Constante spanning/somber

Overigens is mijn vriend verder wel heel lief hoor, geeft me vaak complimenten over mij en mijn moederschap, leuke humor, knuffelt me regelmatig, helpt me als het nodig is. Maar is ook vaak negatief en moe en rommelig. Ik probeer het me allemaal niet zo aan te trekken omdat dit ook wel gewoon een tijd is die pittig kan zijn en z'n weerslag kan hebben op beiden en dus je relatie... maar ik hoop dat alles snel fijner word, en vooral dat ik me beter ga voelen en ook weer meer kan hebben. Zoals mijn vriend ook weet, ik mis mezelf, en ik mis ons, maar ook mis ik papa&mama voor ons zoontje (ongeacht dat ik echt zorg dat hij het goed heeft hoor)

Allereerst wil ik zeggen: wat doe je het goed! Voel je alsjeblieft niet schuldig en zeg niet tegen jezelf dat je het jezelf aandoet. Je doet ontzettend je best, maar de situatie is nu eenmaal anders dan je vooraf had kunnen bedenken. En dat is moeilijk en zwaar. Hebben jullie de (financiële) middelen om wat hulp in te schakelen? Een schoonmaakster bijvoorbeeld, of een oppas? Om jou wat zorgen uit handen te nemen en je wat tijd voor jezelf te geven om op te laden?

Ik heb dit 2,5 jaar volgehouden en uiteindelijk heeft de huisarts me medicatie gegeven. Mijn advies is dan ook om naar je huisarts te gaan

Wat goed dat je hiervoor al hulp ingeschakeld hebt en je al gesprekken hebt bij een psycholoog. Als ik je verhaal lees herken ik mezelf er heel erg in, zelf in de gedachtes die je omschrijft. Ons zoontje is inmiddels bijna 3 en ik moet zeggen dat het sinds een half jaartje ook een stuk beter gaat met hoe ik in het moederschap sta. (Veel komt ook doordat hij gewoonweg ouder is geworden en omdat hij kan praten).Ik heb ook echt veel spanningen en verwachtingen gevoeld die nu, achteraf, helemaal niet nodig zijn geweest. Als ik naar mezelf kijk dan zit het echt in mijn karakter, ik wil alles graag goed doen, ben een controlefreak en vind het moeilijk om controle los te laten en 'go with the flow' te hanteren. Misschien kan je kijken naar cognitieve gedragstherapie. Ik heb dit 10 jaar geleden gedaan nadat ik een burnout heb gehad. Ik denk dat je er veel baad bij gaat hebben om anders te leren denken en handelen en op die manier anders naar situatie te kijken. Ik denk dat je psycholoog daar wel de wegen in weet te bewandelen samen met jou. En twijfel er niet aan dat je geen goede moeder bent. Daarom voel je juist die spanning, je hebt hem lief met heel je hart, je beschermd hem met alles wat je in je hebt, je wilt dat hem niks overkomt , je bent er voor hem in alles... Misschien zelfs een beetje te kosten van jezelf 😉

Super lieve woorden, dankjewel ♡ Zelf hou ik niet megaveel meer over financieel omdat ik minder ben gaan werken, samen houden we wel genoeg over om ook nog te kunnen sparen voor de kleine, ons huis, de auto en dat soort dingen, maar ook weer niet zo veel over dat we financieel nog heel veel dingen erbij kunnen hebben. Qua oppas moet ik het vooral van mijn schoonouders hebben, zij zijn super leuk met hem maar ook ontzettend druk en overprikkelend voor hem. Ik heb er ook wel een beetje moeite mee om hem weg te brengen omdat ik vind dat hij ook recht heeft om thuis in zijn eigen omgeving te zijn en zijn eigen bedje waar hij toch het beste slaapt. Ik ga me dan toch een beetje schuldig voelen dat ik hem weg breng omdat hij ook al 2 dagen naar de gastouder gaat wat veel van hem vraagt. De weken gaan (ondanks dat ik niet lekker in mijn vel zit) zo snel, voor je het weet is de week alweer voorbij en dan vind ik dat eigenlijk heel zonde als ik hem dan weer een dag minder heb gezien. Niet dat ik op deze manier de leukste mama ben maarja. Moeder zijn is zo'n tweestrijd. Ik heb eigenlijk zo ontzettend veel behoefte aan tijd voor mezelf inmiddels maar ik kan hem ook zo ontzettend niet missen 🫨

Zou ik je privé via de chat wat vragen mogen stellen hier over? Mijn psycholoog heeft het ook al over antidepressiva gehad maar we hadden er voor gekozen om het eerst zonder te proberen. Toch denk ik er nog wel eens over na maar ik weet niet zo goed wat ik er van kan verwachten en heb nog geen ervaringen van bepaalde middelen gehoord.

Daar ben ik zeker ook wel blij mee, het kon niet anders meer, maar ik vraag me nu wel af hoeveel het uit gaat halen gezien ik nu toch weer terug val. Ik heb ook wel het gevoel dat als hij wat ouder word het ook wel wat makkelijker word voor ons allemaal, kunnen praten scheelt ontzettend veel denk ik. Hij is nu vaak ongeduldig of krijgt weer een of andere woede bui, zelfs spelen kan hij nog niet zo goed, z'n ontevredenheid laat hij ook goed zien als hij iets saai vind of wat dan ook (vaak bij de dingen die ik wel leuk vind) dus dan voel ik mij vaak al opgejaagd. Vooral dat opgejaagde de hele dag is een rot gevoel. Wat je beschrijft over in je karakter zitten dat vind ik inderdaad ook erg herkenbaar. Ik ben heel zorgzaam, denk veel na over hoe een ander iets zou vinden of willen, perfectionisme, en ja... die controle loslaten, zoo ontzettend lastig. Het gaat me al iets beter af als het begin maar het blijft een ding. Die therapie hebben we inderdaad wel een keer kort opgepakt, maar het stomme is, ik weet precies te noemen hoe ik anders kan denken, dat is ook mijn aard en zo heb ik wel meer heftigheden in mijn leven opgelost. Anders denken, maar deze keer, lukt het heel lastig. Frustrerend vooral. Ik zou het liefst gewoon een aantal uur alles eruit willen janken, 2 weken te doen en laten wat ik wil (maar ik kan mijn kindje niet zo lang missen) en nog een week mijn achterstallige huishouden op orde maken en dan verder kijken, maar dat is niet realistisch, t leven gaat gewoon door. Maargoed ik zal mijn psycholoog ovrr anderhalve week in ieder geval moeten vertellen dat het toch weer niet zo lekker gaat.. Dat zeker, ik heb voor niemand meer over als voor hem! Ik denk dat ik vooral gewoon erg van mezelf baal. Waarom ik mezelf niet gewoon normaal kan voelen, genieten van deze tijd die toch al zo snel gaat. De dagen vliegen aan me voorbij en ik mis mijzelf en daarmee de leuke momenten die ik wel kan hebben als ik goed in mijn vel zit

Hey hey! Heb helaas geen tips maar zit wel in een heel vergelijkbare situatie... dus je bent niet de enige die dit heeft <3

Ook heel veel sterkte ermee, het is niet gemakkelijk 💕

Ik herken je gevoel heel erg van die periode; voor mij was dat het ergst toen ons zoontje een maand of 11 was. Is altijd een slechte slaper geweest, waardoor de oververmoeidheid ook nog een extra negatieve lading gaf. Twee dingen hebben me destijds geholpen; 1. Mezelf ertoe dwingen minimaal een uur per dag de deur uit te gaan, een flink stuk wandelen, naar de kinderboerderij, Monkeytown (gratis tot 2 jaar) etc. Buiten de deur actief zijn is echt het beste middel. En 2. Daar heb je helaas niet zoveel aan; hoe ouder, hoe makkelijker is mijn ervaring. Aan de pittige peuterperiode zitten zeker ook mindere kanten, maar ik hoef nog maar rekening te houden met 1 slaapje, hij eet met de pot mee, ik kan met ‘m praten/overleggen, we kunnen naar veel meer dingen buiten de deur die geschikt zijn voor zijn leeftijd etc. Als laatste sluit ik me volledig aan bij het advies om te kijken of er financiële ruimte is voor een schoonmaakster, wij hebben deze om de week voor €50 en dat scheelt veel huishoud stress! Zet ‘m op mama, het wordt echt vanzelf een stukje makkelijker 😘

Zo even wat drukke dagen gehad. Bedankt voor je reactie en tijd! Heel begrijpelijk, ik den kdat vermoeidheid hier ook zeker wel een rol in speelt omdat ik zelf slecht slaap. Ja ik probeer er wat vaker uit te gaan, hij is bezig met overgaan op 1 slaapje dus dat zal straks iets makkelijker worden. Iets meer tijd. Ja ik kijk zeker uit naar de peutertijd, het lijkt mij zoveel makkelijker. Nu kan ik zeggen wat ik wil maar elkaar echt goed begrijpen doen we nog niet. Ja dat lijkt me ook fijn hoor zo'n huishoudster. Maar ik ben wel fors minder gaan werken, van 32 uur naar 19 uur dus ook minder inkomsten, we moeten alles weer even naast elkaar leggen om te kijken of het ons waard is.. Fijn om te horen dat het iig met een peuter allemaal wat makkelijker aan voelt

Hoi, Je verhaal is deels herkenbaar. Kaken klemmen en de spanning en stress was/is hier ook. Vooral de vermoeidheid breekt mij op. Nu heb ik wel behoorlijk goed slapende kinderen en is het bij mij nasleep nog van de zwangerschap en bevalling. Maar je gevoel dat je steeds achter de feiten aan loopt en alles niet bij kan houden herken ik l, ook dat je niet steeds je kind wil wegbrengen herken ik. Daar heb ik t oool echt moeilijk mee gehad . Ik loop zelf bij de poh en dit helpt mij wel, daar zit ook de cognitieve gedragstherapie bij en soms moet je dingen van een ander horen ook dat ik het wel zwaar mag vinden en er verdriet om mag hebben hoe mijn zwangerschappek zijn verlopen. Daarnaast werk ik momenteel halve dagen om bij te kunnen. Komen. Ook dit helpt mij. Sinds een paar weken merk ik dat ik weer wat meer aankan. Het is nog niet veel maar toch wel kleine stapjes. Lees dat jij nog 19 uur werkt, misschien dat tijdelijk verminderen zodat je paar uur bij kan komen? Verder denk ik dat je misschien dit moet aankaarten bij de psycholoog omdat je blijkbaar toch nog tegen dingen aanloopt en het misschien te vroeg is om het af te sluiten.

Hej! Hoe je je voelt komt veel voor. Het is erg rot, ik kom even met wat heel praktische tips, wellicht kan je er iets mee; - ga minder werken, zoek een dag extra oppas en zorg voor momenten voor jezelf. Ga in die momenten iets doen om je parasympatisch systeem (tegenhanger van je sympatisch systeem = stress) te activeren. Bijv. Wandelen, fietsen, zwemmen, yoga (kalme maar wel fysieke activiteiten. Dus niet gaan bikkelen), neem een massage (heb ik echt wel 8 weken elke week gedaan. Letterlijk spanning uit mn lijf), lange meditatie met ademhalingsoefeningen, accupuntuur. - Doe dagelijks een half uur meditatie (zoek op spotify), of een half uur ademhalingsoefeningen waarbij je 4 tellen in en 8 tellen uit adement naar je buik) of een half uur tappen (zie eft oefeningen op youtube, tijdens het tappen aandacht juist houden bij je emotie/gevoel. Tot het weg ebt.) - ga dagelijks minimaal 1x per dag een half uur wandelen, het liefst in het groen. Dit kan met de kleine samen. Probeer je dan naar buiten te richten (wat zie ik, wat hoor ik, wat voel ik -niet emotioneel maar fysiek, bijv grond onder voeten-, wat ruik ik en wat proef ik. ) Met bovenstaande werk je aan ontspanning in je lijf, je lichaam lijkt nu in constante fight-flight modus te staan. Daarnaast zou ik niet stoppen met psychologische ondersteuning, wellicht zelfs wat zoeken voor jullie samen om patronen te doorbreken en beide te leren op andere wijze met zaken om te gaan en elkaar gelijkwaardig te kunnen steunen. Cognitieve gedragstherapie en mindfullness kunnen helpend zijn. Er zijn homeopatische middelen die wellicht kunnen helpen. Saffraan is ondersteunend bij het verminderen van spanning. Monnikspeper kan helpen bij het normaliseren van hormoongerelateerde klachten. Mocht dit niet helpen, overleg inderdaad over een SSRI. Citalopram wordt op dit moment veel voorgeschreven. Zelf heb ik positieve ervaring met fluoxetine. Sterkte!

Kan je vriend misschien niet ook een aantal nachten voor de kleine zorgen? Ik herken je situatie heel erg. Mijn man en ik wisselen de nachten af, zodat ik om de nacht even ‘uit’ kan staan en normaal kan slapen. Ook ben ik laatst een weekendje in mijn eentje weggeweest. Ik heb toen helemaal niks gedaan. Lekker veel slapen, boek lezen, tv kijken. Heerlijk was het! Ook kan ik medicatie wel aanraden. Ik gebruik citalopram en dat helpt heel erg goed.

Ik was benieuwd hoe je je nu voelde, zo'n half jaar later. Ik heb een tweeling van 16m en herken je bijna in elk woord. Ik heb heel veel last van stress en spanning. Ook hebben wij een heftige winter achter de rug met veel virussen en slapeloze nachten. De spanning zorgt er bij mij voor dat ik slecht kan eten, waardoor ik nu veel ben afgevallen en nog minder energie heb. Het voelt of ik vast zit in een spiraal. Ik hou veel hoop dat het beter gaat worden als ze kunnen lopen en praten. Juist als ik moe ben door al het slechte slapen zie ik de toekomst steeds zwarter in en ben ik bang dat de spanning die ik nu ervaar blijft. Dus daarom ben ik benieuwd hoe jij je nu voelt een half jaar later.

Ik ben ook benieuwd. Ook ik herken ieder woord..

Ha meiden! Nu zo'n half jaar later ben ik alweer 28 weken zwanger van de 2de. Om het allemaal even nog wat "makkelijker" te maken voor mezelf, ik zie mijzelf alleen niet jaaaren later nog een kindje krijgen, ik heb liever pittig achter elkaar blijkbaar 😅 noem het dom, noem het praktisch nadenken... ik hoop na nog een kleintje op de rit te hebben daarna wat meer bergopwaarts te gaan. Ik kan wel zeggen dat de 2de zwangerschap pittig is, en dat ligt niet perse aan de zwangerschap. Dus een half jaar later vind ik het nog steeds pittig (maarja ook niet heel gek, zwanger met een dreumes is ook niet niks). Maar ik kan ook zeggen nu mijn zoontje 1 jaar/9 maand is dat hij, ondanks dat het een aanhankelijk ventje is die soms iets te graag aan mij plakt, hij wel heerlijk zelf kan spelen in de tuin bijv, hij al best veel praat, z'n slapen gaat over t algemeen wel prima, van 19.00 tot 06.00/06.30 en smiddags nog 2 tot 3 uur vaak. De spanning in mijn lichaam voel ik helaas nog regelmatig, even uithuilen bij mijn vriend helpt wel. Binnenkort komt er 1x per week iemand mij helpen in het huishouden (ohhh, wat zal dat een rust geven voor mij). Als ik straks onze newborn op de rit heb dan wil ik ook gaan kijken of ik weer iets van een sport kan vinden oid om een avondje een keer wat anders te kunnen doen. 1x in de zoveel tijd ga ik lekker met een goede vriendin van mij een hele dag shoppen en uit eten, heeeerlijk! Daar laadt ik wel van op. Wat mij wel helpt is om te weten wat ik die dag van plan ben en even de deur uit te gaan of even aanspraak te hebben op de dag. Ik snap je in ieder geval heel goed, pittig ook hoor een tweeling ❤️ respect! Ik probeer ook vaak voor mezelf te relativeren dat als ze 4 zijn ze ook alweer lekker naar school gaan en ik ben dan ook echt niet van plan om meteen veel meer te gaan werken, uiteindelijk wel maar ik wil eerst mezelf weer een beetje terug kunnen vinden. De gedachte dat het niet voor altijd zo pittig gaat zijn doet wel goed! Het slapen word bij mij pas beter als de nachten ook een tijdje beter gaan, ik moet altijd eerst vertrouwen daar in terug winnen, die slaapjes, het blijft een ding voor mij. Ook heb ik met mijn vriend afgesproken dat ik ook wat meer tijd voor mezelf krijg. Al is het maar dat hij mee opstaat zodat ik ook een keer fatsoenlijk kleren kan uitzoeken in mijn kast, kan douchen of even een klein Make upje kan doen omdat ik echt het gevoel heb dat ik mijzelf verlies nu ik het tot nu toe altijd allemaal alleen heb gedaan en ik daardoor compleet op de achtergrond verdwijn. En wat ik zo fijn ook vind, zoek een momfriend, zo lekker om samen er over te kunnen hebben, lekker een dag af te spreken kleintjes lekker spelen en in 1 huis slapen zodat je niet tussen je eigen 4 muren blijft zitten. Maarja, ik kan niet ontkennen dat ik het niet nog steeds pittig vind. Ik merk alleen wel, hou ouder hij word, het word wel anders en een soort van makkelijker. Als vind ik die peuterpuberteit waar hij nu al een beetje in zit ook weer een leveltje pittig hebben. Maar langzaam gaat het iets beter, en mijn hormonen helpen niet mee in mijn gevoelens deze dagen ;)

Ik begrijp heel goed dat je gekozen hebt voor snel een tweede kindje! Ik vind het met de tweeling heel fijn om te bedenken dat ik ook weer snel uit de tropenjaren ben. Een dreumes en je derde trimester in gaan lijkt me inderdaad heel heftig. Even op de bank liggen is er dan niet echt meer bij. Fijn dat hij overdag nog maar 1 slaapje heeft, en dat deze ook lekker lang is. Dat geeft wel rust op de dag. Mij helpt het ook om elke dag een moment te plannen om de deur uit te gaan. Nu het lekkerder weer wordt is dat ook makkelijker. Ik vond dat in de natte wintermaanden echt lastig. Op een gegeven moment had ik alle tuincentra wel gezien 😂 Als we straks weer uit deze fase zijn, en terug kijken, dan is het relatief (hopelijk) zo'n korte periode geweest. Een paar jaar op een mensenleven. Maar nu ik er nog even helemaal in zit lijkt het vaak eindeloos.