Boosheid na zwangerschap

Ik herken mij totaal je verhaal. Ik heb ook een postnatale depressie gehad. Kon overal om janken en was boos op alles en iedereen. Zoveel ruzie als dat ik na mijn bevalling heb gehad heb ik nooit gehad. Ik heb hulp gezocht, kon niet meer. Eerste 9 maanden thuis gezeten met de meiden, daarna zijn ze naar de opvang gegaan en dat was een verademing. Ik heb bij een psycholoog gelopen om mijn verhaal kwijt te kunnen, om mij begrepen te voelen. Of het nu heeft geholpen weet ik niet echt, maar kon in ieder geval met iemand praten. Nu 16 maanden later begin ik langzamerhand weer mezelf te worden. Weet niet of het met ontzwangeren te maken heeft, maar ik had gewoon tijd nodig om alles te verwerken. Ik kreeg NL een tweeling. Dus van een rustig leven, naar harder werken. Ik merk alleen wel dat ik nog steeds een wat korter lontje heb en dat ik het liefst dingen nu geregeld wil hebben.. denk dat dat nu bij mij hoort, geen idee En nee, vind niet dat het komt door de postnatale depressie. Er is gewoon zoveel veranderd in korte tijd

En er is geen voorbeeld om een goede moeder te zijn. Dat ben jij NL sowieso al! 🍀❤️

Ja ik merk het ook bij mezelf. Ik heb al mijn ouderschapsverlof opgenomen omdat het mijn dochter niet lukt uit een flesje te drinken. Dat deed ik met liefde, maar ik voel me nu soms in een bepaalde rol gedwongen. Mijn partner en ik zouden 50/50 met de zorg voor onze dochter bezig zijn en dat is het nu verre van. Dat maakt me boos. Het maakt me ook boos dat zelfs de mensen die het dichtst bij me staan, niet door hebben dat ik echt continue met mijn dochter bezig ben al 7 maanden lang. Ze kan niet in haar bedje slapen overdag, dat weet mijn omgeving, maar toch krijg je dan opmerkingen als: ‘Dan leg je haar toch even weg?’ Ook denken ze dat ik nu tijd heb voor hobby’s. Wanneer? Ik lig nu in een donkere kamer omdat mijn dochter naast me wil slapen en gaat huilen als ze in haar bedje gelegd wordt. Met een beetje geluk kan ze tegen de tijd dat ik wil slapen in haar eigen bedje worden gelegd. Iedereen weet het allemaal beter. Ik kan geen tips meer horen eerlijk gezegd. Bij mij is het dus vooral frustratie en onbegrip. En moeheid. Hoe ik ermee omga? Ik ben pas flink uit mijn stekker gegaan tegen mijn naasten. Ze duidelijk gemaakt dat ze zich niet aan de afspraken hebben gehouden. Toen kwam er wel wat hulp op gang. Verder probeer ik (ook al is het maar iets kleins en simpels, want lang weg kan ik niet ivm voeden) leuke dingetjes te doen. Even alleen naar de winkels ofzo, op bezoek bij mijn zus, knuffelen met mijn partner. Maar vroeg of laat komt toch die boosheid opzetten. Ik ben ‘blij’ om te horen dat ik niet de enige ben. Ik had je graag een oplossing geboden maar die heb ik eerlijk gezegd ook niet. Bedankt voor het openen van dit topic. Het lucht me eerlijk gezegd best op dit even van me af te schrijven.

Ik vind het juist een heel goed artikel. Ik vond mijn zwangerschappen en bevallingen er behoorlijk inhakken en voelde ook ergens dat ik mijn emoties er niet over mocht uiten om anders weggezet te worden als hormonaal of ‘je zal wel een postnatale depressie’ hebben. Wat het artikel concludeert over de ouderwetse kijk op de rol van de moeder herken ik enorm. Als moeder in 2022 moet je zoveel ballen hoog houden (werk, kids, relatie, gezondheid, ontwikkeling etc etc), deal je met zoveel verschillende adviezen en meningen, dat wekt een hoop boosheid en frustratie op. Ik ben juist blij te lezen dat andere moeders ook die boosheid ervaren. En zich er niet voor schamen!

Ik herken het niet en heb ook geen tips... maar 'schrik' van jouw situatie... sterkte lieve mama! ❤ Je doet het voor je dochter echt allerbest!!

Bedankt voor je lieve reactie. Dat doet me echt goed. Mijn reactie op het topic was ook echt even pure frustratie. Er zijn gelukkig ook genoeg dingen waar ik van kan genieten. Mijn dochter is echt een hele vrolijke meid en mijn partner doet echt zijn stinkende best om me te ondersteunen waar hij kan. Vandaag heb ik te horen gekregen dat mijn contract niet wordt verlengd, dat helpt ook even niet.. Ik laat alles maar even bezinken en blijf me bedenken dat alles tijdelijk is:)

Zit je wel op de juiste plek op het werk? Ikzelf haal enorm veel energie uit m'n werk en kan dit perfect combineren met een goede moeder zijn die intens geniet van elk wakkermoment dat ik met haar mag meemaken. Deze week deadline die ik binnen m'n gewone uren niet ga halen dus ga ik als ze de nacht is ingegaan even terug om dat af te werken. Vind ik helemaal niet erg en word ik echt enorm voor gewaardeerd. Die uren neem ik later wel weer op.

Ja! Maar ik zie boosheid ook als kracht. En zo klinkt het bij jou ook vind ik. Om goed voor jezelf te zijn, en daarmee voor je dochter. Ik ben ook een ‘zelfwegcijferaar’ en ik was zó sterk tijdens mijn zwangerschap in wat ik nodig had. Noem het boosheid, ik noem het kracht. 🔥

Oh dit had ik kunnen typen 😔 Sterkte lieve mama💙

Ik herken het ook, ik merk sinds de oudste er is dat ik ook vaak boos ben. Boos om dingen waar ik dat voorheen niet had, boos als mijn partner weer iets vergeet, of gaat douchen na zijn werk, midden in de avondspits. Boos op collega's omdat ze een andere manier van werken hanteren, of een andere mening delen. Boos omdat de bestuurder voor mij niet doorrijdt. Boos omdat de baby huilt terwijl ik net even iets leuks doe met de oudste. Boos, of woest, om dingen, wat geen boosheid nodig heeft. Ik kan het geen plekje geven, en gaf mijn hormonen en vermoeidheid altijd de schuld. Maar verhelderend, dat meer vrouwen hier last van hebben. Het is bizar dat je ook zo boos om niks kan worden, soms uit het niets, zonder reden. En niet eens specifiek als stemmingswisseling, gewoon een sluimerende boosheid wat er altijd is maar uitgelokt echt super heftig is in eens.

Ik herken het wel. Ik merkte het vooral toen ik weer aan het werk ging. Ik had een veel korter lontje, reageerde kribbiger, was veel ongeduldiger, zag dingen negatiever en maakte zelfs voor het eerst in mijn leven ruzie met collegas. Ik leuk naar mijn eigen idee zelf weleens een leeuw die af en toe de klauwen uitslaat. Ik herkende mezelf niet. Gelukkig zie ik mezelf nu mijn zoontje bijna een jaar is weer een beetje terug. Er kwam ook een stuk medische verklaring voor: mijn schildklier werkt te snel en zorgt ervoor dat ik snel moe ben en me de hele dag opgejaagd voel. Die combi is natuurlijk helemaal niet ideaal. Ben erg blij dat dat als het goed is nu gaat veranderen en dan voel ik me waarschijnlijk ook weer minder boos.

Hier ook herkenbaar en ‘fijn’ om eens te lezen niet de enige te zijn. Ik kan opeens woedend worden als iets niet loopt zoals ik dat zou willen/had verwacht. Zo was ik eerder nooit. Ik ben nu weer zwanger (30 weken) en het is in het eerste trimester van deze zwangerschap nog erger geworden. Toen ook bij een klinisch psycholoog gelopen ivm verdenking prenatale depressie. Inmiddels ben ik weer iets kalmer, maar het zit er nog wel degelijk. Ik ben ergens ook bang dat het weer toeneemt na de bevalling.

Niet leuk maar wel fijn om te lezen dat andere dit ook hebben. Na de 1e totaal geen last, maar sinds mijn 2e er is, kan ik zo boos worden. Gaat vaak nergens over, zou ik normaal niet zo boos over worden. De honden blaffen, de kat springt op het aanrecht, de baby krijst nonstop, dreumes gaat meedoen, dreumes luistert niet, op het werk lullige opmerkingen van collega's, huishouden wat niet gaat zoals ik wil, honden jatten eten, boos op mezelf. Boos omdat er niet geluisterd wordt als ik zeg dat er wat met mijn dochtertje aan de hand is, of geluisterd maar niet geloofd. Woest. Ik ben ook gewoon moe, tijd om op adem te komen is er niet, want alles gaat door. Nu mijn dochtertje 4 maanden is, de heftige periode van nonstop huilen beter lijkt geworden, en mijn zoontje van 1,5 ook gewend is aan de situatie, lijk ik zelf ook wat rustiger te worden. Ben bam mama, dus moet het ook alleen doen en dragen. Had echt het gevoel tegen een postnatale depressie aan te lopen.

Ik heb het ook wel (gehad). Bij mij leek het nog erg het onthormonen te zijn na de zwangerschap. En dit is sinds dat mijn dochter 10-11 maanden is plots enorm afgenomen. Waardoor ik denk dat het iig deels hormonaal was. Ik had eerst exact dat wat je omschrijft, snel boos en geïrriteerd. Veel sneller van slag als iets niet goed ging. Of als ik een vervelende cliënt had aan de balie. Ook tegen mijn man inderdaad veel minder vergevingsgezind en veel meer 'snappen'. Ik herkende me hier echt niet in. Want inderdaad normaal altijd heel meegaand, heel relaxed, kon me eigenijk over weinig echt druk maken. Vervelende mensen en opmerkingen was ik wel even van slag, maar lang niet zoals toen. Ik was nu eigenlijk veel passievoller haha. Maar dan wel vooral op de negatievere vlakken. En toen opeens, poef, was ik weer wie ik was. Mijn man deed iets wat ik normaal al irritant vond haha, en nu, ik was er oprecht zo ok mee. Heerlijk gevoel. En dat houdt vooralsnog nog steeds aan haha. Maar, ik ben nog zeker wel pittiger dan voor de zwangerschap. Zéker als het met mijn kind samenhangt. Oef dan zit het meteen tot 'hier' en kom ik keihard voor d'r op. En ook tegen mijn man ben ik nog steeds soms harder dan eerst. Heb minder geduld. Maar denk ook door letterlijk minder tijd. Dus geen tijd en geduld om iets voorzichtig in te kleden en naar toe te praten. Gewoon right to the point. Alleen zit er nu niet meer zo'n woede achter die ik eerst wel in mijn hele lichaam en geest voelde. Ik bedoel dus niet dat dit voor jullie hetzelfde is. Iedereen is anders. Andere oorzaken. Ander lichaam. Andere geest. Ander alles. Maar dit is mijn ervaring tot nu toe en mij theorie. Ik herken de boosheid maar koppel er een andere mogelijke oorzaak aan vast. Misschien zeg ik over een maand weer iets heel anders 🤣

Behoorlijk herkenbaar. Ben mezelf ook echt in die woede verloren.. de woede gaat ook gepaard met sombere gevoelens bij mij. Er is ook een verdenking van postnatale depressie. Ik barst in tranen uit in groot gezelschap en kan me nergens meer professioneel of beleefd opstellen als er wat gebeurd.. maar boos… man man ik voel me 9 van de 10 keer echt opgefokt en ontzettend boos. Waarom? Only God knows 😞

Oeff wat ontzettend herkenbaar. Ik kan ook echt in een split second veranderen van wel oké naar echt mega gefrustreerd. En de aanleiding? Vaak echt onnozele dingen waar ik eerder niet eens over nagedacht. De kleine slaapt al maanden slecht (5x per nacht eruit) en dat maakt het lontje weer korter. Heb er ook nog eentje bonus bij die echt werkelijk waar helemaal nergens naar luistert (wordt aan de andere kant niet opgevoed) en precies dat doet waarvan je al een miljoen meer hebt gezegd dat niet te mogen doen (scheten laten aan tafel tijdens het eten, niet recht zitten op de stoel, niet 17475 miljoen x papa papa of mijn naam mijn naam roepen, hoesten in het gezicht van m’n zoontje. Echt zo onwijs vreselijk frustrerend dat ik er zo boos van word en echt moet uitkijken dat ik niet keihard uit mijn slof schiet. Verder is mijn zoon hartstikke lief, vrolijk, groeit goed, eet goed en ben ik ontzettend dankbaar maar pohhh wat kan ik kwaaaaaad zijn. 🤦‍♀️🤦‍♀️

Bedankt voor alle reacties. 'fijn' dat ik niet de enige ben. Je leest er echt enorm weinig over, vind ik. Hopelijk wordt het op den duur wel minder,.maar ergens is het inderdaad iets goeds omdat ik iets aan m'n leven wil veranderen ten goede. Maar het zit me ook wel dwars natuurlijk en kost veel energie Over of ik op de goede plek zit in mijn werk: nee ik denk het niet. Daarom ben ik wel naar iets anders aan het kijken. Maar ben ook dus nog steeds iemand die iedereen graag tevreden houdt dus collega's die ik aardig vind verlaten vind ik lastig ;) maar voor mij is het beter dus daar probeer ik aan te denken. En voor m'n dochter dus uiteindelijk ook.

Update: ik denk dat ontzwangeren toch echt een dingetje is ;) inmiddels is ons kindje bijna 10 maanden en ik begin langzaam weer wat rustiger te worden en mezelf terug te vinden ...

Hoi, ik zie dit topic nu pas. Ik herken mezelf er ook deels in maar ik weet niet goed of dat het nou komt door de bevalling (half jaar geleden) of omdat ik nu weer zwanger ben (14 weken). Ik heb zo’n kort lontje, ben mega snel geïrriteerd, kan niets hebben, ook wel sombere gevoelens en down af en toe maar niet perse depressief. Veel moe ook. Het is wel veel erger sinds ik zwanger ben. Ik heb het gevoel dat het leven aan me voorbij gaat, werken, baby, stiefkinderen. Totaal geen tijd voor mezelf. En als ik dan wel tijd heb, dan heb ik geen zin om iets te doen. Het is vooral dat ik heel druk ben in m’n hoofd. En inderdaad ook heel boos en geïrriteerd op alles en iedereen maar vooral op m’n man.

Hi, ik zie jullie berichten terug van 2jr geleden en ik ben nu bijna 8 maand geleden bevallen en herken het allemaal terug :( ik hoop zo dat het wat minder word.. wanneer werd het bij jullie beter? Ik voel me helemaal niet mezelf erdoor en gespannen en down. Ik heb er niet elke dag last van maar ik voel het wel vaak qua irritaties en boosheid, kort lontje, opgejaagd en gespannen gevoel.