Bewust 1 kind

Niet helemaal wat jij vraagt, maar ik ben zelf enigkind, dus mss heb je daar wat aan😉 als kind heb ik het nooit als heel vervelend ervaren, wel regelmatig gevraagd waarom ik geen broertje of zusje had natuurlijk, maar heb niet het idee dat ik echt iets heb gemist. Nu daarentegen vind ik het erg jammer. Niet "echt" tante kunnen worden bijvoorbeeld. En als m'n ouders er ooit niet meer zijn ben ik "alleen". Ik heb schoonzussen en broers en natuurlijk m'n eigen gezin, maar dat is toch anders. Ik heb er altijd zo ingestaan dat als ik niet meer dan 1 kind zou kunnen krijgen ik niet hemel en aarde ga bewegen om toch zwanger te raken, maar bewust zou ik er uit m'n eigen ervaring nooit voor kiezen.

Je bent noet de enige die hier aan denkt! Zoontje nu bijna 6 maanden en wat geniet ik van hem. Als wij een 2e zouden willen willen we daar niet nog 5 jaar mee wachten. Maar ik denk nu wil ik wel een2e. Ik geniet zo van hem. En ik wik hem altijd alles en het beste kunnen geven. Natuurlijk neem je geen 2e als dat financieel niet kan. Maar stel je hebt een 2e en er gaat iets mis of fout of watdan ook. Dus ik denk hirr ook overna😊

Ja dit standpunt vind ik zeker ook fijn om te horen! Bedankt!

Ik zie in mijn toekomst (als in wanneer ik oud en versleten ben) wel twee kinderen, maar momenteel voel ik (nog) helemaal geen drang naar een tweede kindje (en tweede zwangerschap/bevalling want deze waren beide hels bij de eerste 🥴). Uiteraard zoals ik al zei, er is nog veel tijd om te beslissen, maar de gedachte doorkruist zo vaak mijn hoofd dat ik al eens wou rondhoren hier.

Ik heb altijd gezegd dat het bij 1 ging blijven. Heb mijn dochter heel jong gekregen. Was geen makkelijke periode ook niet met de papa van mijn dochter. Dus ik had zoiets van als ik dit kind kan grootbrengen en ze alles geven wat ze nodig heeft ben ik geslaagd in het leven 🙂. Nu 14 jaar later na een relatie van ondertussen 9 jaar met mijne huidige partner toch nog beslist om voor een kindje te gaan, hij is 4 jaar jonger als ik met een grote kinderwens. Dus hier zijn we dan 30 jaar en 24 weken zwanger van een 2de dochter, ik zit dus binnenkort met een baby in huis en tiener in volle puberteit 😅👍🏼

Vanuit een iets ander perspectief, maar mijn man is enigst kind. Hij heeft het niet als heel vervelend ervaren, maar nu hij ouder wordt soms wel. Bijv. Zijn ouders zijn nu gescheiden en dan ben je wel heel alleen in het delen van je verdriet. En als er iets geholpen moet worden, komt her altijd bij hem uit ipv dat je het kan verdelen met broers en zussen. Neefjes en nichtjes krijgen nu hun eigen gezin en zijn meer met elkaar, dus dat valt ook meer weg als soort van broer/zus gevoel. Ook is altijd álle aandacht op hem (wel belangstellend hoor) en dat merken wij nu ook met ons zoontje: dat is dus hun enige kleinkind, dus ook die aandacht wordt niet wat natuurlijker automatisch verdeeld. Dus misschien ook helpend in je beslissing vooruit te kijken in de toekomst hoe het kan zijn voor het enigst kind ipv hier en nu? Nogmaals mijn man is zeker niet ongelukkig hoor.. maar soms mist hij het wel 😉

Ik heb altijd wat moeite met mensen die een 2de kindje nemen (ja ik weet het, je neemt geen kinderen, je krijgt ze, maar even voor het praatgemak ☺️) "zodat ze later elkaar hebben" etc. Naar mijn mening neem je een 2de kindje omdat JULLIE dit willen. Er is nooit een garantie dat je ook daadwerkelijk goed overweg kan met je broer/zus dus ik zou zelf nooit een kindje erbij nemen om die reden. Je kan gewoon niet weten of die broer/zus werkelijk een steun gaat zijn in de toekomst. En dit komt van iemand die een super goede band met haar zus heeft 😉 Naar mijn mening neem je een 2de kindje omdat je dat zélf leuk vindt, niet omdat je een toekomstbeeld voor je ziet dat ze iets aan elkaar hebben. Uiteraard is het super fijn als ze met elkaar overweg kunnen, maar dat is dan een mooie bonus. Het zou in mijn ogen nooit de hoofdreden moeten zijn. Al is het maar omdat het hopelijk nog jaaaaren duurt voordat ze elkaar echt nodig hebben als de ouders wegvallen of scheiden. Ik twijfel zelf ook enorm. Het lijkt mij veel makkelijker om één kindje te hebben, vooral wat betreft vrijheid en aandacht, maar het lijkt mij ook wel gezellig om er 2 te hebben rondlopen. En op goede momenten denk ik "ja ik wil ooit een 2de!" maar op momenten dat ik mij even wat minder voel, denk ik "ben blij dat ik er maar één heb". Oké, mijn meisje is pas 4 maanden dus 2 baby's zou ik sowieso niet trekken (ook al is mijn dochter een voorbeeld baby), maar ook in de toekomst kijkend lijkt één kind mij ook fijn. Alle aandacht voor haar, zelf ook veel meer vrijheid en rust. En financieel ook een stuk goedkoper uiteraard, niet dat we het slecht hebben maar 1 of 2 kinderen scheelt natuurlijk veel. Ik begrijp helemaal wat je bedoelt met dat je er nu zo mee bezig bent. Sinds de geboorte van mijn dochter ben ik er ook continue mee bezig terwijl we alle tijd hebben. Lastig lastig...

Zelf ook alleen opgegroeid. Maar wat hier meer aangegeven wordt, nu je zelf ouder wordt is het niet altijd even leuk of makkelijk als je "alleen" bent. Hebben zelf net een baby van 7mnd en nu weer zwanger van een tweeling. Door dat alleen zijn van vroeger wil ik júist heel graag een groot gezin! En het liefst straks nóg 1tje er bij als ons dat gegund is!!

Ik zit met dezelfde gedachten. Ik ben aan het twijfelen sinds mijn zoon geboren is. Het ene moment denk ik: misschien is een 2e wel leuk. En het volgende moment denk ik: zo is ons leven compleet, als we nog 1 kind krijgen dan is onze vrijheid weer voor járen weg. Mijn man weet nog niet of hij een 2e wil. Hij is enigskind en heeft nooit iets gemist. Hij vond het juist fijn, want hij heeft dingen kunnen doen die hij, als hij een broer of zus had, niet had kunnen doen. Dus ik weet dat er ook veel voordelen aan 1 kind zitten. Ik weet eigenlijk niet precies wat nou echt een voordeel is aan 2 kinderen. Ja, ze kunnen samen spelen (of ruzie maken 😂) maar er zijn zoveel broers/zussen die op latere leeftijd geen band of zelfs geen contact hebben. En ik las hier ergens iets over tante worden. Ik heb 2 broers, maar ga ook geen tante worden. Wat mij laat twijfelen is dat het me héél zwaar lijkt, 1 kind is gewoon makkelijker lijkt me en je hebt sneller je vrijheid terug, zodat je met z'n 3tjes vanalles kan ondernemen zonder er nog een baby bij te hebben waar je rekening mee moet houden. Sorry voor het langer bericht. 😄

Wij houden het bij 1 kind. Mijn man is als enigste kind opgevoed en kwam niks te kort, ik heb een oudere zus waar ik nu pas, zins mijn..28e een goede band mee heb, daarvoor was het alleen maar ruzie en ellende. Het is echt geen garantie als je er 2 hebt ze later iets aan elkaar hebben, vind dat zo'n onzin reden 🙈

Het zal allebei voor en nadelen hebben. Ik zelf vond enigskind zijn verschrikkelijk. Had ook geen neefjes of nichtjes en vond dat echt een gemis. Ik ben slechter in delen dan mijn vriend die is opgegroeid met een broertje. Zeker het delen van aandacht vind ik lastiger. Maar het scheelt wellicht als je niet ook nog eens enig kleinkind bent.

Toen onze dochter geboren was heb ik ook serieus nagedacht om het bij 1 kindje te laten. Niet omdat de zwangerschap of bevalling zwaar was maar omdat we zo genoten van dit geluk en het zo goed voelde. Dit heeft tot 1,5 jaar geduurd dat ik niet 100% overtuigd was nog een tweede kindje te willen. Na 1,5 jaar begon het hier en daar te kriebelen. Zeker als ik zag hoe onze dochter met kleinere/jongere kindjes omging. Toen ze 2 werd zijn we er toch voor gegaan. En nu wordt ze met bijna 3,5jaar grote zus.voor ons een perfect leeftijdsverschil en eerder hadden wij er ook geen behoefte aan

Wij kiezen nu voor een kindje en laten het daarbij. Mijn vriend heeft geen broers of zussen en heeft dat nooit als negatief gezien. En zoals eerder gezegd: met twee of meer kinderen is dat geen garantie dat ze het gezellig hebben samen en die ervaring heb ik zelf dan weer. Contact met andere kinderen hoeft ook echt geen familie te zijn; het kunnen ook de buurkindjes zijn of kinderen van vrienden waar ze mee opgroeien, mee op vakantie gaan etc.

Op dit moment (baby 2 maanden oud) zou ik zeggen het blijft bij 1 kind. Mede door de zware zwangerschap en zware bevalling. Heel veel spanning gehad vanaf de 20 weken echo wegens hartproblemen bij baby. Ik ben echt heel benieuwd of dat gevoel later nog steeds zo is (1 kind is prima), of dat er toch drang komt naar een tweede kind.

Hier blijft het bij één. Ik word 38 in november, ik ben blij dat me een kind gegund is en vind mezelf inmiddels te oud om nog een keer zwanger te proberen te worden. Daarnaast moeizame start met de kleine en ikzelf burn out klachten, ik vind het zo ff genoeg hooi op de vork.

Het blijf bij één omdat ik deze maand 38 wordt en het een lange en pijnlijke weg was om zwanger te worden. Ik ben heel dankbaar en blij dat dit kindje mij gegund is. Om nog een keer zwanger te raken betekent weer een pijnlijk en mogelijk lang traject. Ik ben niet de jongste meer en vind de zwangerschap fysiek zwaar. Bij een 2e zwangerschap zou ik nog ouder zijn en de kans op een miskraam ligt daarmee ook flink hoger. Ook wil ik goed en met volle aandacht van dit kindje gaan genieten i.p.v. na de bevalling weer mentaal 'bezig' moeten zijn met zwanger raken.

Mijn man zou misschien wel een tweede willen. Zelf wil ik dit niet om verschillende, vooral praktische redenen. # Ons huis is net groot genoeg voor 1 kindje en we wonen nu zo mooi aan een park en doodlopende straat met alles in de buurt dat ik dit voor onze zoon zo wil behouden. # Mijn schoonmoeder wil heel graag 2 dagen per week oppassen en 2 zou voor haar teveel zijn. Verder hebben wij niemand in de familie of vrienden kring die ook kan oppassen. # financieel gezien kunnen we 1 kindje meer bieden dan 2 # we zijn nu 35 en 36 en dat vind ik voor mezelf toch wel een grens leeftijd. Zo zit het bij ons 😉

Ik wilde absoluut geen tweede mijn man wel nu onze zoon is geboren twijfel ik maar de reden dat ik geen tweede zou willen zijn: te eerste heb ik twee broers en een zus en wij hebben zoveel ruzies gehad natuurlijk hoeft dit niet altijd zo te zijn maar ik wil onze zoon dit besparen. Ten tweede mijn schoonfamilie woont in Spanje voor we wisten dat ik zwanger was zouden wij emigreren aangezien we dichterbij hun wilde zijn maar toen raakte ik zwanger + Corona dus voor nu lijkt het ons beter om toch in Nederland te blijven economische gezien ook. En ten derde is ons huis te klein voor nog meer kindjes maar goed dat kan altijd opgelost worden. Zoals ik al zei na de geboorte van onze zoon twijfel ik, ik ben namelijk zo verliefd mijn zwangerschap was zo gemakkelijk en het herstel van mijn keizersnede is mij ook ontzettend meegevallen en wij hebben genoeg liefde voor nog eentje maar eerst even beslissen wat wij gaan doen.

Mijn man heeft heel duidelijk gezegd dat hij het bij één kind wil laten. Ik wil er zelf eigenlijk wel twee... Hij is zelf enigskind en heeft dit altijd oké gevonden. Zijn ouders hebben ook veel vrienden en hij is zelf ook heel sociaal, dus altijd mensen om hem heen. Ik heb zelf een goede relatie met mijn zus, wat ik mijn kind(eren) ook zou gunnen... We zullen zien hoe het voelt als ons kindje geboren is! Wie weet ben ik er wel helemaal tevreden mee, of gaat hij anders denken. Eerst maar eens heel erg genieten van het kindje dat ons gegund is.

Voor ons is de steun die ze aan elkaar gaan hebben (hopelijk) wél een van de hoofd redenen om meerdere kindjes te willen. Mijn partner is enig kind en heeft al vanaf zijn tienerjaren een zieke moeder met MS (dit jaar overleden). Hij is altijd de enige mantelzorger geweest en ook na haar overlijden ervaart hij het als erg zwaar dit niet te kunnen delen. Daarom is het voor ons belangrijk broers en/of zussen voor onze oudste te willen. Buiten het feit dat we zelf voelen dat ons gezin nog niet compleet is! 😍