders zijn verweven met het moederschap en hun eigen identiteit 🤷‍♀️. Huh wacht even, je leven ziet er vaak op je 25e anders uit dan op je 13e. De vriendinnen groep die je waarschijnlijk in je pubertijd hebt gekregen veranderd mee naarmate je ouder word meestal. Je krijgt een relatie, en heel vaak dus kinderen. Het is toch juist meer dan logisch dat je als je uitgenodigd word dit gebeurd met je gezin? Of als je ergens wat gaat eten je dat met zijn allen doet? Dit is dan toch op dit moment jou leven? Net alsof je kinderen niet mogen komen jou levensfase niet geaccepteerd word ofzo. Ik snap best dat het af en toe ook heerlijk rustig kan zijn om even 1 op 1 af te spreken met vrienden maar ik vind sommige opmerkingen wel echt over de top, en er erg makkelijk word gedaan over je kind ergens niet bij betrekken laat staan dat er gezegd word dat je je eigen identiteit verliest als je altijd je kind bij hebt. Bij die opmerking denk ik alleen maar; waar is het bij jezelf fout gegaan dat je niet jezelf kunt zijn met je kinderen er bij 🤷‍♀️

Die reactie is volgens mij vooral bij mensen die echt altijd met kinderen afspreken en nooit meer 1 op 1. Ik heb daarvan namelijk inderdaad het idee dat er vrouwen zijn die daarmee hun hele leven om hun kind laten draaien. En wat doe je dan als ze puber zijn en je ze los moet gaan laten? Dat word heel lastig als je als identiteit geen andere dingen meer hebt, lijkt mij. Al kun je die vast dan opnieuw vinden. Ik vind uit de voorbeelden trouwerij en babyshower dat je daarvoor als je partner het niet kan overnemen of je samen gaat wel een keer oppas kan regelen, zo vaak komt dat niet voor. Als je zelfs bij zulke gelegenheden zegt alleen met mijn kind vind ik dat wel heftig. Ik heb het dan niet over kleine baby's, want topoc starter heeft pas een baby van 4 maanden, daarvoor zou zeker gelegenheid moeten zijn om die wel mee te nemen. Ik spreek ook met kinderen af en al helemaal met familie. Al ga ik ook wel alleen met mijn moeder op stap, maar dat plan ik als mijn partner kan, ik zou geen oppas regelen, dan zoeken we een andere dag voor 1 op 1 tijd en gaan we dan wat met de kinderen doen. Soms spreek ik dus met kinderen af en soms zonder. En voor de momenten zonder kies ik vaak avonden als ze toch slapen, neem ik weleens een dag vrij van werk of heb ik het met mijn man afgestemd. En als ik samen iets met mijn man wil doen kunnen we meestal oppas binnen de familie regelen. Want ik vind het ook belangrijk dat we dingen zonder kinderen doen, de dynamiek is dan namelijk heel anders. We zijn natuurlijk wel minder flexibel dus stemmen met de opa 's en oma's af wanneer het hun uitkomt. En het komt ook niet zovaak voor en meestal pas vanaf de namiddag of avond dat we iets hebben, 1 of 2 keer per jaar een weekend weg. Het gaat er voor mij om dat ik naast moeder ook nog een partner, dochter, zus en vriendin ben. Ik heb graag met die mensen ook 1 op 1 contact zonder kinderen, omdat de dynamiek dan anders is en je echt aandacht voor elkaar hebt. Ik zelf zou het dus heel vervelend vinden om die 1 op 1 tijd niet te hebben. Als andere daar geen behoefte aan hebben kan dat en ik snap ook best dat je niet zomaar oppas regelt, dat doe ik ook niet. Maar eens in de zoveel tijd logeren bij opa en oma vinden de kinderen echt niet erg. En de momenten dat ze alleen met hun vader of juist met mij zijn, zijn ook gewoon goed voor ze.

Compleet eens met deze reactie! Ik vind sommige reacties best hard en bizar. Alsof het de standaard zou moeten zijn dat je je kind ergens onderbrengt omdat het normaal is dat je zonder kind afspreekt- aangezien je als moeder niet jezelf kunt zijn. Je leven als 16 jarige single is totaal anders; van ieder weekend stappen, dansen en sjansen naar een leven wat beetje bij beetje anders wordt. Eerst een vriendje krijgen, verder studeren, een echt serieuze relatie, een vaste baan krijgen, een huis kopen, trouwen, kids… niet dat alles hoeft te gebeuren uit dit rijtje hierboven maar we hebben vast allemaal een aantal van deze dingen meegemaakt! En daardoor verander je vanzelf en idd je vriendenkring vaak ook. Bij mij in de omgeving vragen mensen eigenlijk altijd naar mijn kids en met afspreken gaan ze vaak mee. Playdates zijn niet 1-1 wijntjes drinken, maar ook heel leuk. Zelfs m’n single vriendinnen vinden het leuk met mij en m’n kindjes af te spreken. Ze geven ook aan dat ze het belangrijk vinden een band met m’n kinderen te krijgen aangezien die bij mij horen. Uiteraard doe ik af en toe ook wat zonder de kids, puur omdat ik dat zelf ook genieten vind.

Gewoon neutraal. De ene keer neem ik ze mee, de andere keer laat ik ze thuis. Als ik keer alleen met vrienden wil afspreken dan laat ik ze dus lekker thuis, maar het is ook nooit een probleem als ik ze wel mee neem

Het is volgens mij echt iets Nederlands om "grote mensen feesten" te geven. Ik ben zelf half Surinaams en hier zijn ook jonge kinderen bijna overal bij. Ja, niet bij het vrijgezellen feest of begrafenissen, als ze echt nog klein zijn. Maar verder lopen ze hier overal bij 😅 Verjaardagen, bruiloften, babyshower, overige uitjes etc. Ik had dan ook altijd veel neefjes en nichtjes om mee te spelen. Maar nu ik zelf moeder ben... is dat natuurlijk wel heel makkelijk, onze kinderen hebben inmiddels ook wat achterneefjes en nichtjes om mee te spelen en hoef ik niet altijd op ze te letten. Ze zijn nu 4 en bijna 6, dus dat scheelt enorm. Uiteraard vind ik het heel fijn om zonder onze kinderen op pad te zijn. Want als ik met vriendinnen afspreek met de kinderen erbij, komen de gesprekken nooit echt goed op gang.