Contact verbreken met mijn vader

Ik merk uit je verhaal dat je vader een erg dominant persoon is. Wellicht tikkeltje narcistisch , dit zeg ik omdat hij zomaar beslist te breken met zijn schoonfamilie , terwijl zijn vrouw daar zoveel verdriet van heeft. Wat hard zeg! Moeilijk om je een advies te geven want het is en blijft je vader. Ik heb overigens een erg moeilijke moeder , die op haar manier wel altijd het beste voor ons wil, maar niet wil inzien dat wij ook onze eigen keuzes kunnen maken en haar niet altijd nodig hebben bij bepaalde zaken. Ze leeft voor haar kinderen , maar kan moeilijk loslaten (mijn zus is al 40 en ik 28, dus wordt hoog tijd om los te laten , we hebben beiden gezinnen , oudste kleinzoon is al 19!) Ik heb vaak ruzies gehad , en dan denk ik zoek het lekker uit . Praten we een paar dagen niet , daarna missen we elkaar. Vaak gesprekken gehad over haar gedrag , dan lijkt ze het te begrijpen , echter valt ze later weer in haar patroon. Denk dat een mens niet makkelijk kan veranderen. In mijn geval is het , accepteren hoe ze is en gewoon het irritante negeren, niks van aantrekken. Soms zelfs ja amen roepen , zodat ze er over ophoudt . Ik doe intussen toch wat ik zelf verstandig vind, dit beslis ik samen met mijn man en niet met mijn moeder .. Hoop dat jullie een middenweg vinden. Het is immers nooit prettig om ruzie te hebben, met niemand niet.

Dank voor je reactie ! De situatie met je moeder lijkt me ook niet makkelijk, maar je kunt dus wel praten met haar over haar gedrag en dat ziet ze dan wel in ? (Verandert alleen niet) Dat lukt dus niet met mijn vader. Het ligt altijd aan een ander. Al-tijd. Ik kan vrij veel tegen hem zeggen omdat het me toch niet boeit en hij pikt redelijk veel van mij, daardoor weet ik dat ik het goed kan maken als ik bel. Maar twijfel dus of ik dat wel moet doen nog Ik vind het ook kwetsend dat hij het 'opa worden' op spel zet door te zeggen 'Je hoeft me niet meer te bellen'

Ik begrijp je heel goed. Misschien is het een idee om eventjes voor jezelf de rust te zoeken en geen contact op te nemen. Wellicht gaat die dan anders denken? Ik probeer altijd te reflecteren , een spiegel voorhouden zodat ze inziet dat haar gedrag onjuist is. 9 vd 10 keer is het andermans schuld. Trek me er niks meer van aan, heb straks twee kids. Daar heb ik mijn energie voor nodig , en zij hebben een vrolijke mama nodig. Het is gewoon heet moeilijk met mensen die al wat ouder zijn, als je jongt bent valt er nog te kneden en kan je veranderen maar heb weinig vertrouwen in volwassenen en veranderen ...

Knap dat je het zo van je af kunt zetten. Merk aan mezelf dat hoe langer ik erover nadenk, des te bozer ik word haha. Ik denk alleen maar waar ben je nou in vredesnaam mee bezig? Hij stoot iedereen van zich af. Maar wat je zegt is wel een goeie. Jouw kids hebben een vrolijke mama nodig. Mijn kind heeft dit ook nodig en verdient geen zure opa die een hekel heeft aan de wereld en met iedereen problemen heeft. Ik heb het er vanmiddag met mijn vriend over. Die is wat milder. Maar voor mezelf ben ik er eigenlijk al klaar mee. Ik kan me er denk ik ook niet toe zetten om hem op te bellen om het 'goed' te maken. Ik ben van mening dat hij die stap moet zetten

Ja, en dat moet je nu ook gewoon doorzetten. Ik heb altijd gedacht dat wij het onze ouders verplicht zijn, om altijd maar te buigen omdat zij ons de wereld hebben gegeven. Maar op een gegeven moment is er een grens . Onze ouders hebben niet altijd gelijk. ( dacht vroeger echt altijd dat mn ouders ideaal waren en perfect haha, tuurlijk kan ik me geen betere ouders wensen , maar soms moet je gewoon voor jezelf kiezen , dat merk je vooral straks wanneer je zelf moeder wordt. Want dan ga jij niet meer keuzes voor jezelf maken maar ook kijken wat het allerbeste is voor je kleine! Komt goed joh , niet te veel over piekeren. What has to be done, will be!