Chineze Schoonfamilie

Het is een lastige situatie, maar denk aan jezelf en de baby. Je mag niet zoveel stressen. Heb je het al met hem besproken? Is verhuizen niet misschien beter? Ik weet niet hoe zijn ouders erover denken, maar moeten jullie getrouwd zijn om een baby te krijgen? Zo ja, misschien is dat 1 van de redenen? Doet hij ook met jou mee met al jouw tradities? Ik zou hele goede afspraken maken over hoe jij jullie kind wilt opvoeden (taal, eetgewoontes, normen en waarden) tenslotte is het ook jouw kind dus zou hij/zij wel half NL moeten zijn. Ik zou ook heel pissig zijn als ze zoiets zouden flikken met de gender reveal. Maar geen probleem, ik zou het alsnog houden. Zij heeft het voor zichzelf verpest. Voor jou en je ouders zal het nog steeds een verrassing zijn en dus gewoon nog leuk. Nooit jezelf omlaag halen. Het kan heel goed zijn dat dit hun cultuur is en dus doet zijn moeder eigenlijk niets verkeerds, alleen in het geval dat ze jouw nu als schoondochter heeft moet ze wel rekening met jou houden. Maar wederom praat met je vriend erover en wellicht is verhuizen de beste optie dan kunnen ze ook niet elke keer bij je op bezoek komen en heb je minder irritaties aan elkaar. In ieder geval heel veel sterkte en succes. Alles komt goed zolang je maar elkaar lief hebt.

Goed dat je je gedachten op papier hebt gezet. Snap heel goed dat je even je hart moet luchten. Ik raad je aan een open gesprek aan te gaan met je partner, zonder met vingers te gaan wijzen. En dan rustig uitleggen wat je dwars zit en waarom. Succes

Ik vrees dat het feit dat je 12 jaar gezwegen hebt een beetje de oorzaak is van deze situatie. Voor je man is alles altijd ok geweest omdat je nooit iets gezegd hebt. Dus voor hem is deze manier van reageren normaal en houdt dit in dat hij voor zijn gezin zorgt. Ik denk dat het erg belangrijk is dat je heel rationeel aan je man uitlegt wat het probleem is en hoe je je bij bepaalde situaties voelt. Probeer dit te doen als je al wat gekalmeerd bent, want mannen doen het meestal niet zo goed met emoties. Hopelijk kunnen jullie zo tot een compromis komen.

Dit inderdaad. Daarnaast is het bij een relatie vanuit twee culturen altijd voor beide partners een beetje geven en nemen, net zoals jij aanpassingen doet vanwege de cultuur van je man mag je dat andersom ook verwachten. Ik raad je echt aan het gesprek hierover aan te gaan, met een kind merk je deze verschillen namelijk alleen maar meer, ook in de opvoeding.

Ik ben zelf van Chinese afkomst en kan me heel goed wat bij voorstellen en herken ook veel van wat je zegt in ons cultuur. Helaas denk ik ook dat je door 12 jaar van alles dulden nu in zo’n situatie terecht bent gekomen en een kindje opkomst is wel iets HUGE waardoor de verschillen misschien meer op de voorgrond komen. Of probeer het eea te relativeren? Zijn moeder vertelde het aan iedereen omdat ze enorm trots is en ze zal vast niet hebben gedacht laat ik haar stangen. Probeer je te focussen op jullie baby, stress is niet goed voor jullie beide en probeer toch het gesprek aan te gaan met je partner. Zodra hij jou het gevoel kan geven dat hij echt 100% achter je staat dan is dat het belangrijkst toch? En een eeuwenoude cultuur zal niet opeens veranderen dus probeer de belangrijkste personen om je heen te houden en achter jou te laten staan maar probeer weer niet 2 kampen te creëeren. Dat wordt heel moeilijk voor je partner.

Heel lastig maar zoals meerdere al zeggen. Je hebt het 12 jaar getolereerd, niet raar dat hij nu ineens van deze reactie op kijkt. Daarbij denk ik dat het goed is dit een keer uit te spreken. Verder een beetje een dooddoener maar je wist waar je aan begon met een zwangerschap. Je weet dat ze zo zijn en dat jouw partner en zijn familie een heel andere cultuur hebben. (En als ik een vriendin van mij hoor met een Marokkaanse man gaat dat ook nog een dingetje worden tijdens de opvoeding..en dan vooral door input van oma) Verder vind ik het ook wel sneu voor je partner. Hij zit tussen twee vuren in en doet wat hij met de pap lepel ingegoten heeft gekregen. Dit is zijn manier, hij denkt het goed te doen en wordt er nu voor afgestraft. Daarbij is het wel zijn moeder. Ja, jij hebt het gevoel dat hij voor jou moet kiezen maar als jouw moeder van jou iets verlangt. Zou jij dan 100% zeker nee zeggen als je weet dat je partner er mogelijk iets van vind. Ik zou dan toch een paar keer achter mijn oren krabben en proberen mijn partner te overtuigen en niet per definitie mijn moeder. Het blijft je moeder. Ik begrijp jouw emoties maar bedenk ook dat hij dit echt niet heeft gedaan om jou te pesten of irriteren. En zijn moeder zal dat ook niet hebben gedaan maar, zoals hier boven ook wordt gezegd, uit trotsheid hebben gedaan. Ik zou wel met je partner in gesprek gaat. Maar zou ook eerst alles even op een rijtje zetten om te kijken wat het nou precies is wat je raakt. Dat zijn moeder alles voor elkaar krijgt, dat je 12 jaar niks hebt gezegd, dat je partner niet jouw kant kiest. Er zijn echt verschillende punten in jouw verhaal waarbij ik denk “dit kan de onderliggende reden van boosheid zijn, of dit, of dit” als je voor jezelf helder hebt wat de reden is dan sta je sterker en hoef je niet alles bij elkaar te halen waardoor je vooral in de stress raakt en niet een constructief gesprek kan houden. En daarbij ook even stil staat of het je hormonen zijn die het bijvoorbeeld heftiger maken. Heel veel succes! Het lijkt mij een lastige situatie <3

Dat is het probleem dus. Hij doet het omdat hij zo opgevoed is. Maar ik dan, ik heb me altijd moeten aanpassen. Wanneer accepteren ze van mij dat ik een andere opvoeding heb gekregen. En daar zit het hem juist. Daarij proberen ze mij te veranderen. Mij eten te laten eten wat ik niet wil, en dan boos worden omdat ik het niet lust. Dan gaat het om bij wijze van eenden tongen en kippentenen. En zo vinden ze over alles wel wat. Over mijn beslissingen of gedrag. Zij geven mij niet het gevoel dat ik er mag zijn, dat ze me accepteren zoals ik ben en niet zoals hun ben. Dar ik de taal niet kan spreken of kan aanleren door mijn beperking. Ik heb 12 jaar gezwegen tegenover zijn ouders. Niet tegen mijn vriend. We hebben alle nodige ruzies gehad en ik weet ook dat ik de rest van me leven dit gestrijd zal hebben. Maar waarom moet ik het pikken dat zij mij vertellen hoe het kind moet heten en mag ik geen naam uit kiezen. En dat kom ik pas achteraf achter als het zo ver is...voor mij is het logisch dat de ouders de naam mag bedenken. Maar dan wijzen ze met hun vingers dat dat niet mag volgens chinees tradities..daar ga ik natuurlijk niet vanuit dat ik dat niet mag... dat zij mij vertellen dat ik mijn huis niet mag inrichten of niet mag klussen vanwege chineze bijgeloof. En dan heb ik het niet over zware omstandigheden. Ik heb bijv een botbreuk opgelopen maar ik mag volgens hun geen fysio oefeningen doen...alles wat ik krijg te horen erna. Had ik dit vanaf het begin geweten, was ik allang gevlogen....ik wordt beperkt. En ik heb inderdaad achter me oren gekrabt maar er blijven nieuwe dingen komen, ik heb geen gebruiksaanwijzing gekregen over het cultuur aan het begin van onze relatie. Want hij doet alles op het moment wanneer de ouders het zeggen. Wanneer we samen zijn komt er bijna geen chinees cultuur bij kijken. Zoals bidden, boeddha's, eten, gedrag, maalt hij er niet om. Pas als moeder het zegt, hoe zit het dan met het doorgeven aan het kind als je er zelf niet 100 procent voor gaat. En dan wordt er op mij neer gekeken wanneer iets niet doe wat zij willen. Mijn vriend of zijn familie kunnen mij nog steeds niet uitleggen waarom zij dingen doen, waar tradities precies om gaan.. Waarom mag ik niet mijn eigen huis inrichten of de namen bedenken voor het kind...waarom wordt er van mij verlangt dat ik me alles meedoe, aanpas en open sta voor dingen als zij geen moeite doen Nederlands gesprekken te voeren met mij.. De taal maakt het nog het moeilijkst. En daar sta ik altijd buiten. Zij willen dat ik chinees leer maar zij niet willen nl spreken. Geloof me ik heb goede gesprekken met mijn vriend. En hij heeft zijn excuses aangeboden voor zijn beslissing die hij zonder mij genomen had. Hij is er zelf mee eens dat zijn ouders het moeilijk kunnen maken maar gaat er wel altijd in mee zodra zii in hun vingers knippen. Als ik er niet ben, zijn zij er altijd. Ik hoef niet uit te leggen waarom ik nog bij hem ben. De liefde is het probleem niet maar dat ik gewoon niet weet waar mjn plek is, waar ik sta en wie ik mag zijn. Ik ben mijn hele leven al afgewezen ook mede door mijn beperking en dit voelt altijd als een falen wanneer ik dingen niet mag op wordt opgelegd, wat ze van me verwachten.. Had ik 12 jaar geleden geweten hoeveel impact zoiets zou hebben, zou ik er niet voor gegaan zijn. Iedere x gaf ik voordeel van de twijfel, zal wel niet zo erg zijn of ik gaf altijd mezelf de schuld. Zelfs nu nog zoek ik het bij me zelf. En bij anderen ben ik gewoon die leuke persoon maar bij hun voel ik me altijd tekort doen.. En dat zit er echt in.. Dat gaat er niet meer uit.

Jullie zijn nu 12 jaar bij elkaar en al die tijd heb jij het ervaren als, dat jij jezelf volledig wegcijferde omwille van de Chinese cultuur en tradities, je hebt je altijd ingehouden. Jouw schoonouders weten niet hoe jij over zaken denkt of hoe jij ergens instaat, als jij daarin altijd bent meegegaan. Dus hoe kunnen ze jouzelf accepteren als ze niet weten hoe jij daadwerkelijk ergens over denkt? Je moet echt meer van jezelf laten zien. Een goed gesprek met jouw vriend en later wellicht met jouw schoonouders erbij lijkt mij geen verkeerd idee. Want, deze strijd stopt niet vanzelf, het wordt waarschijnlijk alleen nog maar erger na de komt van jullie baby. En om die stress aan te pakken gedurende je zwangerschap is het écht van belang dat dingen uitgesproken worden. Je moet echt voor jezelf opkomen. En misschien moet je zelfs een beetje schijt hebben... Want je gaat dit niet nog eens 12 jaar volhouden, denk ik.

Hmm ik vind het echt heel naar voor je. Ik neem het niet op voor de Chinese cultuur hoor begrijp me niet verkeerd, maar ik denk dat iedere cultuur bepaalde gebruiken heeft die niet altijd een uitleg behoeven (zo doen ze het al een miljoen jaar bijvoorbeeld en tuurlijk we leven nu in 2021 dus je mag best je kanttekeningen hebben). Neem als voorbeeld dit: volgens de Chinese cultuur mag je een maand na de bevalling niet naar buiten. Dit omdat je lichaam verzwakt is en het element “wind” is altijd een dingetje als het aankomt op gezondheid. Je lichaam moet in balans zijn (ying&yang). Wind brengt het uit balans en je lichaam zal dat absorberen vanwege de kwetsbaarheid. Je zal dan kwaaltjes krijgen als je oud bent (zoals dikke enkels, hoofdpijn etc). Dit is wat Chinezen geloven. Ik heb tegen mijn moeder gezegd dat ik er toch van af zie. Ik beval in augustus en mijn schoonouders komen uit Berlijn dus ik wil niet 4 weken thuis zitten. Haar eerste reactie was “nee, ik heb het ook zo gedaan dus nee” dus ik heb het haar uitgelegd waarom ik het niet wil en dat ik bereid ben om heel veel andere dingen wel te doen (zoals een gember dieet, in alle gerechten zit heel veel gember (ook te maken met je kwetsbare lichaam in balans brengen met “hitte”). Dus uiteindelijk zijn we tot de compromis gekomen dat ik een goed oid draag als ik naar buiten ga. Prima ik kan daar mee leven. Kortom, wees open, spreek je gevoel uit (ondanks dat Chinezen niet erg emo zijn) maar laat ze jou ook begrijpen. Tot slot, de naam... Kunnen jullie niet zowel een Chinese als Westerse naam doen? Ik weet dat mijn moeder een Chinese naam wil (ik ook) dus ik heb zelf een bedacht maar we hebben ook westerse namen. Als het een meisje wordt heet ze “fei” oftewel Faye en dat zal haar 2e westerse naam zijn en de eerste bedenken mijn man en ik. Probeer creatief te zijn, internet afstruinen en compromissen te sluiten. Ik weet dat het soms zo lijkt maar Chinezen zijn geen onredelijke mensen zolang jij ze kan uitleggen waarom jij iets vindt, als jij alles duldt dan denken zij die meid heeft geen mening dus prima WIJ bepalen het wel. Maar wellicht ben jij tot een punt gekomen dat je moet bepalen of jouw liefde voor jouw partner zo sterk is dat je dit nog tig jaren kan dulden. Of vind een middenweg. Succes en heel veel sterkte ! Mocht je vragen hebben en ik kan ze beantwoorden dan hoor ik het graag !

Ik begrijp een hoop.. maar volgens mij vergeten hun, dat ook jij er nog bent! Jullie kindje zal 50/50 zijn fus of ze het nou leuk vinden of niet, jij heb net zoals je vriend te zeggen hoe en wat er gebeurt omtrend de baby en zwangerschap. En ja heel leuk al die tradities, maar wat ik lees, is dat jij er doodongelukkig van word. Vergeet niet dat jij er ook nog ben he. En dat dit jullie kind is, dus ook half nederlands.

Samen een kind krijgen is een mooi moment om samen de prioriteiten op een rij te zetten. Tijd voor een goed gesprek. Jij bent straks de moeder. Jij bepaalt heel veel!