Conflict tussen ouders en vriend, hoe nu verder?

Vervelende situatie! Heb jij je wel eens uitgesproken naar één van de partijen of allebei? Welk standpunt heb jij? Als mijn man 'klaagt' over mijn ouders, dan zal ik aangeven het met hem eens te zijn als dat zo is, maar ik zal hem ook aanspreken als dat niet zo is. Dit geldt ook voor mijn ouders. Ik ben van mening dat je als volwassenen met respect moet omgaan met elkaar. Ook als standpunten c.q. perspectieven wisselen. Jouw ouders hebben een andere opvoeding genoten en waarschijnlijk bijbehorende normen en waarden. Dit zorgt er denk ik voor dat ze een andere kijk hebben op jouw vriend. Dit mag en kan allemaal, maar ze horen hem dit niet te verwijten. Jij bent met hem samen en als jullie gezin draait zoals jullie dat samen willen is er niks anders te zeggen. Mogen ze eventuele zorgen uiten naar/over hun dochter? Ja. En dan is het aan jou hoe je daarop reageert. Je hebt namelijk geen invloed op de reactie van een ander, wel op die van jezelf/julliezelf.

Het voelt alsof je ouders bepaalde verwachtingen hebben bij jouw partner. Verwachtingen die wellicht wat ouderwets zijn. Bijvoorbeeld dat hij financieel zijn gezin moet kunnen onderhouden. Terwijl het toch prima is als een vrouw kostwinner is? En ook je voorbeeld dat je partner en vader was te feliciteren. Kan gebeuren lijkt me maar komt voort uit een verwachting van hoe het hoort. Voor mij voelt het alsof het 'probleem' bij je ouders ligt. Als je ouders negatief over hem praten kan je best voor hem opkomen en je grens aangeven dat je dat niet wil horen en over een ander onderwerp wil praten

Ik sluit me hierbij aan. Denk dat het voor jullie relatie heel belangrijk is dat je voor je partner gaat staan. Heel duidelijk naar je ouders uitspreken dat dit jullie relatie is en dat je voor hem kiest. En dat je van hun verwacht jou te steunen en dus ook voor hem te kiezen.

Ik zou open en eerlijk zijn hoe je je erbij voelt naar allebei. Het komt op mij over alsof je ouders de verantwoordelijkheid ook bij jou neerleggen. Ze kunnen dat ook zelf bespreken met je vriend. Hoewel ik bovenstaande echt niet noemenswaardig vindt om je als schoonouders mee te bemoeien. Ik weet het niet hoe jullie huishouden/ werk precies verdeeld is. Maar als je nu genoeg verdient om van rond te kunnen komen, dan is dat toch prima als jullie daar goed bij voelen. Misschien zijn de rollen over een tijdje wel omgedraaid.

Ik zou juist not-amused zijn als mijn schoonouders dit soort zaken met mij zouden bespreken óf als mijn ouders dit soort zaken bespreken met mijn partner. Ik vind dat je hier als partners een team in bent en je 'voor de ander' gaat staan bij eigen familie. Ik vind het dus, in dit geval, de rol van TO om duidelijk te maken bij haar ouders dat er in hun gezin dingen anders gaan dan vroeger en dat dat oké is. Misschien even wennen (dus wel even begrip tonen), maar geen reden tot zorgen. Jullie doen dingen anders en dat mag best even lastig zijn voor ze.

Ik vind dat je voor je man op moet komen en je ouders af moet kappen. Hij is zzper geworden in overleg met jou en dan is dat jullie keus. Jij kan hierin een grens trekken door te zeggen. Het is mijn man, die keuzes dat zijn onze keuzes en dat is niet aan jullie om daar wat over te zeggen. En wat jullie vinden mogen jullie vinden maar wij doen het zo. Het zal goedbedoeld zijn maar laat vooral weten dat het jou ongelukkiger maakt dan gelukkiger. Accepteer niet dat je ouders slecht over je vriend praten! En klaag vooral zelf niet bij je ouders over je vriend.

Hier ook een eerste generatie geboren en getogen in NL (met aziatische roots). Mijn ervaring is dat de oudere generatie altijd iets te klagen heeft over je partner (tenzij die arts/advocaat oid is en dan alsnog). Heb het bij mijn nichten, zusje en mezelf (wel in mindere mate) gezien/gehoord. Confrontatie met 'onze' ouders werkt niet, ze zullen steeds in de herhaling vallen. Mijn ervaring is dat grenzen stellen/afkappen/ van onderwerp veranderen/minder delen over de relatie er op een gegeven moment voor zorgt dat ze minder kritiek uiten en de situatie soort van 'accepteren', vooral als ze zien dat er geen gekke of zorgwekkende dingen gebeuren. Maar iig aan de kant van de partner blijven staan en niet over je partner klagen bij je ouders want dat voedt het alleen maar.

Wat bemoeien jouw ouders zich met jullie geldzaken? Wat maakt het nou uit wie het ‘meeste’ geld in brengt? Als je het als gezin redt in deze dure tijd en het belangrijkste; als jullie gelukkig zijn. Dat is toch alles wat ouders wensen voor hun kind? Ik vind ook dat je wat meer voor je man op mag komen. Dan hoef je er ook niet tussen te staan.

Ps. Ik vind het wel echt aso dat je moeder slecht praat over je vriend. Hierin mag je ook zeker een grens aangeven en afkappen!

Heel lastig dit. Een van mijn beste vriendinnen zit in een soortgelijke situatie, haar ouders zijn ooit naar Nederland gevlucht en houden er heel andere normen op na. Zo zijn ze nooit trots geweest op.haar carrière omdat ze haar echt liever als huisvrouw zouden zien en zijn ze bijvoorbeeld ook erg afkeurend over alcohol. Tegelijk zijn het schatten van mensen die altijd voor haar en haar gezin klaarstaan. Haar oplossing is om, hoewel dat verdrietig is, toch enige emotionele afstand tot haar ouders te bewaren en ze lang niet alles te vertellen. Het gesprek aangaan heeft niet zoveel zin omdat tegen je ouders ingaan ook niet echt done is in hun cultuur. Uiteindelijk staat jouw man en jouw gezin op een voor jou, je ouders kunnen nooit weten hoe het precies is voor jullie en jullie hebben het volste recht dingen anders aan te pakken dan zij.

Ik heb geen recht van praten omdat ik geen ervaring heb met de culturele verschillen en daarin de band tussen ouder een kind. Maar je partner is je partner, jullie zijn dus één team. Je hebt je ouderlijk huis verlaten om nu samen met je partner een gezin te zijn. En dat is het belangrijkste. Niet jij en en ouders, maar jij en je partner moeten het nu rooien samen. Dat hier discussie met je ouders in ontstaat omdat zij het nog volgens ouderwetse principes zien snap ik wel, maar ik denk dat je dan vooral minder met je ouders moet gaan delen zodat zij hier ook geen commentaar op kunnen geven. Hen op anderen gedachtengoed brengen zal waarschijnlijk niet gebeuren, dus door ze ook geen voer te geven tot discussie zal je misschien wel wat vrede kunnen bewaren

Wat naar voor jullie! Bij ons in de cultuur komt het ook soms voor hoor. Dat ouders zich mee bemoeien en ze vinden altijd van alles wat. Ik zou duidelijk nogmaals je grenzen aangeven en als ze er weer over beginnen kort en duidelijk zijn. Je hoeft niet iedere x hetzelfde te horen. Ze bellen toch ook voor jou en je kindje? Vragen ze weleens hoe het met jou gaat en hoe jij je voelt? Ik ben het niet eens met dat het not done is in een cultuur. Jij bent ook een mens en je mag ook je mening, gevoelens en emotiee uiten! We zijn geen robots. We hoeven niet met alles akkoord te gaan. Als ouders moet je toch blij zijn als je kind gelukkig is? Als jullie een prima relatie hebben en goed overweg kunnen met alle zaken dan zijn er toch geen problemen? Lijkt ook een beetje op opstoken zodat jij met je partner ruzie/discussie moet maken ofzo.. 😪🤷‍♀️

Bedankt voor alle reacties! Fijn dat er ook wat herkenning is in de culturele verschillen. Het is ingebouwd als kind om altijd te gehoorzamen naar mijn ouders. Ze hebben overal kritiek op en het is nooit goed genoeg wat ik doe. Daar komt mijn perfectionisme en onzekerheid ook vandaan. Geen grote mond of weerwoord mogen hebben uit respect voor ‘de oudere generatie’. Dus daarom dat ik ook niet goed genoeg durf op te komen voor mijn vriend hierin. Daar hebben jullie gelijk in, en mag ik echt wel meer voor ons gezin staan. Het advies om dan wat minder te delen om ze minder voer te geven neem ik ook mee. Ik klaag niet over hem, maar ben wel gewoon eerlijk geweest over de zaken etc. Ondanks dat ze altijd voor mij zullen klaarstaan, willen ze dat niet voor hem doen. En daar moet ik gewoon voor blijven staan dat wij 1 team zijn zolang wij samen een relatie hebben.

Zij verwachten als ouders dat wij bellen. Dus dat doe ik daarom ook netjes wekelijks,en dan vragen ze ook hoe het met ons gaat. Enige wat ik merk is dat we altijd bellen op het moment dat mijn vriend bijvoorbeeld aan het werk is. Vervolgens komt er weinig geld binnen, wat natuurlijk logisch is als beginnend zzp’er. Maar dat creeert wel de aannames. Als we bellen als hij er wel is, zou het geen verschil maken trouwens. Ik heb gisteren ook wel benoemd dat ze hem moeten accepteren zolang wij een relatie hebben en dat ik hem niet wil verlaten. En als ze hem niet accepteren, dat dat ook invloed heeft op mijn relatie met hen. Met name mijn moeder stookt vaak genoeg met negatieve opmerkingen en merk dat ik er wel onderhand klaar mee ben.

Klopt, maar mijn moeder is altijd al zo geweest. Ze geeft graag veel kritiek en negatieve opmerkingen op alles en iedereen en vergelijkt graag. Ik deed het als kind en als volwassen ook nooit goed genoeg. Ze doet nu alsof ze een heel goed beeld heeft hoe het dagelijks bij ons gaat op basis van haar bezoekjes en ook alle info die ik met haar deel. Dus moet gewoon wat meer afstand creëren en direct afkappen als dit zich weer voordoet.

Ik snap je heel goed, het is aan de ene kant je familie je moeder, ouders. Dus dat maakt het lastig. Inmiddels ben je ook volwassene en heb je je eigen gezin, zorgen en verantwoordelijkheden. Je groeit en leert van elkaar ook als partners. Ups en downs hebben we allemaal, dat hebben je ouders vast ook gehad in hun leven. Je hoeft ook niet alles te vertellen wat er in je leven gebeurd. Ze hoeven niet alles te weten. Dus lekker gesprekken kort houden dan maar.. 😊

Ik zit in een soort gelijke situatie. Mijn moeder ging m’n man zwart maken wat is uitgelopen in een ruzie. Heeft jaren geduurd inmiddels heb ik weer contact met m’n ma omdat ik toch een oma wilde voor de kinderen. Ook weer contact met m’n zus. Maar nu wordt alleen ik nog maar uitgenodigd maar m’n man niet. Maar ik wil wel graag dat ze een band hebben met m’n kinderen. Heb hier heel lang over lopen wikken en wegen maar ik kies er toch voor om het goede gedrag aan m’n kinderen te laten zien. Wij als gezin zijn een front en als iemand daarvan niet welkom is komen we niet. Want anders leer ik mijn kinderen dat het oké is om iemand buiten te sluiten. Of dat het oké is om je eigen grenzen niet aan te geven. Of leer je dat het oké is dat zolang jij je maar in bochten wringt om een ander te pleasen dan is het wel goed. Daar leren ze het meeste van. Dus helaas vier ik geen kerst met Mijn familie dit jaar daardoor. Maar daar hebben ze uiteindelijk zelf voor gezorgd

Ah jeetje zeg wat vervelend! Ik las je bericht en wou even reageren. Jammer dat je naasten (voor niks) ruzie maken hierom. Het klinkt misschien hard maar je gezin gaat toch voorop! Je hebt het goed gedaan ook voor de kids, grenzen aangeven is zo belangrijk.

Oh wat is dit vreselijk voor je, tuurlijk had je het liever anders gezien. Maar ik snap zeker wel je keuzes hierin. Ik vind het ook een lastige hoor. Maar ben het wel met je eens dat ze mijn vriend moeten accepteren als ze nog een band met mij of mijn kinderen willen. Als ze mij uitnodigen nodigen ze automatisch mijn vriend uit en anders niet. Maar geniet zeker van de feestdagen met jouw gezinnetje 😊

Maar hoe weten zij dat er weinig geld binnen komt? Dat vertel je ze dan toch zelf neem ik aan. Dat gaat een ander toch niets aan?!