Burnout, nu al melden op werk?

Mensen die burn-out raken, zijn vaak harde werkers die moeite hebben hun grenzen aan te geven, deze niet te (laten) overschrijden en anderen te pleasen. Dit is precies wat je nu aan het doen bent in je werksituatie. Hoe moeilijk ook, juíst bellen en je ziek melden! Je neemt jezelf dan serieus en bewaakt je eigen grens. Gun jezelf dit.

Oh beetje gekke zinsconstructie, maar je snapt hopelijk wat ik bedoel.

Ik snap het heel goed, maar ‘het is maar werk’. Het is voor het bedrijf enorm vervelend, maar lang niet zo vervelend als voor jou. Ook al zien zij dat misschien niet zo en zo’n gesprek is dan echt vreselijk rot, maar het gaat gewoon niet lukken. Misschien bellen met iemand erbij die jou kan steunen? Partner of vriendin of zoiets? Dan ben je er ook vanaf. De energie die het je nu kost om er tegenop te zien gaat af van je herstel en ook voor je lieve kinderen. En tipje van deze ex-burn-outer: ga jezelf trakteren op het moment dat je dit lastige gesprek hebt gehad, want dat was dapper en de eerste stap naar herstel ❤️‍🩹

Ik heb in jouw situatie gezeten. Het feit dat het moeten melden jouw al zo’n stress oplevert zegt genoeg. Ik ben gewoon Weer aan het werk gegaan met als gevolg dat ik na een half jaartje helemaal uitviel. Dat is nu twee jaar geleden en ik merk fysiek nog steeds dat ik toen zo enorm over mijn grenzen ben gegaan! Ik wilde ook weer werken omdat ik er zin in had, maar er zijn nog veel meer dingen die je nu zin kunnen geven en die beter zijn voor je gezondheid. Ik heb een tijdlang niet voor mezelf maar ook niet voor ons kindje kunnen zorgen (partner deed alles met extra steun van opa en oma) en dat was het k*tste ever. Als je niet heel hard op de rem gaat staan is de kans groot dat je ook op het punt komt dat je niet meer voor je kindje kunt zorgen: je energie is echt niet onuitputtelijk. Zo, misschien is het een harde boodschap maar het is met liefde geschreven omdat ik echt hoop dat je niet mee hoeft te maken wat wij mee hebben gemaakt. 😘 overigens nu bijna klaar voor de bevalling van de tweede en alweer een tijd aan het werk, en dolgelukkig :)

Achteraf gezien is die ziekmelding het beste wat me kon overkomen :)

Ik zou een afspraak maken met je bedrijfsarts

Een burnout is niet binnen een paar weken over, zeker niet als je niet tot rust kunt komen in de thuissituatie. Jij en jouw baby staan nu op de eerste plaats. Je werkgever vindt vast wel een oplossing, maar ook dat is niet jouw verantwoordelijkheid.

'kan je ik dit maken' JA, jij bent nu ziek en mental niet in staat te werken. Degene voor wie dit het meest vervelend is ben jijzelf. Zou het nu vast aangeven zodat ze hier rekening mee kunnen houden en mogelijk al gesprek met arbo arts kunnen inplannen wat verstandig is. Beterschap!

Ik zou het melden bij je werkgever en vragen of er alvast een afspraak gepland kan worden bij de bedrijfsarts zodat die met jou mee kan denken. Er zijn ook nog opties tussen volledig werken en volledig ziekmelden in, door bijvoorbeeld minder uren te werken en je taken aan te passen (zonder werkdruk, zo nodig terug kunnen vallen op collega). Maar het is fijn als een professional daar met jou samen over na kan denken. Dan heb je wel de voordelen van werk (afleiding, contact met collega’s, of iets anders wat voor jou maakt dat je wel weer zin hebt om te werken zoals je schrijft), maar overvraag je jezelf niet. Beter kleine stapjes vooruit dan nu volledig gaan werken en misschien na paar weken weer terug bij af zijn. Dat is zowel voor jou als voor je werkgever vervelender. Je werkgever heeft er ook baat bij als jij goed voor jezelf zorgt zodat je kunt gaan herstellen en tzt re-integreren, misschien helpt die gedachte :)

Ik herken mezelf een beetje in jouw verhaal. Ik heb ook in mijn bevallingsverlof te maken gekregen met constante stress, vanwege de epilepsie van mijn dochter. Ze had zowel overdag als ‘s nachts aanvallen dus ik stond non-stop “aan” en kon hierdoor niet ontspannen en dus ook niet goed slapen. Ik ben wel weer aan het werk gegaan maar ben uiteindelijk ingestort en heb me volledig ziekgemeld. De bedrijfsarts hoorde mijn verhaal en gaf gelijk aan dat ik beter een tijdje helemaal niet kan werken. Eerst focussen op traumaverwerking (ik volg EMDR therapie vanwege nare ervaringen in het ziekenhuis met mijn dochtertje) en meer rust/slapen. Ik hoop over een tijdje het werk weer langzaam op te kunnen bouwen. Als ik jou was, zou ik je leidinggevende bellen en een gesprek met de bedrijfsarts aanvragen. Ik had gewild dat ik dit eerder had gedaan.

Aangezien je aangeeft dat je wel zin hebt om te werken. Zou ik een afspraak plannen met een bedrijfsarts. Als je weet wie het is mag je ook zelf een afspraak maken. Dan kan hij mee kijken en kunnen jullie samen tot een plan komen.

Eens met alles reacties hier dat het goed is om al contact op te nemen met de bedrijfsarts en werk. Zeker invoelbaar dat het voor jou een flinke drempel is waar je overheen moet, maar ik denk wel dat het de enige realistische optie is - ziek zijn is nou eenmaal geen keuze helaas. Vanuit een ander perspectief: als ik je leidinggevende zou zijn zou ik het alleen maar fijn vinden als je nu al contact op zou nemen: wellicht kan ik je vervanging nog verlengen, en anders heb ik nog een paar weken om mee te denken over een goede oplossing die past bij je inzetbaarheid (wellicht deeltijd). Succes TS!

Bedankt voor jullie lieve reacties allen! En wat vervelend te horen dat er meerdere in een soortgelijke situatie hebben gezeten. Of weer aan het werk zijn gegaan en vervolgens volledig zijn uitgevallen. Ik heb besloten om aankomende week een berichtje te sturen of ze in de gelegenheid is om te bellen omdat ik het een en ander wil bespreken over mijn gezondheidssituatie. Ik wil gaan aangeven dat ik wel uitkijk naar werk en het wil proberen maar als het niet lijkt te gaan dit direct wil kunnen aangeven. Al dan niet met behulp van een bedrijfsarts. Hoe denken jullie over dit plan?

Dat klinkt als een goed plan. Ik zou de afspraak bij bedrijfsarts wel alvast laten plannen want daar kan wat tijd overheen gaan ivm tekorten aan bedrijfsartsen. En ook als je uiteindelijk niet ziekgemeld wordt, kan de bedrijfsarts preventief met je meedenken en advies geven. Je zou met je leidinggevende ook alvast kunnen bedenken hoe jullie kunnen zorgen voor een rustige opstart, misschien kan je starten met wat eenvoudigere taken bijv en als dat goed gaat opbouwen in taakzwaarte. Geleidelijk opbouwen is vaak makkelijker dan weer terug moeten schalen :)

Ik vind het een heel goed plan. Maar zou toch alvast een afspraak plannen met de bedrijfsarts. Daar gaan zo 6 weken overheen.

Ik hoop dat het inmiddels beter met jouw dochtertje gaat! En natuurlijk met jouzelf. Lukt het je inmiddels om alweer wat meer te ontspannen en te slapen? En denk je misschien dat je niet volledig was ingestort als je het van tevoren had aangegeven en er rekening mee gehouden werd (dit is mijn plan nu namelijk)?

Misschien een stomme vraag want dit weet je natuurlijk nooit zeker, maar had het volledige instorten voorkomen kunnen worden door het direct aan te geven bij je leidinggevende. Zodat er al een beetje rekening mee gehouden kon worden? Dit ben ik nu namelijk van plan te doen en wil volledig instorten uiteraard voorkomen. Bedankt voor het delen van je verhaal en advies ☺️

Hoe vastbesloten ik gisteren was om het plan voor te stellen het gewoon te willen proberen, voel ik dat vandaag (na weer een slechte nacht van 3 uur slaap) heel anders. Op dit moment denk ik namelijk dat ik helemaal nog niet terug kan naar het werk. Ik voel me weer moe, somber en heb het idee dat ook deze slaappillen niet meer werken. Ik begin namelijk langzaam van 5,5 uur per nacht terug te vallen naar 3 uur slaap. Morgen weer naar de dokter om dit te bespreken. Is dit herkenbaar voor mensen die bekend zijn (geweest) met een burn-out, de slaapproblemen maar ook het constante wisselen van gedachtes? Ik wacht even het gesprek morgen met de HA af en ga daarna mn manager berichten

Als ik het zo lees allemaal is er helemaal geen vraag of je het kunt maken. Volgens mij heb je geen keus. Je bent ziek en kunt niet of zeker niet op normaal niveau werken. Baas inlichten en proberen dat stukje stress los te laten. Herstel is veel belangrijker nu.

Meid, als er een burn-out is vastgesteld is de enige optie rust, rust, rust. Je lijf is op, zolang alles perfect gaat kun je het nog rekken maar er hoeft maar iets minimaals te gebeuren of je trekt het niet, zoals de slechte nacht van nu. Dat zegt genoeg. Ik herken je gedachtes hoor, maar zodra ik de knoop had doorgehakt om me ziek te melden (en daar nog wel ff een potje flink om had gehuild) was dat ‘wel, niet, wel, niet’ over en kreeg ik rust. Zoveel ermee bezig zijn in je hoofd is ook niet bevorderlijk voor je gezondheid hè?