Burnout?

Je hebt een psycholoog die rust en ontspanning ‘voorschrijft’. Met die psycholoog kan je dan toch doornemen hoe je dat kan doen? Daarvoor heb je de huisarts niet meer nodig, die kan alleen nog vinger aan de pols houden. Welke stappen wil je/moet je zetten? Toen ik mijn burn-out/depressie had, verzette ik geen stap meer en was dat juist het probleem 😅 wat heeft geholpen is een dagprogramma per half uur op te zetten. Dus een half uur iets doen, half uur rusten, half uur iets doen enz met een lange pauze tussen de middag. En zo langzaamaan naar een ‘normaal’ ritme terug te werken. Nu heb ik juist een periode dat ik inderdaad teveel heb gedaan en daar niet uitkwam. Ik kreeg er lichamelijk problemen door, dus ik heb ook rust voorgeschreven gekregen. Dat lukte me met stapjes terug te draaien naar totale rust. Ik heb alles uit handen moeten geven voordat ik voelde dat ik inderdaad veel te veel deed. Je psycholoog zou je hierbij moeten kunnen helpen.

Klopt, het probleem is alleen dat de psycholoog dit verder niet bespreekt met mij behalve dat ik rust en ontspanning nodig heb. De structuur ontbreekt niet, gaf ze zelf ook aan, door werk en kinderen. Ik ben gewoon zo moe, mentaal vooral. Maar ik krijg lichamelijk ook steeds meer problemen, zoals sterretjes zien, vlekken zien, en als ik van werk naar huis rijd (45 min), voel ik mij helemaal leeg. Zit echt voor mij uit te staren. Vind het onwijs moeilijk om zelf op de rem te trappen, want voor mijn gevoel stel ik mij aan.. heb echt een tweestrijd in mijn hoofd.

Heb je een vervolgafspraak bij de psycholoog staan? Bij mij was de vraag: draagt je werk bij aan ontspanning of levert het stress op? Helemaal of gedeeltelijk? Bij mij was het duidelijk en schreef ze vier weken rust (in eerste instantie) voor inclusief stoppen met werken. Dan nog ligt de bal bij jou om je werk te bellen en je ziek te melden. Of misschien wil je liever alleen halve dagen werken om die structuur te behouden, maar niet geheel leeg te lopen op je werk en even te kunnen dutten/rusten in de middag voor je kinderen thuis komen. Of iets anders wat beter bij je past. Dat bespreek je dus met je psycholoog, of je bepaalt het zelf en bedenkt wat je nodig hebt. Alleen had ik het zelf heel erg nodig dat iemand anders bij mij aan de rem trok.

Ik spreek haar vrijdag weer, maar dan zie ik dus al op tegen deze week omdat ik eerst de hele week moet werken. Maar idd, ik heb ook iemand anders nodig die aan de rem trekt…

Ik heb jaren geleden zelf een burnout gehad, toen was er nog niet zoveel over bekend. Geen boeken etc. Mijn moeder (ik woonde nog thuis) kwam toen met foldertjes aan of een site van ggz of zo. Daar had ik allemaal geen interesse in. Mijn moeder wilde me iedere dag buiten een wandelingetje laten maken. Op zich goed en gezond maar daar had ik echt geen fut voor. Medicatie heb ik ook nooit willen nemen. Het proces is het proces en daar moest ik gewoon doorheen, wilde ik ook echt zelf doen zonder dempende middelen. Ik weet wel dat ik het eerste jaar ontzettend veel geslapen heb, 13-15u per etmaal. Daarna heb ik getracht om mijn dagritme wat op te pakken: normale tijd opstaan, wassen en aankleden, ontbijten, lunchen, avondeten, normale tijd naar bed. Tussen die activiteiten door zat ik maar, veel tv/ films gekeken en veel gelezen. Ik kon ook niet anders want die dagelijkse activiteiten vroegen al mijn energie. Na verloop van tijd ben ik 1 ochtend in de week vrijwilligerswerk gaan doen. In die tijd heb ik ook psychotherapie gehad. Het heeft me uiteindelijk 3 jaar gekost om mijn leven op de rit te krijgen (in basis) en meer dan 5 jaar therapie. Er was bij mij veel meer aan de hand dan puur een burn-out. Ik ben heel diep gegaan, maar 20 jaar later kan ik wel zeggen dat ik zonder burn-out nooit het leven zou hebben dat ik heb gecreëerd. Ik ben zo sterk geworden en het heeft me de kracht gegeven om een ander mens te worden. Maar dat is mijn ervaring. Mijn leven is niet het jouwe. Jouw situatie nu ziet er heel anders uit dan de mijne toen en jouw vragen zijn anders. Als ik verhalen hoor van anderen, is er wel overlap qua herstel en pieken en dalen. Qua tijdbestek is het voor iedereen anders. Je hebt een psycholoog en daarmee ben je al een heel eind. Jij voelt wat jij voelt, dus je dagindeling naar jouw behoefte kan niemand anders invullen. Wat wel bekend is, is dat mensen die herstellen hun eigen grenzen niet (her)kennen. Op een goede dag doen ze vaak te veel en gaan ze te lang door (want yay, er is vandaag een beetje fut om eindelijk iets te doen). En daar betaal je de volgende dag en de dagen die volgen, een hoge prijs voor. Pieken en dalen dus. Om dat zoveel mogelijk te kaderen, zou ik het in overleg met je psycholoog concreet maken. Hou een dagboekje bij waarin je je vermoeidheid een cijfer geeft en een beschrijving van je dag, met of dit veel of weinig van je vroeg. Op basis daarvan kun je met je psycholoog concreet maken wat haalbaar en verstandig is. “Vanaf een 2 doe je alleen dat en dat. Vanaf een 5 kun je deze activiteit proberen. Bij een 7 doe je dit, maar enkel zo lang.” Sorry voor het lange verhaal, ik hoop dat je er iets aan hebt. Sterkte, jij kunt dit😘💪🏻

Dat je psycholoog al aangeeft dat je die rust nodig hebt, geeft aan dat jij je echt niet aanstelt. Ik heb in jouw positie gezeten in het verleden, zo bang om zelf op de rem te trappen omdat ik me niet wilde laten kennen (want verder kan iedereen het ook dus waarom ik niet, was mijn incorrecte gedachte). Die rust pakken zal je wel zelf moeten doen. Je zou kunnen beginnen met je (deels) ziekmelden op werk, en aangeven dat je graag in gesprek wilt met een arbo-arts om een plan op te stellen. Dat was bij mij degene die mij hielp om echt de rust te pakken die ik nodig had. De psycholoog biedt als het goed is nog wel ondersteuning om eventuele mentale blokkades te verhelpen, toch? Wacht vooral niet te lang, want die fysieke klachten kunnen erger worden en dan ben je verder van huis. Ik kon op een dag ineens niet meer zien wat er op mijn laptop stond, zo duizelig was ik van de spanning. Sterretjes zien en duizelig zijn waren al een hele tijd een voorbode bij mij. Hoe lastig ook, nu rustig aan doen kan je helpen om sneller weer "gewoon" mee te kunnen draaien! Jij kan dit.

Sterkte! En je stelt je echt niet aan hoor! Ik ben zelf overspannen geweest icm met long covid en ik dacht dat het ook allemaal wel meeviel. Wat ik heb geleerd is dat het heel erg belangrijk is om naar je lichaam te luisteren. Zeker als je eerst mentale klachten kreeg en het nu doortrekt naar je lichaam. Je gezondheid is het belangrijkste! Juist zodat je ook een goede moeder voor je kinderen kunt zijn. Ik zou dit op je werk bespreekbaar maken en zeggen dat dit een advies is van de psycholoog. Wellicht kun je iets minder uren gaan werken, zodat je je op je herstel kunt focussen. Of misschien hebben ze zelfs een bedrijfspsycholoog in dienst? En kun je niet nog een keer naar je huisarts gaan en aangeven dat je niet zo goed weet wat je moet doen? En dat je psycholoog ook geen concrete handvatten geeft. 'Rust en ontspanning' is namelijk wel heel erg abstract en daar kun je niet zoveel mee als je dit nog nooit hebt meegemaakt. Misschien kun je ook worden doorverwezen naar een ergotherapeut. Die kijkt heel specifiek naar je belastbaarheid en wat je wel/niet aankunt. Ik weet niet precies hoe ernstig het is, maar ik moest in het begin van mijn revalidatie elke twee uur een ontspanningsmoment inplannen. Voor mij was dit bijvoorbeeld een ontspanningsoefening, een powernap of liggend naar rustige muziek luisteren. Misschien kun je voor jezelf ontdekken wat ontspannend is voor jou en hier alvast mee oefenen? Succes! Hopelijk knap je snel weer op 🍀

Wat een lieve berichten allemaal, dankjewel daarvoor ❤️ heftig ook, dat veel van jullie ook zoiets hebben meegemaakt! Ik vind ziekmelden op mijn werk alleen doodeng. Ik werk er net 2 maanden… Ik zal in ieder geval aanstaande vrijdag even bespreken met mn psycholoog hoe en wat precies. Maar voor deze week heb ik echt geen idee wat nou verstandig is.. zo moeilijk en lastig als je hoofd je verstand tegenspreekt

Ik snap wel dat dat heel spannend is. Ik had iemand anders nodig om mij te stoppen. Maar wat betreft deze week: - je werkt door en mogelijk verergerd daarmee de situatie. Je laat de psycholoog jou het duwtje geven komende vrijdag. - je meldt je ziek. - je meldt je deels ziek. Je kan je zonder verdere plichtplegingen ziek melden. Je hoeft niet al te vertellen wat er aan de hand is. Je kan ook in gesprek gaan met je werk wat je merkt en dat je graag overlegt wat nu handig is.

Ja dat idee heb ik ook, dat ik iemand anders nodig heb om mij te stoppen. Ik zou niet weten wat ik voor deze week moet doen. Voel mij zoooo zwak. En met mn baas in gesprek gaan vind ik dood en doodeng. Liefst stuur ik hem gewoon een appje dan 😅

Wat ontzettend naar. Zelf zit ik nu middenin een burn out. Achteraf al maanden overspanningsklachten en vervolgens op mijn werk compleet ingestort. Ik kon niets meer, niet fatsoenlijk praten, motorisch en mentaal in de war. Ik werd naar huis gestuurd (kon ook niet anders). Vervolgens heeft mijn man alles opgepakt, alle afspraken met artsen, psychologen en werk. Ik kon het gewoon niet. Ik ben nu 5 maanden verder en heel langzaam zit er een verbetering in. Misschien is er iemand in jouw omgeving die hierin praktisch, fysiek kan helpen. Iemand die jouw werk belt bijvoorbeeld, terwijl je er zelf naast zit? Heel erg veel sterkte, zorg voor jezelf en als je dat even niet kunt laat een ander dat doen (wanneer mogelijk).

Als ik dit zo lees dan vind ik al helemaal dat ik mezelf aanstel. Ben niet ingestort en kan opzich verder wel “gewoon” functioneren.. daarom is de drempel zooooo ontzettend hoog

Ik zou niet tot het moment doorgaan tot je compleet instort. Daar heeft niemand iets aan, jij niet, je gezin niet en ook je werk niet. Als je nu al wat gas kan terugnemen, gaat het herstel ook sneller.

Daar heb je ook zeker gelijk in. Wat ook weer tegenhoud is dat mijn salaris dan maar voor 70% wordt uitbetaald bij ziekte (eigen cao)

Beter nu die 70% ipv helemaal instorteb en dan 70%. İk snap dat je het eng vind om met je baas te praten, dit gevoel had en heb ik ook altijd, ik voel me een soort ‘verantwoordelijk’ en ook heel schuldig.. terwijl ik niet lief en ik daadwerkelijk gewoon op ben. İk zie ook dat je 2 kindjes hebt, en hun hebben gewoon een blije mama nodig. Dus het beste wat je kunt doen voor iedereen is aan jezelf denken en voor jezelf zorgen. Waar je mee begint daar ben je al mee begonnen: naar een psycholoog gaan! En daar mag je echt trots op zijn! ❤️

Niet lieg en instorten^ bedoel ik…

Je kunt ook een gesprek met je bedrijfsarts aanvragen en dit bespreken? Misschien zijn er alternatieven :)

Hoe weet ik bij wie ik moet zijn? En dan wel of niet ziekmelden eerst?

Nee je hoeft je niet ziek te melden. Een bezoek is verplicht als je je ziek hebt gemeld voor een bepaalde periode, maar je kunt het ook preventief aanvragen. Ik weet niet of het bedrijf waar je werkt HR heeft, maar daar zou je het na kunnen vragen. Of even in je contract kijken of daar iets staat.

HR hebben we wel op de hoofdvestiging als het goed is. Ik weet wel dat ik (voor nu) even behoefte heb aan rust 😅