Chronisch ziek en mama zijn

Ik weet niet of ik het chronisch ziek kan noemen, maar ik voel me nooit echt fit of gezond. Ik heb een zeldzame neusaandoening die is ontstaan na een foutief uitgevoerde operatie in 2013. Hier heb ik in het dagelijks leven erg veel last van gehad. Momenteel is het beter, na zes operatieve reconstructies en twee operaties aan mijn bijholten. Ook zijn mijn keelamandelen twee keer verwijderd, omdat de eerste operatie niet goed ging en ik complicaties kreeg. Na de bevalling van ons zoontje bleek ik een placenta increta te hebben en ben ik drie keer onder narcose geopereerd. In 2022 is mijn blindedarm verwijderd. Na de bevalling van onze dochter vorig jaar bleek ik wederom placentaproblemen (resten) te hebben en ben ik weer drie keer onder narcose geopereerd. Alle operaties bij elkaar opgeteld ben ik sinds oktober 2018 18x onder narcose geopereerd. Mijn weerstand is echt dramatisch en ik pik alle virussen mee. Moeder zijn brengt me ontzettend veel levensvreugde, ik geniet onwijs van onze kindjes. Mijn neusaandoening speelt helaas nog steeds wel een dagelijkse rol in mijn leven. Mijn bijholtes zijn af en aan ontstoken en ik zit dan ook regelmatig aan de antibiotica. Ik voel me fysiek al jaren nooit echt fantastisch. Ik ben 29, maar zo voel ik me zeker niet. Verder ben ik verpleegkundige in het ziekenhuis (op de Verloskunde) en werk ik 28 uur. Ik haal ook hier heel veel plezier en voldoening uit. Er is nu geen operatie in het vooruitzicht en dat geeft rust. Ik geniet echt wel van het dagelijks leven. Ik vind moeder zijn vooral zwaar rond operaties en het daarbij niet echt bij kunnen komen of ziek kunnen zijn.

Ik vind het soms gewoon best wel zwaar. Maar toch heel blij dat ik mama ben

Wat heftig!!! Je hebt veel tegenslagen gehad met je gezondheid. Fijn dat je wel geniet van het mama zijn en je werk. Snap ook dat het soms heel zwaar kan zijn, zeker als je gezondheid je zo in de steek laat!

Ik heb diabetes type 1 en vind het soms erg pittig. Ik kan daardoor heel moe zijn en als ik een te lage bloedsuiker heb moet ik daar echt even van bijkomen, terwijl ik er ook voor mijn dochter wil zijn. Is een heel proces! Ik wil haar namelijk ook leren dat het belangrijk is om naar je lichaam te luisteren en rust te nemen wanneer het nodig is. Maar zelf doe ik dit niet altijd en ga ik vaak genoeg 'gewoon' door, wat voor nog lagere bloedsuikers zorgt. Sowieso was de zwangerschap hierdoor ook pittig, want stabiele bloedsuikers waren belangrijker dan ooit.

Ik heb narcolepsie. Daar is normaal (in mijn geval) dankzij medicatie vrij goed mee te leven. Tijdens mijn zwangerschap kan ik geen medicijnen gebruiken en is het een heel stuk zwaarder. Helemaal nu ik ook een peuter van 3.5 heb. Normaal houden medicijnen mij wakker overdag en snacht in slaap. Nu moet ik, vooral op dagen dat ik vrij ben en mijn brein inactief is, zo'n 4 of 5 (on)geplande dutjes doen om te zorgen dat ik niet op onhandige momenten in slaap val. Dat doe ik overal, in de auto, op de bank of soms zelfs op de grond als het niet anders kan. Das het enige "voordeel" aan narcolepsie; ik kan altijd en overal slapen. In vind het super irritant, helemaal omdat ik er niets aan kan doen om dit te veranderen. Wel merk ik dat mijn zoontje er steeds beter mee om kan gaan. Hij weet dat ik moet slapen op de bank en laat me dan ook steeds beter. Ik ben heel blij dat er bij de zorginstelling waar ik zit ook psychologische ondersteuning is zodat ik soms ook gewoon even mag spuien over hoe irritant dit is. Blij als het oktober is!