Collega HAAT

Ze is stikjaloers op je en uit het helaas op een hele vervelende manier. Ik denk dat de enige optie is om met haar het gesprek aan te gaan, en dan alles op tafel gooien. Natuurlijk wel op een respectvolle manier. Ze heeft verdriet maar dit geeft haar niet een vrijbrief om zo met je om te gaan.

Wauw jeetje dit lijkt mij heel moeilijk om mee om te gaan. Sterkte!

Nou jullie verdienen beide niet de schoonheidsprijs. Hoe jij denkt over haar is ook niet echt goed. Vraagje: heb je haar wel eens gevraagd hoe het met haar gaat? Of het lukt om haar verdriet een plek te geven? Ongewenst kinderloosheid is een inmens verdriet. Jij verwacht van alles van haar qua interesse, maar ik maak uit je bericht niet op dat jij interesse in haar toont. En dat hoeft ook niet he, jullie zijn collega's en hoeven niet met elkaar te knikkeren. Jullie hoeven het überhaupt niet over privé zaken te hebben. Trek het je niet zo aan en accepteer dat ze alleen maar een collega is. Niet meer niet minder.

Jaa en ik denk dan ik houdt de eer maar aan mezelf. Maar merk nu dat ik er veel last van heb.. en ik hoef natuurlijk niet alles te accepteren er zijn grenzen…

Dank voor je tip! Ook hierin heb je gelijk. Ik heb heel veel interesse in haar getoond tijdens het traject, maar nu niet meer. Dat is een wederkerigheid. Dus ook hierin heb ik mijn aandeel… en wat je zegt het is maar een collega

Zo te lezen hebben jullie weinig raakvlakken en dat lijkt me helemaal prima als collega's. Dat jij niet werkt vanwege een privé aangelegenheid, maakt niet dat zij interesse moet tonen in de reden daarvan. Persoonlijk vind ik dat je nogal heftig reageert met HAAT in je onderwerp, ik zou je adviseren het vooral te laten gaan en je er niet druk om te maken. Jullie zijn collega's, geen vriendinnen.

Ligt jullie lijn qua verwachtingen wel het zelfde qua contact ? Zeker omdat jullie collegas zijn Ik houd werk en prive altijd bewust gescheiden juist om zulke irritaties te vermijden Je zegt al dat jullie 2 hele verschillende persoonlijkheden hebben Dan is het niet zo gek dat jullie anders om gaan met dingen Een onvervulde kinderwens is niet iets waarbij je de knop even om moet zetten Het is echt een rouwproces en zolang je het zelf niet mee maakt weet je echt niet hoe verschrikkelijk dat voelt Heb zelf jaren in een traject gezeten En godzijdank hebben wij een dochter mogen krijgen maar ik werd toen het nog niet gelukt was vaak geconfronteerd met zwangere etc En ik heb soms ook gezegd : gefeliciteerd ik ben blij voor je ik hoop dat alles goed gaat oprecht Maar ik neem even afstand voor mijn eigen emoties En nu gaat dat bij je collega natuurlijk lastiger omdat het werk is Maar ik denk persoonlijk dat je te zwaar tilt aan wat ze allemaal wel niet zegt of juist Terwijl eigelijk heeft dat met je eigen verwachtingspatroon te maken want ze is een collega ze is niets verplicht Je weet ook niet wat er bij haar nog meer speelt Dus Je kan 2 dingen doen - met haar op een rustige manier het gesprek aan gaan met wederzijds begrip - het echt proberen los te laten dat niet iedereen reageert (collega of niet) zoals je wenst en het dan maar wat zakelijker moet bekijken

Hé wat een lastige situatie! Ik kan me voorstellen dat ze jaloers op je is. Maar jij kan er ook niks aan doen dat jij wel een kind hebt gekregen en zij niet. Ik heb zelf ook jaren als wijkvpk gewerkt en daarbij kwam het vaker voor dat er een collega zwanger werd, een kind kreeg, en vervolgens werk en de zorg voor het kind ging combineren. Ik sta er nu wel wat genuanceerder in nu ik zelf moeder ben (de zorg en jonge kinderen is soms best een lastige combi!). Wat mij weleens ‘dwarszat’ was het (onbewuste) claimen van ‘rechten’ van moeders. Bijv collega gaat eerder naar huis want kind is ziek. Of ik moest eerder beginnen want collega moet eerst kind naar de opvang brengen. Je kreeg weleens het gevoel van ik kan het altijd maar weer opknappen. Het hielp dan wel als collega’s dan aanboden om thuis wat te doen en dat haalde een scherp randje eraf waardoor ik zei: ah dat hoeft niet 🙈 Of de werkdagen moesten verdeeld worden en dan werd er naar mij gekeken of ik m’n vrije dag even kon verschuiven want ja geen kinderen. Is weleens vaker gebeurd en voelde ook echt niet fijn. Het hielp echt wel om het dan tegen elkaar uit te spreken ( goed, de laatste werkdag wissel ging toch niet door want toen begon m’n zwangerschapsverlof 😉) Ik herken het wel dat dit soort frustraties heel groot kunnen worden en echt je werkplezier kunne vergallen. Maar praat er samen over, ten minste, dat hielp hier wel vond ik!

Zelf verdriet hebben betekent niet een ander iets misgunnen. Bah wat een mens zeg. Geen tips, maar kan me echt voorstellen hoe vervelend dit moet zijn. Hopelijk trekt ze nog bij...

Ik heb ook een collega gehad die ongewenst kinderloos was. Het zorgde voor gespannen situaties waarbij zij zel naar mij geschreeuwd heeft dat ik (met een andere collega) nu eens moest ophouden om over zwangerschap en kinderen te praten. Ze heeft mij nooit verteld dat ze ongewenst kinderloos was dus ik was nogal overdonderd. Hier heeft een goed gesprek helaas niets geholpen. Of het vanwege mijn zwangerschap was of omdat ze mij helemaal niet mocht is mij nooit duidelijk geworden maar uiteindelijk is haar contract niet verlengd en heeft het zich zo ‘opgelost’ voor mij. Ik zou het wel proberen om het er met haar over te hebben. Hopelijk staat ze daarvoor open. Misschien zijn haar verwachtingen over een werkrelatie in het algemeen ook wel heel anders dan voor jou. Je geeft ook aan dat jullie twee heel verschillende persoonlijkheden zijn. Probeer het in ieder geval niet te persoonlijk te nemen en te focussen op de collega’s waar je het wel goed mee kan vinden :)

Probeer inderdaad een gesprek aan te knopen, kom erachter wat er loos is (misschien dat wat iemand anders hier zei over mogelijk gebrek aan interesse tonen in hoe het met haar gaat). Geen hoge verwachtingen van hebben, want dit helpt niet bij iedereen ongeacht het onderwerp. Die hebben een permanent bord voor hun kop. Bij sommige mensen kan je praten tot je een ons weegt, maar denken alleen aan hunzelf. Als dat het geval blijkt te zijn, kan je achteraf tenminste nog zeggen dat je je best hebt gedaan om wat aan de situatie te doen en hierin rust vinden.